Zeus'un Hırsızları [73/3]

Marcus ile pegasus ahırlarına vardığımızda, adeta içinde bulunduğumuz zamandan soyutlanmış olduğumu hissetmeye başlamıştım çünkü ahırlar kesinlikle benim favori mekanlarım arasında yer almıyorlardı. Elbette havayla veya uçmakla ilgili bir sorunum yoktu fakat pegasusum Procella bana her zaman korku filmlerini andırırdı. Ahırlarda çok kez sorun çıkarmış, beni de birçok kez uğraştırmıştı. Kısacası, pegasusum bu ahırların barbarı konumundaydı. Elbette uslu ve ehlileştirilmiş Yunan pegasuslarının arasında Romalı olarak sivrilmesi, olağandı. Tabii ilk başta pegasusumla gurur duymuş olsam da şimdi bu olağan durum hayatımı sürekli olumsuz etkiliyordu. Yol boyunca Marc'a durumu açıklamak için fırsat kollamıştım fakat söze nereden başlayacağımı bilemediğimden bir türlü açıklama yapamamıştım. Ahırlara vardıktan sonra da kardeşim benim için bir 'pegasusum ve ben 101' semineri vermeye başlamıştı. Sözlerini bitirdiğinde, ben daha ağzımı açmaya bile fırsat bulamadan pegasusu Lura'nın sırtına atlamış ve havalanmıştı. "Seni bekliyorum kardeş! Henüz acemisin, fazla havalanmamaya çalış!" diye bağırdığında, yanımda sinirle kişnemekte olan Procella'ya yan bir bakış attım ve ''Önce birinin onu beni taşımaya ikna etmesi gerekiyor." diye mırıldandım. Marc bağırarak 'duyamadım' tarzı bir şeyler söylediğinde ona elimle 'mühim bir şey yok' işareti yaptım. Aslına bakılırsa, ortada bana göre fazlasıyla mühim bir durum vardı fakat... Güçlü bir Jüpiter oğlunun bir pegasusu zaptedememesi, kesinlikle kolaylıkla dalga konusu olabilecek bir şeydi. Bir de Marc'ın Gateway macerasının ardından her fırsatta Adya ile dalga geçişine şahit olmuştum, şimdi Procella yüzünden ben de onun ağzına düşmek istemiyordum. Elbette bunun olmamasının bir yolu yoktu, er veya geç o rezilliği yaşayacaktım. Boş boş ayakta dikildiğim her dakika, babamızın bize acele etmemizi söylemesine rağmen orada vakit harcıyor olduğum için kendime kızıyordum. Marc beni beklemekten sıkılmış olacak, pegasusuyla üstümüzde daireler çizmeye başlamıştı. Cesaretimi az da olsa toplamayı başardıktan sonra Procella'ya doğru eğildim ve ''Hey, bugün benim için bir iyilik yapmaya ve sorun çıkarmamaya ne dersin?" diye sordum. Pegasusların dilinden anlamıyordum fakat sözlerim üzerine çıkan kişnemenin 'hiç şansın yok' manasına geldiğini anlamak için de Poseidon çocuğu olmama gerek yoktu. Kaşlarımı çatarak Procella'nın karşısına geçtim ve ''Bak dostum, kanatların var diye bana hava atmayı kes derim. Ben boynuzlu at da gördüm. Hem onlara unicorn deniyor, biliyor musun? Tabii nereden bileceksin ki? Bütün gün ahırlarda pinekleyen biri ne kadar bilgili olabilir ki?" diye söylendim. Belki de hayvanlarla iletişim kurmakta sorun yaşıyordum fakat o anda buna kafa yoracak değildim. Procella'yı bir şekilde sorun çıkarmaması için ikna etmem gerekiyordu lakin Romalı genlerin getirdiği asiliğin yanında tüm çabalarımın sonuçsuz kalacağının da fazlasıyla bilincindeydim.

Procella ile tek taraflı atışmalarımın içinde bulunduğum duruma bir katkı sağladığı kesinlikle söylenemezdi. Yine de sinirimi bir şekilde dışa vurmam gerektiğinin farkındaydım ve Marcus'a patlamaktansa bir pegasusun kalbini kırmak bana daha cazip gelmişti. Hoş, üzerinden vinç geçse bile Procella'nın kalbinin kırılacağını sanmıyordum; O kadar asiydi ki, karşısında yalvarsam bile biraz itaatkar olma lütfunda bulunmazdı. Ben kanatlı bir atın karşısında dikilmiş söylenmeye devam ederken Marc yanıma iniş yaptı ve benim pegasusa binişimle dalga geçmeye başladı. Kardeşimin bu işi sevdiğini biliyordum ama gergin olduğum durumlarda onun dalgaları bazen sinir bozucu bir hal alabiliyordu. Neyse ki "Üzgünüm Drake, hiç öyle bakma lütfen! Seninle ilkdefa dalga geçmeyeceğim. Şimdi beni iyi izle, çünkü şimdi sana Procella'ya nasıl binmen gerektiğini gösteriyorum." diyerek keyfimi biraz yerine getirmeyi başardı. Procella'nın sırtına binmeye çalışması, benim için adeta görsel bir şölen olacaktı. Birkaç kez düşme tehlikesi geçiren kardeşim "Vay canına dostum, bu gerçekten hırçın bir hayvan!" dediğinde kahkahalar atmamak için kendimi zor tutmuştum. Yine de Marcus belki de içimizdeki en inatçı kardeşti ve pes etmedi. Procella'nın onu sırtından atmak için sergilediği tüm çabalara rağmen, sırtına binmeyi başardı. "Evet, dediğim gibi. Şimdi sana Procella ile uçmasına öğretmeye çalışacağım." dediğinde biraz güldüm ve ardından da ''Bence şansını daha fazla zorlama kardeş." diye mırıldandım. Sonuçta, iş dalgası dahi geçilemeyecek bir boyut kazanabilirdi; Marcus yere çakılıp kafasını kırabilirdi. Yine de hırslı kardeşimin vazgeçmeye niyeti yok gibi görünüyordu. Sinirli bir şekilde kıpırdanmakta olan Procella'ya hitaben ''Marcus'un başına bir şey gelirse, birilerinin kanatları yıldırım yiyebilir." dedim tehditkar bir ses tonuyla. Pegasusumun beni anladığını ummaktan başka şansım yoktu. Marcus bana ukala bir 'yöntemin yanlış' bakışı attığında ona ''Burada kırılmasını önlemeye çalıştığım boyun sana ait Marcus." cevabını verdim ters bir şekilde. Bu pegasus mevzusu beni fazlasıyla germişti ve içimden bir ses babamızı daha şimdiden fazlasıyla beklettiğimizi söylüyordu. Marc derin bir nefes aldıktan sonra Procella'ya koşması komutunu verdi. Asi pegasusum kısa bir duraklamanın ardından koşmaya başladı fakat o kadar hızlı bir şekilde koşuyordu ki, birkaç saniye içerisinde görüş alanımdan ayrılacağa benziyorlardı. Sürekli kavisler çizdiği için Marc bir sağa bir sola düşme tehlikesi geçirip duruyordu. ''Procella! Derhal bu saçmalığa bir son ver!" diye bağırdım fakat onun durmaya pek niyeti yoktu. Büyük ihtimalle şimdi amacı havalanmak ve bulutların hizasına ulaştıktan sonra kardeşimi sertçe yere fırlatmaktı. Marcus'un akıllı davranıp havalanmaya geçmeden önce pegasusumun sırtından atlamasını umuyordum çünkü adamımız Procella olduğunda, gökyüzü bir Jüpiter oğlu için bile rahatlıkla tehlike arz edebilirdi. Stresten ellerimin ıslanmış olduğunu fark ederek ahırların önündeki pis yere çöktüm. Kampta keyfine çıktığımız gezintinin ve cirit sahasında yaptığımız ufak rekabetin ardından, günümüzün mahvolmaya başladığı hissine kapılmıştım. Ne yazık ki her şeyi başlatan kişi de babamız, Tanrı Jüpiter'di. Belki de kardeşimin tanrıların her zaman can sıkıntısı getirdiği konusundaki görüşüne hak vermeliydim.

Ne yazık ki ettiğim tüm dualara rağmen Marc havalanmadan önce Procella'nın sırtından atlayamamışlardı ve birlikte gökyüzüne yükseldikleri sırada benim sinirlerim iyice gerilmişti. Dışarıdan izleyen biri için kardeşimle pegasusumun şu anda çok komik göründüğünden emindim ama Marc ölme riski yaşarken ben kendimi pek de gülebilecekmiş gibi hissetmiyordum. Bir süre ne yapabileceğime karar vermeye çalışırken, kardeşimin dengesini iyice kaybettiğini fark ettim. Artık bu kadarı da yeterliydi, içimdeki Romalıyı daha fazla bastırmam gereksizdi. Bir anda, Romalı bir pegasusu nasıl dize getirebileceğimi kavramıştım. Belki de kardeşimin içinde bulunduğu hayati risk, beynimin daha verimli çalışabilmesini sağlamıştı. Kılıcımı kınından çektim ve gökyüzüne, Procella'ya doğru doğrulttum. Sonra da babama sesimin korkusuz çıkmasını sağlaması için içimden sessizce dua ettim. Hoş, o bizi beklerken biz o kadar fazla oyalanmıştık ki, şimdi yardım etmek bir tarafa, beni buharlaştırması çok daha ondan bekleyeceğim bir hareket olurdu. Derin bir nefes aldıktan sonra benim yaptığım ufak gösterinin farkında olmayan pegasusuma ''Ben ki Tanrıların Tanrısı Jüpiter'in Romalı oğlu Drake! Hizmetime gönderilmiş olan sana, derhal yavaş bir şekilde yere inmeni emrediyorum!" diye bağırmaya başladım. Bunun hiçbir etkisi olmayacağından endişe duyuyordum fakat Procella beni şaşırtarak havada debelenmeye bir son verdi. Kaşlarımı kaldırarak bunu belki de sandığımdan daha otoriter çıkmış olan sesime vurdum. Gaza gelerek ''Sana aşağı inmen ve kardeşimi sağ salim yere bırakman için tam beş saniye veriyorum, Procella. Yoksa kötü olur!" diye sözlerime devam ettim. Procella uysal bir at gibi kişnedikten sonra hızını azaltarak emniyetli bir şekilde inişe geçti. Bu sahne biraz daha ağır ağabey takılıyor olmasam, gözlerimi yaşartabilirdi. Tam itaatkar davranışı için Procella'yı tebrik etmek üzere onun yanına doğru yürürken, ağaçların arasından çıkan bir kız "Aferin Procella, işte böyle." dedi. Şaşkınlıkla bu kızı tanıdığımı fark ettim ve hayal kırıklığı bedenimi ele geçirirken ''Nasıl yani Rose? Onu durduran ben değil miydim?" diye sordum. Bu esnada Marc pegasusun üzerinden inmiş ve kusmayacağına kanaat getirdikten sonra şapşallığıma kahkahalarla gülmeye başlamıştı. Rose omuz silkerek "Evet, üzgünüm Drake." dedikten sonra tekrar ağaçların arasına doğru ilerleyip gözden kayboldu. Procella'ya sinirli bir bakış attım fakat beni pek takmışa benzemiyordu. Hala kardeşimi öldürme fırsatını elinden kaçırdığı için biraz morali bozuk gibiydi. Gerçekten de Rose hızır gibi yetişmese benim bu fiyaskom Marc'ın boynunu kırmasıyla son bulabilirdi. Hala katıla katıla gülmekte olan kardeşimin yanına gittim ve şakasına omzuna yumruk attıktan sonra ''En azından şansımı denedim." dedim. Sesimdeki zavallı ton, ikimizin de kahkaha atmasına neden oldu. Eh, beklediğimden iyi sonuçlanmış bu Procella ile uçuş macerası, gerilen sinirlerimizin biraz düzelmesini sağlamıştı ve belki de başka bir gün -örneğin Procella bir ağaca sımsıkı bağlanmışken- bunun için pegasusuma teşekkür edebilirdim.