Kardeşler İş Başında

Kardeşimle birlikte kulübede oturuyorduk. Diğer kardeşlerimizin bazıları odalarında bazıları dışarıdaydı. Bunu fırsat bilerek Teo'yla kardeşlerimizin dedikodusunu yapıyorduk. Bir süre konuştuktan sonra Teo ayağa kalktı ve taklit yapmaya başladı. İtiraf etmeliydim ki süper taklit yapıyordu. Kev'in taklidini yapamaya başladı. Gülmekten ölüyordum. Kev'den daha iyi Kev oluyordu. Teo sesini Kev gibi yaparak "Şarap düşmanı uyutmakta en önemli etkendir." dedi. Artık gülmekten yıkılıyordum. Kardeşim taklit yapmayı bitirdi ve yanıma oturdu. O da gülüyordu. Susmayı başardığımda "Şarap dedin de canım üzüm çekti." dedim. Teo "Kulübemizde üzüm yok." dedi. Bir iki saniye düşündükten sonra yüzü parlayıp çarpık bir gülümsemeyle bana baktı ve "Ama tarlada bir sürü var." dedi. Bu çok iyi fikirdi. Bugün çok eğlenebilirdik. Aynı gülümsemeyle "Ne duruyoruz?" diye sordum ve ayağa kalktım.

Hiçbir hazırlığa gerek duymadan kulübeden çıktık ve Tarlalar'a yöneldik. Dahası öyle yaptığımızı düşünüyorum çünkü yeri konusunda pek emin değilim. Birkaç kez şans eseri önünden geçmiştim o kadar. O yüzden Tiff'e "Nasıl gideceğimizi biliyorsundur diye umuyorum kardeşim." dedim. Tiff ilk başta beni korkutmak için şaşırmış bir şekilde baktı ve "Ben de senin bildiğini sanıyordum." dedi. Ama sonra dayanamayıp bir kahkaha patlattı. Onun arkasından da ben gülmeye başladım. Daha şimdiden çok gülüyorduk, üzümleri yemeye başlayınca neler olacaktı, onu Apollon bilir.

Tarlalar'ın başladığı yere geldiğimizde gözlerime inanamadım. Her baktığım yerden üzüm bağları fışkırıyordu adeta. Üstelik üzerlerindeki üzümler de öyle marketlerde satılanlar gibi değildi, her biri göz kadardı. Sanırım öküz gözü terimini bulan kişi bu üzümleri görmüştü. Tiff'le heyecanlı bir şekilde bakıştık ve kendimizi hemen içeri attık. Ben kırmızı üzümlere dalmıştım, Tiff ise beyazlara. Birkaç salkım benim elimde, birkaç salkım Tiff'in elinde, bir yere oturduk ve onları yemeye başladık.

Bu üzümler hayatımda yediğim en iyi üzümlerdi. Kendilerine hayran kalmıştım. Bir sakım üzüm aldım ve Teo'yla oturdul. Onun üzümü kırmızı, benim üzümüm beyazdı. Tabii ki sadece kendi üzümümden yemiyordum. Daha çok kardeşimin üzümünden çöküyordum. Normalde beyazı kırmızıdan daha çok seviyordum ama böylesi daha zevkliydi. O benden almaya çalıştığında üzümü çektim ve "Herkes kendi üzümünü yesin." dedim. Teo'yu sinirlendirmeye çalışıyordum. Bu da işe yaradı.

Teo bana kötü bir bakış attıktan sonra elimdeki üzümü almaya çalıştı. Kaptırmamaya çalışıyordum ama gülmekten zor savunma yapıyordum. Çok şükür ki Teo da gülüyordu. "Tiff onu alacağım." dedi. "Git başka üzüm bul." dedim ve bir kahkaha daha tatım. Teo "Ben onu istiyorum." dedi. Tam elimden alacaktı ki zor kurtuldum. Hemen ayağa kalktım ve tarlanın içinde koşmaya başladım. Teo ise beni kovalıyordu. Salkımların arasından koşmak çok zordu ama Teo arkamdan bağırdığı için hiç durmadan koşuyordum. Zaten beni en çok yoran salkımlar değil gülme krizimin tutmasıydı. Gülerek koşmak çok zordu.

Küçükken oynadığımız gibi bir ebelemece oyunu oynuyorduk adeta. Ama bu sefer oyunun ucunda ödül vardı; kardeşimin üzümünü yemek! Tabi ki bu şu dünyadaki en tatlı üzümle eşdeğerdi. Üstelik de o benim üzümümü yediği halde bana vermediği için. Aslında etrafta yüzlerce beyaz üzüm vardı ama olsun. Tiff'e yaklaştığım sırada "Hey Tiff, boşuna uğraşma bence. Eninde sonunda o üzümler benim mideme inecek! " diye bağırdım. Tiff alaycı bir gülümsemeyle bana döndü ve "Tabi önce ben bitirmezsem." dedi. Daha sonra da Apollon çocuğu olmasının verdiği şansla birkaç üzümü kafama isabet ettirdi. Birini havada yakalayıp yemiştim. "Bak bu hiç güzel olmadı Tiff, şimdi tadına baktım ve canım daha çok istemeye başladı." dedim. İkimiz de çocuklaşmıştık ve gülmeye devam ediyorduk. Küçükken eksikliğini hissettiğim kardeşlik duygusunu doldurmamı sağlamıştı bu kovalamaca.

Gerçekten çok eğleniyordum. Teo hala beni yakalamya çalışıyordu. Çok yaklaşmıştı ama daha istediğini alamamıştı. İkimizde gülmekten kırılıyorduk. Ancak bu uzun sürmedi. Koşarken ara sıra arkamı dönüp Teo'ya bakıyordum. En son baktığımda bir yere tosladım ve yere düştüm. Ne olduğunu anlamak için çarptığım yere bakınca Kheiron'u gördüm. İşte şimdi bitmiştik. Teo olduğu yerde kalmıştı.

En sonunda benim düştüğümü hatırlayarak kalkmama yardım etti. Sonra bize çok kötü bakan Kheiron'a baktık. Çok sinirliydi. Bu da doğaldı. Buraya girmek yasaktı ve biz bu yasağı çiğnemiştik. Konuşma cesareti bularak "Özür dileriz." dedim. Bu Kheiron'un yüzünün yumuşamasına fayda etmemişti. Hala bizi öldürecekmiş gibi bakıyordu. İyi bir ceza bizi bekliyordu. Endişeyle Teo'ya baktım. O da ne yapacağımızı bilmiyordu. Kheiron bir açıklama yapmamızı bekliyordu. Kafamı çalıştırmaya başladım ama aklıma hiçbir şey gelmiyordu.

Kheiron'un ne söylememizi istediği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Birkaç defa daha özür diledik ama yine de bize sert sert bakmaya devam etti. Arada sırada konuşmaya çalışıyorduk ama daha sonra vazgeçip susuyorduk. Sonunda aklıma bir fikir geldi ve konuşmaya başladım. "Tamam aklıma bir fikir geldi efendim. Şimdi ben gidip birkaç Dionysos ve Demeter çocuğu bulurum, Tiff de Persephone çocuğu bulur. Daha sonra onlarla buraya gelip hatamızı en ufak hasarla atlatmaya çalışırız. Hem eminim ki onlar da yaptığımız şeyler yüzünden bizi yeterince haşlarlar." dedim. Tiff de konuşmam sırasında yaptığı gibi kafasıyla onayladı ve "Hemen hallederiz bunu Kheiron. Yeter ki bize şu bakışını atmayı bırak." dedi. Daha sonra da biraz pişman oldu sanırım. Ama Kheiron tatmin olmuş bir şekilde kafasını salladı ve "Planınız güzel, aferin. Ama bu kadar basit kurtulamazsınız. Önümüzdeki 5 gün boyunca bu bağların hepsini siz sulayacaksınız. Gözüm üzerinizde." dedi. Daha sonra arkasını döndü ve gitmeye başladı. Ama gitmeden önce gördüğüm gülümsemesi sayesinde içim rahatlamıştı. Tiff'e döndüm ve "Hadi bakalım kardeşim, görev başına." dedim.

RP BİTMİŞTİR!