Soruya Soruyla Cevap Verebilir misin?

Vah, vah... Zavallıcık. Yeni felsefe hocasından etkilenmiş galiba xD

cevap: Hayat, bir at arabasına benzer. Tekerlekleri döndüğünde insan acı çeker, her değişim insana acı verir. Atların eğer dizginlerini elimizde tutamazsak bizi istediği tarafa götürür. Atlar bizim egolarımız, kişiliklerimiz ve hayallerimizdir. Hangisi daha ağır basıyorsa o bizi kendi istediği tarafa götürür. Arabacı ise bizim doğru yol göstercimiz ya da düzenleyicimizdir. Yani kömür toprak altında kaldıkca elmas olduğuna göre, insanda hayattın yani kader, karma ya da ne dersen de onun öngördüğü şeylerle, gelişecektir. Öyle değil mi?

Ego ve kişisel arzular, hayat dediğiniz ve cümlelerinizden neredeyse canlı bir varlık olduğunu düşünmeme sebep olan olgunun bize bahşettiği özellikler değildir. Bunlar küçük yaşta çevresel etmenler eşliğinde öğrenilen, yaşarken edindiğimiz yaratılardır. Ne tanrı, ne kader, bu dediklerinizle hayatımıza yön vermez. Hayatımıza hep ya insanlar, ya insanlar ya da biz yön veririz. Bunda mucizevî bir olay olmadığı bence son derece net ve temiz?


Not: evet, yeni felsefe hocasından etkilenmiş olabilerem. xD

Biraz daha hayat tecrübesi kazanınca insanın tek başına karar veremediği bir olgu olan hayatı kimin yönlendirdiğini anlayacağız hepimiz, kendi isteklerimiz, arzularımız ve duygusallığımız içinde boğulurken aklımıza takılan bu sorularında bizi yönlendirdiği bir gerçekler, aslında kararlar vermemize ve benliğimizi keşfetmemize neden olan küçük düşünceler değil midir?

Öyledir elbet, fakat bu soruların çıktığı yer ile aldığımız cevapların çıktığı yerin aynı oluşunun önümüze getirdiği paradoks zihinlerimizi bulandırırken kendi benliğimizi bulmak zorlaşacak ve yıllarca ne olduğumuzu, kim olduğumu sorgulamamıza neden olmayacak mı, saygı değer Mine Hanımefendi?

Bazen düşüncelere katılmak yetmez. Hiçbir zaman empati kurmak yeterli değildir. ' Önemli olan ' diye cümleye başlamak kimsenin öngördüğü kadar önemli değildir. Peki ya sen ? Sen başkalarının sana bir şeyler söylediğinde yeteri kadar empati kurabildiğini düşünüyor musun?


(O rüzgar mıydı? Ben onu Ege sanmıştım xD Bende bu kadar felsefik konuşmayla ne işi var diyorum xD)

İnsanların duygularını anlamak kadar zor bir şey yok, sen başkalarının hislerini anlamakla uğraşabilir misin?

(Orada adım mı geçti? Sebep?)
Not: Evet benim felsefe ile işim olmaz )

Neden uğraşmayayım, sonuçta insan dediğimiz -ve benim daha çok genetik hata olarak tanımladığım- canlı sosyal bir varlık değil midir, duygusallığın içinde umutsuzca çırpınan bu genetik hatalardan biri olarak hepimiz ister istemez uğraşmaz mıyız?

(Son bir-iki gündür onun üyeliğini kullanıyorum, Melis. Merak etme tatlım, ben seni Ege'nin felsefe yapmaz ağzından kurtarırım xD -Alınma Ege, bunu belki susar diye söylüyorum-)

Lakin, umursamazlık dediğimiz kavram çok şeyi değiştirir bu konuda, buna tepki vermek istemek ama umursamama yoluna girmek hislerle uğraşma işinden soğumamıza, hatta bu işi zaman içinde bırakmamıza ve içi boş bedenler olarak etrafta dolaşmamıza sebebiyet vermez mi?

(susmicam işte -.- Yinede felsefeye hayır demem )

Aman be! Beni şu felsefeye bulaştırmasanız ölürsünüz değil mi?

Verir vermesine, ancak buna sonsuza kadar dayanabilir mi insan psikolojisi, merakı da hesaba katmak gerekmez mi bu işte? Halbuki insanı insan yapan şeylerden biride öğrenme arzusu ve bilgiye karşı açlık değil midir?

(Alınmadım, Rüzgar.)

Ölürüz... Basit bir cevap vererek felsefeye alışkın olmadığını gördüğüm bu siteye kolaylık sağlayacağım.

Öyle olmasa bile bunun için fazladan bir etken gerekli midir?

Sence ?

Benim vereceğim cevap sanki benden başka kimi ilgilendirir?

Tüm insanlığı ilgilendirmez mi birinin vereceği bir cevap , bir adım ?

Adımlardır insanları birbirine yakınlaştıran. Aynı zamanda uzaklaştırandır. Böylece bir çelişki oluşur evrenin minicik bir noktasında. Çelişkiler midir bizi birbirimizden uzaklaştıran ya da hayatta aşmamız gereken bir sınav mıdır?

Sınav aslında hayat dediğimiz kavram değil midir? Yaşamak için çabalamak bir sınav ve yaşamın iyi olması için elde etmeye çalıştığımız başarıda hayat sınavı dediğimiz bu olay için hazırlık, çalışma değil midir? Çalıştıkça hayat sınavından aldığımız iyi not, son nefesimizde bize görünürken mutlu olmaz mıyız elbet?

mutlu olur muyuz ki?

bilmem , olur muyuz?

Mutluluk gibi değişken bir duyguyu sahip olduğumuz zaman değil, kaybettiğimiz zaman çok derinlerde ve açlıkla hissetmez miyiz?

Bilakis, hissettiğimiz şey yalnızlık ve melankoliye bağlamış ruhumuz değil midir? Mutluluğun bir yandan bize kattığı şeylerden birininde üzüntü olması gibi bir paradoksta değerli olan şey mutluluk mudur veya üzüntü? Belki de ruhumuzdur?

Ruhumuzdur değil midir elbet bizi bu paradokstan kafa karışıklığından kurtaran?

(Mesaj atmış vatantaş, gel anam tartışırız ister felsefe ister başka konu ^^)