Bir Melezi Kurtarıyorum~

Tek amacım, kamp dışında biraz dolaşmaktı. Şu sıralar canım çok sıkılıyordu. Peşime de kimseyi takmak istemiyordum. Sabah erkenden kendime küçük bir çanta hazırlayarak kulübemden çıktım. Henüz hiç kimse, -kardeşlerimde dahil olmak üzere- yataklarından kalkmamıştı. Kuşların cıvıl cıvıl ötüşleri arasında Pegasus Ahırları'na giderek Tulpar'ı aldım. Cebimden çıkardığım birkaç kesme şekeri Tulpar'a vermemle birlikte Tulpar bir yere gideceğimizi anlamıştı. ''Evet Tulpar, canım çok sıkıldı, biraz gezmeye ne dersin?'' derken bir yandan da Tulpar'ı dışarı çıkarıyordum. Pegasuslarla konuşamıyor olabilirim fakat Tulpar'ın 'Evet' der gibi bana baktığını çok açık bir şekilde anlayabiliyordum. Dışarı çıkmamızın ardından hemen Tulpar'ın üstüne bindim ve havalandık. ''New York'a gidiyoruz, Tulpar.'' dememin ardından Tulpar biraz daha havalandı. Kısa süre içinde New York'taydık.
Biraz gezmekten ne çıkardıki? New York'a indiğimizde hemen Tulpar'ın üzerinden indim ve yürümeye başladım. Tulpar hemencecik ortadan kaybolmuştu. Biraz yürüyüp, etrafı kolaçan ettim. Bugün canavarların tatil günüydü herhalde, etrafta hiçbir canavar yoktu. Yani şimdilik... Yinede hazırda bulunmak en iyisiydi. Cenavarların ne zaman, nereden çıkacağı hiçbir zaman belli olmuyordu. Tekrar bir köşeyi dönmüştüm. Yoluma devam edecektim, hepsi bu. Ama aniden önüme çıkan şeyle irkildim. Karşıma çıkan bu şeyi tanımlamak için kelimeler yetmiyordu. Sanırım, bu bir Chimera'ydı. Evet, sadece adını biliyorum. Fakat, çok kötü bir canavardı ve büyük bir hızla üstüme doğru geliyordu. Belki de, o sırada yapmaman gereken bir şey yapmıştım. ''İmdat!'' diye bağırdım. Sesim normalden çok daha fazla çıkmıştı. Çevremdeki insanlar bana saf saf bakarken, deli olduğumu zannedip gülmelerine dayanamıyordum. Canavar bu sefer tamamen üstüme atlamak üzereydi. Aramızda sadece birkaç metre kalmıştı ki daha adını bile bilmediğim biri yardımıma koşmuştu. Ah, ne kadar da şanslıydım.

Henüz şaşkınlığımı üstümden atmış değildim. Evet, bir tanrıça beni kurtarmıştı. Biliyorum o an çok korkakça davranmıştım. Kılıcımı bile çıkaramayacak kadar korkmuştum. Ama asıl sorun karşımda bir tanrıçanın durmasıydı. Aman ne güzel, canavar yetmiyormuş gibi karşıma bir tanrıça çıkmıştı. Tabii ki ben bir küçük tanrıçadan korkacak biri değildim. Fakat şimdi konuşmak istemiyordum. Ne diyecektim ki. Ama tanrıçanın sözleri aklıma geldi. ''Selam. Ben Luna. Hayat Tanrıçası.'' Hemen bir cevap vermeliydim, birkaç öksürüğün ardından konuşmaya başladım. ''Merhaba, ben de Charleen, Melez Kampı'ndan.'' diyerek sözlerimi noktaladım. Tanrıça Luna tahmin edercesine bir bakış attıktan sonra konuşmaya başladı. ''Bu saatte burada ne arıyorsun?'' Şimdi bu tanrıça beni sorguluyor muydu? Aman ne güzel. Sakin olmaya çalıştım. Kendimi kasmama hiç gerek yoktu. Yavaşça nefes aldım ve ardından çok sakin bir şekilde konuşmaya başladım. ''Sadece kamptan kaçtım. Biraz gezmek istedim o kadar.'' derken Luna sanki sinirleniyordu. ''Bu kural bilmez küçük melezle biraz konuşmak isterim. Seni sorgulamayı planlamıyorum, sadece biraz Empire State Binası'nda sohbet edelim. Burası fazla uygun değil. Malum normal insanlar var.'' Luna cevabımı bile beklemeden yürümeye başladı bende ardından yürüdüm. Belkide şu an en son isteyeceğim şey Empire State'ye gitmek olacaktı. Ancak ne yazık ki, şu an gidiyordum.

Luna'nın evinde oturuyorduk. Tamam, en başta bunu istememiş olabilirim. Luna, küçük tanrıça bile olsa sonuçta bir tanrıçaydı ve onun sevecen olabileceğini pek tahmin etmemiştim. Eve girdikten sonra Luna'yla konuşmaya başladık. ''Gel sana yemek hazırlayım.'' Luna'nın sözleriyle birlikte mutfağa yöneldik. Ardından Luna birkaç şey hazırladı. Bir yandan onları yerken bir yandan da sohbet ediyorduk. ''Anlat bakalım Charleen. Uzun hikayeleri dinlemeyi severim ve bana her şey, anlatabilirsin. İyi bir dinleyiciyimdir.'' Ne anlatacaktım ki? Anlatacak pek bir şeyim yoktu. Sadece kamptan kaçmıştım, o kadar. ''Eğer hayat hikayemi dinlemek istiyorsanız, birkaç cümleyle anlatabilirim. Paris'te yaşıyordum ve aniden -her melezin öğrendiği gibi- melez olduğumu öğrendim. Sonra ise kendimi kampta buldum. Şimdi niye burada olduğumu soruyorsanız da kamptan kaçtım ve biraz geziyordum.'' diyerek konuşmama noktayı koydum. Luna anlıyorum der gibi başını salladı. Ardından onun konuşmasına fırsat vermeden tekrar konuştum. ''Şey... Ben artık gitsem iyi olacak, her şey için teşekkür ederim.'' Ayağa kalkarak kapıya doğru yöneldim. Luna'nın duyduğum son sözleriyle birlikte artık dışarıdaydım. ''Hoşçakal Charleen. Her zaman beklerim.''

-Rp Bitmiştir-