Barney & Hope

8- Bir arkadaş edinip kulübesine ziyarete gideceksin.
Mekan: Arkadaşının kulübesi
Katılacaklar: Sen ve arkadaşın.


“Hoo, kalk hadi kardeşim!” Liderimi ikiletmek istemiyordum 3. günden ama yatağımdan da kalkmak istemiyordum. Bir şeyler mırıldanıp arkamı döndüm. “Sana sevinebileceğin bir haberim var ama!” Sevinmeye ihtiyacım vardı açıkçası. Toparlanıp Liderime baktım. “Yeni bir melez geldi. Sanırım sizin okuldan, Barney Awesome. Tanıyor musun?” Şaşırdım ilk önce, sonra ne kadar güzel bir haber olduğunu düşündüm. Barney önceden bizim yetimhanedeydi! Annesi onu küçükken bırakmak zorunda kalmış, sonra da birden ortaya çıkıp onu geri almıştı. Barney annesini affetti ama bu yaptığını hiç unutmadı. Yetimhanedeyken iyi anlaşırdık, kardeş sayardım onu. Yüzüme kocaman bir gülümseme yayıldı ve “Bizim Bar mı? Aman Tanrım! Nerede?” diye sordum heyecanla. “Hermes’in oğluymuş, kulübesinde dinleniyor olması gerek” cevabını alınca yataktan fırladım. Hemen hazırlanıp kulübenin yolunu tuttum. ‘Hermes mi?’ diye düşündüm kendi kendime. ‘Başka bir şey beklenemezdi ondan!’ hızlı hızlı giderken gülümsememeye çalışıyordum.
Hermes kulübesinin kapısını tıklattım ve içeri başımı uzattım. Salonda bir-kaç melez, mutfaktan kaçırdıklarını düşündüğüm abur cuburları yiyip televizyon seyrediyorlardı. “Selam, Barney nerede?” diye sordum. “Odasında” diye cevap verdi birisi ve çenesiyle bir kapıyı işaret etti. İçeri girdim ve kapıya yöneldim. Tıklattım, ses gelmedi, bir kaç kere daha tıklattım yine ses gelmeyince odaya daldım. Aslında gördüğüm şey beni şaşırtmadı. Üstünde gündelik kıyafetlerle yatağında mışıl mışıl uyuyordu. Yorgan yerde adeta burada istenmiyorsun denilmiş gibi bir kenara atılmıştı. Yatağında kendinden başka biraz cips, yarısı yorgana dökülmüş kola ve bir çift çorap vardı. Normalde de bu kadar uyurdu ama ben geldiğimde onu uyandırırdım. Bu gelenek değişmemeliydi… “Hiç değişmemişsin Bar, hiç!” dedim sessizce. Güldüm ve “Bana yaptığın şakaların intikam vakti geldi!” dedim sinsice.
Salona dönüp çocuklara sordum. “Kremşantiniz var mı?” “Mutfakta olacaktı, bak istersen” dedi birisi. Kremşantiyi bulmam uzun sürdü ama Bar uyanıncaya kadar çok vaktim vardı. Eğer bırakırsak o akşama kadar uyuyabilirdi!
Elimde kremşanti, tekrar odaya girdim. Bir elinin içine kremşantiyi sıktım. Sonra elime bir ip geçirdim ve yüzünü iple hafiften gıdıklamaya başladım. Bir iki hareket etti önce, sonra kremşantili eliyle yüzüne dokundu. Ben ise o sırada ses çıkarmamaya özen göstererek, yere yatmış gülüyordum. Daha fazla gıdıklayınca daha fazla kaşıyor, her yeri kremşanti oluyordu. En sonunda dayanamadım ve bir kahkaha patlattım. Ben gülerken Bar da uyandı.

Uyuyorum, uyumak çok güzel, dünyayı umursamadan uyumak… Hey bekle o da ne? Hafif bir gıdıklanma sanırım, peki yüzümdeki ne? Tadı güzel. Diş macunu desen, hayır, diş macunu değil çünkü diş macununun tadı naneli yada limonlu olur.Burada garip şeyler oluyor derken bir kahkaha duydum.Bir kahkaha ve bunun açıklaması kardeşlerimin bana yeni bir hoşgeldin şakası yapmış olmalarıydı.Sanırım yüzümde ne olduğunu görmem için gözlerimi açmam gerekecek. Elbette gözlerimi açmalıyım…
Elimden yüzüme bulaştırdığım belli olan garip yiyecekti tüm bunlara sebep olan. Yattığım yerden “Yemin ederim ki bunun intikamını alacağım. Zaten yeterince hoş geldin şakası yaptınız. Yeniyim diye bu kadar da uğraşılmaz ki arkadaş ”diye bağırırken artık her nedense tanıdık gelen bir ses “Sakin ol şampiyon” dedi gülerek ve yüzüme kremşanti sıkmaya başladı. Yastığı kendime kalkan yapıp korunmaya çalıştım. O sıkmaya devam etti. Aklıma bir fikir geldi. Eğer yüzünü göremediğim bu şahsiyet, eğer şahsiyetin kim olduğuna dair olan tahminim doğru çıkarsa bu yaptığıma deli olurdu. Hiç beklemediği bir anda yastıkla kafasına vurdum. Yüzü ve saçları tamamen kremşantiyle kaplanmıştı. “Aaaaa saçlarım… Saçlarımı mahvettin!” dedi bana bakarak. Bense garip garip bakmaya başlamıştım ona. Buna inanamıyordum, yurttaki kankam karşımda genelde ben ona şaka yaptıktan sonra yüzü ne hal alıyorsa o haldeydi. Demek o da bir melezdi. Yüzümde ki garip bakışları fark etmiş olacak ki yüz ifadesi yumuşadı. Sıkı sıkı sarıldı bana.Ben de sarıldım.Garip yiyeceklerimiz birbirine bulaşmıştı. Sonunda gülerek ayrıldık. O “Sende mi melezdin ?” diye sordu bana. Bense “Buna inanamıyorum sen melezsin ha, buraya geldiğimde ne halt edeceğim tek başıma diye merak ediyordum. Önce kardeşlerim ve sonra sen… İnanamıyorum buna” “İnansan iyi olur çünkü buradayım.” “Demek anneni buldun öyle mi?” “Evet” dedi gülerek. “Kim peki ?” “Afrodit” “Afrodit mi ?” cevabına şaşırmıştım çünkü Hope’un Afrodit’le tek ortak yanı güzellikti. Hope sokakta ‘Heeeyy bana bakın ben çok güzelim!’ diyen kızlardan değildi. Güzel olduğunu bilirdi ama bunu herkese zorla kabul ettirmeye çalışmazdı. “Evet Afrodit” dedi ve ekledi “Sen de Hermes’in oğluymuşsun anladığım kadarıyla” Ona bakıp “Çok zekisin. Aslında şaşırmadım diyebilirim.” dedim gülümseyerek. “Kaç yıldır görüşmedik biz ya?” diye sordum.

“Kaç yıldır görüşmedik biz ya?” “2 yıl oldu. İnsan, bir kere ziyarete gelir değil mi? Çok özlettin kendini! Bak, yine de karşılaştık.” dedim gülerek. “Çok istedim ama gelemedim. Biliyorsun, annemle hayatıma alışmaya çalışıyordum” dedi gözlerini yere dikerek. “Hiç değişmemişsin Bar” dedim. “Ama sanki biraz boy atmışsın. Sima aynı, davranışlar da öyle. Hala bir kütük gibi uyuyabiliyorsun” dedim gülerek. “Bu uyandırma işinin intikamını alırım ama!” dedi. “Hay hay! Her zaman beklerim!”
“Aaa, nasıl unuttum? Sana çok süper bir şey anlatacağım! Ama ilk önce bir yere gitmemiz gerekiyor.” dedim gülerek. Evet, ona anlatmam gerekiyordu. Çocukluk hayalimiz gerçekleşmişti, anlatmadan duramazdım. “Kalk, elini yüzünü yıka, giyin. Bu halde dışarı çıkarsan tanımıyorum derim ona göre!” dedim gülerek. Biraz bozuldu ama “Senin halin çok farklı sanki!” demeyi ihmal etmedi. İlk önce banyoya ben girdim. Saçlarıma bulaşmış kremşantileri temizledim, elimi ve yüzümü yıkadım. Giysilerimi de temizledikten sonra çıktım. Bar girince, bir ayna bulup saçımı başımı düzelttim. Hazırlanınca onu doğruca ahırlara götürecektim.

RP bitmiştir !
Devamı – Ahırda (: