´´Evet arkadaşlar, bu soruyu kim cevaplamak ister, Abigail?`` Bay Baizen'ın bana yönelttiği soruyla birlikte derin hayallerimden sıyrılıp başımı sıramdan kaldırmak zorunda kaldım. ´´Pardon, soruyu tekrar edebilir misiniz, Bay Baizen?`` diye sordum ama bunu yapmayacağını biliyordum. ´´Bayan Sparks, belki de bu uyuklamanıza evde devam etmek istersiniz.`` Evet, böyle ters bir cevap vereceğini biliyordum. Okul hayatım boyunca hangi öğretmen beni sevmişti ki zaten? Onların gözünde ben bir aptaldım. Koca bir aptal... Bu düşünceler gözlerimin dolmasına neden oldu. Ben de biraz temiz hava almak için okulun bahçesine çıktım. Ama bu da gözyaşlarımın akmasını engelleyememişti. Jennifer da sınıfta azarlanmamı fırsat bilip her zamanki gibi beni küçük düşürmek için yanımda bitmişti. ´´Bay Baizen'ın sana eve gitmeni söylediğini sanıyordum, burada oturup ağlayarak kendini daha fazla rezil etmeni değil.`` dedi Jennifer sinir bozucu sesiyle. Tanrım, bu kız benimle uğraşmaktan ne zaman vazgeçecekti? Üstelik hoşlandığım çocuk da oradaydı ve Jennifer bunu bildiği için bağırarak konuşmuştu. Hemen gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim ve ´´Yeter artık Jennifer, benimle uğraşmaktan vazgeç tamam mı? Burada sana bir zarar vermeden oturuyorum işte.`` Jennifer benden böyle bir tepki beklemediği için oldukça şaşırmıştı. Sonra ´´Ooo, demek Abbz büyümüş de bize ders veriyor.`` dedi gözlerini kısarak. ´´Bana sadece dostlarım Abbz der seni ukala.`` Kavga git gide kızışmaya başlıyordu. Sinsi bir şekilde gülümseyerek ´´Ya, öyle mi ? Peki ben dersem ne olur?`` dedi. Ona ´´İşte bu olur !`` dedim ve saçından tuttuğum gibi çekmeye başladım. Jennifer'ın çığlığı hayatımda duyduğum en kötü ve cırtlak seslerden birisiydi. Neredeyse sağır olacaktım. Bir süre sonra insanlar ne olduğunu öğrenmek için çevremizi sarınca böyle düşünen kişinin sadece ben olmadığımı anladım. Ama sorun şu ki Bay Baizen de oradaydı ve ben, onun demin azarladığı iflah olmaz kız, şu anda Jennifer'ın saçını koparmak üzereydim. Bunu fark edince hemen elimi çektim ama her şey için çok geçti tabii. Bay Baizen ´´Bayan Sparks, hemen odama geliyorsunuz. Sanırım sizinle bir görüşme yapmamız gerekecek.`` dedi. Kim bilir bunu kaçıncıya söylüyordu ve kim bilir bunu söylemesini nedeni kaçıncı defadır Jennifer'dı. Tam bıkkın bir ifadeyle Bay Baizen'ın arkasından gidiyordum ki birden Jennifer'ın çığlığından bile yüksek bir ses duyuldu. Herkes başını o tarafa çevirdi. Gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum. Bu, neredeyse deve büyüklüğünde kuşa benzer bir yaratıktı ve son sürat bu tarafa doğru geliyordu. Daha da ilginç olan şey ise kimsenin o yaratık artık ilgilerini çekmiyormuş gibi davranıyor oluşuydu. Bunlar hayatlarında kaç kez böyle bir yaratık görüyorlardı yahu? Bir an acaba kabus mu görüyorum diye kendimi cimciklemeyi düşündüm ama bu yaratığı kendi hayalgücümle oluşturmam olanaksızdı.
Yaratık artık çok yakınımdaydı ve sanki bir şeye odaklanmış gibiydi. Gözlerine dikkatle baktığımda neye odaklandığını anlamıştım: Bana. Ama kaçacak vaktim olmadan yaratık beni yakalamıştı bile. O an son duyduğum ise Bay Baizen'ın şu sözleriydi: ´´Bayan Sparks, okuldan kaçmanın cezasının ne olduğunu biliyorsunuzdur umarım.``
Tekrar gözlerimi açtığımda nerede olduğumu anlayamadım. Burası bir.. hastane gibi kokuyordu sanki. Ama en azından şu anda bir yaratığın pençeleri arasında değildim. Tam bunların rüya olduğuna inanacaktım ki karşımda belden yukarısı insan, belden aşağısı ise keçi olan bir yaratık gördüm. Bu kadarı da fazlaydı ama. Tekrar bayılmadan önce okuyabildiğim son iki kelimeyse Melez Kampı olmuştu.
Konu: *Abigail Channel Sparks 
Çarş. Ocak 26, 2011 2:47 pm
