Yastık Kafalarda kendini geliştirir

Ama ben uyumak istiyorum!
Ne yaparsam yapayim ablam Alex beni uyandırmış,kendimi geliştirmem için arenaya doğru sürüklüyordu
Ama abla ben..Ben..Kirli bir yer gördüm kulübeye gidip onu temizlemeliyim dedim..Ama bunu dediğim anda ne kadar umutsuz bir durumda olduğumu anlamıştım.Hem benim kendimi geliştirmeye ihtiyacım yok ki!Φως ile New York'ta ki evime giderken o "Ventus" denilen yaratıklardan birini haklamıştım.Ne dersem diyeyim ablam Alex o örümcek ile ilgili kabuslar gördüğümü anladığından beri beni "Geliştirmek" için çabalıyordu.
Sonunda bir kapının önünde durduk."Ehh..Sonunda"diye hafiften söylendi."Hadi bakalım çaylak yastık kafa içeri! diye bağırıp gülümseyerek beni içeri ittirdi.Burası Geniş bir yerdi...Çok geniş..."Sanırım burada rahat çalışırız".Yapacak bir şey olmadığını anladım ve "Όνειρο!"diye bağırarak İlahi bronzdan mermi saçan tabancalarımı elime aldım.

Tabancalarını çıkarınca pis pis sırıttım ve "Onlara o kadar güvenme kardeşim. Bir Hephaistos çocuğu onu 5 kilometre uzaktan bozabilir." dedim. Şaşkınlık ve inanmazlıkla bana bakıyordu. "Kaldır onları çaylak, eski yöntemleri de öğrenmen gerek. Tembel olma." dedim.
Biraz homurdansa da kaldırdı. "Kılıç, mızrak ya da hançer. Hangisi?" dedim. "Kılıç." deyince kenarda duranlardan kendime uygun olanı aldım ve "Seç o halde." dedim.
O da bir kılıç aldı. Tutmakta biraz zorlanıyor gibiydi. Ah, o tabancalar onu çok tembelleştirmişti. "Kardeşim, şu andan itibaren senin düşmanınım. Kalıcı hasar vermemek kaydıyla istediğin gibi saldırabilirsin." dedim.

Evet...Korktuğum şey başıma gelmişti.Ama bunu bir yandanda istemediğim söylenemez.Tabancalara fazla güvenemezdim ve Hephaistos'un oğullarını hafiften kıskanırdım.Bana Kalıcı hasar vermemek kaydıyla istediğin gibi saldırabilirsin dedi...Dedi ama ben kılıcı bile kaldırmakta zorlanıyordum.Όνειρο'yu cebime atıp kılıcı normalce savurmayı denedim.Yastık kavgası yapmıyoruz! diye bir savaş çığlığı ile kılıcın tutma yerini göğsüme vurdu.Hemencecik yere yığıldım.Kılıç elimdeydi ama avucumu kapatmamıştım.Eh..Ryzell lütfen beni daha basitlerden başlatma.Elbette bayan abla (Kendime not:Bu hayatımda kulllandığım en saçma cümle) diye içimden geçirerek yeniden pozisyon aldım.

Bayan Abla? Bunu sevmiştim. "Pekala, en iyi yapabildiğin bu mu Ryz?" dedim. Onu kızdırmaya çalışıyordum, belki daha iyi saldırı yapabilirdi. "Çok tembelleşmişsin, babam o silahları sana verirken ne düşünüyordu acaba?" diye devam ettim. Gözlerinde çakan sinirli kıvılcımları görebiliyordum.
Saldırıya geçti, ama sağa kayarak kurtuldum ve kılıcımın tutma yeriyle yere düşecek şekilde sırtına vurdum. Tahmin ettiğim gibi yüzüstü düştü. Kızınca taktik kurmayı unutuyordu ve bu düşmanına avantaj sağlıyordu.
"Düşmanın ne derse desin, ne kadar zayıf yerlerinden vurarsa vursun, asla zihninin kontrolünü sinirlerine bırakma." dedim. Onun zayıf noktası sevdikleriydi. Aslında birçok melezinki sevdikleriydi. Ancak onun tüm zayıflığıydı...
"Kendini bu kadar beğenme abla." dedi. Sanırım benim zayıf noktamı zorlamaya çalışıyordu. "Eğer o kadar mükemmelsen, neden babam seninle hiç doğru dürüst konuşmadı?" dedi.
Bir an kalakaldım. Bu kadar çok mu belli ediyordum cidden? Mükemmel olduğumu düşünmüyordum, ama babamın ya da önemsediğim birini hayal kırıklığına uğratmanın zayıf noktam olduğunu bu kadar çabuk mu göstermiştim? Tamam, o benim kardeşimdi ve şu anda antrenmandaydık. Ama ya başkalarına da belli ettiysem?
Benim düşüncelere daldığım bu bir saniyeden faydalanıp beni yere serdi.

İnsan pardon.Bir melezin çok uyuması onun iyi düşünememesi anlamına gelmez.Annemi kaybettiğim geceden beri bunu asla yaşamamak için yemin ettim."babam o silahları sana verirken ne düşünüyordu acaba"bu sözü duyunca hem üzülmüş hem sinirlenmiştim.Ama ona karşı hiç bir sevgi yada saygı kaybetmedim.İlk defa bir kardeşim olduğunu öğrenmiştim.Bu yüzden onunla bir küslük yaşamaya çalışmıyordum.Bunu hayal bile etmek istemiyordum.Ben sadece bana yakın kişilerin bana ettiği yardımın küçümsenmesini hoş karşılamazdım.Ona "Eğer o kadar mükemmelsen, neden babam seninle hiç doğru dürüst konuşmadı?"derken de amacım kötü değildi.Dikkatini dağıtmaya çalışıyordum.Sanırım bunu başarmıştım.Bir an uzaklara daldı.Bende kılcın gövdesi ile onu yere serdim.Biraz kötü hissetmiştim ama o bana iki kere vurmuştu.Olanları unutmak istermişcesine ayağı kalkıp tek gözü kapalı gülümsedi.Hadi ama.Şimdi düşündümde abinle tanışmak istemiştin değil mi?.Soru karşısında şaşırmıştım ama dikkatimi toplayıp.E-Evet.Neden?Bunu söylediğim anda kılıcın kabzası ile kafama vurdu.Tökezleyip yanından geçtim.
"Eğer iyi savaşamazsan onla iyi anlaşmayı unut.Seni bir yastık savaşında bile mahveder"Bu söz karşısında dona kalmıştım.Doğruydu.Hemen tanışıp çok iyi geçinmek istediğim abimle kötü olursam mahvolurdum.S..Sanırım..H-Haklısın.Kafam çok karşmıştı.Kafama doğru inen kılıcı görüyordum ama kıpırdayamıyordum.Birden bir ses..
"Neee??Ben seni buraya bıraktığımda böyle değildin ama!Yanılmışmıyım acaba ne.."
ses beni kendime getirdi.Kılıcı savurup ablamı biraz geriye ittirdim.Bu ses babamın değildi..
Baa!.Arenanın ortasında saçma bir şey bağırınca...Saçma oluyor.Alex kafasını eğip bana baktı.Kendime gelip.Ee..Sanırım herkesle iyi geçineceğim deyip ona doğru koşmaya başladım.

Şaşkınlıkla kardeşime bakıyordum.Önce 'Baa!' diye çığlık atmıştı, şimdi de sanki uzun süredir görmediği birine koşuyormuş gibi koşuyordu. "Acaba çocuğun kafasına fazla mı sert vurdum?" diye mırıldandım ve içimi bir suçluluk duygusu kapladı. Belki de sözlerim onu üzmüştü ve bir halüsinasyon görüyordu.
Neşeyle konuşuyordu. Ne dediğini duyamıyordum, ancak çok mutlu görünüyordu. İstemsizce gülümsedim. Başına gelenler çok üzücüydü ve aniden olmuşlardı. Bu nedenle kendine bir arkadaş hayal ediyor olabilirdi.
Aniden bana dönünce şaşırdım. Surat ifademi toparlayamamıştım ve sanırım ne düşündüğümü anlamıştı. Endişeyle, bana yaklaşmasını izledim.

Baa'nın sadece bir saniyede olsa beni ziyaret etmesi beni havalara uçurmuştu.Ablam yarı endişeli,yarı mutlu bir şekilde benim neşeyle salladığım kılıç darbelerinden kaçıyor ama hiç saldırmıyordu.Gözümde elektronik dans yapmaya çalışan bir Afrodit kızını andırıyordu.En sonunda aramız açıldı."Neden hiç saldırmıyorsun?"diye sordum.Cevap vermedi.İkimizde nefes nefese kalmıştık.Bu sefer kararlıydım.Ne onu,ne abimi nede Baa'yı hayal kırıklığına uğratmak istiyordum.Üzerine koşup kılıcımı savurdum.Yine bedeniyle yana kaçtı ama ben bunu bekliyordum.Kılıcı direk gibi kullanıp bacağımı yerde 360 derece döndürdüm ve onu yere devirdim.Ona hiç bir hasar gelmemişti yerde uzanmış endişeli bir ifade ile bana bakıyordu.

Bir anda bu kadar iyi kılıç kullanmaya başlaması beni şoka sokmuştu. Çok garip davranıyordu. Endişelenmeye başlamıştım. Acaba revire mi götürseydim? Bu düşünceyle kendimden utandım, kardeşim birazcık garip davrandı diye one deli muamelesi yapıyordum. Ben nasıl bir ablaydım böyle?
"Abla? Yerde yatmayı çok sevdin galiba." dedi. O anda kalkmam için elini uzattığını fark ettim. Tutup kalktım ve "Evet, oldukça rahat." dedim. Ona hiç saldırmamıştım, çünkü endişelenmekle meşguldüm. Ama bu sefer farklı olacaktı.
"Eee, kardeşim? Kamptan memnun musun?" dedim. Hem ağzından laf almaya, hem de dikkatini dağıtmaya çalışıyordum.

Yerden kalkmasına yardım ettikten sonra.Gülümsedim.O da bana gülümseyip tekrar saldırıya geçti.Kılıçlarımız bir kaç kez çarpııştı.Fakat ben daha demin ki gibi bir hareket yapamıyordum.Ben bir ileri bir geri zıplarken o bir zıplıyor bir dönüyordu.
"Eee, kardeşim? Kamptan memnun musun" diye bir soru sordu.Gelen saldırısını savuşturup,Şaka mı yapıyorsun!Burası harika bir yer.Yani sanırım siz olmasaydınız o lanet yetimhaneyi buraya tercih ederdim..Söylediğim söz üzerine biraz kızardı.Bir şey düşünüyormuş gibi 5,6 saniye hareketsiz kaldı.Daha sonra ani bir hareketle beni yere serdi.

Yetimhane... İşte bu söz babama olan sinirimi daha da yükseltti. Ben en azından annemin yanındaydım ve bir üvey babam vardı. Ama ya Ryzell? Sadece annesiyle kalmıştı ve annesi de gidince... Ah, onu hemen kampa gönderemez miydi sanki!?
Kıpkırmızı olduğuma emindim. Ani bir hareketle yere düşmesini sağladım. Sonra da "Ryzell, bana anlatmak istediğin bir şey var mı?" dedim. En son istediğim şey, kardeşimin hayali arkadaşları yüzünden başına bir iş gelmesiydi. Ya bir savaşın ortasında o şekilde davranırsa? Düşüncesi bile korkunç!

Doğrulup üstümü silkeledim.Anlatmak istediğim bir şey mi?Bayan abla yavaş yavaş yanıma yaklaştı benle göz göze gelmek için dizlerini hafiften büktü.Baş parmağını ters bir şekilde anlıma koydu ve Bazen üzgünsen yada aklın çok doluysa..Baş parmağını yavaş yavaş çevirip düz hale getirdi Onu paylaşırsın ve hepsi geçer!.Bu sözü arenadamı yoksa sadece benim aklımdamı yankılandı anlamadım..Ama bu sesi tekrar tekrar duyuyordum.hayatım boyunca bana kimse böyle bir şey sormamıştı...İçimde daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım.Doğrulup benim hayatımı kurtaran ablama sarıldım.Baa'nun sesi kulağımda yankılandı..
Kendine iyi bak Ryzell.Ben işimi tamamladım..
Babam bana Baa hakkında yalan söylemişti ama kimin umrunda!Artık her şey daha iyiydi.Ablamla arenanın zeminine oturduk.Ona Baa ile ilgili bildiğim her şeyi anlattım.Beni nasıl kampa getirdiğini...

Gözlerim dolmuştu. Bu gerçekten çok hüzünlüydü. İçinde ne varsa dökmüştü. "Babamız sana yalan söylemedi Ryz." dedim. Şaşkınca bana bakıyordu. Hafifçe gülümsedim ve "Tamam, birazcık söyledi. Ama bu bazı şeylerin doğru olduğu gerçeğini değiştirmez. Mesela Baa'yla tekrar görüştün." dedim. Ah, babamı savunduğuma inanamıyordum!
"Ama bazen geleceğini söylemişti." dedi. Gözlerimi kısıp alınmış bir şekilde "Yani Baa'yı bana tercih ediyorsun." dedim. Üzüntü ve şokla "Hayır! Hayır! O anlamda söylemedim!" dedi.
Elimle susmasını işaret ettim ve gülerek "Şaka yapıyorum. Dinle, her şey, herkes bir gün gitmek zorunda kalır." dedim. "Kural böyledir. En azından bizim için."
Ayağa kalktım ve onu da kaldırdım. Gülerek "Şimdi de kulübeye gitmeliyiz. Yoruldum ya! İnsaf kardeşim, insaf! Hiç düşünmüyorsun ablanı, yorulur mu, uykusu mu gelir, umrunda değilim!" dedim.

Ryz'ın ekleyeceği bir şey yoksa rp bitmiştir!