Hope ile Kayboluyoruz

Sabah her zamanki gibi uyanmıştım. Daha yatağımdan kalkmadan odaya yayılan sıcaklığı hissedebiliyordum. Güneş tam benim odama bakıyordu ve odamı da iyice ısıtmıştı. Yüzümü bir gülümseme sardı ardından yatağımdan kalktım. Her zamanki gibi ilk önce dolabımın oraya gittim. Altıma bir eşofman giydim. Üstüme de ince bir üst geçirdim ve odamdan çıktım. İlk önce kahvaltımı yaptım. Ardından bu güzel havadan yararlanmak için biraz gezintiye çıktım. Ne şans ki yolum ormana düşmüştü. Ormanı iyi bir şekilde gezdiğim söylenemezdi. O yüzden ormana daldım ve ilerlemeye başladım. Sessiz adımlarla yürürken kenarda oturan bir kız gördüm. Kitap okuyordu. Kitaba çok dalmış olacak ki orada olduğumun bile farkında değildi. Ben de sessizce kıza bakıyordum. O sırada kız başını kitabından kaldırıp bana bakmaya başladı. Çok tuhaf bir durum oluşmuştu. Komik duruma düşmek istemiyordum. ''Pardon ben geçiyordum. Öyle bakakalmışım. Bu arada ben Sofie.'' diyerek söze başladım. Kız: ''Önemli değil. Sadece biraz şaşırdım. Ben de Hope, Afrodit Kulübesi'nden. Sen hangi kulübedensin?'' dedi. Tekrar karşılık verdim. ''Tanıştığıma memnun oldum Hope. Bende Demeter Kulübesi'nden. Biraz dolaşmaya çıkmıştım. İstersen birlikte dolaşabiliriz.'' dedim. Çok girişken davrandığımın farkındaydım. Ama ne yapabilirim. Her zaman herkese karşı hatta tanımadığım kişilere bile böyle davranıyorum. Hope hemencecik cevap verdi. ''Çok iyi olur. Zaten biraz dolaşmak istiyordum.'' dedi. Sonra Hopela birlikte yürümeye başladık. Bir yandan da koyu bir sohbete dalmıştık. Hope çok tatlı ve iyi bir kızdı. Yanı sıra çok sevecendi.

Sabahın köründe kalktım yine. Bu sefer bilerek ve isteyerek. Kardeşlerime görünmeden Orman'da gezmeye çıkacaktım. Bana ne kadar tehlikeli olduğunu söyleseler de, ormanın beni kendine çeken bir yanı vardı. Bu yetimhanemin arkasındaki orman için de geçerliydi. Her zaman çok sevmişimdir ormanları. Tehlikeli olsun ya da olmasın. Hem amacım sadece bir köşeye sinip kitap okumaktı. Keşfe çıkmayacaktım, daha doğrusu ne kadar istesem de tek başına keşfe çıkmaya korkuyordum. Çok fazla uzaklaşmadan, bir ağacın altında kitap okumak da benim için yeterliydi.
Hızlıca hazırlandım, kitabımı kaptım ve ormana doğru koşar adım ilerledim. Biraz ormanın içine girdikten sonra bir yere oturdum ve derin derin orman havasını içime çektim. Kitabımı açtım ve okumaya başladım.
Bir süre sonra, birinin bana baktığını fark ettim ve kafamı kitaptan kaldırdım. Sevimli bir kız bana bakıyordu. ''Pardon ben geçiyordum. Öyle bakakalmışım. Bu arada ben Sofie.'' dedi. ''Önemli değil. Sadece biraz şaşırdım. Ben de Hope, Afrodit Kulübesi'nden. Sen hangi kulübedensin?'' diye sordum. ''Tanıştığıma memnun oldum Hope. Ben de Demeter Kulübesi'nden. Biraz dolaşmaya çıkmıştım. İstersen birlikte dolaşabiliriz.'' dedi. Sıcakkanlı davranışı çok hoşuma gitmişti. Üstelik ben değil miydim yalnız başıma ormanda keşfe çıkmaktan korkan? Teklif bir anda ayağıma kadar gelmişti. Hiç düşünmeden cevap verdim. ''Çok iyi olur. Zaten biraz dolaşmak istiyordum.'' Ormanın derinliklerine doğru ilerlerken koyu bir sohbete daldık. İlk izlenimim doğruydu. Sofie çok tatlı bir kızdı.
"Sana Fie diyebilir miyim?" diye sorduğum da bana gülümseyerek "Tabii" diye karşılık verdi. "Tamam, bir soru daha" dedim etrafıma bakarak. "Nerede olduğumuz konusunda bir fikrin var mı?" Biraz etrafına baktı. Yüzündeki tedirgin ifadeyi görünce kaybolduğumuzu anladım.

Hope çok tatlı ve sevecen bir kızdı. Bana çok iyi davranıyordu. Hopela iyi anlaşmıştık ve güzelce sohbete dalmıştık. O sırada bana bir şey sordu. Sorusu beni şaşırtmıştı. ''Sana Fie diyebilir miyim?'' dedi. Büyük bir tebessümle yanıt verdim: ''Tabii.'' Hope cevabıma sevinmişti. Aslında ben de çok sevinmiştim. Hope sayesinde yeni bir lakabım bile olmuştu. Sonra ormanın derinliklerine doğru tekrar yürümeye başladık. Bu arada nerede olduğumuz konusunda en ufak bir fikrim yoktu. Kendimizi yolun akışına vermiş ilerliyorduk ve Hope'un da bu konuda korktuğunu anlamıştım. Ardından Hope: ''Tamam, bir soru daha.'' dedi. O sırada etrafına da iyice göz gezdiriyordu. ''Tabii ki sor Hope.'' dedim. Hope: ''Nerede olduğumuz konusunda bir fikrin var mı?'' diye sorusunu sordu. Bende etrafıma göz gezdirip kolaçan ederken cidden kaybolduğumuzu farkına vardım. Yüzüme de telaşlı bir ifade yayılmıştı. ''Şey... Hope ben ormana ilk defa geliyorum ve yolu hiç bilmiyorum. Sen de mi bilmiyorsun yani?'' deyiverdim. Hope şaşkın bir tavırla bana cevap verdi: ''Sofie, bende ormanı pek bilmiyorum. Ne yapacağız acaba?'' derken yanımızda durmakta olan canavarı henüz fark etmiştim. Pek tanıdığım bir canavar değildi. Aniden kılıcımı çıkardım. O sırada Hope da Ninja Yıldızları'nı çıkarmıştı. Canavar kolayca atlatabileceğimiz türden bir şey gibi gözüküyordu. İlk hamleyi savurdum ama canavar boş durmamış bize doğru saldırıyordu. Hope da araya girerek canavara saldırmaya başladı. Canavar hamlelerimizi rahatlıkla savuştururken biz de saldırmaya devam ediyorduk. İkimizde bu canavarı alt etmek istiyorduk. Hope tekrar canavara saldırdı ardından yeni hamleyi ben yaptım. Canavar yavaş yavaş buharlaşırken biz de rahat bir nefes aldık. ''Hope, bizim hemen ormandan çıkmamız lazım. Bir canavarla daha savaşmak istemiyorum.'' dedim. Hope onaylarcasına bana bakıyordu. ''Evet Sofie. Hemen yolumuzu bulmalıyız. Bende yorgun düştüm.'' dedi ve tekrar ilerlemeye başladık.

Canavarı fark ettiğimde geç kaldığımı biliyordum. Fie hemen kılıcını çekmişti. İlk defa bir canavarla karşılaşıyordum. Ninja Yıldızlarımdan iki tanesini elime aldım ve ikisini de gözlerine doğru fırlattım. Atışım hızlı değildi. Canavar yıldızlarımı rahatlıkla savurdu. Bu arada Fie de kılıcıyla hamleler yapmaya devam ediyordu. Yıldızlarımı tekrar elime aldım ve bu sefer rastgele ama hızlıca attım. İkisi de canavara denk gelmişti. Bir an bile beklemeden diğer yıldızları attım ve canavar buharlaştı. Derin derin nefes aldım. Kalbim küt küt atıyordu. Hemen fırlattığım yıldızlarımı bulup saklı bilekliğime yerleştirdim. Ormanda kaybolmuştuk, bir canavarla savaşmıştık. Yenisini görmemiz işten bile değildi. ''Hope, bizim hemen ormandan çıkmamız lazım. Bir canavarla daha savaşmak istemiyorum.'' dedi Fie. ''Evet Sofie. Hemen yolumuzu bulmalıyız. Bende yorgun düştüm.'' dedim nefes nefese ve tekrar ilerlemeye başladık.
Ne kadar süredir yol aldığımızı bilmiyordum, nerede olduğumuzu, nereye gittiğimizi de. Sadece yanımda Fie'nin olması iyi bir şeydi. "Bir daha ormana geldiğimiz de yanımızda bilen birilerini getirmeliyiz" dedim. Acıkmıştım, susamıştım ve çok yorgundum. "Haklısın" dedi. "Belki bir daha gelmem bile." "Ne olur biraz oturalım, dinlenelim. Ayaklarım çok ağrıyor" dedim. Kafasını salladı. Olduğum yere oturdum. Sonraysa karşımda, gördüğüm en güzel kadın duruyordu.
Gülümseyerek bana bakıyordu, afallamıştım. "Anne?" diye sordum. "Merhaba Hope, Sofie." dedi başıyla selam vererek. Gözlerimi ondan alamıyordum. O kadar güzeldi ki... "Sanırım yardıma ihtiyacınız var?" dedi gülümseyerek. Fie "Evet, Tanrıçam" dedi. Ben hala gözlerimi dikmiş anneme bakıyordum. Bana yaklaştı, "Biliyorum kızım, baban da ben de yanında olamadık. Ama sen kendi başına doğru yolu bulabilirsin. Sana güveniyorum. Bu hediye, sana yardımcı olacak, hiç merak etme. Ayrıca çok da iyi bir kalkandır. Seni her türlü kötülüğe karşı korur." dedi ve bir pusula uzattı. Altın bir pusulaydı ve üzerinde Hope, Afrodit Kızı yazıyordu. "Buradan doğruca kuzeye gidin, kamp çok uzağınızda değil" dedi. "Şimdi gitmem gerekiyor, hızlıca uzaklaşmalısınız" "Anne, gitme" dedim çaresizce. "Merak etme kızım, tekrar konuşacağız." dedi ve kayboldu.
Pusulanın üzerinde bir düğme vardı. Hafifçe bastırınca, güzel altın bir kalkana döndü. "Vay be!" dedim. "Teşekkürler anne!" Kalkanı tuttuğum yerdeki düğmesine tekrar basınca, pusula haline geri döndü ve kuzeye doğru ilerlemeye başladık.

RP bitmiştir