Adyali Zenobia Carter

Bugün güzel bir gündü. Sadece benim için değil herkes içi öyleymiş gibiydi. Melezler koşup şakalaşıyor, satirlerle voleybol oynuyorlardı. Ama benim koşup toplarını patlatacak zamanım yoktu, hızla büyü teknikleri sınıfına gitmekle meşguldüm. Babam bana yeni gücümü verdiğinden beri ne olduğunu merak ediyordum zaten, şu ana kadar hiç kullanmamıştım. Belki derslikte gücümü gösterebilirdim. Zaten oradaki öğretmenin de bu konularda çok iyi olduğunu duymuştum. Eğer gücüm de benim gibi inatçıysa, o öğretmeni bile zorlayabileceğimi düşünüyordum. Umarım öğretmeni havaya uçurmam diye düşündüm yine. Bazen oraya buraya şimşekler atabiliyordum. Bunu kontrol edemiyordum ki! Tabii bazen kontrol etmeyi istediğim zamanlar oluyordu. Ama oraya şimşeklerim için gitmiyordum. En azından şimdilik. Şu özel gücü öğrenebilirsem rahatlayacaktım işte! Sabırsızca adımlarımı hızlandırdım ve dersliğe vardım. İçeride beklediğim gibi biri vardı. Kampta onu hiç görmemiştim, o zaman küçük tanrı olan öğretmendi. Bir tür büyüyle uğraşıyor gibiydi. Onu rahatsız etmek istemedim ama her zamanki gibi birkaç saniye sora kibarlığı bırakıp ona seslendim. ''Ihh, affedersiniz?''

İçeriye doğru bir kız seslendi. Meditasyonu bırakıp ona döndüm.
"Evet, ne oldu?"
"Ben yeteneğimi keşfetmeye geldim" Kızın sözü üzerine ona odaklandım ve bir Zeus Kızı olduğunu öğrendim. Tabii yeteneğinin ne olduğunu da bulmuştum... Kurallara uygun olması için yeteneğini birlikte fark etmeliydik. Ona klasik soruyu sordum.
"Ben Hektor, Psişik Güçler Tanrısıyım. Şu sıralar başına hiç tuhaf bir olay geldi mi? Yani sana yeteneğinin ne olduğunu gösterecek olaylar? Onlardan yola çıkarak yeteneğini anlayabiliriz." Sustum ve sessizce kızın cevap vermesini bekledim...

Gözlerimi ayaklarıma çevirdim. ''Hayır. Babam bu gücü verdi sadece, ne olduğunu söylemedi. Şu anlık tek gücüm her Zeus çocuğu gibi şimşek düşürebilme ve onu bile çok iyi kontrol ettiğim söylenemez.'' Bunun üzerine eğitmenim düşünceli bir şekilde bana baktı. ''O zaman işimiz biraz zor olacak. Gücünü bulabilmek için seni bir teste sokabilirim, çoğu kişinin zor durumlarda güçleri ortaya çıkar.'' Başımı anladığımı belirtmek için salladım. Söylemesi kolaydı ama gücüm bu sınavlarda da ortaya çıkmazsa kötü şeyler olacağını hissediyordum. Eğitmenim konsantre olurken ben de kolyemi elime alarak hazırlanmaya çalıştım. Nelerle karşılaşacağım belli değildi, bu yüzden kısa zamanda silahımı değiştirmem gerekebilirdi. Derin bir nefes aldım.

Adyali hazırlanırken ben de odada bir göz gezdirdim. Burada, genel sınıfta çalışamazdık. Birlikte duvarı doğru ilerledik ve duvara dokunmam ile oluşan kapıdan içeri girdik. Şİmdi özel sınıftaydık. Burası her türlü büyülü güce sahipti ve her şeyi yapmaya imkan sağlıyordu. Odayı gözümün önüne getirdim ve gözlerimi kapatım düşünmeye başladım. Bu sırada Adyaliden de gözlerini kapamasını istedim. Gözümün önündeki sınıf görüntüsünü yavaşça değiştirmeye başladım. Yer yer yarıklar, lavlar, duvarlarda lazerler ve tabiki bir canavar sürüsü. Yaklaşık 10 adet şimşeğe dayanksız canavar ve her türlü engele sahip bir ortam. İşte şimdi bu oda tam bir eğitim sahası olmuştu. Adyaliye döndüm ve gözlerini açmasını istedim. Adyali, gözlerini açar açmaz şok olmuştu. Ne olduğunu anlamamış gibiydi fakat soru sormayada niyeti yoktu sanırsam. Ona döndüm ve konuşmaya başladım.
"Bu odada seni zorlayacak her türlü engel ve canavar var. Doğal olarak zorda kalacaksın ve gücünü kullanman gerekecek. Gcünü keşfetmemizi kolayklaştırmak için şimşek yaratırken o şimşeklere odaklanman işe yarayabilir. Odaklanma büyü güçlerinin temelidir. Odaklanmayı unutma Ad!" Sözlerimi bitirdim ve kocaman odanın içinde kayboldum. Tavana yakın bir yükseklikten Adyaliyi izleyecektim. Oradaki her şey bir illüzyon olduğu için rahattım. Tabii bundan Adyalinin haberi yoktu. Bu da iyi bir şeydi. Sabırla dövüşü izlemeye başladım.

Gözlerimi kocaman açıp geldiğimiz yere bakıyordum. Burada her tür yaratık vardı! Acaba Athena bu yeri görse ne der diye düşündüm. O sırada kocaman bir yaban domuzu nefretle bana baktı ve ayağını yere sürttü. Yutkundum. Bu normal bir domuzdan en az üç kat daha büyüktü. Bunu nasıl öldürecektim ki? O sırada bana doğru koşmaya başlamıştı. Yüce Zeus, çok hızlı, diye düşündüm. Orada öylece duramazdım, bir şeyler yapmam gerekiyordu, ama ayaklarım jole gibi olmuştu. Domuz hızla bana doğru gelirken Hektor hiçbir şey yapmadan öylece beni izliyordu. Bu çok sinir bozucuydu, burada ölebilirdim bile. Domuzun dişlerini karnımda hissettiğimde hızla gerçek dünyaya döndüm. Düşünebildiğim tek şeyi yaptım ve hızla arkamı dönüp koşmaya başladım. ''Hayır, hayır, onunla savaş!'' Sinirle yukarı baktım. ''Sen ne anlarsın ki? Orada güvendesin zaten! Her şey yolunda senin için. Sen. Anca. Orada. Otur.'' Bir yandan koşarken bir yandan da şaşkınlıkla arkama baktım. En son söylediğim her kelimenin ardından bir şimşek domuza saplanmıştı. Gözlerimi büyütüp domuzun sarsaklamasını ve sonunda yana devrilmesini izledim. Vay be, dedim içimden. İçime büyük bir istek dolmuştu. Zafer sarhoşluğu da olabilirdi belki. Ama bu sefer domuza yaptığımı kendi isteğimle yapmak istiyordu. Gözlerimle alanı taradım ve uzakta bir nokta şeklinde görülen bir drakonu gözüme kestirdim. Gökyüzüne baktım ve odaklandım. Sonra gözlerimi hafifçe drakona kaydırdım ve o gayet açık, hiçbir bulut olmayan gökten bir şimşek drakonun üzerine indi. Hiç de dikkat çekmemişti, bu beni şaşırtmıştı. Şaşkınlığımı üzerimden atıp Hektor'un oturduğu yere 'Bak işte, nasıl özel güç kullanılır gördün mü' bakışı attım.