Neden olmasın?

Elimdeki kağıdı tutup adımlarımı sıklaştırdım. Bir ara gerçekten de koşmaya başlamıştım. Çok heyecanlıydım, sürekli etrafıma bakınıp onun yüzünü arıyordum. Kağıdın üzerindeki talimatlara tekrar baktım. 'Sabah onda ormanda buluşalım. Konuşmamız gereken çok önemli şeyler var. Nick.' Heyecanlı olmamı kim beklemezdi? Çok meraklanmıştım. Düşündüğümüz şeyi konuşacaksak eğer... Heyecandan ölebilirdim. Orman'ın içinde bir açıklık buldum. Bir kayaya oturdum. Nick beni bir şekilde bulurdu değil mi? Yoksa niye böyle bir şey yazsın? Bir planı vardır kesin. Evet, kesinlikle. Ne kadar beklediğimi bilemiyorum ama sonunda dayanamadım. Kağıdı yere atıp ayağı kalktım. ''Lanet olsun!'' diye bağırdım boşluğa. Ne kadar yüksek sesle bağırdığımı ancak o zaman farketmiştim. Susup tekrar yerime oturdum. Nick hiçbir zaman böyle bir şey yapmamıştı. O hep dakikti. Kağıdı alıp yazıya baktım. Nick biraz daha baştan salma yazardı, özellikle de benimle ilgiliyse. Bu daha özenliydi. Sanki bir kız yazısı gibi. Olanları anlayınca sinirden yüzüm yanmaya başladı. ''Lanet olsun!'' diye inledim tekrar. ''Mitchie!'' Bana sürekli bölye şeyler yaparıd gerçi, buna kandığıma inanamamıştım. Şimdi bir yerlerde kısır kısır kıkırdadığına emindim. Hızla yeniden ayağa kalktım ve sık adımlarla yürümeye başladım. Onu ardımda bıraktığıma emin olduktan sonra etrafıma bakınıp sakinleşebildim ancak. Ama etrafa bakınca burasının ormanın hiç bilmediğim bir bölümü olduğunu farkettim. ''Olamaz.'' diye mırıldandım. O sırada birkaç hışırtı duydum. Bir de zar zor duyulan bir insan sesi. Konuşmuyordu, sanki ağlıyor gibiydi. Her zamanki gibi meraklanmıştım. Sessizce ağaçların arasından ilerleyip sesi izledim. Saklandığım ağacı biraz yana çektiğimde iki ayak gördüm. İyi, diye düşündüm, en azından bir canavar değil. Merakla ağacın dallarından başımı çıkardım. Hem şaşkınlıktan hem de kafa karışıklığından gözlerim büyüdü. Karşımdaki Eduard'dan başka biri değildi. Yüzünü tam göremiyordum ama, saçlarından bile onu tanımıştım. Ağlama sesleri ondan mı gelmişti? Onun çok zor zamanlar geçirdiğini duymuştum. O zaman ona çok kızgındım ama şimdi, onu böyle ağlarken görünce, bütün kızgınlığımı unuttum. Sanki onunla hiç tanışmamışım da, yeni bir melezmiş ve benim ona yardım etmem gerekiyormuş gibi hissettim. Bana nasıl davranacağını da kestiremiyordum. Ama yine de, büyük bir cesaret örneği gösterip bir adım attım. ''Eduard?'' dedim ona. Onun olduğu yere yavaşça yaklaşıyordum, her an bana bağırıp kovması an meselesiydi çünkü.

İlk önce onun soğuk sesini duyunduğumda bütün hevesim kaçmış gibi hissetmiştim. Ama sonra, yanına oturmama izin verdiğinde, içimde bir sıcaklığın oluştuğunu hissetmiştim. Sarsak adımlarla onun yanına gidip oturdum. Beklediğimden daha iyi tepki göstermişti. Acaba kendini tutuyor muydu? Her an patlayabilir miydi? Neler düşündüğünü kestirebilmek için uzun süre yüzüne baktım. Hiçbir şey belli olumyordu tabii yüzünden, duygu maskesini yüzüne geçirmiş gibiydi, duygularını ve düşüncelerini yüzünden anlamak şu an imkansızdı benim için. Eduard benim ona baktığımı görünce hafifçe kaşlarını kaldırıp bana baktı. Ne yapmaya çalıştığımı anlamaya çalışıyordu sanırım. ''Oh...'' dedim, ona bir bahane uyduracaktım ama yeterince anladığı belliydi. Ben de gözlerimi ayaklarımın altındaki çimenlere diktim. Onunla konuşmak istiyordum, böyle sessizce durmak değil. Bu yüzden ona bakmamam daha iyi olur, diye düşündüm. Konuşmak için ağzımı açtım ama neden bahsetmem gerektiğini bile düşünmemiştim. ''Güzel bir sabah.'' dedim. Böyle bir şey dediğime inanamıyordum! O kadar acılar çekmiş eski sevgilimi avutmak için yanına geliyordum ve söyleyebildiğim tek şey güzel bir sabah olduğu muydu? Nasıl bir tepki verdiğini görmek için ona baktım. Evet, o da şaşkındı. Umutsuz vakasın Mana, dedim kendime. Derin bir nefes aldım ve düşüncelerimi toplamaya çalıştım. Buraya neden geldiğimi kendime hatırlattım. Ama içimden bir ses hala, 'Sadece ona yardım etmek için mi geldin? Yalan. Onu tekrar görmek istedin, bu yüzden buradasın.' diyordu bana. Bu bencilce düşünceyi kafamdan atmak için başımı salladım ve tamamen farklı bir konuyu düşündüm. ''Annen için üzüldüm.'' dedim ona. Bunu neden dediğim hakkında bir fikrim yoktu, belki sadece konuyu değiştirmek içindi. ''Onu tanımıyordum ama... Seni anlıyorum. Benim de sekiz yaşımdayken büyükbabam öldü. Zor bir durum. Bir de sen üstüne Selene'den ayrıldın-'' Bunu söylemeyi aslında hiç istememiştim. Çok büyük bir hata yaptığımın bilincine vardım. Eduard çok kötü görünüyordu şimdi, kendini tutamayacakmış gibi bir ifadesi vardı. Reflekssel olarak biraz geri çekildim. Aptal Mana, çeneni biraz kapalı tutsan ne oldu ki, dedim içimden. Acaba Eduard'ın yanına gelmekle kötü mü etmiştim?

"Lütfen, Selene'yi karıştırma bu işe. Ayrıca büyükbabana üzüldüm. Bende seni anlayabiliyorum." Eduard'ın bu kadar anlayışlı olmasını hiç beklememiştim. Ben daha çok, konuşmaya başlamadan bile beni kovup üzerime ateş topları atacağını düşünüyordum. Tam bunu söyleyecektim ki onun bana ne kadar yakın olduğunu farkettim. Kızarmamı durdurmaya çalışırken sürekli içimden 'Kendine hakim ol Mana, senin bir sevgilin var.' diye tekrarlamak zorunda kalıyordum. Böyle suskun kalmayı istemiyordum, özellikle de suskun kaldığımda Eduard'ın gözlerinin içine bakmak zorunda kalıyorsam. Çünkü böyle zamanlarda tekrar kırmızılaşıyordum. Bir de gülmemi bastırma sorunu vardı tabii, eskiden beri böyle zamanlarda gülüp dururdum. Gözlerimi kırpıştırdım. Böyle zamanlarda... Yani Eduard'la ormanda ilk karşılaştığım zaman gibi zamanlarda... Düşüncelerimden uzaklaşmak için etrafı incelemeye koyuldum. Minik bir açıklıklaydık, kuşlar cıvıldıyor, hafif bir meltem sayesinde çimenlerle birlikte minik çiçekler hafifçe sallanıyordu. Birden burasının bana fazla tanıdık geldiğini farkettim. Daha önce birçok kez ormana gelmiştim ama burası... Oldukça özel gibiydi. Belki Eduard biliyordur diye başımı ona doğru çevirdim. O anda anladım. Eduard'a ve arkaplanındaki ağaçlara bakınca, burasının neresi olduğunu tahmin etmek hiç zor değildi. Birden ağayı kalktım ve Ed'i de yanımda sürükledim. ''Aman tanrılarım, Eduard, burası bizim ilk karşılaştığımız yer değil mi?'' Tam da birlikte oturduğumuz ve Ed'in bana papatyayı verdiği yerde durdum. Anlaşılan Ed bunu daha önce anlamıştı. Ama ben bunun üzerinde durmadım, Ed'le beraber burada olduğumuz ana geri dönmüştüm sanki. Başımı yana yatırarak sabitçe aynı yere bakmam Ed'e tuhaf gelmiş olacak ki bana döndü.

Eduard elimi tuttuğunda nefesimi tutup ellerimize baktım. Ne yaptığını idrak edemiyordum sanki. Eduard elimi tutmuştu! Ama, bu ne demekti peki? Eduard kızarıp elini çekerken, aynı eski günlerdeki gibi o, diye düşündüm. Hala eski Ed. Bunu düşününce içime bir sıcaklık doluyordu ama kendimi fazla kaptırmam gerektiğini biliyordum. Gönderdiği sinyaller karmakarışıktı, bir bana hiçbir şey hissetmiyormuş gibi bakıyor, bir de elimi tutuyordu. Belki yaşadıkları da onun için karmaşıktı, belki o da kendi yaptıklarını kontrol edemez haldeydi. Belki de... Yine kendimi toparlamaya çalışırken Ed ''Sana verdiğim papatyayı hatırlıyor musun?" diye sordu. Yüzünde öyle bir gülümseme vardı ki, bu kendimi daha kötü hissettirdi. Oturduğum yerde kıpırdandım. Ama bu, bana papatyayı daha çok hatırlatmıştı. Ellerimi yumuşak çimler üzerinde gezdirdim. Harika bir meltem esiyordu ama bu bile beni rahatlatmamıştı. ''E-evet, tabii ki.'' dedim ona. Konuştuğum kişilerle göz temasına girmem gerektiğini sürekli bana hatırlatan babam aklıma geldiğinde gözlerimi Eduard'a çevirdim. Bu pek iyi bir hamle olmayacaktı ki, onun gözlerine baktığım anda donakaldım. Eskiden de bana böyle bakardı, sonra ikimiz de utanıp gözlerimizi kaçırırdık, o zamanlar hiçbir şey böyle karışık değildi, biz sevgiliydik o kadar, ne Nick'i ne de Selene'yi düşünürdük... Birbirimizden bir şey de saklamazdık. Kararlı bir şekilde sırtımı dikleştirdim ve hazır cesaret etmişken hızla ''Onu Nick'e verdim. Yani siz Selene'yle sevgiliyken, o zaman çok kızgındım ve bilemezdim ki...'' Cümlem öylece yarım kaldı. Tam da, sana tekrar aşık olacağımı bilemezdim gibi bir şeyler söyleyecektim çünkü. Derin bir nefes aldım ve Ed'e bakmamaya çalıştım. Şimdi rezil olmuştum işte.

''Onu Nick'e verdim. Yani siz Selene'yle sevgiliyken, o zaman çok kızgındım ve bilemezdim ki...'' Ne diyebilirdi ki? Mana'dan da bu beklenirdi zaten. Fazla üstünde durmaması gerekirdi belki de. Yani, Mana için özel olarak yaptığı çiçeği, yeni sevgilisine vermesi gayet doğaldı. Fakat cümlesi yarım kalmıştı. Neyi bilemezdi? Aslında birazda olsa kafasının karıştığını söyleyebilirdi. Oraya gelecek doğru sözcükler... Biraz... Gülümsemeye çalıştı. Nedense kendini olmadığı kadar iyi hissediyordu ve bunun nedeninin Mana olması da diğer bir tuhaf konuydu. Çoğu kişi Mana'yla Nick'in ilişkilerinin pek iyi gitmediğini söylüyordu. Aslında bu onun için bir şans olabilirdi. Yutkundu ve Mana'ya döndü. "Her neyse. Biraz yürümek ister misin?" Orman, genellikle yürümek ve yalnız kalmak için kullanabileceğiniz en uygun yerdi. Mana'nın cevap vermesine fırsat vermeden elini uzatmıştı. Belki her şeyin değişebileceğine inanıyordu. Düşünceleri aklından uzaklaştırma denemeleri başarılı oluyor gibiydi. Hızla ayağa kalktı. Aslında nereye gideceklerini bilmiyordu. Ormanda kaybolabilirlerdi. Aslında uzun süredir hiç macera yaşamamıştı. Mana da macera yaşamak isteyeceği ilk kişiydi. İkisi içinde farklı(!) bir deneyim olabilirdi. Gülümseyerek Mana'nın elini kavrayışını hissetti. Kızarmaya başlıyordu; fakat Mana'nın görmesine engel olacak şekilde ormandan ilerlemeye devam etti. Mana'nın da arkasından geldiğini hissediyordu. Tekrar el ele tutuşmak... Garip bir duyguydu. Aynı zamanda son zamanlarda hissettiği en iyi şey... Bunları düşünmesine fırsatı yoktu belki de. Nasıl olsa karşılarında ki manzara bunları kanıtlıyordu.

Eduard elini uzatınca donup kalmıştım. Ne yapacağımı bilememiştim. Ama bana öyle tatlı bakıyordu ki! Yüzünde hiç nefret yoktu, aynı eski günlerdeki gibi gülümsüyordu bana. Elimin onun elini kavradığını hissettim. Sanki bunu ben yapmıyordum, biri beni yönetiyordu. Beraber yürürken Eduard'ın yüzüne bakmaya çalışıyordum ama o başını diğer tarafa çevirmişti. Elimle hafifçe yanağıma dokundum. Havanın o kadar da sıcak olmamasına rağmen yanağım fırın gibi sıcaktı. Kesinlikle kızarmıştım ama artık buna alışmıştım. Eduard'ın da bu durumda olduğunu düşünerek gülümsedim. Tam o sırada Eduard durdu. Tam ne olacağını soracakken onları gördüm. Hayatımda gördüğüm en kocaman böceklerdi bunlar. Sadece üç tane olmalarına rağmen bana oldukça kalabalık gibi gelmişlerdi. ''Myrmekeler,'' dedim zar zor. Eduard'ın koluna sarıldım. ''Gidelim.'' İki adım geri çekilmiştim bile. Bize en yakın duran Myrmeke'ye korkuyla baktım. Zaten böceklerden ödüm kopardı, bir de dev gibi böcekler... En kötü rüyalarımdandı. Tam o sırada bir Myrmeke başını kaldırdı ve doğrudan bizim olduğumuz yere baktı. Diğer ikisi de başını kaldırdı. İşte şimdi başımız dertteydi.

Ağzım açık bir şekilde etrafa bakınırken, şapşal göründüğümü ancak bir süre sonra anladım. Ama böyle bakmak elimde değildi, burası bir Demeter kızı için bir cennetti. Veya Ceres kızı için. Bu konuya fazla takılmayacağıma karar vermiştim zaten, özellikle burada dikkatimin dağılması oldukça kolay oluyordu. Güneşin ışığında parıldayan çimleri görünce ister istemez okuduğum bir kitabı hatırladım. Orada da böyle harika bir yer vardı. Hafızamı zorlayıp kitabın ismini hatırladım. Ah, Alacakaranlık. Güzel kitaptı diye düşündüm. Bella ve Edward'ın bir çayırlığı vardı, eğer hafızam beni yanıltmıyorsa. Gülümsedim. Bizimkisi onlarınkinden daha güzel, diye düşündüm. Dalgınlıkla bir ağacın yanına giderken aklımda bir soru oluşmuştu. Ne zamandan beri biz olmuştuk? Sabırsızlıkla ayağımı yere vurdum. Bu kadar inkardan ben bile bıkmıştım. Eduard'la arkadaş olamayacağımız kesindi. Birbirimize karşı böyle şeyler hissederken bu olamazdı. İkimizin hislerinden de emindim artık, ikimiz de bunu saklayamıyorduk. Onu görünce yine heyecanlanıyordum, gülümseyince yine kızarıyordum. Ona karşı hissettiğim duygular bir gıdım bile azalmamıştı, bunun da farkındaydım. Bunu kendime itiraf edince bir ferahlama hissettim. Sıra bunu Eduard'a söylemekteydi tabii. Dalgın dalgın ağaçtaki bir çiçeğe dokundum. Sanki çiçek daha bir kızardı. ''Muhteşemler, öyle değil mi?'' diyebildim sadece. Asla ilk adımı ben atamazdım, bunun için yeterince cesur değildim. Her gün canavarlarla savaşıyorsun ama birine ondan hoşlandığını söyleyemiyor musun, diyen Mark'ın sesini duydum beynimde. Gülümsedim, ne diyebilirdim, gerçekten öyleydi. Derin bir nefes alarak Eduard'a döndüm. Ne diyeceğimi bilmiyordum gerçi, sadece onun yüzünü görmek istemiştim. Yine aptalca sırıtışımın yüzüme yayıldığını hissettim. Artık onu tutmaya çalışmamın bir anlamı yoktu gerçi, Eduard neler hissettiğini zaten biliyordu. Aramızda duygubağı gibi sağlam bir bağ vardı sanki. Ama bizimkisi daha güçlüydü, onun ismini duyunca bile içime bir sıcaklık yayılıyor gibiydi. Büyük bir cesaret örneği göstererek onun elini tuttum. Duygularımı sözle ifade edemeyebilirdim belki ama onun yaptığı gibi elini tutabilirdim. Gözlerinin içine baktım ve ilk defa gözlerimi kaçırmadım.