5. Yarış ~ 4 Mart Cuma ~ 18.00 - 22.00

x 4. Araba Yarışları'nı araba yarışları koordinatörü olarak başlatmış bulunmaktayım. Bu başlığı açtığım andan itibaren yarış başlasın. Adaletli bir yarış olmasını diliyorum. Her yarışmacı Yarış Kuralları'na uymalıdır. Kurallara uymayan takım diskalifiye olacaktır. Yarışın son turu anlatıcılar dördüncü tura girdiğinde olacaktır. Kimse ben birinciydim gibi yazmasın, çizgiyi geçtim ama göremedim gibi yazsın. Rp kalitenizi değerlendirip, sonuçları açıklayacağım.


Takım 1
x Lucianna Fackrell-Cornelia Fackrell-Alexis Lavinia Montgomery

Anlatıcı ~ Alexis Lavinia Montgomery

Takım 2
x Summer Katherine Ramsey-Alexis Kwon-Lara Adams

Anlatıcı ~ Lara Adams

Takım 3
x Yondaime Hokage-Pacely Wandrof-Kevin Least

Anlatıcı ~ Kevin Least.

Takım 4
x April Diana Lancaster-Lena Hunter-Andrea Grace Harvey

Anlatıcı ~ Andrea Grace Harvey

Takım 5

x Evangeline Blackwood-Zack Cliff Burton-Hermia Aigian Cocteau

Anlatıcı ~ Zack Cliff Burton

Anlatıcı Sırası ~
1- Alexis Lavinia Montgomery
2- Lara Adams
3- Kevin Least
4- Andrea Grace Harvey
5- Zack Cliff Burton


x Eğer anlatıcı uzun zaman yazmazsa takım arkadaşı yazabilir. Onun dışında sürekli müdahele etmeyin. Onun yerin şu başlığa gidin. Tarafları Belirlemek İçin Başlık

Heyecanla son hazırlıkları yapıyorduk. Aslında heyecanlı olan tek kişi bendim, çünkü araba yarışlarına ilk kez katılıyordum. Daha önce binlerce kez katılan Lucy ve Lia o kadar sakindiler ki, şaşkınlıktan kendi heyecanımı unutabilirdim.
Cornelia atlarla konuşup en güçlü ve en hızlılarını seçmişti. Lucy ise yarışta kullanacağımız arabayı hazırlamıştı. Ben de onlara yardım etmiştim. Eh, litrelerce kahve içip, uyumamı engellemem de bir başarıydı bence.
Lia atların son kontrollerini yaptıktan sonra yanımıza geldi ve "Hazırlar, siz ne durumdasınız?" dedi. Kalbimin midemde atmasına rağmen gülümseyerek "Sanırım hazırız, öyle değil mi Lucy?" dedim. Tuzaklarımızla ilgilenen Lucy kafasını kaldırdı ve sinsice gülümseyerek "Kesinlikle!" dedi.
Yeşil, mavi ve mor renklerden oluşan arabamıza baktım. Olabildiğince normal görünüyordu. Ancak bu arabayı tasarlayan bir Athena kızıydı ve bu bile normal olamayacağının kanıtıydı.
Diğer arabalara ve yarışmacılara baktım. Herkes son hazırlıklarını yapıyordu ve oldukça meşgul görünüyorlardı. Kim bilir nasıl tuzaklar hazırlamışlardı. Birkaç dakika sonra görecektik ve umarım biz galip çıkacaktık.
Sırıtarak biraz ilerideki amcama, yani Nyks çocuğu Zack'e baktım. Harıl harıl bir şeyler yapıyordu. Şu anda gündüz olduğu için birazcık (!) rahatsız görünüyordu. Bunun yarıştaki performansını etkileyeceğini bilerek gülümsedim ve "Eh, en azından bir takımda çatlak var." dedim. Zack için biraz üzülmüş olsam da sonuçta bu bir yarıştı ve herkes kazanmak istiyordu.
Bu sırada Lucy'nin "Yarış başlamak üzere." demesiyle arabaya atladık ve başlangıç düdüğünü beklemeye başladık.

Araba yarışlarına ilk defa katılıyordum ama yanımda Yon olduğu sürece her türlü maceraya katılırdım. Yon yarıştan önce planları anlatıyordu. Ben arabayı kullanacaktım. Yon rakiplere zarar vermeye çalışacak, Pacely ise oklarını kullanacaktı. Planda problem yoktu. Tek sorun uygulamaktaydı. Ama uygulamakta sorun olacağını düşünmüyordum. Yon sırtıma vurarken gülümseyerek Heyecanlı mısın Kev? dedi. Ona gülümseyerek Fazlasıyla dedim . Biraz sonra yanımıza Pacely geldi ve onla da biraz muhabbet ettik. Muhabbet iyi gelmişti. En azından artık heyecanlı değildim. Yani ben öyle sanıyordum…

Yarışa 10 dakika kala Yon tekrardan her şeyi anlattı . Artık anlatmasına gerek yoktu ama yinede anlatma ihtiyacı hissediyordu. Anlattıkları bittikten sonra küçük , ama güven veren bir konuşma yaptı. İşte şimdi şarap içmiş gibi olmuştum. Hemen arabaya bindim. Arabaya binince heyecanım tavan yapmıştı. Heyecandan ölüyordum galiba. Heyecanımı dindirmeye çalışırken Lucy Yarış başlamak üzere deyince bütün çabalarım boşa gitti. Artık yarış başlamak üzereydi .Arkamı dönerek Yon’a baktım. Bana fazlasıyla güveniyordu ve güvenini boşa harcamayacaktım.

Benim için çok heyecanlı bir gündü.Her ne kadar heyecanımı bastırmaya çalışsam da araba yarışlarına ilk defa katılacak olmam beni çok etkiliyordu.Bu konu hakkında takımımdakiler gibi benim de çok tecrübem yoktu aslında.Ama hepimiz elimizden geleni yapıyorduk.
Yarışa katılacağımız arabayı ben tasarlamıştım.Kısa süre içinde ne yapabilirsem yapmış, arabaya rakiplerimizi tuzağa düşürecek ve bize avantaj sağlayacak fonksiyonlar katmaya çalışmıştım.April ise yarışta kullanacağımız atları belirlemiş ve bana arabayı yapmamda yardım etmişti.Yarışta rakiplerimize ok atma konusunda da Lena'ya güveniyorduk.

Yarış başlamadan önce son kontrolleri yapıyorduk.April ''Ben atları besledim ve hazırladım.Siz ne durumdasınız?'' diye sorarak her şeyden emin olmaya çalışıyordu.Lena'da ok ve yay takımını göstererek ''Tüm oklar ve silahlarım hazır!'' dedi.Her şeyin iyi gittiği anlamında başımı sallayarak ''Ben de arabanın son kontrollerini yaptım, yarışa hazırız öyleyse!'' dedim.Herkesin suratında heyecanlı bir ifade ve bu yarışı biz kazanacağız gülümsemesi vardı.Herkesin çok hırslı olduğu yüzlerinden belli oluyordu.Bir an için gözüm korkmuştu.Çünkü bu yarışı en az onlar kadar ben de kazanmak istiyordum.Tekrar April ve Lena'ya bakarak ''Metanetimizi koruyalım ve birlik içinde hareket edelim.Elimizden geleni yaptıktan sonra kazanmamız ya kaybetmemiz önemli değil.Tabii kazansak daha iyi olur.'' diyerek beceriksizce sırıttım ve takım arkadaşlarımı yarışa teşvik etmeye çalıştım.
Lucy ''Yarış başlamak üzere.'' dediğinde kalbimin yerinden çıktığını hissetmiştim sanki.Kendimi toparlayarak özenle hazırladığım gümüş renkli, yeşil ve mavi desenli arabamıza son bir kez baktım.Heyecanla arabanın koltuğuna oturarak yarışın başlamasını bekliyorduk.
Tüm tanrılara ve tanrıçalara dua ederken keşke onlara daha fazla adak sunsaydım diye düşünüyordum.

Doğal olarak heyecanlıydım.Sonuçta bu benim ilk yarışımdı ve kampa geldiğimden beri ilk etkinliğimdi. Herkese Nyks çoçuklarının da güçlü olduklarını göstermek istiyordum. Diğer arkadaşların aksine ben yarışa haftalar öncesinden hazırlanmaya başlamıştım. Çeşitli silahlar hazırlamak haftalarımı almıştı,ama buna değdi. Yarışın yapılacağı mekanda bekleyip heyecanımı alsın diye müzik dinlerken,birisi gelip muhteşem bir gitar solosunun ortasında kulağımdaki kulaklığı çıkardı. Sinirli bir şekilde arkamı dönüp,müzik zevkimi yarıda bölen kişiye baktım. Baktığımda karşımdakinin takım arkadaşım ve kılıç eğitmenim Hermia olduğunu gördüm. ''Hermia! N'aber?'' dedim heyecanla. Hermia gülümseyerek ''İyi. Senden N'aber? Herşey hazır mı?'' dedi göz kırparak. Haşin bir gülüşle Hermia'ya karşılık verdim. ''Merak etme. Neye uğradıklarını anlayamayacaklar. Peki sende durumlar nasıl?'' ''Herşey yolunda. Atlarıda getirdim. '' dedi ve arabamıza doğru baktı. Arabamız gerçekten diğer arabaların arasında çok fazla göze çarpıyordu.Arabanın üstünde siyah,kırmızı ve gümüş renklerinden oluşan desenler bulunuyordu. Ama göze çarpmasının nedeni bu değildi. Arabayı iki tane yanan at çekiyordu. Ha? Yanıyor muydu? Bunlar Tanrı Aresin atları mıydı? Arabayı hazırlarken Hermia at konusunu ona bırakmamızı istemişti. Demek planı buydu,iyi bir plan diye geçirdim içimden ''Gerçekten hızlı ve güçlüdürler. Biraz sonra yanlarına gidip onlarla konuşacağım.'' dedi, düşüncelerimi bölerek. Sonra 'Neden anlamadın?' bakışı olarak algıladığım bir şekilde bana baktı. ''Haa. Özel güç olayları diyorsun. Tamam.'' dedim ve göz kırptım. Bu özel güçü olanlar baya şanslılar diye içimden geçirdim. Neyse önemli olan bu değil şimdi. Şu anda önemli olan kazanmak. Asla kaybetmeyeceğim diye kendi kendime söz verdim ve Hermia'yla birlikte arabamıza doğru yürüdük. Hermia atların yanına giderken ben de silahlarımı koymak için arabanın arkasına geçtim. Artık Hermia atlara her ne dediyse atların nefes alışlarının sesi kulağıma kadar geldi. Plan basitti,Artemis avcısı Elenor arabayı kullanacak ve arada bize oklarıyla yardımda bulunacaktı. Ben ve Hermia ise silahlarımızla rakip arabaları rahatsız edecektik. Değişik tuzaklarımızla da arkadaki arabaların hızını kesecektik. Tabi arada küçük süprizlerimiz de olacaktı. Bu düşünceyle birlikte yüzümü yine haşin bir gülüş kapladı. Daha sonra Hermia yanıma gelip ''Zack. Elanor nerede? Acaba halledemedi mi?'' diye sordu. Tam o sırada Elenorun arabamıza doğru yürüdüğünü gördüm. Yüzünde de bir gülümseme vardı. Bu da Hermia'nın endişesinin kaybolmasına neden oldu. ''Hazır mıyız?'' diye sordum Elenora.''Herşey hazır. Artık yarışa başlayabiliriz'' dedi. Üçümüz de arabaya bindik ve başlangıç çizgisine doğru ilerledik. Çizgiye vardığımızda ''Yarış başlamak üzere.'' diye seslendi birisi. Bizim takımdakiler de dahil herkes aynı anda gerildi. Belli ki birisi psikolojik bir üstünlük kurmak istiyordu. Bunu anladıktan sonra, kahkaha ile gülmeye başladım. Hermia ve Elenor ilk başta çıldırmışım gibi bana baktı ama daha sonra onlar da bana katıldı.Bu yarışı kesinlikle kazanacağız başka yolu yok diye geçirdim içimden ve kılıcımı daha sıkı bir şekilde tutmaya başladım.

Satellite'nin "Başlayın!" demesiyle tüm arabalar ileri atıldı. Henüz kimse saldırmıyordu. Biz hariç... Hipnoz yeteneğimle sürücüleri yormaya çalışıyordum. Tabii bunun için onlarla göz göze gelmem lazımdı. Eh, en hızlı pegasusların bizde olmasının da faydası burada devreye giriyordu.
Bir karış bile olsa önde olduğumuz arabaların sürücülerini fısıldayarak hipnotize ediyordum. Bu sayede benim yaptığımı anlamaları zorlaşıyordu. Sonuçta zihinsel gücü olan başka yarışmacılar da olabilirdi.
İlk viraja gelirken iki araba sürücülerinin aniden yorulması nedeniyle biraz geride kalmıştı. Üstüne üstlük ilk saldırılar da başlamıştı.
Ben tam Eleanor'u yorarken Zack göz temasımızı kesti ve sinirle "Kendi işine bak!" diye bağırdı. Pis pis sırıtarak "Kusura bakma amca, işim bu!" dedim ve ona odaklandım. Ne yazık ki viraj yüzünden dengemi kaybettim ve tüm planım suya düştü. Zihinsel bağım koptuğu için yorgunluk çöktürdüğüm iki sürücü uyanmıştı ve zaten çok olmayan arayı kapatmaya başlamışlardı.
Lucy'e "Zihinsel tuzak bozuldu. Tekrar yapabilirim belki, ama engelleyebilirler." dedim. "Tamam, başka bir şe- Çabuk sağa kır!" Lucy'nin aniden bağırmasıyla Lia sağa doğru sürdü ve tam o anda az önce bulunduğumuz yerden bir mızrak geçti. Arkaya baktığımda biraz önce sürücüsü Kevin'ı hipnotize ettiğim için kızgın bir Yon vardı.
Ucu ucuna kurtulmuştuk resmen! "İyi zamanlama." dedi Lia. Kesinlikle katılıyordum. Eğer iki saniye daha gecikseydik şu anda arabamıza saplanan bir mızrakla yolun ortasında duruyor olurduk.
Metreler birbirini kovalarken ikinci sırada gitmek gerçekten çok sinir bozucuydu. Eh, bunda biraz da bolca okun ve çeşitli tuzakların da etkisi vardı. Kalkanlarla kendimizi korumaya çalışırken, bir yandan da kendi tuzaklarımızı kullanmaya çalışıyorduk. Benim favorim minik demir toplardı. Pinpon topundan biraz büyüklerdi ama arabadaki bir mekanizma saysesinde hızla fırlatıcınca ciddi zararlar veriyorlardı. Özellikle atların ödü patlıyordu. O kadar korkuyorlardı ki, bir tanesi şaha kalkmıştı.
Şaha kalkan atın çektiği araba şu anda en gerideydi ve sahipleri cidden sinirlenmişti. Attıkları oklar ne gariptir ki (!) bize doğruydu.
Yandaki arabaya yeni bir ok fırlatmak üzereyken Lia "Harika bir planım var!" dedi. Yüzünde sinsi bir sırıtma gördüğüme yemin edebilirdim. Merakla ne yapacağını beklerken yandaki arabanın dizginlerini hedef alıyordum.

Çok gerideydik ve kazanmamız, en azından Lara’ların arabasını geçmemiz gerekiyordu. Arkamda arı gibi çalışan Pacely ve özel gücünü kullanarak işleri ışık hızında bitiren Yon vardı. İkisi de bana güveniyorlardı. Benimde onlara güvenim tamdı.Pacely oklarını rakiplerimize ustaca gönderiyor,her atışında rakibi zorluyordu.Yon’a baktığım zaman arabadaki diğer bütün işleri o hallediyordu. Ama özel gücünü kullandığı için çok yorulmuştu. Bu yüzden Yon’a Yer değiştirme zamanı diye bağırdım. Yon hemen tamam anlamında başını salladı ve hemen atların dizginini eline almıştı.Bende arabanın düzenini sağlıyordum.Yon Kevin diye bağırdı ve birkaç saniye baktı. Mesaj anlaşılmıştı. Hızlanıyorduk.Hemen Pacely’e bağırdım. O da her şeyi fark etmiş, ok atmayı bırakmıştı.Yon ikimize birer birer baktıktan sonra atları hızlandırmıştı. Çok hızlı gidiyorduk ve bir anda Lara’larla yan yana gelmiştik.Ona gülümsedim. Lara ise bir anda büyükonuş yeteneğine başlamıştı. Ah,bunu yapacağını tahmin etmeliydim.Yon,etkisiz kaldığımı fark etmiş olmalı ki hızlanmaya başlamıştı. Aniden Lara’ların önüne geçmiştik. Pacely ve Yon bana gülümseyerek, hatta gülerek Şimdi tam zamanı dediler. Bunu yapmayı istemiyordum ama bu yarışı kazanmak için elimizden geleni yapmak zorundaydık.Aynı zamanda Lara’nın söylediği sözler vardı. Oralar nasıl Kevin ? İşte bu söze karşılığımı verme zamanı gelmişti. Yon çoktan Pacely ile yer değiştirimişti. Lara’ya gülümseyerek Orada nasılsa, burada da öyle Lara dedim ve arabadan Yon’la birlikte çelik halkayı çıkardık. Çelik ağ o kadar ağırdı ki , onu tek başıma kaldırmam imkansızdı. Yon’la birlikte çelik ağı kaldırdıktan sonra onu Lara’ların arabasına attık. Ağ sabit değildi. İşte bu yüzden Yon çok zor bir şekilde bir mızrağı sabitlemek için kullandı. Pacely ile yer değiştirdikten sonra , arabamızda her şey olması gereken gibiydi.

Yarış başlamıştı ve olmamız gereken konumda değildik.Herkes özel güçlerini kullanmaya başlamıştı ve bu benim aklımın ucundan bile geçmemişti.
Arabayı süren April'ın yanına oturmuş, ona taktikler veriyor, hangi tuşlara basması gerektiğini söylüyordum.Bayağı bir geride kaldığımızı fark ettiğimde arkada oklarıyla bekleyen Lena'nın yanına geçtim.''Lena artık oklarını kullanmaya başla, ben de farklı bir şeyler deneyeceğim.'' dedim.Lena başını sallayarak okları fırlatmaya başladı.Ben de özel gücümü kullanmaya karar vererek arkamızdaki arabalara bakmaya başladım.Eğer arabanın sürücüsüyle göz göze gelebilirsem özel gücüm işe yarayabilirdi.Arkamızdan gelen Zack'e odaklanmaya çalıştım.Gözlerini benden kaçırmaya çalışıyordu ama sanırım dikkatini çekmeyi başarmıştım.İyice odaklanmayı başardığımda tekrar etmeye başladım. ''Hemen yavaşla !'' Bu sözü en az on kere tekrar etmiştim.Zack'in hareketlerini yönlendirmek sandığımdan kolay olmuştu.Zack arabasını yavaşlatmış hatta durdurmuştu.
Dördüncü olarak yarışa devam ediyorduk.April'a ''Biraz hızlan !'' diye bağırdığımda April'dan hiçbir cevap alamamıştım.Ona biraz daha yaklaştığımda April'ın birinin özel gücü etkisi altında kaldığını anlayabilmiştim.Gözleri ve ağzı sonuna kadar açılmış bizden önde olan arabanın sürücüsü Kevin'a bakıyordu.Sanırım bu Lara'nın işiydi.Büyükonuş yeteneğini kullanmaktan hiçbir zaman çekinmiyordu.
Hemen April'ın gözlerine odaklandım ve ''Kendine gel !'' diye bağırdım.April kısa bir titremeden sonra şaşkın gözlerle bana bakmaya başladı.''Dikkatli ol ve bizi dördüncülükten kurtar !'' diye bağırdım tekrardan.April gözlerinden okunan hırsıyla başını salladı ve direksiyonu çevirmeye başladı.Lena arkada oklarıyla sürücülerin kabusu olurken April da bizi üçüncülüğe taşımaya çalışıyordu.Hemen April'ın yanına oturdum ve direksiyonun yanındaki tuşa bastım.April meraklı meraklı bana bakarak ''Ne oldu şimdi?'' dedi.Sinsice gülümseyerek ''Az sonra görürsün.'' dedim.April hızla ilerlemeye devam ederken Kevin'ların arabasının tekerleğine isabet eden dikenleri göstererek ''Süper !'' dedi.Arabaya bu özelliği yerleştirmek son anda aklıma gelmişti ama sanırım işe de yaramıştı.Umarım Kevin'lar bizim yaptığımızı fark etmemiştir diye düşünürken ikinci sıraya yerleşmiştik.Geçmemiz gereken bir sürü araba, kullanabileceğimiz az silahımız vardı.

Düdüğün çalması ile takımca gülmeyi kesip arabayı harekete geçirdik. İlk başta kimse saldırmayıp gerekli hazırlıkları yapıyordu. Bir takım hariç... Alexis in takımı hemen saldırmaya başlamıştı. Hatta özel gücünü bile kullanmaya başladı. Bizim arabamızla yan yana gelip Elenoru yormaya başlamıştı ki. Hemen aralarına geçip ''Kendi işine bak!'' diye bağırdım ve aradaki bağlantıyı kopardım. Alexis gülerek bana cevap verdi ''Bu zaten benim işim! Amca.'' dedi ve yanımızdan ani bir hareketle uzaklaştı. Alexis tehlikesini yeni atlatmıştık ki. Birden neden yaptığımı bilmiyorum ama ''Hemen yavaşla!'' diye bağırdım. Bunu yaklaşık 10 kez yaptıktan sonra arabamız yavaşladı ve diğer arabalardan geri kaldı. Hermia ve Elenor bana çıldırmışım gibi bakıyordu. Ama ben pek umursamayarak Andrea ya gözlerimi kısarak bakmaya devam ettim. ''Yalnış strateji,Athena kızı'' diye söylendim ve takım arkadaşlarıma baktım. ''Ne var? Güçünün etkisindeydim. Ayrıca diğer arabalardan geride olmamız daha iyi'' dedim ve göz kırptım. Hermia ''Bu nasıl iyi olab--'' konuşmasını yarıda bölerek yüzüklerimi harekete geçirdim ve tabancalarımı kavradım. Hermia ne demek istediğimi anlamıştı sanırım ki gülümsemeye başlamıştı. ''Elenor biraz hızlanır mısın lütfen'' dedim ve yerimi aldım. Bizimle aynı konumda olan iki araba daha vardı. Birisi Kevin denen bir çoçuğun sürdüğü araba,diğeri ise Lara denen kızın arabasıydı. Yüzümde haşin bir gülüşle ''Düşene bir de biz vuralım değil mi ama'' dedim ve arabaların tekerleklerini nişan alarak. Ateş etmeye başladım,yarışçılar ne olduğunu anlamadan tekerlekleri harap olmuştu ve hızları ciddi oranda kesilmişti. Artık üçüncüydük ve bu konumda kalmayıda pek düşünmüyordum. ''Onlarında tekerleklerini patlatsana!'' diye bağırdı Hermia. ''Hayır onları başka bir şekilde eleyeceğiz!'' diye bende ona bağırdım.Öndeki iki kulubede bize neredeyse tüm güçlerini göstermişti ama bizim planlarımız sır gibiydi. Ve bu sırlar onlar için gerçekten tehlikeliydi. Arabamız gittikçe hızlanıyordu ve Andrea ya yaklaşıyordu. ''Elenor! Dostlarımızı çağırır mısın?'' diye seslendim. Aynı anda Elenor çığlık gibi bir ses çıkardı ama sanki sinyal veriyordu. O çığlığı üç yada dört tane çığlık daha takip etti. Yukarı baktığımda,üstümüzde uçan dört tane şahin olduğunu gördüm. Elenor tam komut verip onlara Andrea gile saldırmasını söyleyecekti ki. ''Hayır! Onları Alexis gile yönlendir. Dİğerleri için farklı planlarım var!'' dedim ve gülümsemeye başladım. Elenor kafasını evet anlamına gelecek şekilde salladı ve şahinlerine baktı. Şahinler küçük bir çığlık daha koyverdi ve Alexis e doğru ilerledi. Şahinler yarışmacıların yanlarından geçerek atlara saldırdı. Şahinler atları o kadar çok rahatsız ediyorduki,atlar sinirle şaha kalktı ve alexis gili etkisiz bıraktı. Artık ikinciydik ama bu konumdada pek kalmak istemiyordum. Silahlarımı daha iyi kavrayarak mermimin ne olacağını seçtim. Yaralanmalar olmasın diye paintball mermisini seçtim ve Andrea nın atlarını hedef aldım.

Lia pegasusları sakinleştirmeye çalışırken "Ne yapacağız?" diye sordum. Resmen şahinleri üzerimize salmışlardı! Lucy sinirle önümüze geçen arabaya bakıp "Madem herkes atlara saldırıyor, biz de onlara uyarız." dedi. Şaşkınlıkla ona bakarken "Lia, önümüzdeki arabanın pegasuslarını ikna edebilir misin?" dedi. Biz konuşurken pegasusları tekrar harekete geçirmiş olan Lia da en az benim kadar şaşkın bir şekilde "Evet, ama neden?" diye sordu. Lucy ileridekilere bakarak "Harika bir planım var ama önce önümüzdekileri yakalamalıyız." dedi.
Lia pegasusları tüm hızlarıyla sürerken bizi yakalamak üzere olan bir arabaya ok fırlatmaya başladım. Kalkanlarıyla korunuyorlardı ve karşılık vermeleri uzun sürmedi. Lucy kalkanıyla bizi korurken ben ok atmaya devam ediyordum.
Bu sırada Lucy tuzaklarımızdan birini çalıştırdı ve arabanın yanından fırlayan zincirler yandaki arabanın tekerleğine dolandı. Araba yalpalamaya başlayınca Lucy gözlerini kısarak önümüzdeki araca bakıp "Alexis, dizginleri al. Lia, sen de önümüzdeki pegasusları etkile ve havaya yükselmelerini sağla." dedi. Şaşkınlıkla dizginleri alırken bir kez daha Athena çocuklarının zekasına hayran kaldım.
Lia önümüzdeki pegasusları etkilemeye başlamıştı. Pegasuslar hafiften kanat çırparak yükselmeye başlayınca Lucy "Daha hızlı Lexi." dedi. Arabayı daha hızlı sürerek artık 3 metre yükselmiş olan arabanın altından geçip üçüncü sıraya geldik.
Lia dizginleri geri alırken gülerek "İyi plandı Lucy!" dedi. "Kesinlikle!" dedim. Altlarından geçmiştik resmen! Arkama baktığımda yere inmeye başladıklarını ve gerçekten sinirlendiklerini görebiliyordum. Ama şu anda umurumda olan tek şey kazanmaktı. Bu nedenle kafaya takmayarak önümüzdeki iki arabayı nasıl geçebileceğimizi düşünmeye başladım.

Sanki tüm takımlar aynı anda saldırıya geçmişti. İlk önce Kevinlar'ın grubu saldırmıştı. Arabamızın üzerine bir çelik ağ atmışlardı. Bu ağın oldukça ağır olduğu uzaktan bile anlaşılıyordu. Öyle ki, Yon ve Kevin bile ağı tutmakta güçlük çekiyor gibi görünüyorlardı. Çelik ağı üzerimize attıklarında kaçmak için yeterince vaktimiz olmadı. Şimdi arabamızın üzerinde kocaman, ağır, çelikten bir ağ vardı. Bu gerçekten kötü olmuştu. Pegasuslar bu ağırlığın altında neredeyse ezilmişlerdi ve bu durumda ilerlemek de çok zordu. Endişeli gözlerle Lexi ve Lara'ya bakınca onların gözlerinde de aynı endişeyi gördüm. O sırada bir atak da Zackler'in arabasından geldi. Bize ve birkaç tane daha grubun tekerleklerine nişan aldılar ve fazla beklemeden ateşlediler. Direksiyonda ben vardım ve tekerleklerimize nişan alındığını görünce gözlerim yuvalarından fırlamıştı. Arabayı hızla yana savurdum ama tekerleklerimizi hasar görmekten kurtaramamıştım maalesef. Zaten üzerimizdeki bu ağırlıkla hareket etmek imkansız gibiydi. Neyse ki tekerlekler fazla zarar görmemişti, halledilebilirdi yani. Bu sırada Lexi de tekerleklerin durumunu fark etmiş hemen yanlarına koşmuştu. Şimdi ikimiz de rakiplerimizin saldırılarından korunmak ya da saldırıya geçmek için Lara'ya ve onun özel gücüne güveniyorduk. Yakın zamanda gücünü biraz fazla kullandığı için yorgun gibi görünüyordu ama bunun altından kalkabileceğinden emindim. En azından bir süre için. Aradan yaklaşık 10 dakika geçmişti ki Lexi'nin neşe dolu sesini duyduk. "Müjdemi isterim kızlar, tekerlekleri hallettim !" diye bağırıyordu. İşte bu iyiye işaretti. Ama bu, hala üzerimizde çelikten bir ağ bulunduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Zaten Lexi'nin de bunu fark etmesi uzun sürmemişti. Bulunduğu neşeli tavırdan sıyrılarak "Şu lanet olası ağdan kurtulmak için bir şeyler yapsak iyi olacak." dedi. Haklıydı da. Ama ne yapabilirdik ki ? Ağ çok ağır olduğu için kaldırmamız söz konusu olamazdı bile. Çelikten yapıldığı için kesmesi de çok zordu. Zihnimi çalıştırdım. O sırada gözüm Lavinialar'ın arabasına yaklaşmakta olan şahinlere takıldı. Aklıma gelen ilk fikri attım ortaya. Gökyüzündeki şahinleri işaret ederek "Lexi, şu şahinlerle iletişime geçebilir misin ?" diye sordum umutla. Lexi küçücük bir tereddüt yaşadıktan sonra "Yapabilirim sanırım. Ama bunun bize ne faydası olacak ?" diye sordu. Ona, "Şahinlere üzerimizdeki ağı kaldırmak için yardıma ihtiyacımız olduğunu söyleyebilirsin." dedim. Bunu duyan Lexi ve Lara'nın gözleri umutla ışıldadı. Sonra Lara birden kötü bir şey fark etmiş gibi "Ama onlar sadece 4 taneler." dedi üzgün bir sesle. Lexi ise neşeli bir tavırla "Öyleyse yardıma daha fazlasını çağırırım." diye seslendi ve vakit kaybetmeden harekete geçti. Çabuk olmasını umuyordum çünkü pegasusların bu ağırlık altında daha fazla dayanabileceğini pek sanmıyordum. Ben tüm gücümü kullanarak, nafile olduğunu bile bile, ağı pegasusların üzerinden atmaya çalışırken Lexi tahminimce şahinlerle iletişime geçiyor, Lara da Zackler'in arabasını özel gücünün etkisi altına almaya çalışıyordu. Kısa bir süre sonra Lexi sevinçle bize döndü ve "Tamamdır." dedi. "Şahinler kısa süre içinde arkadaşlarıyla birlikte burada olacaklar." Bu haber hepimizi sevindirmişti. Fazla beklememize gerek kalmadan gökyüzünde 25-30 tane şahin belirdi. Direkt olarak bizim arabamıza doğru geliyorlardı. Şahinler, ağın çeşitli yerlerine dağıldı ve pençelerini ağa geçirerek ağı üzerimizden kaldırmayı başardılar. Bunu gören Lara, sevinç çığlıkları atmayı ihmal etmedi. Şahinler tam yanımızdan ayrılıyorlardı ki Lexi benim anlayamadığım türden işaretlerle şahinlere bir şey anlattı. Sonra da bize dönüp "İşte şimdi keyfim yerine geldi." dedi. Lexi'nin şahinlere ne dediğini ancak şahinler çelik ağı Kevinlar'ın arabasının üzerine bıraktığında anlamıştım. Üzerimizdeki ağır yükten kurtulunca pegasuslar da rahatlamıştı. Artık kolayca hareket edebiliyorlardı. Biz bu tuzaklarla uğraşırken geri kaldığımızdan arabayı olabildiğince hızlandırdım. Bir kez daha Büyükonuş yeteneğinin etkisinde kalan Zackler, arkamızda kalmıştı. Kevinlar'ın arabası ise zaten kendi kazdıkları çukura düştüklerinden onları geçmek de çok zor olmamıştı. Lara ile yer değiştirdikten sonra yeni stratejiler düşünmeye başladım. Ne de olsa, daha geçmemiz gereken arabalar vardı.

3. takım yarışı uzun zamandır devam ettirmediğinden yarıştan elenmiştir. Devam edebilirsiniz.

Yarış son sürat devam ediyordu.Yarışmacılar birbiri ile sıkı bir rekabet içerisindeydiler.Şu anda arabayı bir kaza yapmadan sürmekten başka bir şey yapmıyorduk.Kötü bir durumda değildik ama artık hızlanmamız gerekiyordu.Hep aynı pozisyonda kalmak yarışın gidişatı için iyi olmayabilirdi.Hem böyle giderse Summerlar'ın arabası gibi birden atağa geçen arabalara yetişmekte zorlanacaktık.En son yaptığımız hamle Kevinlar'ın arabası için mahzun bir sona neden olmuştu.Ama bu demek oluyor ki; arabamıza yerleştirdiğimiz bir kozumuzu daha kullanmıştık.Şu anda yarış içerisinde kullanabileceğimiz tuzaklar sınırlıydı.April büyük bir hırsla arabayı sürmeye devam ederken ben de uygulanabilir, mantıklı stratejiler arıyordum.Lena ise arkada arabaların tekerleklerine ok atmaya devam ediyordu; tabii bu hızla ilerlerken bu sanıldığından da zor oluyordu.Önündeki arabalara konsantre olmuş April'ı gözlemlerken birden boynundaki kolye dikkatimi çekti.Deniz mavisi ve parıltılı görüntüsüyle çok şık duran bu kolyenin neler yapabileceğini biliyordum.April'a babasından hediye olan kolyeye tekrar bakmaya başladım ve heyecanlı bir şekilde ''April, sanırım bir fikrim var !'' dedim.April kafasını çevirmeden meraklı bir şekilde ''Neymiş o ?'' diye sorduktan sonra vereceğim cevabı beklemeye başladı.Lena da beni duymuş olacak ki arabanın arkasından kafasını çevirmiş beni dinliyordu.Tereddüt ediyordum ama yine de denemeden işe yarayıp yaramayacağını bilemezdim.Elimle April'ın boynundaki kolyeyi işaret ederek ''Kolyen, istediğin yani düşlediğin herhangi bir şeyi sana verebiliyor mu ?'' diye sordum.April ne yapmaya çalıştığımı anlamamış bir halde kafasını sallayarak ''Evet, verebiliyor.'' dedi.Ellerimi birleştirip ovuştururken heyecanla ''Peki bir sis spreyi düşlersen ?'' dedikten sonra April'ın gözleri parlamaya başladı.Lena da arkadan gevrek bir kahkaha attıktan sonra ''Bu süper olacak !'' diye haykırdı.Elimle 'sessiz' işareti yaptıktan sonra tekrar April'a döndüm.Rakiplerimizin ne yapacağımızı anlamalarını istemezdik.April'a bakıp ''Sanırım bir sis spreyi düşlemene ihtiyacımız var.'' dedim beceriksizce sırıtarak.April sinsi bir şekilde kaşlarını oynattı ve ''Sen direksiyonu tut !'' diyerek elini kolyesine götürdü.'Tamam' anlamında başımı salladıktan sonra hemen direksiyonu tuttum ve arada sırada gözlerini kapalı bir şekilde elleriyle kolyesini ovuşturan April'a bakmaktan kendimi alamadım.Bu gerçekten harika bir hediyeydi.Poseidon'un bu kadar cömert olduğunu bilmiyordum.Ben arabayı kontrol etmeye çalışırken April'ın ''Spreyin hazır !'' diye gülmeye başladı.Büyük bir hevesle spreyi April'ın elinden kaptım.Hemen direksiyonu April'a bırakarak yerime geçtim ve spreyi nasıl kullanacağımı düşünmeye başladım.Sis spreyi, sis bombası kadar etkili ve tehlikeli olmayan, yine de insanların görüşünü engelleyen bir kamuflaj malzemesiydi.Lena'ya dönerek ''Okları tekerleklere denk getirmeye çalış !'' dedim.Çift taraflı saldırı rakiplerimizi afallatabilirdi.Eğer oklar tekerleklere gelirse bir yandan sönmüş tekerlekleriyle ilgilenmek zorunda kalacak, bir yandan sis spreyinin etkisinden kurtulmaya çalışacaklardı.Bu da onları hayli oyalar ve yavaşlatırdı.Lena ''Sanırım başlıyoruz ha ?'' diye gülümsedi.Evet anlamında başımı sallayıp ona gülümsedikten sonra tekrar önüme döndüm ve April'a ''Biraz hızlanmalıyız.En azından bir araba öne geçebilirsek spreyle etkileyebileceğimiz yarışmacı sayısı daha fazla olur.'' dedim.April söylediklerimi onaylayan bir ifadeyle gaza basmaya devam etti.Yeterince hızlı gidiyorduk ve ardımızda yeterince araba bıraktığımıza karar verdikten sonra elimdeki spreyi sallamaya başladım.Bu tip spreyler genellikle tek kullanımlıktı ve etkisi yaklaşık 5 dakikaydı.Bu nedenle spreyi doğru hedefe sıkmak büyük önem taşıyordu.Yoksa spreyden biz de etkilenebilirdik.Lena'ya ''Geri çekil !'' deyip derin bir iç çektikten sonra sallayarak içerisinde hava basıncı oluşturduğum spreye basmaya başladım.Sonuna kadar sıktığım sis spreyinin boş kutusunu atarak önüme döndüm ve endişeli bir şekilde April'a ''Hızlan !'' diye bağırdım.Sisin içerisinde kalmayacak kadar ilerlediğimizde yarışta büyük bir yol katettiğimizi görünce sevincime engel olamadım.Yine de dikkatli ve temkinli olmalıydık.Yapacağımız her bir dikkatsizlik bizi eski konumumuza geri döndürebilirdi.Sis içerisinde bıraktığımız arabaların kim olduğuna bakmak için arkama döndüğümde aramızda bayağı bir mesafe olduğu için arabaların hangi takımlara ait olduğunu çıkaramadım.Ama eşit gittiğimiz Summerlar'ın ve önümüzde olan Alexis'lerin arabasına baktığımda ardımızda bıraktıklarımızın Zack ve Kevin'ın arabaları olduğunu anladım.Büyük bir umut ve sevinçle ilerlemeye devam ederken bir yandan kardeşlerim Lucy, Summer ve manevi kardeşim Lexi'yle rekabet edeceğim için endişeleniyordum.Yine de yarışta kullanabileceğim tuzaklardan ve stratejilerden vazgeçemezdim.Hem ne demişler; aşkta ve savaşta her şey mübahtır.

Bir kez daha özel güçlerin etkisiyle geride kalmıştık. Dertleri neydi bunların? Yani şurada adam akıllı ve adil bir yarış yapmak çok mu zordu? Bende özel gücümü kullanabilirdim ama bu onların psikolojisini kötü yönde etkileyeceği için bunu yapmıyordum. Ama artık psikoloji felan umurumda değildi. Zaten Andy'nin arabasıda bizi sisin içinde bırakmıştı. Bu yüzden hem bir şey göremiyordum,hemde aşırı şekilde sinirleniyordum. Etrafıma bakındım,sisin içinde bir araba daha vardı. Sanırım bu kevin'ın arabasıydı. Kevin'ı tam olarak seçebildikten sonra silahlarımı çekip Kevin'e doğru yönelttim. İçimden merminin paintball mermisi olmasını emrettikten sonra Kevin gile ateş açtım. Aniden yüzüne bir paintball mermisi geldiğiiçin Kevin şaşırdı ve acı içinde iki büklüm oldu. Kevin'a bakıp dudaklarımıbüzdüm yapmacık bir ifade ile ''Aaa. Bu acıtıyordu değil mi? Özür dilerim'' dedim ve bir kahkaha attım. Kevin'ı yarış dışı bıraktığımda ileri doğru baktım. İlerde Andy'nin,Alexis'in ve Summer'ın arabaları vardı. Hepside bizi geçmişti. Hatta bizi artık rakip olarak bile görmiyorlardı sanırım. Bu düşünce sinirlerimi aşırı şekilde gererek boğazımdan bir hırıltı çıkmasını sağladı. Sinirli bir şekilde Elenor'a baktım ve ''Daha hızlı sürelim Elenor'' dedim. Daha sonra Hermia'ya bakarak ''Şu atları biraz daha gaza getir lütfen.'' dedim. Hermia sinirli bakış fırlatarak bana cevap verdi ''Peki sizne yapacaksınız beyfendi?''. Hermia'ya gözlerimi kısarak baktım ve ''Özel güce özel güçle karşılık vericem.Lütfen atlarla olan işin bittikten sonra yarım için yanıma gel olur mu ?'' dedim ve Hermia'nın cevabını beklemeden arabanın arka kısmına yöneldim. Elenor ve Hermia var güçleriyle çalışmıştı sanırım ki atlar hızlanmaya başladılar. Atlar sağolsun artık Andy'lerin hizasındaydık. Elenor'a ''Biraz daha yaklaş!'' diye seslendim ve katanam Rebellion'u çıkardım. Andy'lerin yanına tamamen yaklaştığımızda ''Rebellion'' diye fısıldadım ve tekerleklerine savurdum. Ama bu istediğim etkiyi bırakmadı. Any'nin arabası tam zamanında yana doğru kaydı ve kılıç darbemin vereceği büyük hasardan kurtuldu. Ama yinede yara almadan çıkmadı. Tekerleğin küçük bir bölümü kopmuştu. Artık arabaları ilerlerken yalpalıyacaktı ve buda onlara zaman kaybettirecekti. Tekerlek tamir edilebilirdi tabi ama bunu arabayı durdurarak yapmaları gerekiyordu. Andy'leri geride bırakırken bir sonraki hedefimi Alexis olarak belirledim. Onlara yaklaşmaya başlayınca Hermia yanıma geldi. Sanırım atları gaza getirmeişini bitirmişti çünkü ben hayatım boyunca bu kadar istekli ve hızlı koşan bir at görmedim. Hermia yanıma geldiğinde eline bir mızrak alıp hazırda bekledi. Yavaş yavaş Alexis'in arabasıyla aynı hizaya geçiyorduk. Onlara yaklaştığımızı görünce Alexisbrden yayını germeye başladı. ''O kadar hızlı değil yeğen'' diyerek gülümsedim ve yayının ipine doğru kılıcımı savurdum. İp hızla kopup Alexi'in eline çarptı. Sanırım bu biraz acıtmıştı ama burası tehlikeli bir yerdi. Madem canının yanmasını istemiyordu o zaman buraya hiç gelmiyecekti. Alexis elini tutarak dizlerinin üzerine çöktü. Lucy bunu görüpkılıcıyla bana saldırdı. Katanamla saldırısını karşıladım vesaldırıda bulundum. Lucy saldırımı ustalıkla karşıladı. Gerçektende çok iyi bir kılıç kullanıcısıydı. Gözlerimi bir saniyeliğine Lucy'den ayırdım ve Hermia'ya bakarak ''Ne yapacağını biliyorsun.'' dedim. Hermia kafa sallayarak ön tarafa geçti. Artık Cornelia'nın dibindeydi Cornelia'ya bakıp ''Merhaba Cornelia. Burada ne yapıyorsun? Burası yalnış yön. Diğer taraftan gitmen gerekli.'' dedi ve gülümsedi. Bunu gören Lucy Cornelia'nın yanına gitmeye çalıştı ama saldırım yüzünden gidemedi. Lucy'nin ataklarını savuştutururken Hermia'nın neler dediğini duyabiliyordum. Şimdide Cornelia'nın atlarına sesleniyordu.''Bakın eğerdiğer tarafa giderseniz size şeker ve elma verilecek. Şeker ve elmayı seversiniz değil mi?'' diye sordu. Cornelia ve atlar iki saniyelik düşünme faslından sonra Cornelian'ın dizginleri çekmesi sonucunda ters yöne doğru ilerlemeye başladılar. Onlara bir ayrılık hediyesi vermek istedim ve tabancalarımı çıkararak tekerleklerini hedef aldım. İçimden mermilerin gümüş olmasını emrettikten sonra tekerleklerine ateş açtım. Tekerleklerden birkaç tane parça düştükten sonra arkamı dönüp yeni rakibimize baktım. Şuanda birinci sırada olan Summer'lara baktım. Gülümsüorlardı. Sanki birincileğe koşuyorlardı. Bu manzara sinirlerimin iyice gerilmesine yol açtı. Artık dayanamıyordum,egom bana çok büyük bir baskı uyguluyordu. Bunu kaldıramaıyordum. Sonunda sinirlerime hakim olamayarak istemediğim birşey yaptım. Summer'ların atlarının duyularını elinden aldım. Daha sonra aynı şeyi sürücüleri avcı Alexis'e yaptım. Artık ben aksini isteyene kadar ne görecek ne duyacak nede hissedebileceklerdi. Aslında bu gücü burada kullanmayı hiç istemiyordum ama egom yüzümden sadece düşmanlarıma uyguladığım özelgücü kamp arkadaşlarımda uygulamıştım. Summer'ın arabasının yanından geçerken Summer'ın sinir dolu yüzünü gördüm. Yanlarından uzaklaşırken daha fazla dayanamayıp vicdanıma yenik düştüm ve Alexis'in duyusunu geri verdim. Her ne kadar Alexis'in duyusunu geri versemde kendine gelmesi biraz zaman alacaktı. Artık birinci sıradaydık. Ama daha yarışı kazanmamıştık. Arkamızda sinirli üç tane araba vardı ve savaşın daha bitmediği çok belli oluyordu.

Son tura geçilmiştir. Herkesin yarışın sonuna geldiğini, yarışın bittiğini ama kimin kazandığını göremediğini yazması gerekmektedir. Kolay gelsin, iyi olan kazansın.

-Birinci takım yarışı uzun süre devam ettirmediğinden yarıştan elenmiştir.

*

Araba yarışlarındaki üçüncü koordinatörlüğümde diğerlerine nazaran farklı bir heyecan dalgası kaplamıştı bedenimi ve ruhumu. Tırnaklarımı yiyordum yarışı izlerken gerçekten heyecanlı bir yarıştı. İlk kez böyle düşünüyor, böyle hissediyordum gerçekten. Daha önce gittiğim basket maçlarından çok çok daha iyiydi bu, kazanma hırsı vücutlarını ele geçirmiş on beş melez, birbirleriyle olan bütün bağlarını kopararak önlerindeki pegasuslara bağlanıyorlar ve takım arkadaşlarıyla hiç olmadıkları kadar yakınlaşıyorlardı. Araba yarışlarının en sevdiğim kısmı da buydu, önceki yarışlar gibi bu yarışta da kulübeler bölünmüş ve sırf kulübelerini sıralamada yükseltmek adına kardeş kardeşe rakip kesilmiş, düşman düşmana dost oluvermişti. Ayrıca bu yarışta bir ileri, bir geri gitme durumu vardı; gerçekten heyecan dolu bir yarıştı.

Yarıştan önce kontenjanlar dolmuştu, hatta bir sonraki yarış için bile yerler belirlenmeye başlamıştı. Son günlerde araba yarışlarına olan ilginin artması beni oldukça memnun ediyordu doğrusu. Hatta takımlar başa baştı, en başta hızlı hızlı ilerleyen yarış sonlara doğru baymaya başlasa da güzel bir yarış olduğunu itiraf etmek gerekirdi. Oturduğum yerden yani Bilgelik Tanrıçası, saygıdeğer kamp müdiremiz Athena'nın biraz aşağısında oturuyordum. Onun oturduğu yere nazaran benimki tahta bile sayılmazdı ama ben yine de konumumdan ve halimden gayet hoşnut bir şekilde yarışı izliyordum.

Yarışta iki takım elenmişti. Yon, Pace ve Kevin'in oluşturduğu üçüncü takım talihsiz bir şekilde elenen ilk takım olmuştu. Sürpriz bir şekilde elenen diğer takım ise Lucy, Lia ve Alexi'nin oluşturduğu birinci takımdı; oysa yarıştan önce favori olarak gösteriliyorlardı. Geriye üç takım kalmıştı. Lara, Lexi ve Sum'un oluşturduğu ikinci takım; Andrea, April ve Lena'nın oluşturduğu dördüncü takım ile Zack, Evangeline ve Mia'nın oluşturduğu beşinci takım. Onları izlemek çok zevkliydi, son düzlüğe varıldığında heyecan doruğa ulaşmıştı. Üç takım da birbirlerine çok yakın gidiyorlardı ama başlarda sendeleyen ikinci takım yarışa üçüncü olarak devam ediyordu. Dört ve beşinci takımlar arasında sıkı bir rekabet söz konusuydu. Zack takımını öne geçirmiş gibiydi, ama Andy de geride kalmıyordu. Yarışın bitimine birkaç saniye kala, Andy'nin takımı birkaç salise farkla beşinci takımı geçmişti. Yarışın galibi Andy, Leny ve Sumy olmuştu. Üç kız, buradaki dört takımı da elemişti. Gülümsedim. Tanrıça Athena kızlarından biri kazandığı için mutlu olmuş olacak ki yüzüne pür dikkat bakınca anlaşılacak bir gülümseme ile ayağa kalktı. "Kazanan takıma tebrikler." dedi her zamanki gibi ve bir parmak hareketiyle ortadan kayboldu. Ben de her zamanki gibi yarış sonu törenine katılmak üzere sahaya indim.