Harexis L. Black

Yüreği hızla çarparken ay ışığının sızdığı camdan uzaklaştı. İki kişilik yatakta tek başına yatmakta olan adamın derin horultuları dışında hiçbir ses duyulmayan odaya göz attı. Bu denli zengin ve kıymetli bir adamın şatafattan bu kadar uzak bir odası olması onu şaşırtsa da tasarımdaki ufak detaylarda gizli ahengi yakalamak zor olmuyordu. Tahtadan olmasına rağmen mükemmel işçilik ve sade desenlerle bezenmiş giriş kapısının hemen yanında krem rengi gece lambasından hafif bir ışık sızıyordu. Odada yatak ve lamba dışındaki tek eşya orta boyutlu, yine tahtadan ve kapının desenleriyle uyumlu bir gardıroptu. Gümüşi gri boyanmış duvarlarda sarmaşık dallarını anımsatan kahverengi bir desen vardı.
Bakışlarını yavaşça horultuları daha da şiddetlenmiş ve rahatsız edici boyuta ulaşmış olan adama çevirdi. Sessiz adımlarla başucuna kadar ilerledi. Bu işi daha önce defalarca kez yapmış olmasına karşın yine de durduramadığı güdüsüne yenik düşerek düşünmeye başladı. Onun çocukluğunu, ailesi onu izlerken yeni biçilmiş çimlerin üzerinde köpeğiyle top oynamasını, okula başladığında hızla atan kalbini ve annesine attığı ne olur gitme diyen bakışlarını… Kendini hedefinden uzaklaştırmaya başladığı anda bu düşüncelere bir son vermeyi öğrenmişti artık. Yardımı dokunsun diye hafifçe kımıldayan orta yaşlı zayıf adama daha derinden baktı. Kurduğu ilaç şirketini, batmak üzereyken önce ilacını imal ettiği hastalığı nasıl halka yayarak onlarca insanı öldürdükten ve yüzlercesini kendine bağımlı hale getirdikten sonra köşeyi döndüğünü… Böyle mışıl mışıl uyumayı hak etmediğini düşündü. Elindeki ağırlığını artık unuttuğu gümüş gri silahının rengiyle hiç uyumlu olmayan siyah susturucu başlığını adamın alnının tam ortasına doğrulttu ve adamın huzur içinde uyuyan yüzüne son bir kez baktıktan sonra sessizliği bozdu. ‘’Huzur içinde yat.’’ Yavaşça gözleri aralanan adam durumu fark ettiğinde tek yapabildiği gözlerini sonuna dek açabilmek ve yalvaran bakışla yüzüne bakmak oldu. Sonrasında duyulan ufak bir silah sesiyle bir ruhun daha huzura kavuşmasını izlemekten başka yapacağı hiçbir şey yoktu.

Koridordan gelen kapı kapanma sesi uşağın uyandığının habercisiydi. Az sonra Bay McMillien’ın durumuna bakmak için iki kapı geçecek ve odaya gelecekti. Tahmini süresi adamın uykulu ve orta yaşlı olduğu da hesaba katılırsa bir dakikaydı. İki büyük adımla yatak ile pencere arasındaki mesafeyi kat ettikten sonra yukarı sürgülü camı kaldırdı ve alt katın çatısına atlamadan önce sessizce camı kapadı. Hala kırk sekiz saniyesi olduğunun farkındaydı. Zaman kaybetmeden çatının karşısında dikilen ceviz ağacına zıplayıp gözüne kestirdiği dala tutundu. Çıkardığı küçük hışırtının fark edilmediğini umarak ağaçtan sessiz ve seri hareketlerle aşağı indi. Yere ortalama bir buçuk metre kala çim zeminin üzerine atlayıp on metre ilerideki ormanlık alana koştu. Biraz sonra ormanlık alandaydı ve artık geri dönüp durumu kontrol edebilirdi. Tam da tahmin ettiği gibi bir dakikanın sonunda oda aydınlandı. Kısa bir süre sonra da pencerede bir siluet belirdi. Işığın arkadan gelmesinden dolayı yüzünü göremediği adamın ani bir hareketle camı açtığını görmüştü. Amatörlerin en çok yaptığı hatalardan biri bu gibi bir durumda korkuya kapılıp kaçmalarıydı. Bunun yerine ağaçların arasında sessizce adamın telefona gidip polise haber vermesini bekledi. Tam da düşündüğü gibi adam döndü ve o odada telefon olmadığı için salona doğru yol almaya başladı. Bu kaçması için tek şansı olabilirdi. Değerlendirip arkasını döndü ve yakınlardaki kanalizasyon girişine doğru koştu. Gelirken de kullandığı bu yol pek konforlu sayılmasa dahi kaçması için en olası yer burasıydı. Şehrin tüm kanalizasyon haritasını kafasına kazıması biraz zamanını almış ve hiç hoş olmayan yanılgılarla taçlandırılmış sonuçlarla kötü durumlara düşmüştü.