Adyali Beckett

Bir Artemis avcısı olarak kendimi geliştirmek istiyordum. Savaşta her tekniği kullanmam gerekebilirdi. Morpheus çocuklarının da doğuştan savaşa alışık olmadığı için bir ara Sat'in söz ettiği dersliklere gitmeye karar verdim. En azından burada doğru dürüst öğrenebilirdim bu işi. Dersliklere geldiğimde bir çok derslik olduğunu gördüm. Bir tanesi ilgimi çekit tabii. Kılıç Antremanları Sınıfı. İşte ben onu istiyordum. Bir Artemis Avcısı olmama rağmen en çok kılıç kullanmayı severdim. Hemen içeri girdim. İlk önce kimseyi göremedim. Hiçbir öğretmen sabahın köründe dersliklere gelmezdi zaten. Ben de bir köşeden kendime bir kılıç buldum. Sade, bildiğimiz bir kılıçtı işte.
O arada kapıdan bir ses duyuldu. Biri tokmağı çevirdi ve içeri girdi. İşte derse başlıyorduk.

Bir öğrenci geldiğini öğretmenler odasından görmüştüm ama arkası dönüktü, tanıyamamıştım. Bu aralar öğrencilerle ilgilenmek çok hoşuma gidiyordu, bu yüzden yine Sere ve Lucy'i durdurarak öğrencimin yanına gittim. Kahverengi saçları uçuşurken yanına gittim ve yüzüne baktığımda biricik kardeşimin olduğunu gördüm. Kılıcımı alarak önüne geçirdim, bir hi çektikten sonra bana döndü. Biraz şaşırdı, kısa bir sohbet ettik. Sonra kardeşime o can alıcı soruyu sordum.

-Başlamaya ne dersin kardeş?

Sat'in sorusuna başımı sallayarak cevap verdim. Sat neşeli bir şekilde ayağa kalktı.
''Tamam o zaman kardeş. Haydi başlayalım.'' Doğruldu ve bir kılıç kaptı. Artık ciddi bir öğren-öğretmen pozisyonuna geçmemiz gerektiğini anlamıştım. Ayağa kalktım ve kılcımı düz tuttum. Sat benim toyluğuma hafifçe güldü. Daha kılıcın nasıl tutulmasını bile bilmiyordum, umarım Sat'i hayal kırıklığına uğratmazdım.

Adyali kılıcı tutamıyordu ve ben buna çok sevinmiştim. Çünkü gelen herkes bir şeyler biliyordu ama yeni gelene öğretmek kadar zevklisi yoktu. En baştan, yavaş yavaş sindirerek öğrenmek bence çok güzel bir şey. Gülümseyerek kılıç tutma pozisyonumu aldım yani baş dik, bacaklar kırılmamış, sağ elimde kılıç, sol ayağım önde. Bir an havaya kapıldıktan sonra normal halimi aldım ve Adyali'ye döndüm, gülümseyen halim onu şaşırmış gibi bana baktıktan sonra sırtını sıvazladım ve konuşmaya, yani öğretmeye başladım.

-Adyali, başın dik olsun, alnın açık. Bacaklarını asla kırma, ne olursa olsun yenmeni zorlaştırır. Ve sağ elindeyken kılıç, sol ayağın önde olsun. Hangi elini kullanıyorsan yazmak için o elinle de kılıç kullan, zora düşünce diğer ele aktar. Ama şimdi hangi elle yazıyorsan onun için kullanmayı kavramalıyız. Haydi.

Sat'in söylediği şeyleri uygulamaya çalıştım. Başım dik, yoksa anlım mıydı, bacaklar kırık, hayır hayır böyle değildi.
''Ahh, yapamıyorum, hele savaşırken bunların hepsini sırayla nasıl uygularım ki!''
Sat güldü.
''İşte bu yüzden savaşma içgüdümüz var. Sadece nasıl savaşıcağını öğrenmen gerek, sonra savaşta kendi kendine yapacaksın.'' Derin bir nefes aldım ve bunu yapabileceğimi umdum.
Aklımdan yapacaklarımı geçirdim ama sonra vazgeçtim. Sat'e baktım ve onun yaptığı gibi yaptım. Ona bakarak yapmak daha kolaydı. Sat başını salladı. En azından bunu yapabildiğime sevinmiştim.

Adyali biraz zorlanıyordu, ama bu normaldi. Avcı olabilirdi, Morpheus kızı olabilirdi ama yine de yeni bir melezdi ve her şeyi yavaş yavaş ve sırasıyla öğrenecekti. Adyali'yi sarstıktan sonra fısıldadım. "Kardeşim bunu yapabilir." Adyali kafasıyla onayladıktan sonra duruşu gösterdi. Harikaydı, şimdi çok güzel bir duruş sergiliyordu. Biraz hızlanmak istedim ve içeriden bir pirinç drakon getirip önüne koydum. "Bunu parçalayabilir misin? Daha deminki duruşu kullan. Duruşu yapamayıp da kırmayı deneyebilirsin ama sonra tekrar duruş çalışmamız gerek. Hazır yapabiliyorken şunu parçala Adyali." Güvenen gözlerle Adyali'ye baktım.

Kılıcım elimde, pozisyonumu bozmadan heykelciğe doğru yürüdüm. Bu küçük bir heykel olsa bile, Sat'in sınamalarından biri olduğu için temkinliydim. Derin bir nefes aldım. Kılcımı düzgünce heykelciğe indirdim. Tam kafasına isabet etti. İlk önce bir çatlak oluştu, sonra da heykel gürültüyle parçalandı. Sırıtarak Sat'e baktım. Bu benim ilk başarımdı, sevinmem normaldi elbet. Sat de benim kadar mutlu görünüyordu. İyiydin anlamında başını salladı ve gülümsedi. İlk sınavı geçmiştim sanırsam.

Adyali yavaş yavaş öğreniyordu, drakonun kafasını uçurmuştu bile. Gülümseyerek Adyali'ye döndüm ve kutladım. Sonra beklemesini söyleyerek bir kiklop bulmaya gittim. Tüm kikloplar kaçışmaya başlayınca hepsine bağırdım ve biri durdu. Bunu daha önce görmemiştim, sanırım yeni gelmişti. Eline bir kılıç verdim ve benimle gelmesini söyledim. Acayip acayip sırıtarak konuşmaya başladı. Ama ona susmasını söyleyerek Adyali'nin önüne çıkardım. Sırıtan kiklopa Adyali gülümsedi. Ben de ikisine bakarak ciddiyet istediğimi belirttim ve konuşmaya başladım.

-Düello başlasın. İyi şanslar.

Sat karşıma bir kiklop getirdiğinde iyice telaşlanmıştım. Bir düelloya daha hazır değildim, bunu biliyordum. Titreyen ellerle kılıcımı kavradım. Hayır, bu korkudan değildi, telaştandı. Kardeşimin yanında küçük düşmeyecektim, hayır. Bu arada aklıma Artemis'in verdiği kolye geldi. Kılıcımı yere bıraktım. Sat bana ne yapıyorsun? bakışı atmıştı. Kolyemi çıkardım. Saydam ay, güneş ışığını yakalamıştı ve her yere yansıtıyordu. Oluşan gökkuşağına bakmadan Artemis'e seslendim. ''Tanrıça Artemis, lütfen bana yardım edin.'' dedim içimden. Kılıç parıldamaya başladı. Saydam bir kılıca dönüştü. Babamı temsil eden koyu mavi kıvrımlar da oradaydı işte, kabzasındaydı! Babam her zaman yanımdaydı. Onu düşünüerek kılıcımı kaldırdım. Kiklop kılıcımı beğenmiş olmalıydı. Hafifçe gülümsedi. Yanındaki bir kılıcı aldı. Belki de onu kendisi yapmıştı, bunu bilemezdim. Eğer kendisi yapmışsa mutlaka çok dengeli olacaktı ve onunla çok iyi savaşacaktı.
Derin bir nefes aldım ve ilk hamleyi yaptım. Kiklop bunu çok iyi karşılamıştı. Bir hamle daha yaptım, kılıçlarımız çarpışırken boğuk bir ses çıkardı. Sürekli hamlelerimi karşılıyor, sadece savunmayla uğraşıyordu. Ve savunması bu kadar güçlüylen onu nasıl yenerdim bilemiyordum.

Kiklop Adyali'yi zorluyordu ama Adyali Artemis'ten yardım aldığı için kesin kazanacaktı zaten. Ama o kendisi çabalıyordu, Artemis sadece ona güç veriyordu. İlk kez bir kiklopun bu kadar iyi dövüştüğünü görüyordum. Herhalde Adyali için özel bir güç sarfediyordur diye düşünerek onları izlemeye devam ettim. Kiklopun savunması gerçekten çok güçlüydü, taaruz yapmasa bile yenilmeyecek gibiydi ama benim kardeşim de o kadar kolay biri değildi. Adyali biraz durduktan sonra kılıcıyla kiklopa doğru saldırmaya başladı ama kiklop eğildi. Bağırdım. "Adyali yapma!" Ama beni dinlemedi ve kiklopun karnını deşmeye doğru adımlarını ilerletti.

Kılıcımı emin bir şekilde tuıtuyordum ve Sat'in bana ne dediğini duymadım bile. Belki tezaurat yapıyordur diye düşünmüştüm. Aslında saldırmayı kesmiştim, şu anda da öyle. Sanki bir şey beni yönlendiriyordu. Artemis... Bundan emindim. Ama hala niye durmamıştı, karşıdaki kiklop'a zarar verebilirdim.
''Adyali!'' diye bağırdı Sat ama benim yapabileceğim hiç bir şey yoktu. Kendimi kontrol edemiyordum. Sat bana delirmişim gibi bakıyordu ama yapacak bir şeyim yoktu. Ona ipucu vermeye çalıştım.''Artemis,'' diyebildim sadece.

Adyali deliler gibi dövüşüyordu, ve kendisinin de dediği gibi bu Artemis'in işiydi. Artemis ona öyle bir güç vermişti ki Adyali kiklopu neredeyse öldürecekti. Adyali'yi tuttum, bana yardım etmesi için oradan Sere'yi çağırdım. Sere, Adyali'yi sakinleştirirken, ben de kiklopu rahatlatmaya çalışıyordum. Kiklop ağlıyordu, ilk kez ağlayan bir kiklop görmüştüm. Ona kocaman bir şeker vererek yolladım. Zavallıcık, umarım beni affederdi. Ardından Adyali'nin yanına gittim, rahatlamış gibiydi. En azından, eskisine göre. Ona döndüm.

-İyi misin?

Kafasıyla onayladı. Biraz duraladıktan sonra devam ettim.

-O zaman benimle düelloya var mısın? Ama Artemis'ten yardım yok.

Sat'in dediğine iç çektim. Sanki ben o kiklopu öldürmek istemiştim. Ama Artemis asla bir Avcı'ya saldırmamı sağlamazdı. Özellikle en değerli avcısına.
''Tamam o zaman kardeş.'' dedim sessizce ve kılıcımı kavradım. Saydam kılıcıma elim alışmıştı artık. Kılcımı biraz elimde döndürdüm. Sat de bir kılıç kaptı ve bana gülümsedi. Artık bu işlere alıştığımı düşünüyordum. İlk başta da ok atamayacağımı sanmıştım ama şimdi harika ok atıyordu. Belki bu da bir tür Artemis kutsamasıdır, diye düşündüm. Belki de Artemis her avcısına inanılmaz bir şekilde savaşma gücü veriyordu, böylece benim gibi savaştan anlamayan bir Morpheus kızı bile savaşabiliyordu. Zaten savaşta daha çok özel güçlerime güveniyordum, insanları uyutabilmek çok iyiydi, düşmanlarım anında uyuyakalıyordu. Belki de savaşmama gerek kalmaz böylece diye düşündüm ama savaş kaçınılmazdı, işte bu yüzden buradaydım.
''Haydi başlayalım.'' dedim.

Adyali hazır olduğunu bildirince kılıcımla dönerek etrafında bir daire oluşturdum. İkimiz de birbirimizin etrafında sanki pehlivan güreşi yaparmışcasına dönüyorduk, biz dönerken etrafımıza melezler doluşmuştu. Tüm herkesin hep bir ağızdan kardeşler düellosuyla ilgili fısıldaştıklarını duyabiliyordum, ama bu sadece ders icabı bir düelloydu ve her melez eğitmeniyle, eğitimini tamamlamadan önce düello yapmalıdır. Bu eğitimin bir parçasıdır, eğitmen öğrencisine hatalarını anlatmak için bu fırsatı iyi değerlendirmelidir. Ben de kardeşime böyle yapacaktım, hatalarını -eğer ki olursa- anlatacaktım ve de bu düelloyu bir öğretme malzemesi olarak görecektim. Kardeşimin etrafında dönerken ilk hamleyi ondan bekledim.

Kılıcımı bir elimden diğer elime geçirdim. Birazcık zıpladım ve kendimi hazırladım. Sonra Sat'e baktım ve hafif bir hamle yaptım. Onun engellemesini izledim ve taktiğini kafamda tutmaya çalıştım. Bir kere daha saldırdım. Sat onu denediğimi anlamıştı bu yüzden bu sefer 3. seviye bir hamleyle beni karşıladı ve saldırdı. Ondan zar zor kurtulmuştum. Bu sefer normal bir saldırı yaptım. Bundan da kurtuldu. Onun söylediği taktiklere uymaya çalışıyordum ama bu çok zordu. Savaşın getirdiği adrenalini hissetttim ve öğrendiğim her şeyi unuttum. Bütün gücümle Sat'e saldırdım. Hamlelerim hızla ve güçlü bir şekilde geliyor, Sat giderek daha zor engelliyordu. Sonunda gerçekten çaba harcamaya başlamıştı. Yüzümdeki gülümseme giderek büyüyordu. Teknik şeylere gerek olmadan dövüşebildiğim için mutlu olmuştum. Ama birazdan Sat'ten bir azar yiyeceğime emindim.

Adyali öğrenmişti kılıç kullanmayı. Hatta öğrenmekten de öte, artık 1.seviyeyi çoktan geçmiş gibiydi, gerçekten hızlı ve çevikti. Kardeşimin ve öğrencimin daha kılıç tutmayı bilmezken bu duruma gelmesi beni gerçekten çok sevindirmişti, onunla düellomuzda kasmak zorunda kalıyordum. Gerçekten hamleleri çok hızlıydı, fena şekilde karşılayabiliyordu. Mükemmel savunma yapıyordu, kılıç seslerimiz arenayı inletiyordu. Etrafımıza melezler doluşmuştu, ikimiz de gülümsüyorduk. Bir ara beni çok zorlamaya başlayınca nefes nefese kaldığımı hissederek Adyali'nin gözlerinin içine baktım. Artık mezun olmaya hazır bir gençti benim kardeşim. Kılıcımı bıraktım ve Adyali'ye gülümsedim. "Aferin kardeşim." dedikten sonra o da kılıcını indirdi. Ardından elini havaya kaldırarak onu dersten mezun etmeye hazırlandım. "Adyali Beckett, seni kılıç dersinden mezun ediyorum!" dedikten sonra melezlerin çığlıkları arasında Adyali mezun oldu. Gülümseyerek derslikten çıkışını izledikten sonra diğer melezleri eğitmeye doğru ilerledim.

Ders Rp'si Bitmiştir.