David Killer

Bir derse girmek istiyordum. Aklıma ok&yay sınıfı geldi. Zaten yakındım. Ben de içeri girdim. Daha önce elime bile sürmemiştim. Orada duran çocuğu gördüm. Bana 'Daha önce hiç yay kullandın mı?' dedi. Bense 'Hiç.' dedim. O da bana 'O zaman en baştan başlayalım.' dedi. 'Nasıl olacak?' dedim. O ise bana 'Görürsün!' dedi.

Sınıfa yeni bir melez gelmişti ve doğal olaraktan yay-ok kullanmayı öğrenmek istiyordu. Birkaç bilgi aldıktan sonra onu antreman alanına götürdüm. Bu arada tanışmadığımızı fark ederak "Benim adım Tiff." dedim. O da kendini tanıttı. Bir süre sonra antreman alanına geldik. Ona döndüm ve "İlk önce tutuştan başlayacağız." dedim. Sonra ona bir yay-ok takımı verdim. Bende kendi yay-ok takımı aldım ve nasıl tutulacağını gösterdim. Aynı şeyi Dave'nin de yapmasını istediğim.

Tutuşu gerçekten de zordu. Ellerimin biraz küçük olması işimi zorlaştırıyordu ve derste hep uykum geliyordu. Nasıl olsa bir Hypnos çocuğuydum. Tutuşunda yayı sol eliyle kavramış oku ise sağ eliyle germişti. Ustaca bir tutuştu. Birkaç denemeden sonra ancak tutabildim. Daha sonra bana 'Tutuşu öğrendin. Sıra atışta.' dedi. Bense klasik sorumu sordum: 'Nasıl?'

Dave'in sorusunu cevaplamadan önce onu hedef tahtasının 20 adım ilerisine götürdüm. Sonra ona döndüm ve gülümseyerek "Buradan hedef tahtasına atış yapacaksın." dedim. Dave bana garip bir ifadeyle bakıyordu. Hiçbir şey yapmayacağını anladığımda yardım ederek onu atış posizyonuna soktum. Oku nasıl atacağını söyledim ve atış yapmasını istedim. Bu sefer Dave atışını yaptı. Ancak daha ilk atışı olduğu için ok hedef tahtasına bile değmemişti. Bana baktı. Bir şey söylememi bekliyordu. Gülümseyerek "Bu daha ilk atışın. Konsantre olmaya çalış." dedim ve bir ok uzattım. Dave'in yay-ok takımını tutuşuna tekrar yardım ettim.

Bir kıza rezil olmuştum. Daha tahtaya bile değdirememiştim. Bana örnek olmak için bir atış yaptı ve tam ortasından vurdu tahtayı. Ben bir deneme daha yapmaya karar verdim. Attım ve onun okunun tam yanına gelmişti. Herhalde acemi şansı diye düşündüm ve Tiff'e baktım. Bana 'Harika!' dedi. Bense 'Acemi şansıdır kesin.' dedim. Bir atış daha yaptım. Tahtanın beş bölmesi vardı. En dışta mavi, beyaz, sarı, beyaz ve kırmızı. Bense sarının en iç kısmına attım. Çok iyi iki atıştı. Daha sonra atışlarıma devam ettim. Bazıları değmiyordu bile ama çoğu sarı veya sarı ve kırmızı arasındaki beyaza değiyordu. Çok erken öğrenmiştim. Daha sonraki aşama için Tiff'e döndüm. Ağzı açık bana bakıyordu. Bense 'Ağzını kapa. Sinek kaçar.' dedim.

Dave beklediğim çok kısa zaman içinde kendini geliştirmişti. Sadece 5-6 aış sürmüştü. Buna ister istemez şaşırdım. Dave bir sonraki aşamaya geçmeye hak kazanmıştı. "Şimdi 35 adımdan atış deneyeceksin." dedim ve Dave'i hedef tahtasdının 35 adım ilerisine götürdüm. Burası benim için çok uzak bir yer değildi ama aynı şey yay-ok takımını yeni öğrenmeye başlayanlar için geçerli değildi. Dave bir ok aldı ve atış için hazırlandı. Onun duruşundaki birkaç yanlışı düzelttikten sonra "Konsantre ol." dedim. Dave başını tamam manasında salladı. Sonra bir hedef tahtasına bir okuna baktı. En sonunda oku fırlattı. Ok hedef tahtasının en son halkasına denk gelmişti.

35 adım çok zordu. Tutuşu tam olarak öğrenmiştim.Bu nedenle atışlarım daha iyiydi. 20 adımdan hiç ıskalamamaya başlamıştım ki Tiff 'Şimdi 35 adımdan deneyeceksin.' dedi. 35 adımdan denedim. İlk atışım en dış halkaya denk geldi. Daha sonra yaklaşık 10 atış denedim. Hiçbiri maviye bile gelmiyordu. Daha sonra aklıma bir fikir geldi. Yayımı biraz yükselttim. Oku attım. Bu sefer mavi halkayı vurmuştum. Daha sonra birkaç atış daha denedim. Tekrar tekrar eskiden vurduğum beyaz halkaya vurdum. Yaklaşık olarak 70 atış atmıştım ki bir sonraki atışımda kırmızıdan vurdum. BGirkaç atış daha salladım ve yakın yerlere attım. Tiff bu sefer ne diyecekti çok merak ettim. 50 adım mi?

David 35 adım uzaklıktan bir sürü ok yolluyordu. Bu oklar hedef tahtasının çeşitli yerlerine gidiyordu ama bir türlü tam on ikiden vuramıyordu. Ona sürekli hatalarını ve yapması gereken şeyleri söylüyordum. Bayağı çalıştık. Oklar artık havada uçuşuyordu. David gittikçe daha iyi atışlar yapıyordu. Bu beni sevindirdi. Son bir gayret ettikten sonra tam on ikiden vurmayı başardı. Buna ne kadar sevindiğimi anlatamam. Bir aşamayı daha bitirmiştik. Daha önümüzde çok aşama vardı. Bunun için çok çalışmalıydık. David bana bir sonraki aşamaya geçtiğini söylemem için bakıyordu. Onu daha fazla sıkmadan söyledim. "50 adım uzağa gidiyoruz?" David de buna çok sevinmişti. Beraber yürümeye başladık. Zaten fazla uzak olmadığı için hedef tahtasının 50 adım uzağına varmak zor olmadı.

Evet. Tam tahmin ettiğim gibi 50 adımdan atış deneyecektim. Çok çabuk öğreniyordum. 50 adımdan zorlanmıştım. 35 adımı bitirmenin verdiği mutluluğu anlatamazdım. 50 adımdan attığım yaklaşık 20 adım hiç değmedi bile. Daa sonra Tiff bana neyi yanlış yaptığımı söyledi. Artık tahtayı 12 puandan değerlendirirsek 7-8 numaraya vurabiliyordum. Birkaç saat daha çalıştım. Artık tam olarak 10-11'den vuruyordum. Ama bunun için yaklaşık 100-150 atış atmıştım. Biraz daha gayret ettim. Tiff çok sıkılmıştı. Neşelendirmek için espri yaptım ama güldü mü ağladı mı anlamadım. Daha sonra tam 12'den vurmaya başladım. Tiff bana artık sonraki adıma da geçebileceğimizi söyledi. Herhalde kulübemden atacaktım okları.

David çok uzun bir süre ama gerçekten çok uzun bir süre okları fılattı. Hedef tajhtasının tam ortası dışında her yere denk geliyordu. Ona bir sürü taktik verdim ama yine de işe yaramadı. Aslında gittikçe iyiye gidiyordu. Bir süre daha attıktan sonra tam on ikiden vurmayı başardı. Buna çok sevinmiştim. David'e baktığımda onunda sevindiğini gördüm. Bu aşamayıda geçmiştik. Bir sonraki aşamadaydı sıra. Neşeme kavuşarak "75 adım uzağa gidiyoruz." dedim. Dave pek istiyor gibi görünmüyordu ama yine de başıyla onayladı. Birlikte 15 adım daha uzağa giderek 75 adıma vardık. Burası daha uzak ve daha zordu. Daha çok sabır gerektiriyordu. Ben Dave'in başaracağına inanıyordum. Çabuk başlasak iyi olurdu. Onun için "Başlayalım." dedim. Dave hedef tahtasına doğru baktı.

75 metre mi? Daha önce hiç 75 metreden ok atmayı denediniz mi? Denemediyseniz bi tavsiye.. Sakın..! 75 metreden atışları başarmak neredeyse imkansızdı. Yaklaşık 50 atıştan sonra daha tahtaya denk getirebildim. Daha sonra biraz daha iç tarafa doğru gitti oklarım. Farkında olmadan Tiff ile saatlerdir buradaydık. Çok sıkılmıştım ama melezliğin de zorlukları vardı. Buradan neredeyse tahtayı bile göremiyordum. Nasılsa ben bir şahin değildim. Şimdiye kadar kaldığımız kadarı 75 adımda kaldım. Bir türlü denk gelmedi. En sonunda yine vurmaya başladım. Aslında ezberliyordum. Bir kez denk geldiyse hep geliyordu. Bu sefer Tiff etrafımda bir kez döndürdü beni. Gene başa döndük. Denk gelmiyordu. Ama daha sonra kısa bir sürede tekrar kırmızı noktaya denk geldi. Bir sonraki adım... Bekle geliyorum..!

Dave o kadar çok atış yapmıştı ki artık ezbere atıyordu. Onun için onu döndürdüm. Böylece ezberi karışmış oldu ve tekrar atamamaya başladı. Ancak çok şükürkü bu fazla uzun sürmedi. Bir süre sonra tekrar isabet ettirdi. Artık başarabiliyordu. Hem de ezberlemeden. Onun için bu aşamayıda bitirmeye karar verdim. En son ki aşamaya geçebiliridk artık. Bunun verdiği mutlulukla "Son aşamadayız. 100 adım." dedim. Dave başta sevindi ama sonra söylediklerimden 100 adım kısmını hatırladı ve gülümsemesi soldu. Tam bir şey söyleyecekken buna izin vermedim ve kolundan tutup çekiştirmeye başladım. Onu hedef tahtasının 100 adım ötesine götürdüm. Geldiğimizde Dave şaşkın şaşkın hedef tahtasına bakınmaya başladım. Gözlerini kısıyordu. Anlaşılan pek göremiyordu. Cesaret vermek için "Başarabilirsin." dedim.

Size demiştim ki 75 metreden göremiyorum. 100 metreden ne yapacaktım. Sadece bir karınca kadar büyüktü hedef tahtası. Yapacak bir şey yoktu. Rastgele salladım ve oradaki bir çocuktan 'Ahhhh!' diye bir ses duydum. Yanağını sıyırmıştı. Tiff o sırada çocuğa bakmaya gitti ve geldiğinde 'Daha dikkatli!' dedi. Bense 'Tamam. Denerim.' dedim. Rastgele bir ok daha. Ve bir tane daha. Ve sonra birkaç tane daha. Daha sonra nasıl olduysa tahtayı net görmeye başladım. Bu nasıl olmuşt bilmiyordum ama atışlarım hep kırmızı noktadandı. Herhalde babam yardım etti diye düşündüm. Artık bütün görevleri bitirmiştim. Kurt gibi acıkmıştım. Tam o anda yemek için boru öttü ve Tiff ile beraber yemeğe gittik...
( Geçmiş olsun!)

Dave artık bütün oklarını hedef tahtasının tam ortasına isabet ettiriyordu. Kendini bayağı geliştirmişti. Bu seviyede yapcak hiçbir şey kalmamıştı. Artık ikinci seviyeye geçebilirdi. Onun için Dave döndüm ve sevinçle;

"Dave seni birinci seviyeden mezun ediyorum." dedim.

Dave çok mutlu olmuştu ama adam akıllı sevinemeden yemek zili çaldı. Karnım çok acıkmıştı ve çok yorulmuştum. Dave de benimle aynı durumdayydı. Onun için fazla bekletmeden yemek yemeye gittik.


Ders Rp'si Bitmiştir!