Hayatımız Değişiyor! [56/3]

Annem aslında ben kulübedeyken bir daha aramıştı:
Eşyalarım topluyordum ve birden annem arkamdan "Ren? Şey sana bir şey daha söyleyeceğim..."
"Efendim anne?"
"Kızım, Şu arkadaşının babası, evleneceğim adam,"
"Evet anne lafı geveleme!"
"Ha, evet şey... Bize bir ev almış. Yanii.. Oraya geleceksiniz. Sorun yok,değil mi? Hem odan da aynı şekilde. En büyük oda,Eşyalar da eski dairemizde olduğu gibi yerleştirildi. Buna çok dikkat ettim. Bir de sen gelince sana bir süprizim var, İşte adres,....."
"Tamam anne. Hemen geliyoruz."
Şimdi o eve doğru alçalıyorduk. ''Evet. Yani sanırım, buraya hiç gelmedim.'' kulübedeki konuşmayı ona söylemeyecektim. Annem ve Maya'nın babası bizi bekliyordu. Mutluydular ama Maya'ya bakınca babası kafasını tıpkı Maya'nın yaptığı gbi bir yana büktü. Çörek ve Pençe (isimler birbirine çok uyuyor..) yeri deşerek iniş yaptılar. Maya'nın babasıyla el sıkıştık. Maya onunla konuşmadı bile. O sırada bomboş, sadece bir tane ağacı dışında bir şeyi bulunmayan bahçeye elinden geldiğince çiçek açtırmaya çalışıyordu. Annem Maya'nın yanına gitti, elini omzuna koydu. Maya çömelmiş, bitki büyütmeye bir ara verip anneme baktı ve gülümsedi. Soğuk bir gülümsemeydi bu.

(Sanki bana seni 2 gündür bekliyorum dediğindeki gibi bir gülümseme, oyle düşün May!)

Ren'in annesinin biraz çekilmesini bekledim ve açtıracağım manolyaya yoğunlaştım. ''Maya,'' Bıkkın bir şekilde babama baktım. ''Çocukluk yapma lütfen.'' ''Ben sadece çiçek açtırıyorum. Annem senin için bir sorun mu? Onun yüzünden bir ucube gibiyim değil mi?'' Babama fısıldadım. ''Bu yüzden başkasıyla evleneceksin değil mi?'' Evet, kızgın olabilirdim ama kaba değildim. Ren'in annesini incitmek istemiyordum. Bir kaç saniye bakıştıktan sonra babam cevap verdi. ''Saçmalıyorsun Marie, hala annenle bir araya geleceğimizi düşünüyor olamazsın değil mi?'' Aslında gerçekten düşünüyordum. Bu imkansız bir olaydı ama kendimi vazgeçiremiyordum. Babama hiç bir cevap vermedim ve ayağa kalktım. Mantıklı düşünmem gerektiğini biliyordum ama yapamıyordum. Teoride herşey kolaydı tabii ki. Biraz rahatlamam gerekiyordu. ''Bayan Dawson, bir misafir odanız var mı? Biraz dinlenmek istiyorum da.'' Bayan Dawson biraz kıpırdandı. Ama sakin görünmeye çalıştığı anlaşılıyordu. ''Şey, Maya. İlk önce, lütfen bana Elizabeth de. Bir de şey... Misafir odamız yok, çünkü hepsi doldu.'' Ah, söyleyeceği bu muydu? Ben de kötü bir şey sanmıştım. ''Ama Maya, dinlenebilirsin çünkü... Zaten odan artık bu evde.''

May'ın neden bu kadar üzüldüğünü anlamıştım, ama bu, bu olanaksızdı! Annesi Demeter, annelik tanrıçasıydı ama babası ile tekrar birlikte olması... Tamam. Ben anneme kızgın değildim. Ona hak veriyordum. Babamın bizi bırakmak 'zorunda' olması onun suçu değildi. Ne de olsa onun daha önemli işleri vardı. Kulübemde 7den fazla kardeşimin olması nasıl bir işti acaba? Ya çoğunun benimle yaşıt olması? O konuya gelmek bile istemiyordum aslında. Ama yinede bunlar tanrı, istediklerini yaparlar, ama Zeus'un lafından da çıkamazlardı. O ne dderse o oluyordu, kural buydu. Babam da pek suçsuz sayılmazdı ama... Ah neler diyorum ben!!! Benim bu durumda mutlu olmam gerekiyor! Annem en yakın arkadaşımın-teyzemin- babası ile evlenecekti, ne güzel işte! Koşup Maya'nın kolunu kaptım ve ayağa kaldırdım. "Yapma May! Ne var bunda? Mutlu ol biraz! Ne ağlamak ne de kızmak sana yakışmaz. Gel biraz evimizi gezelim, odamı çok merak ediyorum." Mayanın kolunu çekiştirdim; ama May olduğu yerde kaldı ve kafamı ona çevirdiğimde onun ağlamaklı ve nefret dolu kızarmış gözlerini gördüm. Bunu kimsenin fark etmemesi gerektiğini hissederek kolumu May' in omzuna attım ve onu oradan uzaklaştırdım. "Hey May! Bak aklıma geldi: geçen yaz bir kitap almıştım, bakalım hala duruyormu? Adı neydi? Hımmm... Sanırım... Bahar Tanrıçası! HAdi gel onu bulalım! Çok seveceksin!"
"Ren.. Lütfen...Anlamıyorsun..." Bana bağıracaktı. Bundan emindim...

Ren dudağını büktü. Hızla evin kapısını açtım ve içeri girdim. Her yerde pembe örtüler vardı. Yüzümü buruşturdum. İyi ki mobilyaları babam seçmişti de onlar pembe değildi. Merdivenden yukarı çıktım ve kapılara baktım. Hepsinde birer beyaz kart vardı. Hepsine teker teker baktım. ''Banyo'' ''Malzeme odası'' ''Mr.&Mrs. Collins'in odası'' Buna bakınca titredim. Biraz daha ilerledim. ''Kristen'ın odası'' ''Marie'nin odası''. Kaşlarımı çattım. Marie mi? Bunu yapmış olamazdı. Nefesimi tutup kapının kulbunu çevirdim. Tuttuğum nefesimi bıraktım. Odam o kadar da kötü değildi. Hatta sevmiştim bile. Küçük, tatlı bir odaydı. Duvarları uçuk yeşildi ve birkaç tatlı çerveyle doluydu. İçinde çiçek ve ağaç resimleri vardı. Uzun ince bir yatak, üzerinde duvara uyan bir örtü vardı. Kapının yanındaki çıkıntıya minik bir koltuk sığdırılmıştı. Yatağın karşısında da bir çalışma masası vardı. En sağda, kapının açıldığı bölümde ise kocaman bir gömme dolap bir duvarı kaplıyordu. Oda o kadar büyük olmadığı için o da büyük görünmüyordu. Odayı çok sevmiştim. O anda da odayı Elizabeth'in tasarlayamayacağı aklıma gelmişti. Babam mı? O benimle ne zaman ilgilenmişti, ne zaman sevgisini göstermişti ki? Ama ondan başkası da benim zevklerimi bu kadar iyi bilemezdi. Çok mutlu olmuştum. O anda arkamdan bir tıkırtı duydum.

Mana kendi odasını bulup içeri girdi. Ben de ardından baktığı odaların kapısına baktım. Mana'nın odasından sonra onun bakmadığı odanın üzerinde ağabeyim Matt'in odası vardı. O melez değildi. Benim bildiğim kadarıyla. Yani annem o bir melez olsa bana söylerdi, değil mi? Hemen bu düşüncelerden sıyrıldım. Onu bu kadar özlemişken şüphenin faydası yoktu. İçeri girmek istedim; ama girmeye cesaret edemedim ve elimi geri çektim. Sonra tekrar odamın kapısına döndüm ve içeri girmek için heyecanla kapıyı açtım. Annem haklıydı. Odamın yerinde neredeyse hiç bir değişiklik olmamıştı. Sadece... Taşınırken bazı değişikler olmuştu ve düzeltilebilirdi. Mesela kitaplığımda bir kaç kitabın yeri değişmişti. Ama bir dakika, bunlar taşınmadan değildi ki! Kitaplığıma yeni kitaplar eklenmişti ve birileri kitaplarımı karıştırmıştı! Ama buna daha sonra çıldıracaktım. Şimdi geçen gelişimde Mana için bulduğum kitapları ayırmıştım. Onları tekrar buldum ve bir kenara çıkardım. Sonra odama tekrar göz attım. Birden yerde bir kilim gördüm. Sarı bir kilim.Ama bu nasıl olurdu? Burası daha önceden yoktu! Sonra kilimin bulunduğu yer gözümün önunde tekrar yok oldu ve aynı nokta altın renginde parlayan bir parkeye dönüştü. Ama hayır bu daha çok bir kapaktı! Bunu hemen Mana'ya anlatmalıydım! Kapağın içinde ne tür şeyler olabileceğini düşününce çok heyecanlanıyordum! Mana'ya haber vermeden kapağı açmak için hızla elimi kapağa uzattım. Lanet olsun! Kapak kilitliydi! Anahtara ihtiyacım vardı! Evet, kapağı Apollon "yaratmıştı," bundan emindim; ama anahtarı olmayan bir kapak içinde belki gizli geçit belki başka bir şey olabileceğini düşünürsek, ne işe yarayabilirdi ki? Bu anahtarı bulmam gerekiyordu! Ve bundan kimseye bahsetmemem. Mana'ya bile!...
Mana için ayırdığım kitapları alarak hızla onun odasına gittim. Kapıyı tıklatmadan önce kendimi toparladım ve kapıyı tıklattım sonunda. "Mana, orada mısın yoksa öldün mü?" birden kapı açıldı ve ben yaslandığım kapıdan yere kapaklandım. Mana ve biri daha gülmeye başladılar. Kitapları toplarken başımı yukarı kaldırdım. Tanrıça Demeter bana bakıp katıla katıla gülüyordu! Yok artık! İki ilah "aynı" mekana uğramışlardı! Yani, biri ayak basmıştı, diğeri tepedeydi... "Şey... Tanrıçam?"
Hemen Demeter'in önünde eğildim ve aynı hızla tekrar doğruldum. Kitapları göstererek "Mana, sana bir kaç kitap ayarladım... Özellikle şunu:" Adı Bahar Tanrıçası olan kitabı aradım ve çıkardım. "Gerçi gerçeği tam karşında ama..." Demeter'e baktım. Ama gözlerinin içine bakamadım. Fena rezil olmuştum. "Teşekkürler Ren." dedi Mana o sırada bulunduğum utanç verici durumdan kurtardı. Hafifçe gülümsedim ve ekledim: "Ve yarım saat sonra yemek var. Mümkünse sizi de bekleriz tanrıçam." dedim ve hızla dışarı çıktım. Ben çıkar çıkmaz kahkahaların sesini duydum. Aşağıya inmeden önce yapmam gereken şeyi yaptım: ağabeyimin odasına girdim. İçgüdülerim onun orada olabileceğini düşündürdü. Ama yanılmışım. Orada değildi. Bizi, beni görmeye gelmeyecekti. Matt arkadaşı ile İtalya'daki evimize bakmaya devam edecekti yine... Eee ne de olsa artık 20 yaşına geldi, kız kardeşi kimin umrunda! Gözyaşlarıma hakim olamadım ve onun pufuna attım kendimi. Bu pufta bana masal anlattığını hatırladım ve biraz daha orada kalamadan annemin sesini işittim. Gözlerimi sildim ve "Efendim anne?" dedim.
"Hadi kızım inin aşağıya!"
O sırada Mana'nın da indiğini duydum ve Matt'in odasından çıktım. Mana beni merdivenlerde kolumdan yakaladı: "Hey! Dur bekle! Sende bir gariplik var, ne oldu?"
"Yok bir şey iyiyim. Annen geliyor mu?" Umutsuzlukla arkasına baktı. "Sanırım gelmemesi daha iyi olacakmış..." Kafamı salladım.

Annem odama gelmişti! Evimize! İnanamamıştım. Bir tanrıçanın bir çocuğuyla böyle ilgilendiğini görmemiştim daha önce. Tabii anne sevgisi tanrıçasında biraz farklı olabilirdi bu durum. Gelip benimle konuşmuştu. ''Bak Aradhel,'' demişti annem. ''Ölümlüler yanlız yaşayan kişiler değildir. Ben babanı 17 yıl önce bıraktım, bu zamana kadar yanlız kaldı, ki bu bile çok zor bir durum. Onun sevdiği biriyle evlenmesini anlayışla karşılamalısın. Bunun Kristen'ın annesi olması biraz garip bir durum tabii ama, hayat tesadüflerle dolu.'' Kristen gittikten sonra da, bana da veda etmişti. Onun kalmasını tüm kalbimle istiyordum ama bir şey de diyemedim. Sadece odama bakındım ve içimi çektim. Sonra da Kristen'ın yanına gittim. Kız dayanışmasıyla sofrayı hazırladık. Ama etraf bana o kadar yabancıydı ki bir tabağı bulmak için bütün çekmecelere bakıyordum. Dudağımı sakrıktmiş bir şekilde sofraya oturduğumda, babam boğazını temizliyordu. ''Öhöm, öhöm.'' diye bize gülümsedi ve devam etti. ''Sanırım bu ailemizin ilk toplantısı. Size birkaç şey-'' ''Baba, az önce annem geldi.'' Babam şok olmuş bir ifadeyle bana baktı. Onu böyle şaşırtmayı seviyordum. ''A-nnen mi?'' ''Demeter mi?'' Bayan Dawson'ın sözüne kulak asmayıp babama bakmaya devam ettim. ''Evet. Bana... bir şeyler söyledi ve gitti. Seni görmeyi istemedi nedense.'' Buz gibi bakışlarım babamda odaklanmıştı. Babamın az önceki neşesinden eser yoktu. Kristen kolumu kavradı. Birkaç dakika boyunca büyük bir sessizlik oldu. Sonunda zar zor Bayan Dawson konuştu. ''Babanın söylemek istediği şey... Senin şu köpeğini bodruma alabildiğimizi söyleyecektik. Kamp... müdirenizle konuşmuştu baban.'' Birkaç saniye aptal aptal gözlerimi kırpıştırdım. Köpek? Pati mi? Cehennem tazım! İnanamayan bir şekilde sırıttım. Bayan Dawson sevindiğime mutlu olmuş gibiydi. ''Bir haberimiz daha var. Kristen, senin için çok özel bir misafirimiz var!'' Kristen da garip bir yüz ifadesiyle annesine baktı. Benim az önceki yüz ifadem de onunki gibiydi sanırsam. ''Öhöm, Matthew, gelebilirsin içeri.'' Ben hiçbir şey anlamamıştım tabii. Ama Kristen'ın yüzüne bakılırsa oldukça sevdiği biriydi.

Matt mi? Bu, bu günün en güzel haberiydi! Yani, şey... "evlenme" olayı da heyecan verciydi de... neyse ben pot kırmayayım. Yerimden fırlayarak abimin kollarına atladım ve onu da beni de yere devirdim. "Yavaş Ren, yavaş!"
"Seni çok özledim ab! Neden gelmedin buraya?" dedim gözyaşlarıma hakim olamayarak. Abim kollarımdan sıyrılarak ikimizi de ayağa kaldırdı. Sonra da saçlarımı geriye alarak bana sıkıca sarıldı. "Sakin ol. Tamam mı? Geldim, karşındayım işte. Hem artık buradayım, buraya taşınıyorum. İtalya'daki evi Bradley'e bıraktım."
"Ne? Bu-buraya mı taşınıyorsun? YAŞASIN!!!!"
"Evet. Ve kamptan da haberim var, sen doğduğunda da vardı. İstediğin zaman buradayım, merak etme." Bunu duyduktan sonra sustum. Demek biliyordu, biliyordu ve benim haberim yoktu! Lanet olsun! Sonra birden konuyu değiştirme mazereti buldum. "Mana, bu, Matt, abim. Abi, bu "güzeller güzeli Demeter kızı" da Mana." dedim sonra Mana'ya göz kırparak "Biliyorum benim abim de çok yakışıklı ve hala sevgilisi yok!" dye fısıldadım ama bunu annem de duymuştu: "Ren! " dedi bana. Ben de gözlerimle "Ne?!?" bakışı fırlattım. "Ama öyle!"

Bir süre sonra herkes gülüyordu. Sonra Matt "Memnun oldum, Mana." dedi
Mana da "Ben de..." dedi. sıra bana gelmişti.
"Eee..Şey bunları yemekte konuşsak? Çok açsındır sen abi..? Ben açım da... Ha bir de şey...Yemekten sonra seni odamda bekliyorum. Konuşmamız gereken birtakım şeyler var... Ve ondan sonra... sen bize İtalya'yı anlatacaksın. Sonra akşama doğru da ormana doğru bir yürüyüş yapacağız. Sen, ben ve Mana. Gitarını da alıyorsun. Herkes kabul ediyor mu?"

Ren'in bu heyecanlı hali görülmeye değerdi. Onu ilk defa bu kadar mutlu görmüştüm. Tam bir ufaklık gibi heyecanlıydı. Yerinde duramıyordu. İki parça tavuk yiyip abisine döndü ve derin bir sohbete daldılar. Ren'in en sevdiği şeyleri seven birini görmek biraz şok yaşatmıştı bana. İkisi de spor seviyorlardı, bokstan zevkle sohbet ettiler. Ren ona kamptaki maceralarını anlattı, Matt de ona İtalya'yı. Tam da hayalimdeki ağabey-kardeş görüntüsüydü. Onları izleyerek tavuk butlarımı ve sebzelerimi bitirdim. Dalgın dalgın babamla Bayan Dawson'a baktım. Onlar da konuşuyordu. Birbirlerine gülümsüyorlardı, mutlu görünüyorlardı. Her ne kadar onların evlenmesinden memnun olmasam da onlar için mutluydum. Yemeğimi bitirdikten sonra kalktım. Sakince ellerimi yıkadım ve yemek masasına geri döndüm. Bayan Dawson'la hiç ses çıkarmadan bulaşıkları bulaşık makinasına yerleştirdik. Anaç bir şekilde Reneé'yle Matt'e baktım. Konuşa konuşa merdivenlerden iniyorlardı. Matt'in elinde bir gitar vardı, diğer elinde de benim montum. Ren de sarındığı sarı hırkasıyla tam bir civcivdi. Gülümseyerek montumu Matt'den aldım ve giydim. Kendimi çok huzurlu hissediyordum, sanki gerçek bir aileydik. Son bir kez mutlulukla evimize bakıp kapıyı açtım.

Rp Bitmiştir!