Silahlarım mahvoluyor 2

Kampa kadar sorunsuz gelmiştim.Bunlar ne olucaktı böyle mahvolmuşlardı.Tekrar hephaistos'a götüremezdim bu 2. olurdu.Kolyem işe yaramalıydı.Ama bunu en iyi el işi alanında yapabilirdim.Oraya gitmeden önce carrionite'ı yerine bıraktım.Ve öyle gittim.Silahları bir masaya koydum.Herkes kendi işleriyle ilgileniyordu.Sonra kolyenin zincirini çıkardım ve şekli needle'a götürdüm.Ama yanlış şekildi bu çekiş şekli değil baykuş halinde olan sonsuz boşluktu onu tekrar çanta haline getirdim ve çekici götürdüm üstüne çekiş parlamaya başladı.İşe yarardı umarım ama tabi ki işe yaramıyordu.Bunu hephaistos yapmıştı silahları bir kolyeyle athena çocuğu yapamazdı.Ama devam ediyordum needle'da hiç bir değişiklik yoktu "Hadi işe yara diye söyleniyordum." onda yaramicağını anlayıp rassilon'a götürdüm onda da işe yaramıyordu ama ben öyle inatçıydım ki vazgeçmedim.Böylelikle kolye yinede enerjimi yiyip duruyordu.İşe yarayıp yaramaması önemli değildi kolye çalışıyordu.Sonunda bayılcak gibi olmuştum.Ve elimi masaya koyup bağırdım "Burada bir hephaistos çocuğu varmı." diye.Çok kötü halsizdim artık.Biri "Ben." dedi.Ama bayılmak üzere olduğumdan kim göremiyordum.

Sabahın köründe el işleri alanına damlamıştım, kılıç yapmaya bayılıyordum. Kulübede büyüklerimden de inceliklerini öğrenmiştim. Uzun ve yorucu çalışmaların sonunda ortaya güzel bir şey çıkınca çok seviniyordum.
Son yaptığım kılıç hiçbir şeye benzemeyince, bir yere oturdum ve dinlenmeye başladım. "Belki de bugünlük yeter" diye düşünüp uzaklaşacağım sırada tanıdık biri "Burada bir Hephaistos çocuğu var mı?" diye bağırdı. Sesin geldiği yöne baktım, oldukça yorgun görünen David'di bu. Hafifçe gülümsedim, onu gördüğüme sevinmiştim. Manevi ağabeyim gibiydi. Yaklaşıp "Ben" dedim. "Ju, seni gördüğüme ne kadar sevindim bilemezsin! Yardıma ihtiyacım var" Bu zaten her halinden belli oluyordu. "Peki, senin için ne yapabilirim?" dedim uğraştıklarına bakarak. "Silahlarım mahvoldu ve tamir edemiyorum" Silahlarına şöyle bir baktım. Gerçekten de çok kötü durumdalardı. "Denerim ama söz veremem" dedim. "Elimde işini kolaylaştıracak bir şey var" dedi ve elindeki kolyeyi sallamaya başladı.

"Denerim ama söz veremem." demişti. Kolyemi ona doğru uzatıp ona verdim ve "Elimde işini kolaylaştıracak bir şey var." dedim.Bu kolyeyi anlamamış gibi gözüküyordu. "Ah doğru sana anlatmadım. Bu kolye sayesinde eşyaları tamir edebilirsin." dedim. Şaşırmış gibi gözüküyordu. "Hephaistos verdi." dedim. Anlamıştı kolyeyi aldı ve bana baktı. "Sadece tamir etmek istediğin silahın üzerine koy." dedim. Tamam anlamında kafasını sallayıp needle'ın üzerine koydu kolyeyi. Ama bir sorun vardı. Ben ona izin vermemiştim. "Duur. Jule Valérie Temple sana kolyeyi kullanmanda izin veriyorum." dedim. Son anda becermiştim. Yoksa kız mahvolucaktı. Işık çalışmaya başladı. İşe yarıyordu. Needle yavaşça düzelmeye başlamıştı. Tamir oluyordu. 3 dakika sonra ise needle tamamen düzelmişti. Onu oradan alıp saate dönüştürdüm saat hali bile çok güzel olmuştu. Sıra rassilondaydı. O da yavaşça düzeliyordu. Ama bu daha kötüydü. Çünkü normal bir parçalanma değil bir kiklop tarafından parçalanmıştı. Daha zordu. O yüzden bende kolyeyi tuttum ve ona yardım etmeye başladım. Birden düzelmeye başladı. Daha hızlıydı. O da tamir olmuştu 5 dakika sonrası.İkimizde çok kötü yorulmuştuk. Kolye enerjimizi de alıyordu.Kolyeyi bana uzattı ve "Buyur." dedi. Ona geri uzattım ve "Bununla işim kalmadı artık. Bir şeyim kırılırsa gene sana gelirim artık." dedim. Sevinmiş gibiydi. "Çok teşekkür ederim." dedi. "Önemli değil ben kulübeye gitmeliyim artık." dedim. "Peki." dedi. Ve oradan ayrıldım.