Minik Deniz İneği - Görev 74 - 2

Böyle bir inek ilk kez görüyorduk, bu yüzden hemen onların peşinden gittik. Kaçırmamaya özen gösteriyorduk, bu hayatımızın fırsatı olabilirdi. Onunla beraber gidiyorduk, tabi o suda; biz pegasuslarımızla havada. Ama geldiğimiz yer pek iç açıcı bir yer değildi. Hoover Barajı'na gelmiştik gele gele. Diğerlerine baktım anlamsızca. Ne yapacağımızı bilmiyordum; sordum. "Ne yapacağız biz şimdi?" diyerek diğerlerine baktım. Özellikle de Claire'e çünkü bu gezide en çok onunla haşır neşir olmuştum.

Küçük tatlı deniz ineği bizi getire getire hoover barajına getirmişti. Peki ya şimdi ne yapacaktık? Benim aklımdaki soruyu Sat'ta düşünüyordu fakart Sat bunu dışından sordu.

"Ne yapacağız biz şimdi?"

Ne yapacağımız konusunda diğerleri gibi benimde hiçbir fikrim yoktu. Pegasuslarımız üstünde ineğe bakıyorduk. Üzerinde beyaz benekleri vardı. Gerçektende çok tatlı bir canlıydı. Onu daha yakından görmek istiyordum. Bu yüzdende " Hadi daha aşağı inelim. " dedim ve harekete geçtim. Şimdi deniz ineğini daha yakından görebiliyorduk. Barajada çok yakındık. Arthur böyle durmaktan sıkılmış olacak ki " Eeee şimdi ne yapacağız?" diye soruyu tekrarladı. Herkes tekrardan birbirlerine bakmaya başladı. Ben Sat'la göz göce geldim ama sanırım onun da bir fikri yoktu.

Bu benim ilk görevimdi ve ben anlamsızca bir ineği kovaladığımı düşündüm ilk başta.
Fakat daha sonra Claire'e uyarak yakından bakınca düşüncemden utandım.Harika bir deniz yaratığıydı.Avlamamak için kendimi zor tutuyordum ama ilk görevimde Sat ve Claire gibi ustaları izlemek benim için daha iyiydi.İnekten başımı kaldırdığım zaman diğerlerine baktım.
Onlarda ineğe dikkatle bakıyordu.İneğe o kadar uzun süre bakmıştım ki...Artık sıkılmaya başlayınca görev liderlerine sordum:
Onu avlayacak mıyız?Sat ve Claire bunu düşünmeye başladılar.

Bu tehlikeli olabilirdi. Lena'yla gökyüzünde karşılaşmıştık, karşılaştığımız zaman bizimle takılmasını önermiştik ve o da kabul etmişti ama deniz ineğini avlama arzusunu ben bile hissedebiliyordum. Onu tutmak için gerçekten zorlanıyordum. "Hayır, onu avlayamayız. Belki önemli bir canlıdır, nesli falan tükeniyordur. Boşverin." dedim ve bundan önce hiçbir canlıyı bu kadar hayranlıkla izlemediğimi düşünüp, gözlerimi deniz ineğinden çektim. Claire'e baktım. "Çok değişik bir tür değil mi?" diye sordum deniz ineğindeki garipliği sezmiş bir şekilde. Biraz garipti, gerçekten farklıydı. Daha önce deniz ineği görmemiştim ama bu kadar da garip davranabilir miydi, şüpheleniyordum açıkçası.

Lennny'de bize katılınca aramızda iki avcı olmuştu. Lenny deniz ineğini avlamak istiyordu. Tamam onlar avcı oldukları için bunu istemeleri doğaldı ama şu küçük şeker bir hayvanı nasıl avlayabilirdik ki? Buna asla izin veremezdim. Çok tatlıydı bir kere.

Böyle bir şeyi daha önce gördüm mü? diye düşünmeye başladım. Yok, hayır böyle bir şeyi ilk defa görüyordum. Daha önceden görseydim kesinlikle unutmazdım. Bu ilkti. Tam bunlara kafayı yormuşken Sat "Çok değişik bir tür değil mi?" diye sordu.

" Evet gerçektende çok değişik. " Bunları söylerken hayretler içinde ineğe bakıyordum.

" Keşke yanına gidip sevebilsek. " dedim bir iç çekerek.

O sırada beynimde şimşekler çaktı ve gülümsemeye başladım. "Çok güzel bir fikir Claire, haydi pegasuslarımızı biraz alçaktan uçurup, tatlı deniz ineğini sevelim." dedim kıkırdayarak. Çok tatlı gözüküyordu, biz de pegasuslarımızı indirdik. Denizin hizzasında gidiyorduk, tam zıplarken elim ona değdi ama iğrençti! Derisi, sadece bir yağ tabakasından ibaretti. Neredeyse kusacaktım, çok iğrenmiştim. "Bir ellesene." dedim Claire'e gülümseyerek. Onun vereceği tepkiyi gerçekten merak ediyordum. O hayvanları severdi, o yüzden hoşlanabilirdi ama hayvanın derisinin iğrenç olduğu da su götürmez bir gerçekti.

"Bir ellesene."

Bu çok zevkli olacaktı. Arianna'yı yavaşça aşağı indirdim. Denize çok yakındım. Tabiki deniz ineğine de. İyicene yanına gidince deniz ineğine elledim. Ellememle elimi çekmem bir oldu. Elim çok acayip bir şey olmştu. Yüzümü buruşturaraak " İnanamıyorum ya " dedim. Sat, kahkahalarla gülmeye başladı. Arianna'yı biraz geri çekerek " Bence biz uzaktan sevelim. Dokununcaya kadar çok tatlı. " dedim. Dokunmak iğrenç te olsa tatlılığı bunu kapatmayı başarıyordu.

Claire de iğrenmişti. Kahkahalarla ineğe bakıp gülerken birden bire üzerimde bir şeyin uçtuğunu hissettim ve onu Claire sandım. "Claire, o kadar da iğrenç değil. Biraz in aşağıya." diye kıkırdadıktan sonra Claire'ın sesiyle kendime geldim. "O ben değilim ki." Ardından kafamı kaldırdım ve havada uçuşan harpyaları görüp çığlık attım. Hep Hoover Barajı yakınlarında buluyorlardı zaten bizi. "D'immortales!" diye bağırdıktan sonra pegasusum üzerine çeşitli hareketler yaparak kılıcımı çıkarttım ama harpyaların gittiği yöne doğru bakınca onların hedefinin biz değil de o minik deniz ineği olduğunu anlayarak önce bir rahatladım sonra da sinirlendim. Herhalde minik melezcikler yetmemiş, illaki başka canlılara da saldırmaları gerekiyormuş.

Sat, harpyaları görünce pegasusuyla garip hareketler yapıp kılıcını çıkarttı. Fakat harpyalar bizim için değil tatlı deniz ineği için geldiklerini anlayınca " Sat onu koruyalımmm. Lütfennn " diye bağırım. Sat'ta benle aynı fikirdeydi. " Merak etme Claire o tatlı şeyi kimseye yar etmeyeceğiz. " diyerek pegasusuyla harpyaların önüne geçti. Hemen şaşkınlığımdan kurtulup kolyemi kılıcıma dönüştürdüm ve Sat'ın yanına gittim. Yanımıza ilk olarak Arthur geldi. Elinde de kılıcı vardı. Sonra Sere'yle Lia geldi. Herkes savaşa hazırdı. Deniz ineğini gözü dönmüş harpyalara vermeyecektik.

Hangi tür cani bir harpya deniz inekciğine zarar vermek isterdi ki? Kılıcımla harpyanın birinin kafasını uçurmaya yeltendim ama olmadı. Bunun üzerine sinirlenerek doğuştan yeteneğim olan bir şeye yönelmek istedim, eğer gece olsaydı ay ışığını kendimde toplayabilirdim ama maalesef gündüzdü bu yüzden oklarıma sarıldım ve oklarımı tek tek harpyanın üzerine attım. Tam deniz ineğini kapacakken kafası uçunca havada toz oluverdi. Ama etrafta sadece bir tane harpya yoktu. En az on tane harpya deniz ineğine saldırmak üzere hazırda bekliyorlardı. Bu sırada Claire de bağırıyordu. Bunu görmeye dayanamadığını biliyordum, benim için de çok zordu. O hayvancık ölemezdi, ölmeyecekti.

Bunların hepsini öldürmek oldukça zordu. Bu kadar harpyanın hepsine aynı anda yetişemezsin ki! Bu imkansız ötesi bir şey. Ama yine de deneyecektik, geriye sadece 9 harpya kalmıştı. Gülümsedim ve oklarımı fırlatmaya devam ettim. Bir tane harpyaya okum gelmişti, hatta değmekten öte olmuştu ama harpya bana dönüp bakmadı bile ve hızla deniz ineğinin üzerine çullandı. Bağırdım, korkmuştum ve bu ana tanıklık etmek istemiyordum. Yanımdaki tek mızrağı kullanabileceğim en önemli an olmalıydı. "Lütfen Zeus, lütfen." dedikten sonra gözümü kapadım ve fırlattım. Gözlerimi açtığımda ortalıkta o harpya yoktu, harpyaları saydım sayıları sekize düşmüştü ve deniz ineği hala güvendeydi. Orada zıplıyordu. Gülümsedim. Ama daha işini bitirmemiz gereken sekiz tane vardı, durmadan oklarımı atmaya devam ettim.

Geriye sadece beş tane harpya kalmıştı. Bunları da engelleyebilirdik artık. Oklarımı dizdim ve fırlatmaya başladım. Ama başlangıç sandığım kadar kolay olmamıştı. Oklarımın hepsi hedefinden şaşmıştı neredeyse, ben bile bu beceriksizliğime şaşmış kalmıştım. Biraz da sinirlenmiştim. Bu sinirin etkisiyle oklarımı daha hızlı fırlatmaya başladım ve sonunda bir tane harpyayı kafasından vurmayı başardım. Gülümsemeye başlamıştım ama işim hala kolay değildi. Dört tane harpya az bir sayı değildi. Bunları da kılıçla halletmeye karar vererek kılıcımı hızlı bir şekilde sallamaya başladım. Plüton'a daha hızlı olmasını söyledim, o da beni dinleyerek hızlandı ve ikimiz beraber bir harpyanın işini daha bitirdik. Claire'e gülümsedim. Üç tanecik harpya kalmıştı ve bu zavallı deniz ineğini bulunduğu konumdan kurtaracaktık.

3 tane harpya. Kolay olmasa da çokta zor değildi. Hele de bizim gibi 6 kişi için hiç zor olmayacaktı. Elime kılıcımı aldığım gibi bri harpyayı buharlaştırdım. Buna çok şaşırmıştım. Bunu nasıl yaptığımı hala anlayamamıştım ama bunuda düşünecek zamanımız yoktu.

" Geriye 2 tane kaldıııııııııı " diye sevinçle bağırdım. Arkadan bir ses geldi. Bu Arthur'ûn sesiydi. " Son harpya " onun da sesi çok sevinçliydi. Bir tane harpyayı öldürmüştü. Sat'ta ona yardım etmişti tabi. Son kalan harpyayla ise Lia'yla Sere uğraşıyordu. Onlara yardıma giderken bunun gereksiz olduğunu anladım. Çünkü ikisi çoktan son kalan harpyayı buharlaştırmıştı. Zaferin verdiği sevinçle deniz ineğine baktım. Hala zıplıyor, koşuyordu.

Deniz ineğini kurtarmıştık. O da coşkuyla yüzüyordu. Ama bizi beklemiyordu, onu kurtardıktan sonra gözden kaybolmuştu bile. Biz sevinirken o da kaçmıştı kaşla göz arasında. Bu biraz sinirimi bozmuştu, biz onu kurtarıyorduk, o ise arkasına bakmadan kaçıp gidiyordu. Bizi önemsemiyordu, teşekkür bile etmiyordu. Arkasına bile bakmıyordu. Denize iğrenerek baktım. "Daha ne bekleyebilirsin ki?" diye söylendim kendi kendime. Ardından diğerlerine döndüm. "Bence ceza almadan kampa dönelim." dedim biraz bozulmuş bir şekilde. Ardından hepimiz pegasuslarımızı son hıza çıkararak kampa geldik.

Macera Bitmiştir.
Katılanlara Teşekkürler.