Morpheus'u Ararken Atropos'la Karşılaşmak

Derin bir nefes alarak Empire State binasına girdim. Buraya ikinci gelişimdi, daha doğrusu Olimpos'a ikinci gelişimdi. Annemle eskiden sık sık buraya gelirdik. Tabii ben o zamanlar bunun annemin işinden kaynaklandığını düşünürdüm, ancak melez olduğumu öğrenince gerçekleri anlamıştım.
Aklımdaki düşünceleri bir kenara itip görevliye "İyi günler. 600. kata, yani Olimpos'a çıkacağım ve siz de beni durdurmayacaksınız. Sonra görüşürüz!" dedim ve asansöre doğru ilerledim. Daha iki metre ilerleyemeden görevli kolumdan tutup kendine çevirdi ve "Burada 600. kat yok küçük kız. Şaşırdın galiba." dedi. Gözlerimi devirerek ve sinirli bir ses tonuyla "Buradaki her görevli bu kadar inatçı olmak zorunda mı? Özel eğitim falan mı alıyorsunuz siz? Bak, ben Hypnos'un kızıyım ve inan bana birilerini ölesiye pataklamada uyumak kadar iyiyim. Şimdi bırak kolumu!" dedim.
Adam biraz korkmuş görünüyordu. Kolumdaki tutuşu biraz gevşemişti. "Neden bahsettiğine dair en ufak bir fikrim yok." dedi. Hâla inat ediyordu ya! Sert bir hareketle kolumu kurtardım ve gözlerine bakarak "Şimdi ben Olimpos'a çıkıyorum ve sen de işine dönüyorsun!" dedim. Gücüm bir kez daha işe yaramıştı, adam anında işine döndü. Ben de asansöre bindim.
Asansörün kapıları açıldığında güçlükle dışarı çıktım. O şarkı da neydi öyle!? Bizi öldürmeye mi çalışıyorlardı!
Bir an önce Morpheus'u bulup gitsem iyi olacaktı, babamla karşılaşmak istemiyordum. Ah, kavga Morpheus yüzündendi ve ben şu anda Morpheus'u arıyordum. Aman ne kadar güzel!
Geçen gün gerçekçi ama anlamını bulamadığım bir rüya görmüştüm ve ona sormaya gelmiştim. Altında önemli bir şey olduğunu düşünüyordum. Belki bana bir rüya sözlüğü falan verebilirdi.
Koskoca Olimpos'ta Morpheus'u nasıl bulacaktım ben? Babamla karşılaşmadan hem de! Son görüşmemizde kavga etmiştik ve beni buharlaştırması işten bile değildi.
Hafif korkak, hafif meraklı adımlarla Olimpos da gezerken birden önümde beliren bir kadın "Olimpos'a hoşgeldin Hypnos kızı." dedi. Şaşkınlıkla "Hoşbulduk. Peki siz kimsiniz Tanrıçam?" diye sordum. Ah, mitoloji bilgilerim ilk defa beni yüz üstü bırakmıştı ve gerçekten de zor bir durumdaydım. Umarım melezleri seven biridir!

İşte şimdi korkum merakımdan üstün durumdaydı. Tanrıça Atropos mu!? Kaderlerimizi belirleyen Tanrıça mı!? Ah, ben neden kampta oturup uslu uslu uyumadım ki?
Birçok kişi kaderin kendisine neler getireceğini bilmek isterdi, bazılarıysa bundan ölesiye korkardı. İşte ben bu korkan ekiptendim. Annem her zaman kaderini öğrenmek isterken yitip giden kahramanlardan bahseder ve bu hikayeler beni sinir ederdi. Kaderini öğrenseler bile ona karşı gelemezlerdi, neden boşuna uğraşırlardı ki? Sonuçta hayat büyük bir tiyatro, kaderimiz senaryo ve biz de birer oyuncuyduk...
Hafif korkarak içeri girdiğimde Tanrıça Klotho ve Tanrıça Lakhesis çalışıyordu. Şaşkın bakışlarla etrafı süzerken Tanrıça Atropos şaşkınlığımı anlamış olmalı ki... (Aklıma bir şey gelmedi Tanrıçam )