Kuzenimi Ziyaret Ediyorum

Amy davetsiz bir misafir gibi kulübeme damlamıştı. Yerdeki çöpler hakkında yorum yapmayı da ihmal etmemişti. Koltuğa oturup ayaklarımı masaya uzattım ve televizyonu açtım. İşte bu rahatlatıcıydı. Bugün rahatlamam lazımdı. Sessizlik, televizyonum, biraz uyku ve Amy'siz bir gün. Kumandayı elime alıp kanalları gezmeye başladım. Bugünde hiç birşey yok televizyonda. Amy bağırarak "Şaka mı bu? Biranda sevgi patlaması yaşayıp kuzenimi görmeye geliyorum ama o televizyon izliyor!"dedi. Ah bu kız beni öldürüyor... Amy'e dönüp "Ben seni çağırmadım bücür. Kendin geldin. Tamam, ne yapmak istiyorsun?"diyip istemesem de televizyonu kapattım. Can sıkıcı birşeyler mırıldandığını duydum. Korkması için sinirli bakışlarımdan birini atıp "Ne dedin sen?"dedim. Ayağa kalkıp gülümseyerek "Hiç birşey. Bana odanı göstersene abicim."dedi. Bu kız kesinlikle çok ukala. Ayağı kalkıp ona beni izle dedim. Onu odama götürüp yana çekildim. Etrafa iğrenmiş gibi bir bakış atıp "Seth. Sen iyi misin? İstersen bir Apollon çocuğuna falan görün. Senin evdeki odan bile bu kadar dağınık değildi!"diye haykırdı. Kahkaha atıp "Seninle vakit geçirmek güzeldi Amy. Artık gidiyorsun!"diyip onu itekleyerek odadan çıkardım. İtiraz ederek Luke'un odasının kapı eşiğine tutundu. Onu bırakıp "Son bir cümle kurma hakkın var."dedim. Melez Kampı tişörtünü çekiştirerek düzeltip "Kardeşlerinle aran nasıl?"dedi. Sırıtarak "İyi. Çok iyi anlaşıyoruz. Aslında bir ara seni onlarla tanıştırıcam fakat şimdi değil."diyip onu omuzlarından tutup kapıya sürüklemeye başladım. Ben kafamı dinlemek istiyorum, oysa bu kız herşeyi mahvediyor! Benden son anda kurtulup "Yapma ama! Hiç anneni özlemedin mi? Seth kampa geleli 2 aydan fazla oldu ve halamı hiç aramadın! Beni bile yollamadın!"diye bağırdı. Birkaç saniye tek kelime etmedim. Haklıydı. Ah, onun haklı olmasından nefret ediyorum! Küçücük boyuyla bana akıl veriyor! Haklı olsada bunu illa söylemesi gerekmiyordu.

Şapşal kuzenim beni zorla kulübeden çıkarmaya çalışıyordu.Son anda kapı eşiğinden birine tutundum. Pes etmiş olmalı ki beni bıraktı. "Son bir cümle kurma hakın var." dedi. Üstümü başımı düzeltip "Kardeşlerinle aran nasıl?" dedim. Kesinlikle sorulacak en tuhaf soruydu. Ayrıca ne kadar da saygısız! Bir Afrodit kızı çekiştirilerek götürülür müymüş hiç? Seth sırıtıp "İyi. Çok iyi anlaşıyoruz. Aslında bir ara seni onlarla tanıştırıcam fakat şimdi değil." diyip beni omuzlarımdan tuttu ve zorla yürütmeye başladı. Kapıya doğru giderken eğilip çevik bir hareketle kurtuldum. Sinirle "Yapma ama! Hiç anneni özlemedin mi? Seth kampa geleli 2 aydan fazla oldu ve halamı hiç aramadın! Beni bile yollamadın!" diye bağırdım. Kamp Seth'e hiç yaramamıştı. Annesini bile ziyaret etmemişti ve benide yollamıyordu. Haklı olduğumu bildiği için susuyordu. Sersem, ukala, aptal... Seth düşüncelerimi yarıda kesip "Belki daha sonra ziyaret ederiz. Bak ben... Ben annemi elbette görmek istiyorum. Ama arkamda bir canavar ordusuyla eve giderken değil. Belki... Belki daha güçlü olduğumuz, dövüşmeyi öğrendiğimiz zaman birlikte gideriz." dedi. Gülümseyerek ona sarıldım. Elbette bir odun olarak bana sarılmadı ama... Geri çekilip "İyi, o zaman yarın gidiyoruz." diyip gülümsedim. Gözlerini devirip "Rüyanda görürsün anca. Şimdi kendi kulübene! Yürü." diyip beni tekrar iteklemeye başladı. Kulübenin kapısından çıktığımda ellerini, çöp yığınıyla işi bitmiş gibi birbirine vurdu. Kaşlarımı çatıp "Sen her zaman bir sersem olarak kalacaksın!" diyip kulübeme koşmaya başladım. Seth beni 9 yaşımdayken yüzme bilmediğim halde denize attığından beri, ona sataştıktan sonra kaçma metodunu öğrenmiştim.