Theodor'u hamstera dönüşmeye götürüyorum! (2)

Pegasuslarımızla Nereus'un Limanı'ndan uzaklaşmış, Canavarlar Denizi'ne doğru gidiyorduk. Theodor ikide bir bana bakıyordu. Nereus'tan öğrendiğim şeyin ne olduğunu merak etmiş olmalıydı. Kıkırdadım. Zamanı gelince öğrenecekti. Etrafa bakındım. Nereus'un söylediklerini aklımdan çıkarmıyordum. Şimdi yükselme zamanıydı. ''Theodor! Yüksel!'' Theodor hızlı bir şekilde yükseldi. Ben de onu takip ettim. Neredeyse bulutlarla aynı hizzadaydık. Basınç bize iç kanama geçittirecek kadar artmadığı bir yerde uçmayı sürdürdük. Bulutların altına bakıyor, Nereus'un tarif ettiği yerlerde olup olmadığımızı düşünüyordum. Birden başım döndü. Zaten yüksekten korkuyordum, bir de bu kadar yükseğe çıkınca, her an düşecekmişim gibi hissediyordum. Theodor bana bir şeyler olduğunu farketmişti. ''Maya! İyi misin?'' diye bağırdı Theodor. Rüzgardan sesi çok az duyuluyordu. ''Hayır,'' dedim bütün gücümle. ''Hiç iyi değilim.''

Bela geldiğini bu kadar çok belli edemezdi. Bu yükseklikten yere düşmek demek bir meteor gibi etrafımızdan alevler çıkartmak demekti. Bu yüzden acilen bir şeyler yapmam gerekiyordu. Paris'e bakıp "Hey dostum, yardımına ihtiyacım var. Çörek'e söyler misin iyice yanımıza yaklaşsın. May'i de senin sırtına almamız gerek." dedim. Paris öfkeli bir ses çıkarttı ama dediğimi de yaptı. Çörek iyice yanımıza yaklaştı ve ben de May'i havada, yerden kilometrelerce yukarıda, yanıma çektim. Gerçek akrobasi buydu sanırım. Tabi damarlarımdaki adranalin bu işin en süper kısmıydı. Neyse ki Maya kendine gelmeye başlamıştı. Paris'e ve Çörek'e "Biraz alçaktan gitsek iyi olur, sanırım basınç fazla geldi." dedim. Onlar da dediğimi yaptılar. Daha sonra Maya'ya döndüm ve "May, bayılmak için çok kötü bir zaman seçtin. Şimdi ikimizin hayatı da senin elinde." dedim.

En son konuştuktan sonra bayılmıştım. Niye bilmiyordum, belki de bazen benim küçük vücudumun kaldıramayacağı şeyleri yapıp kendimi Amazon sandığım içindi. Gözlerimi açtığımda Theodor'un arkasındaydım. Theodor'un mu? Çörek neredeydi? Telaş içinde iki yanıma baktıktan sonra onun arkamızdan geldiğini görünce çok sevinmiştim. Tam olarak kendime gelmem zaman alacak gibiydi. "May, bayılmak için çok kötü bir zaman seçtin. Şimdi ikimizin hayatı da senin elinde." dedi Theodor birden arkasına dönüp. Zihnim olayları biraz geriden takip ettiği için bir-iki dakika sonra cevap verebildim. ''Ah, ne güzel, hiç baskı yok!'' Theodor her ne kadar umursamamış görünse bile, alaycı halimi takınabileceğim kadar iyi olduğuma sevindiğinden emindim. Şu Apollon çocukları da çok duygusal oluyorlardı canım. ''Tamam, şu Nereus'un söylediği şey neymiş May?'' Her ne kadar beni terslese de bana May demesini çok seviyordum! Bana May diyen çok az kişi vardı zaten. ''Bir şey söylemedi tam olarak. Bunları verdi.'' Theodor arkasına dönüp baktı. Dört tane inci tipi şey duruyordu elimde. ''Sanırım bunlar ezince bizi istediğimiz yere götürüyormuş. İkisi gidiş, ikisi dönüş için. Kirk-yani, kaplıcaların yakınına geldiğinizde kullanın, benimkileri pek uzun menzilli değil dedi ama pek bir şey anlamadım dediğinden. Şimdi bir yere inelim de şunları ezebilelim.''

Mana'nın söyledikleri üzerine kafamı kaldırdım ve etrafta herhangi bir kara parçası aradım. Buradan pek bir şey gözükmediği için biraz daha yukarı çıktım ve hemen gözüme bir yer çarptı. Adeta çizgi filmlerdeki gibi ıssız ve küçücük bir ada vardı. Hemen Paris'i o tarafa yönlendirdim, yorulmuş gözüküyordu. Arkamı döndüğümde Çörek'in de bizi takip ettiğini gördüm. O Paris'e oranla daha iyi durumdaydı.

Adaya indiğimiz zaman Mana'yla etrafı ayak üstü kolaçan ettik. Canavarsız bir yer olduğuna karar verdiğimiz zaman Paris ve Çörek'in etrafta dolaşıp karınlarını doyurmalarına izin verdik. Daha sonra kendi işimize döndük. "Tamam, ben bunları daha önce duydum ama hiç kullanmadım. Önden gitmemi ister misin?" diye sordum. Mana gerilmiş bir şekilde başını salladı. Ben de "Tamam o zaman, öteki tarafta görüşmek üzere." dedim ve kendi yaptığım espriye güldüm. Mana pek beğenmemişti sanırım çünkü yüzünü buruşturmamak için kendini zor tuttu. Küçük bir gülümseme attı ve "Arayı soğutmayalım, yine görüşelim." dedi. Ben de elimdeki inciyi yere attım ve üstüne bastım. Aklımda sadece K.K. Kaplıcaları vardı.

Eğer daha önce hiç hortuma filan yakalanmadıysanız bunun nasıl bir duygu olduğunu bilemezsiniz. Çünkü adeta uçarak ilerliyordum. Artık dayanamayacağımı düşündüğüm bir anda ayaklarım yere bastı. Karşımda capcanlı bir kırmızıyla K.K. Kaplıcaları tabelasını gördüm. Daha sonra da bana doğru gelen bir kadın gördüm. İlk başta onun Afrodit filan olduğunu düşündüm çünkü hayatımda gördüğüm en güzel kadındı. -Aman bunu düşündüğümü Amy bilmesin.- Tam o kadına doğru gidecektim ki yanımda Mana belirdi. "Görev başarıyla tamamlandı Mana."

Kirke yaklaşırken onun sözüne gülümsedim. O daha neler olacağını bilmiyordu. Kıkırdamamak için kendimi zor tutuyordum. Kirke yanımıza geldi ve gülümsedi. ''Merhaba misafirlerim, ben kampın müdiresi K.K. Çalışanlarım ve size kaplıcaları gezdirmekten mutlu oluruz.'' Bir anda yanından iki kız çıktı ve önümüzden yürümeye başladı. Kirke ışık hızında bulunduğumuz yerlerin adını söylüyordu. ''Spa merkezi, açık havuz, masaj salonu, saloryum, kapalı havuz, yukarıda da kaplıcalarımız var.'' Büyük bir enerjiyle bize döndü. ''Eveet, altı üstü bu kadar. Neler düşünüyorsun Mana?'' Sorunun doğrudan bana yöneltilmesine şaşırmıştım. Benden başka kimse Theodor'u yok sayamazdı. ''Ihh, güzelmiş.'' diye mırıldandım. Kirke gülümsedi. ''Dışarısını görünce böyle diyorsan bir de içerisini gör.'' Gözlerinden şeytanı bulutlar geçti. Ama Theodor buna pek dikkat etmiş gibi gözükmüyordu. ''İçerisi de mi var? Haydi görelim!'' Benim kolumdan çekiştirdi. Kirke bir an ona ifadesizce baktı ama sonra arkasını dönüp yürümeye başladı. Theodor beni sürükleyerek onu takip etti. Anlaşılan Kirke'nin büyüsünden etkilenmişti. İşte bu kötü haberdi. Şimdi bütün sorumluluk bendeydi çünkü.

K.K. beni büyülemişti. Onu takip ederken her şeyi unutmuştum. Çünkü adeta uçarak, süzülerek ilerliyordu. Zaten böyle biri normal bir insan olamazdı, kesinlikle bir Küçük Tanrıça'ydı. Hatta Tanrıça bile olabilirdi. Bu yüzden sorgusuz bir şekilde takip ediyordum onu. Ta ki Mana beni omuzumdan tutup kendine çevirene kadar. Bir an uykudan uyanır gibi oldum, ama daha sonra tekrar K.K.'yı takip etme isteğiyle doldum. Bu yüzden Mana'ya "Hey napıyorsun? Bayan K.K.'yı gözden kaçırmak istemiyorum." dedim ve dönmeye çalıştım. Ama Mana'nın pek pes etmek gibi bir niyeti yoktu. Beni durdurdu ve "Bak Ted, ben bir itirafta bulunmak istiyorum." dedi. Bense pek ilgilenmedim. "Tamam Mana, içeride söylersin." dedim ve dönüp içeri daldım. En son duyduğum şey Mana'nın arkamdan "Hayır şimdi söylemem gerekiyor." dediği oldu. Daha sonraysa çok garip bir şey hissettim. Kollarım ve bacaklarım içeri doğru çekiliyordu. Dişlerim öne çıktı. Bu dönüşümüm tamamlandığında aklım başıma gelmişti: Mana'yı dinlemeliydim...

Neler olacağını bilsem bile büyük bir şok yaşamıştım. ''Aman tanrılarım Theodor! Yüce Zeus aşkına!'' Elim ayağım birbirine dolanmıştı sanki. Bir an Kirke'ye baktım. Tiksintiyle yüzünü buruşturmuştu. ''Eh, artık yolumuzdan çekilmiş oldu.'' diye mırıldandığını duydum Kirke'nin. Sonra döndü ve beni süzdü. Bu kadar telaşlandığımı görünce ''Mana'cığım, yoksa erkek arkadaşın mi hamstera çevrildi?'' dedi. Sanki o çevirmemişti hamstera! Bir an sinirlendim ama sonra Kirke'nın sorusunu tam olarak hazmettim. ''Erkek arkadaşım mı? Ted mi? Yok daha neler!'' Bunun düşüncesi bile midemi bulandırıyordu zaten. ''Oh, iyi o zaman. Üzerinden bir yük kalktı ha Mana?'' Gözlerimi kırpıştırıp Kirke'ye baktım. Ben sadece Theodor'a şaka yapmak istemiştim, onu burada bırakmaya hiç niyetim yoktu. ''Ah, böyle işleri bilirim kızım, o başkasına aşıktır ve sen onun gözüne girebilmek için onun yanında maceralara-'' ''Ben ondan hoşlanmıyorum!'' diye bağırdım. Kimse ama kimse bana Theodor'u seviyorsun diyemezdi. Daha Kirke bir büyüsünü benim üzerimde kullanamadan Theodor'u elime aldım ve diğer elimle yanımızdaki saksıda duran bitkiyi Kirke'nin gözlerini kapatmaya yönlendirdim. Bir saniyelik dikkat dağınıklığı bana yetti. Hızla koşarken bir yandan da Ted'i nasıl eski haline döndüreceğimi düşünüyordum. Şimdilik Kirke ve yardımcılarından kurtulmayı başarsak çok iyi olacakto.

Dünyaya fare gözüyle bakmışsanız, neler çektiğimi anlarsınız. Ama sanırım böyle bir şey herkesin başına gelmez, şans(!) meselesi biraz.

Neyse, Mana beni alıp Kaplıcalardan kaçırdı. Pegasuslarımıza varana kadar da arkasına bakmadan koştu. Bu sırada ben de zıplamaktan beynimi düşürdüğüme inanmaya başlamıştım. Daha sonra da Paris beni yemeye çalıştı. Ama "Hey dostum benim Theodor. Tanıyamadın mı?" demeye çalışırken bol bol viyakladım. Bir şekilde Paris benim olduğumu anladı ve birlikte kampın yolunu tuttuk. Yoldayken ben Mana'nın rahat mı rahat cebinde keyif çatmakla meşguldüm. Birkaç günlük bir sandviçin kırıntılarıyla da günümü gün ediyordum doğrusu.

Kamp'a vardığımızda Mana beni Athena'ya götürdü. Doğrusunu isterseniz, Athena bir yandan kızmak istiyordu, bir yandan da gülmemek için kendini zor tutuyordu. Ama yine de Tanrıçalık yönü ağır bastı ve beni eski halime getirdi. Ona ben onlarca defa, Mana da yüzlerce defa teşekkür ettikten sonra Büyük Ev'in önüne çıktık. Mana'ya kızmak istiyordum, beni nasıl öyle bir yere götürürsün diye, ama yapamıyordum. Sonunda birbirimize baktık ve aynı anda gülmeye başladık. Gözlerimizden yaşlar gelene kadar da gülmeye devam ettik.

Rp bitmiştir!