Lara Adams|Puan yükseltme
Yatağından doğruldu,Lara.Saatine baktı yavaşça.9:30.Birden yerinden zıpladı.Her gün böyleydi.Ama bugün önemliydi.Sabah erkenden,müzeye gidecekti.Tarihe her zaman ilgi beslemişti,özellikle de Yunan Mitolojisi.Dolabından beyaz bir bluz ve siyah bir dar paça giydikten sonra aşağıya indi.Babası,üvey annesi ile birlikte yemek yiyordu.Babası Bill,karısını sevmiyordu,bunu gözlerinden anlayabiliyordu Lara.Neden onunla birlikte olduğunu bir türlü anlamıyordu.Babası ile yalnız kaldığında babasına soruyordu ancak Bill,her zaman konuyu değiştiriyordu.Lara bundan nefret ediyordu ama babasına olan sevgisi nefretini bastırıyordu. “Beni neden uyandırmadınız?” diye sordu Lara,mutfağa yaklaşırken.Annesi olan Katty,ona küçümseyerek baktı.Daha sonra önüne döndü ve krepinden bir lokma aldı.Lara hala cevap bekliyordu.
“Kalkabileceğini düşündük, nasıl olsa büyüdün.En azından fiziksel olarak.”
Katty bunları söylerken Bill neden ağzını bile açmıyordu,bunun nedenini merak ediyordu Lara.Herkes Lara’ya sabırsız diyordu ancak,bu aileye katlanmak bile büyük sabır gerektiriyordu.Sessizce homurdandı.Ağzına siyah bir zeytin attıktan sonra çantasını sıkıca kavrayıp kapıdan çıktı.Okula ilerlerken,rüzgar yüzüne çarpıyor,saçları geriye uçuyordu.Yere bakarak ilerlemeye başladı,ta ki birisine çarpana kadar.Gözlerini yerden çekip kendisine çarpan kişiye baktı.Çarptığı kişi okulun,iki numaralı süslüsü,Melenia’ydı..Birincisi Lara’ydı tabii ki. “Hey,seni ucube,Önümden çekil yoksa seni ezmek zorunda kalacağım.” Dedi Melenia,kendini beğenmiş bir şekilde.Lara,Melenia’ya baktı meydan okurcasına.Lara’dan inatçı birisi olmadığı kesindi.Hareket etmedi,bekledi…Bekledi.Melenia dayanamayıp Lara’nın omzuna vurdu.Bu,Lara’nın birkaç adım sendelemesine neden olmuştu.Birinci dersini kaçırıyordu,matematik.Matematik öğretmenin gıcıklığını herkes biliyordu,özellikle de Lara.Matematik hocası inatçı George,Lara’ya sinir oluyordu.Her zaman Lara’ya sorular soruyor,bir eksiğini bulduğunda,onu azarlamaya başlıyordu.Ancak Lara bunları takmıyordu,alışmıştı.
Maalesef,yoldan çekildi.İlerlerden Melenia’nın iğrenç sesini işitti. “Ezik.” Onu takmamaya çalıştı,bu onun için zor değildi.
Kapıyı çaldıktan sonra içeriye girdi Lara.George,gözlerini kapıya çevirdi.Tahtadan ayrıldı ve masasına oturdu.Lara’ya küstah bir bakış attı. “İçeriye gir dediğimi hatırlamıyorum,bayan Adams.” Lara,George’un gözlerine baktı,o adamda hep farklı şeyler görmüştü.Adama yaklaştığında kimin olduğunu bilemediği bir ses,onu uyarıyordu oradan uzaklaşması için.Lara homurdanıp sınıftan çıktı.Kapıyı tekrar çaldı kulağını kapıya dayadı daha iyi duymak için,ama hiçbir ses duymuyordu kıkırdamalar dışında.Gözlerini devirdi.George,onu içeriye davet etmemişti.Şimdi kapıda beklemek zorunda kalacaktı.Duvara yaslanıp beklemeye başladı.Beklerken de saçını karıştırmaya başladı.Aniden gelen çığlık onun durmasına neden oldu.Etrafına baktı hemen.Kimse yoktu ama sesi durabiliyordu.Ses çok kuvvetli geliyordu ama kimse bir şey yapmıyordu.Bu oldukça garipti çünkü birisi bile ağlasa hemen başına toplanırlardı.Kapıdan ayrıldı.Ne yapacağını bilmiyordu.Çığlık atan kişiye bakmayı çok istiyordu ama bir yandan da George’dan korkuyordu.Onu disipline verirse üvey annesi,babasına gaz verir belki de yatılı okula gidebilirdi.Yatılı okula gitmek istemiyordu orada katı kuralların olduğunu ve makyaja izin verilmediğini duymuştu.O,makyajsız yaşayamazdı.Ancak korkusu,merakına yenik düşmüştü.Etrafına dikkatli baktıktan sonra merdivenleri ikişer ikişer hızlıca indi.Bodrum kata indiğinde ses,yükselmeye başladı.Gelmişti,çığlık buradan geliyordu.Kapalı spor salonunun kapısına dayandı.Çığlıklar devam ediyordu.Yavaşça açtı kapıyı.Yerde kanlar içinde yatan Menelia’yı gördü.Acı içinde kıvranıyor,sürekli yardım istiyordu.Lara,yine de sevinmişti.Melenia Lara ile dalga geçerken Lara’nın da yüreği aynı bunun gibi acı içindeydi.Yine de Melenia’yı ne kadar sevmese de,ona yardım etmeliydi.Onu burada yalnız bırakamazdı,insanlık dışıydı bu.Yanına koştu eğildi ve elini tuttu,kendine çekti. “İyi misin?”
“Ah,süperim.Seni şapşal.Yardım et!”
Lara sinirle ona baktı.Zor durum da bile tersliyordu.Lara kendini tuttu ve onu kucağına almaya çalıştı.Göründüğünden çok daha ağırdı.Yine de pes etmemeliydi.Kapıdan çıkarken,sesli bir vızıltı durmalarına neden oldu.Durmalarının başka bir nedeni ise Melenia’nın ufacık kilosuydu (!) Melenia’yı,canını acıtmamaya özen göstererek kapıya dayadı arkasına döndü.Kimse yoktu,hiç kimse.Ama vızıltılar devam ediyor,hatta gittikçe yaklaşıyordu.Lara,korkuyla etrafına bakarken arkasına gelen sert bir darbe ile yere yapıştı.Gögüs kafesi paramparça olmuştu sanki.Nefesini kontrol altına alarak arkasına döndü.Başında dikilen devasa bir yaratık,Lara'ya bakıyor bir yandan da olmayan dişlerini sırıtarak gösteriyordu.Yüzünü buruşturdu Lara.
“Sende kimsin?” korkmuyordu,en azından şimdilik…Bunun bir oyun olduğunu düşünüyordu.Çığlıklar,kimsenin etrafta olmaması,kanlar içinde olan Melenia ve bu korkunç yaratık.Başka açıklaması olabilirmiydi? Bu bas baya küçük düşürmek amaçlı bir oyundu.
“Azrail’in.” Lara ayağa kalktı ve canavarın yanına yaklaştı. “Hey,girişi beğendim.Kostümde hiç fena değil.Eee kamera nerde?” dedi etrafı göstererek.
Canavar,Lara iyice yaklaştı.Lara'nın omuzlarına dokundu bir anda Lara titremeye başladı.Bu adam ona ne yapmıştı böyle? Teknoloji iyice gelişmiş diye iç geçirdi.Bu canavarın gerçek olduğunu kendine yediremiyordu. "Bana bak.Diğer ders,müzeye gideceğiz ve,senin yüzünden en büyük hayalimi kaçırmak istemiyorum!" Onu orada bırakıp kapıya yaklaştı.O kadar sinirlenmişti ki,Menelia'yı bile unutmuştu.Kapıdan çıktı ilerlerken birisine çarptı bu,o canavardı.Hey,bu kadar çabuk nasıl gelebilmişti? Çok sertti.O...O gerçek bir canavar olamazdı.Canavarlar gerçek değildi ki.Bakıcıların bebeklerini korkutmak için kullandıkları hayali varlıktı.En azından Lara böyle düşünüyordu. "Benden ne istiyorsun?" "Canını." "Al ozaman." dedi Lara acı acı gülümseyerek.Bunalmıştı ve bunun gerçek canavar olduğunu anlamıştı.Canavar Lara'nın yanına yaklaştı kafasını vücudundan çıkaracakken gelen mermi ile birkaç adım sendeledi canavar.Lara merakla arkasına döndü.Melenia'nın elinde ki tabanca ile ne olduğunu anladı Lara.Melenia onu kurtarmıştı. "Kaç!" dedi Melenia,son nefesi ile.Koşmaya başladı Lara.Merdivenlerden çıkarken canavarın dirildiğini ve Melenia'nın kafasını vücudundan ayırdığını gördü acı ile.Canavar,Melenia'yı öldürdükten sonra kin dolu gözlerini Lara'ya çevirdi.Lara koşmaya devam etti.Okuldan çıktı hızla.Yaklaşık yarım saat sonra durdu ve nefesini düzene sokmaya çalıştı bir yandan da etrafına bakıyordu.Yardım istiyordu.Birden karşısına Matematik öğretmeni George'u gördü.Yanına koştu ve ona sarıldı.Düşmanlık umrunda değildi.Tek istediği o canavarı bir daha görmemek ve eski hayatına geri dönmekti.Sevinçle George baktı. "Bay Monroe..." Derken George'un gözünde ki kırmızılığı farketti.Bu aynı...Canavar da olduğu gibiydi.Olamaz! Bu o canavardı.Arkasına döndü ve koşmaya başladı.Düşündüğü tek şey koşmaktı,nasıl kaçacağını bulmak...Daha dün hayatından çok memnundu şimdi ise,canavarın kendisini öldürmediğinden pişmandı.Koştu,ta ki taşa çarpana kadar.Arkasına baktı George ona hızla yaklaşıyordu.Ölecekti sonu korkunç bir katliam olacaktı.
Son sürat ilerliyen araba,Lara'nın önünde durdu.Bu,babası Bill'di.Araban indi ve Lara'yı oradan kaldırdıktan sonra ona sarıldı birkaç saniye öyle kaldıktan sonra Bill,Lara'yı arabaya bindirdi.Kendisi de sürücü koltuğuna bindikten sonra,arabayı eski süratiyle güzelce (!) sürmeye başladı.Lara etrafına bakarken bir yandan da babasına soruları sıralıyordu. "Bu olanlar ne? O canavar kimdi ve Bay Monroe'nin içinde ne arıyordu? Beni nasıl buldun? Nereye gidiyoruz?" Bay Adams'ın dediği tek şey ise "Birgün bunların olacağını tahmin etmeliydim." idi.
Araba ilerlerken Lara'nın gözüne bir pano takıldı 'Melez Kampı' Babasının onu oraya sürüklemesinden anlamıştı burada yaşayacağını...
Konu: Lara Adams |2| 
Cuma Haz. 10, 2011 8:34 am
