Rosemarie Hathaway

Sabah kalktığımda kendimi bir garip hissediyordum.Sanki her an kötü bir şeyler olacak gibi geliyordu.Belki temiz hava iyi gelir diye hemen üstümü giyindim ve dışarı çıktım.Hava güneşliydi.Yani beni düşündüğümün tam tersine güzel bir gün sinyalleri veriyordu.Kampta boş boş dolanmaya başladım.Etrafta gezinirken devamlı etrafı kolluyor,tehlike var mı diye kontrol ediyordum.
Tedirginliğimi nasıl atabilirim diye düşünürken neden bu kadar tedirgin olduğumu anladım.Bir afrodit kızı olarak pek savaşmayı bilmezdim.Bu yüzden hemen ok atma teknikleri dersi almaya kara verdim.Bu kararı verince rahatladım.Artık kendimi o kadar da savunmasız hissetmiyordum.
Daha önce pek ok atmamıştım.Ama başka nesneleri isabetli atmakta iyiyimdir.Bu yüzden okçuluk dersi almak için ok atma teknikleri sınıfına doğru yöneldim.İçeri girdiğimde "Kimse yok mu?" diye bağırdım.Galiba birisi benim sesimi duymuştu.Bana doğru yaklşan ayak seslerini duydum.

Sabahleyin erkenden -benim için erken- kulübemden çıktım. Kardeşim Yon'un bugün biraz işi olduğu için öğrencilere ben bakacaktım. Bunun için erkenden ok atma teknikleri sınıfına gitmem gerekiyordu. Hava bana gayet güzel geliyordu. Babam gökyüzünde her zamanki gibi dünyaya ısı ve ışık saçıyordu. Bu içime pozitif enerji veriyordu. Büyük bir neşeyle sınıfa girdim ve masam oturdum.

Oradaki birkaç okçulukla ilgili dersliklere bakmaya başladım. Derken bir süre sonra bir ses duydum. Sanırım günün ilk öğrencisi gelmişti. Ayağa kalktım ve kapıya doğru gittim. Kimin geldiğini gördüğümde yüzümde bir tebessüm belirdi. Gelen Afrodit kızı Rose'ydi. Yanına gittim ve "Hoş geldin!" dedim.

Sarışın bir kız bana doğru ilerliyordu.Yaklaşınca onu kampta birçok kez gördüğümü hatırladım.Adı Tiffany olmalıydı.Yanıma gelerek"Hoşgeldin."dedi.
"Merhaba benim adım Rose.Ok atmayı öğrenmek için geldim." "Ben de Tiffany."dedi.Adını doğru tahmin etmiştim.Tiffany mümkün olduğu kadar hızlı öğrenmek istiyorum ok atmayı.Ne kadar çabuk öğrenirsem o kadar iyi."Çok istekli görünüyorsun.Hemen başlamaya ne dersin?"Tam da istediğim soruyu sormuştu."Olur."Ok atmayı öğrenmeye çok istiyordum.
Öyleyse hadi derse başlayalım."

Rose'la hemen derse başlayacaktık. Okçuluğu öğrenmeyi çok istiyordu ve bu hevesi beni daha da öğretmeye istekli yapıyordu. Onun için hemen başlamayı teklif etmiştim. Rose'u ok-yay takımlarının olduğu yere götürdüm. Burada bir sürü takım vardı. Herkesin özelliklerine uygun, rengarenk ve çeşitli takımlar vardı. Rose'a gülümseyerek baktım ve "Nasıl bir takım istersin?" diye sordum. Rose takımlara baktıktan sonra "Pembe olsun." dedi. Hemen ona göre pembe yay-ok takımlarını çıkarttım. İlki Rose'a büyük gelmişti. İkinciside ağır. Ancak üçüncü denediği tam ona göre olmuştu. "Süper oldu. Beni takip et." dedim. Birlikte antrenman alanına gittik ve ortalara gelince durdum. Rose'a döndüm ve "Şimdi sana yay-ok takımını nasıl tutacağını öğreteceğim." dedim.

Tiffany bana hangi renk ok istediğimi sorunca tabiiki pembeyi seçtim.İlk denediğim ok bana büyük geldi.İkincisi ise oldukça ağırdı.Tiffany üçüncüyü verirken bu sefer tam olmasını diledim.İstediğim oldu.Tam bana göreydi."Süper oldu. Beni takip et." dedi.Böylece antreman alanına gittik.Ortalara gelince durduk.Tiffany bana döndü ve"Şimdi sana yay-ok takımını nasıl tutacağını öğreteceğim." dedi.İlk olarak kendi yay-ok takımını üzerinde nasıl tutulacağını gösterdi.Ben de Tiffany'nin yaptıklarını kendi yay-ok takımım üzerinde taklit ediyordum. "Aferin.Tutuşu kavradın.Şimdi sana nasıl atılacağını göstereceğim.Beni dikkatlice izle."dedi.Aynen dediği gibi yaptım.Hedefi tam ortadan tutturmuştu. "Sıra sende"Heyecanlanmıştım.Hedefe yaklaştım ve ilk okumu attım.

Rose'a nasıl tutulacağını öğretmiştim. Şimdi sıra atışlardaydı. Örnek olsun diye ilk atışı ben yaptım. Rose da beni dikkatlice izledi. Tam on ikiden vurmuştum. Rose'a baktım ve "Sıra sende" dedim. Bunun üzerine Rose dikkatle yay-ok takımını tuttu ve atışını yaptı. Ancak yayı çok fazla gerdiğinden ok sapıtmıştı. Hedef tahtasına bile değmemişti. "O kadar fazla yayı germe." dedim. Sonra Rose'un yanına gidip nasıl atış yapacağını gösterdim. Rose bu sefer kavramış gibiydi. Bir atış daha yaptı. Bu sefer hedef tahtasını tutturmuştu. Şimdi kendini geliştirmesi için gerekli aşamalara geçmenin zamanıydı. "25 adıma gidiyoruz." dedim. Rose beni pek anlamamıştı. Onun koluna girdim ve hedef tahtasının 25 adım uzağına götürdüm. Sonra hedef tahtasına doğru döndüm.

İlk atışımda başarılı olamamıştım.Yayı o kadar germiştim ki ok hedef tahtasından başka her yere uğramıştı."O kadar fazla yayı germe." dedi.Yanıma geldi ve nasıl kullanılacağını gösterdi.Galiba bu sefer kavramıştım.Bu atışta hedef tahtasını tutturmayı başarmıştım.Tiffany "25 adıma gidiyoruz." dedi.Bu da ne demekti şimdi?Hiçbir şey anlamamıştım.Tiffany anlamadığımı fark etmiş olacak ki yanıma gelip beni hedef tahtasının 25 adım uzağına götürdü.Anladığım kadarıyla şimdiki atışım burdan olacaktı.Yayımı gerdim ve atışa hazırlandım.Tutturabileceğimi hiç sanmıyordum.Okumu attım ve gözümü kapattım.Şimdi bir rezalet olacaktı.Ama Tiffany "Harika bir atıştı."deyince gözlerimi açtım.Hedef tahtasının ortasına isabet ettirmeme çok az kalmıştı.Tiffany "5 adım daha geriye git ve bu sefer burdan atış yap."dedi."Daha ne kadar geriye gidiceğim?"Tiffany gülümsedi ve "Hadi atış yap,az sonra ne kadar geri gideceğini öğrenirsin."dedi.Ben de atışımı yaptım.

Rose ilk atışa göre bayağı iyiydi. Onda gerçkten yetenek vardı. Buna çok sevinmiştim. Ona beş adım daha geriye gitmesini söyledim. Rose da bana ne kadar daha geri gideceğimizi sordu. Ona gerçeği söyleyip umutlarını söndürmek istemedim. Zira 100 adıma kadar gideceğimizi öğrenirse ders almayı bırakabilirdi. Onun için öğrencilerime asla söylemezdim. Alışa alışa geçmeleri daha iyiydi. Rose bir atış daha yaptı. Bu öncekine göre daha kötüydü ama yine de daha iyiydi. Ona birkaç atış daha denemesini söyledim. Rose beş-altı atış yaptıktan sonra hedef tahtasının tam ortasını tutturdu. Bir sonraki aşamaya geçebilirdik. Gülümseyerek "50 adıma geçiyoruz." dedim. Rose bana gözlerini kocaman açıp baktı. Onun itiraz etmesine izin vermeden onu 50 adım uzağına götürdüm.

Oku tam isabet ettirmiş sevinçten havalara uçarken Tiffany'nin "50 adıma geçiyoruz."sözüyle bütün neşem kaçtı.Şaşkın şaşkın Tiffany'e baktım.Bu gerçekten olamazdı.Acaba yanlış mı duymuştum?Tiffany'nin yüz ifadesine bakılırsa gayet iyi duymuştum.Ben daha şaşkınlığımı atlatamadan Tiffany beni 50 adım uzaklığa götürdü.İlk atışımda hedef tahtasını kenarından tutturmuştum.Bu bile bir mucizeydi.Tiffany "Tam ortayı isabet ettirene kadar devam."dedi.İkinci atışım birinciye göre daha iyiydi.Böyle birkaç atış yaptıktan sonra isabet ettirebilmiştim.Daha uzağa gidecek miyim diye meraklı gözlerle Tiffany'e baktığımda cevabı anladım.Daha çok uzaklara gitmem gerekecekti.

Rose 50 adım uzaklığa gelince biraz korkmuştu ama atış denemelerine başlayınca bu korkusu gitti. İlk atışı fena değildi. En azından diğer öğrencilere göre. Rose birkaç atış daha yaptı. Her defasında ona hatalarını söylüyordum ve Rose bunları düzeltmeye çalışıyordu ama sorun şu ki bir yeri düzeltince diğer şey bozuluyordu. Bayağı atış yaptıktan sonra tam on ikiden vurmayı başardı. Sonunda sıfır hata yapmıştı ve bu başarıyı getirmişti. Şimdi bana sıradaki aşamayı öğrenmek için merakla bakıyordu. Gülümseyerek "75 adımdan atışlar deneyeceğiz." dedim. Rose bu sefer tepki olarak ofladı. Onun bu tavrına güldüm ve "Dayan!" dedim. Yürümeye başladık ve 15 adım daha geri giderek hedef tahtasının 75 adım uzağına geldik.

"75 adımdan atışlar deneyeceğiz." deyince Tiffany tabiiki ilk tepkim oflamak oldu.Bu böyle giderse 200 adım geriden ok atacaktım.Tiffany oflamamı görünce güldü ve "Dayan!" dedi.Böylece hedef tahtasından 75 adım uzağa gittik.İlk atışımda tedirgindim ama oku her attığımda gerginliğim azaldı.Hem giderek daha iyi atabiliyordum.Bir süre daha denedikten sonra tam on ikiden vurmuştum.Gülümsedim ve Tiffany'e döndüm."Daha bitmedi di mi?dedim.Cevap bakışlarından anlaşılıyordu ama yine de söyledi."Çok az kaldı.Şimdi yeni adıma hazır mısın?"dedi.Evet sanırım hazırdım."Bu sefer kaç adım?diye sordum.Cevabı tahmin edebiliyordum.Tiffany'nin"Bu sefer 100 adım."sözüyle tahminimin doğru olduğunu anladım.Tiffany ile birlikte hedef tahtasından 100 adım uzaklığa gittik.

Rose 75 adımıda atlatmıştı. Bu biraz zaman almıştı ama yine de çok iyiydi. Böyle giderse Apollon çocuklarından sonra en çabuk mezun olan Rose olacaktı. Buna çok seviniyordum. Hem Rose'u çok sevmiştim hem de benim öğrencimdi. Ee, öğrencinin başarılı olmasında öğretmeninde payı vardır. En azından azıcık vardır yani. Rose'a bir sonraki aşamayı söyledim. 100 adıma gidecektik. Burası en zor aşamaydı ve aynı zamanda en son aşamaydı. Bunu da başarıyla geçerse birinci seviyeden mezun olacaktı. Rose'la 100 adıma vardık. Rose hemen atış pozisyonunu aldı ve zaman kaybetmeden atışlarına başladı. Ben de onun hatalarını düzeltmeye başladım. Rose'un ilk atışı iyi değildi. Çünkü çok önemli bir faktörü unutmuştu. Uzaklaştığımız için rüzgarda etkinliğini arttırmıştı.

100 adım hiç kolay gözükmüyordu.İlk atışım hiç iyi değildi.Tiffany"Bir şeyi unuttun.Burası hedef tahtasına uzak olduğu için rüzgar faktörü çok önemli.Rüzgarın hızına ve yönüne göre okunu atmalısın.Bak şu şekilde."diyerek bir örnek gösterdi.Rüzgara göre oku ayarlamak biraz zor gözüküyordu."Hadi şimdi atış yap."dedi.Ben de ilk atışımı yaptım.Bu sefer daha iyi olmuştu.Tiffany tekrar gösterdi.Ben de bir daha atış yaptım.Birkaç atıştan sonra rüzgarı nasıl kullanacağımı kavramıştım.Böyle yirmi kadar atış yaptım ve sonunda tam on ikiden vurmuştu."Birkaç tane daha atış yap."dedi.Birkaç atış daha yaptım.Atışlardan biri hariç hepsi tam on ikiden vurmuştu.Çok mutlu olmuştum."Eee şimdi kaç adım?"diye sorarak meraklı gözlerle baktım.Tiffany"Bu son aşamaydı."deyince kulaklarıma inanamadım.

Rose son aşamadaydı ve birkaç atış denedikten sonra bu aşamayıda geçmiştik. Artık mezun olabiliridi. Ancak bundan haberi yoktu. Bana "Eee şimdi kaç adım?" diye sordu. Güldüm ve "Bu son aşamaydı." dedim. Rose şok oldu. Başta hiçbir şey demedi ama sonra "Gerçekten mi?" dedi. Bir kahkaha patlattım ve "Rosemarie seni Ok Atma Teknikleri Sınıfı'nın birinci seviyesinden mezun ediyorum." dedim. Rose şimdi inanmıştı ve artık beraber gülüyorduk. Mezun olduğuna çok sevinmişti. Ok-yay takımlarımızı bıraktık ve antrenman alanından çıktık. Beni diğer öğrencilerim bekliyordu. Rose ise kardeşlerine söylemek için sabırsızlanıyordu. Onun için "İkinci seviyeye de beklerim." dedim ve Rose'u gönderdim. Bir mezun daha vermiştim.


Ders Rp'si Bitmiştir!