Helen Wilson

Athena çocuğu olarak neredeyse büyü teknikleri sınıfına gitmeyen bir ben kalmıştım. Büyüleri öğrenmeye karar verdim, çünkü Athena Çocukları'nın her konuda bilgisi olurdu. Böylece sınıfın yolunu tuttum. Kulübeden çıktığımda hava neredeyse aydınlanmış, güneşin ilk ışıkları kampın üzerine değmeye başlamıştı. Dersliklere doğru ilerlerken, içimde hem annemi görecek olmanın sevinci vardı, hem de heyecan. Biraz da korkuyordum. Derse girmeye karar vermemin bir diğer sebebi de özel güçlerim olup olmadığını öğrenmekti. Neredeyse -yine- bütün kardeşlerimin güçleri vardı. Ama ben on yedi yaşındayım ve hala keşfedebilmiş değilim. Ya özel güçlerim yoksa diye içim içimi yerken büyü teknikleri sınıfına vardım. Kapı aralık bırakılmıştı. Biraz ittirdim ve kapı gıcırdayarak ardına kadar açıldı. Adımımı içeri attım, etrafta kimse yok gibi görünüyordu. Derin bir nefes alıp ''Merhaba, kimse yok mu?'' diye seslendim.

İçeri giren bir başka Athena kızı ile meditasyonu bırakıp kapıya yöneldim. Kızın önüne gelince, kızın biraz hayal kırıklığına uğradığını fark ettim. Sanırım bir başkasını bekliyordu. "Merhaba, ben Hektor. Psişik Güçler Tanrısıyım, sana yeteneğini geliştirmende yardımcı olmaktan memnun olurum ve maalesef ki annen Athena bu sınıfa bakamayacak kadar yoğun. Bu yüzden sana ben yardımcı olacağım." Kız hiçbir şey söylemedi, bu yüzden belli bir süre sessiz kaldıktan sonra konuşmaya devam ettim. "Yeteneğinin ne olduğunu biliyor musun Helen?" Kız, adını bildiğime şaşırmış gibiydi. Şaşkınlığını üzerinden atınca bakışlarını devirdi ve bana belli ettirmemeye çalıştığı üzgün bir ifade ile "Maalesef" dedi. Kızın aklındaki endişeyi okumuştum ve konuşmaya başladım. "Bu sınıfa gelmeye karar verdiyse kesinlikle bir yeteneğe sahipsindir. Bir yeteneğe sahip olmayan kişilerin aklından buraya geçmek gelmez. Senin kesin bir yeteneği vardır. Kendini neye veya nasıl bir şeye yakın hissediyorsun veya senin bulunduğun bir ortamda senin yüzünden "garip" bir olay yaşandı mı?"

''Hımmm.. Garip bir olay.'' Gözlerimi devirip düşünüyordum ki, hala annemin dersime giremeyeceğini öğrendiğim andaki hayal kırıklığı içindeydim. Ama profesyonelce davranmalıydım. Yeni eğitmenim Hektor'a bunu yansıtmamalıydım. Özellikle eğitmeninizin psişik güçleri varsa, kesinlikle bunu yansıtmamalısınız. Hektor bana sandalyeye oturmamamı işaret ederken, ben hala düşünüyordum. ''Emin değilim. Yani bir şey olmuştu ama, olay bile sayılmazdı.'' Hektor gülerek başını salladı. ''Önemi yok Helen. Ufak bir ipucu işimize yarayacaktır. Anlat hadi.''Derin bir nefes aldım ve söze giriştim, ''Pekala. Bir keresinde sekiz yaşımdayken, okulumda hiç sevmediğim bir çocuk vardı. Benimle sürekli uğraşıyor ve oyuncak bebeklerimin kafasını koparıyordu. Okula geldiğim bir gün yine bana bulaştı ve en sevdiğim bebeğimi alıp kafasını koparmakla tehdit etti. Çok korktuğumu ve bebeğimi geri vermesi için yalvardığımı hatırlıyorum. Ben yalvarırken ağlamaya başlayınca, sınıftaki bütün çocuklar bana gülmeye başlamıştı. Benimle alay ediyorlardı. Alay edilmeye asla katlanamazdım ve o anda bebeğimi çalan çocuğun canını yakmak için ne yapabilirim diye düşünmeye başladım. Canı yansın istiyordum. Ben bunu düşünürken, çocuk birden kendini acı içinde yere attı. Bebeğimi fırlattı ve başını tutarak yerde kıvranmaya başladı. Bütün çocuklar ona bakarken ben bebeğimi yerden aldım ve öğretmen yanımıza geldiğinde çocuk normale döndü. Büyük bir ihtimalle benim yeteneğimle alakası yok ama sanki o sırada, yani acı çekmesini istediğim sırada, tüm kontrolu bendeydi. Onu ben yönetiyordum. Bebeğimi geri alınca da durmasını istedim ve -şak! çocuk birden düzeliverdi.''Hektor'a bakarak sustum. Hektor gözlerini gözlerimin içine dikti ve gülümsedi, ''Bak işte, sana özel gücün olduğunu söylemiştim!''

Bir Athena kızı ve bir duygu kontrolü daha. Bu kız isterse önündeki kişiyi öldürebilirdi bile, direk olarak uyarıya geçtim. "Senin özel gücün, duyguları kontrol edebilmen. Odaklandığın kişiye eğer istersen ölüm acısını bile yaşatabilirsin hatta öyle bir acı yaşatırsın ki kalbinin korkudan durmasına bile neden olabilirsin. Bu yetenek tehlikeli bir yetenek, bunu kullanırken dikkatli olmalısın. Bu kadar uyarı yeter sanırım, bu yeteneği öğrenmek istiyor musun?" Kız, yavaşça başını "evet" anlamında salladı. Bunun üzerine ayağa kalktık ve duvardan geçip özel dersliğe ilerledik. Özel dersliğin ortasına doğru yürürken konuşmaya başladım. "Her hangi bir insanın, her hangi bir yerine odaklanman ve gerekli komutu düşünmen işine yarayacaktır. Tabii çok iyi konsantre olmalısın. Birazdan önünde yapay bir canlı belirteceğim, bu canlıya her hangi bir acıyı yaşatmanı istiyorum. Unutma, karın ağrısı gibi basit bir acı ile kurşun yarası gibi büyük bir acı arasında çok büyük bir fark vardır, bu yüzden direk olarak güçlü şeylerle başlama" Sözümü bitirdim ve Helen'in yanında bir adam yarattım.

Hektor'un söylediğine göre, özel gücüm, zihnimi kullanarak karşımdaki insanın acı çekmesini sağlayabilme. Bir çeşit duygu kontrolü. Bunu söylediği anda korkmaya başladım. Çünkü böyle bir şey çıkmasını beklemiyordum. Lucy zihin okuyabiliyordu, Will'de telekinezi yapabiliyordu. Summer odaklandığı kişi ile zihinsel iletişme geçebiliyor, Andy ise düşünceleri istediği gibi değiştirebiliyordu. Nerdeyse hepimiz zihin ürünü olduğumuz için ben de bu tarz bişi bekliyordum. Ama acı çektirmek gerçekten beklemediğim bir şeydi. Hektor, önümde çalışmamız için hayali bir insan yaratacağını, fakat çok büyük bir acı yaşatmamak için, komutlarımı ona göre vermem gerektiğini söyledi. Sözünü bitirdikten sonra hemen, önümde evsiz, sokaklarda yaşayan bir adamın görüntüsü belirdi. ''Şaka yapıyor olmalısın, yani evsiz, zavallı bir adama acı çektiremem.'' dedim hafif kızgınlıkla. Ben ki karıncaya bile zarar veremezdim. Bu yetenek hiç bana göre değildi, olsa olsa bir ares çocuğun da bulunacak türden bir şeydi. ''Hayır çektirebilirsin.'' dedi Hektor. ''Eğitiminin bir parçası da bu. Kimlere nasıl davranacağının bir göstergesi. Aynı zamanda onun gerçek olmadığını unutma Helen.'' Bir sandalyeyi ters çevirip oturdu ve eliyle başlamamı işaret etti. Adama döndüm, koyu kahverengi gözleriyle üzgün üzgün bana bakıyordu. Gözlerimi kapadım ve tıpkı sekiz yaşında yaptığım gibi, acı çekmesini istedim. İşe yaramamasını dilerken, adam birden inlemeye başladı. Gözlerimi açıp baktığımda başını tutup inliyordu. Şaşkınlıkla Hektor'a baktım. Yüzünde bilmiş bir ifade vardı. ''Acıyı arttır.'' diye komut verdi. 'Gerçek değil, gerçek değil' diye mırıldanırken, acıyı arttırmaya başladım. Adam şimdi yere yığılmış, kıvranmaya devam ediyordu. Adam acıdan ölecek vaziyete geldiğinde durdum. ''Tahmin ettiğim gibi.'' dedi Hektor. ''Athena çocuğu olarak zihinsel bağ kurabilmen çok normal. Ama şaşırdığım şey, gücünün acı vermek üzerine olması. Bu soyla ilgili bir şey olabilir. Ya da geçmişinle ilgili.'' Duraksadı. Yerdeki hayali adama baktı ve devam etti. ''Biraz daha devam etsen, onu ölüdürecektin. Gücün öldürme yetisine sahip. Bu da demektir ki, küçümsenmeyecek bir yeteneğe sahipsin Helen.''

Helen, insanları incitmekten hoşlanmııyordu. Bunu anlamıştım fakat yeteneği acı çektirmek üzerineydi. Bir Athena çocuğunda böyle bir yetenek olması beni de şaşırtmıştı. Şaşkınlığımı bastırarak konuşmaya başladım. Konuştukça aklıma yeni fikirler geliyordu. "Helen, maalesef ki yeteneğin acı çektirmek fakat çektirdiğin acı belli belirsiz oluyor. Bir insanda bu tarz bi acı ölüme yol açabilir fakat bir canavar için aynısını söyleyemeyeceğim. Bir canavarın az sayıda zayıf noktası olur ve o noktaları bulup oraya saldırman gerekir. Senin de saldırı yapar gibi nereye, nasıl bir acı çektirdiğini bilerek acı çektirmeni istiyorum. Mesela şu adamın karnında bir karın ağrısı yaşat. Bu da bir acı sayılır. Ardından bu karın ağrısını yok et ve başında "yarılma" ağrısı oluştur. Bunun yaptıktan sonra hazır hissettiğinde, adama öldürü bir acı ver. Biliyorum biraz canice fakat buna bağlı olarak başka bir yeteneğini de keşfedebiliriz belki. Eğer adama istediğin acıyı, istediğin şekilde çektirebilirsen belki adamda mutluluk, şaşkınlık ve korku gibi duygular da oluşturabilirsin. Bu denemelerin bize bu sorunun cevabını verecek. Neyse, haydi başla" Elimle bir işaret yaparak başlamasını söyledim ardından da ters oturduğum sandalyeden kalktım ve adama yoğunlaştım. Bakalım Helen, adamın neresine acı çektirecekti. Duvara yaslandım ve dikkatlice adam ile bağlantı kurdum. Bu sırada Helen başlamak için hazırlık yapıyordu.

Bu sefer karşımda sıradan giyimli bir adam belirdi. Hektor'un söylediğine göre adama karın ağrısından başlayarak değişen ve en sonunda öldürücü bir acıyla son bulan bir test yapacaktık. Buna bağlı olarak o da diğer duyguları yaşatıp yaşatamayacağımı öğrenmek istiyordu. Bu benim için önemliydi, çünkü sadece acı vermek yeteneğim olamazdı. O yüzden derin bir nefes alıp, önümdeki adamın gözlerine odaklandım. Bu sefer içimden acıma duygusu geçmiyordu. Cesaretimi topladım ve beynimden komutu verdim. Adam ilk yüzünü ekşiltti. Daha sonra midesini tutmaya başladı. Ağrının artmasıyla adam iki büklüm olup kıvrıldı. ''Harika, şimdi ağrıyı yok etmeye çalış.'' dedi Hektor. Adama tekrar odaklandım ve ağrının bitmesine odaklandım. Adam kıpırdamadı. Olduğu gibi dururken, işe yaramadığını düşünmeye başladım. Üzüntüyle dönüp, Hektor'a bakarken, adam birden sırtını düzeltmeye başladı ve eski konumuna geri döndü. Ağzım bir karış açık, adamı şaşkınlıkla incelerken, Hektor, ''Diğer komutu ver Helen.'' dedi. Yaptıklarım karşısında şok olmaya başlamıştım, çok tuhaf bir histi. ''Pekala.'' diye mırıldandım ve zihnimde komutu verdim. Adam başını tutarak inlemeye başladı. Yüzü gittikçe kızarıyor, boynundaki ve alnındaki damarlar derisinin altından mosmor ortaya çıkıyordu. Bir süre bu şekilde adam debelendikten sonra, başım ağrımaya başladı. Bu kadar yüksek acı verecek kadar güçlü değildim ve enerjim gittikçe tükeniyordu. Her an bayılacak gibi hissetmeye başlamıştım ki, Hektor'a ''Daha fazla acı verebileceğimi sanmıyorum Hektor. Enerjim tükeniyor sanki!'' diye yakındım. ''Buna alışacaksın Helen, şimdi, öldür onu!'' Hektor'un gözlerine baktım, kararlılıkla parlıyordu. Son bir kez daha gücümü topladım ve adamı öldürmesi için komut verdim. Adam yerde debelenirken, bir anda durdu. Ayağa da kalkmadı, aniden salon sessizliğe gömüldü ve denek hayali insanım şeffaflaşarak buharlaştı.

Helen bu işi başarmıştı, hayali adama hem acı çektirmişti hem de onu iyileştirmişti. Artık yapabileceğim bir şey yoktu. "Tebrikler Helen, yeteneğinde uzmanlaştın! Artık tek yapman gereken pratik. Tabii kendini geliştirmek için buraya ara sıra uğrayabilirsin" Elimde bir diploma oluşturdum ve bunu Helen'e verdim.