Kuzen ile Canavarları Haklamak....

Amaçsız bir şekilde oradan oraya yürürken yanımdan bir Artemis Avcısı geçmişti. Çok heyecanlıydı ve yüzünden korku okunuyordu. Artemis Avcıları'nı korkarken görmek çok nadir olurdu. Bu nedenle onu takip ettim ve yere baktığını fark ettim. Yanına gittim ve "Ne oldu?" diye sordum. Ama yere baktığım zaman ne olduğunu anladım. En azından bir düzüne kadar Drakon bize bakıyordu ve ellerinde fırlatılmayı bekleyen oklar vardı. Henüz Thalia'nın korumasında olduğumuz için bir şey yapamazlardı. Ama her ihtimale karşı saatime basıp Roloi'yi elime aldım ve bir ok yerleştirdim. Yanımda Veronica da aynı şeyi yaptı. Kafamı ona doğru çevirdim ve "Biraz maceradan kimseye bir şey olmaz öyle değil mi? Hem şu drakonlarda hoşuma gitmeyen bir şey var. Bize bakış tarzları farklı. Belki de ailemizle ilgili bir şeydir? Öğrenmeye değmez mi?" dedim.

Telaşla kuzenime "Bilmiyorum!" dedim. Drakonlar ne saçmalıyordu böyle, Thalia'nın Ağacı gayet iyiydi işte!

Elimdeki yayı sabitleyip, okları hedefime atmaya çalışsam da boşunaydı. Teo da pek farklı durumda değildi. Belli bir planımız yoktu, kampın girişinde asılsız bir şikayet sonucu gelen Drakon ordusu ile tek başımıza kalmıştık! Ben halen Kheiron'u çağırmamız gerektiğini savunsam da, aynı zamanda bunun için geç olduğunun farkındaydım.

Birkaç dakika sonra, olduğumuz yerden çıktık. Drakonlarla tekrardan konuşmayı deneyecektim. " Bir melez öldürmek, ağaç için bir çözüm olmaz, değil mi? Ateşi kesmenizi ve bir dakika olsun beni dinlemenizi istiyorum! "

Drakonların lideri ilk başta afallamış bir şekilde bize baktı. Sanırım bir daha konuşmak isteyeceğimiz aklına gelmemişti. Ama bir anlık heyecana kapıldı ve kabul etti. Bu sırada ben Nica'ya yaklaşıp "Sanırım yine bir şeyler geveleyip saldıracaklar Nica. Ben gidip birkaç melez getireceğim. Onları oyalamaya çalış." dedim. O da kafasıyla onayladı. Cesur bir şekilde konuşmaya başladığı sırada ben Thalia'nın ağacına varmıştım bile. Oradan etrafa baktım. Birkaç melez ok antrenmanından gidiyordu. Apollon'a ve Zeus'a bu akşamki yemekte ek olarak adak sunmaya karar verdim ve onlara doğru koştum. Üç tanesini ikna ettim, diğer ikisi ise tepeden bizi izleyeceklerdi. Herhangi bir hile ya da ek kuvvete başvurduklarında biri bize, diğeriyse Kheiron'a haber verecekti. Bu üç melez Hephaistos, Hermes ve Ares'in çocuklarıydılar. Hephaistos kulübesinden bir melez vardı, güzel ok atabilirdi. Hermes kulübesindeki melez de işe yarayabilirdi. Ares kulübesinden gelen melez ise zaten bizim için harika bir şanstı. Gerçi diğer dört melezle takılması bana biraz garip gelmişti ama şimdi bununla uğraşacak zaman yoktu.

Nica'yı bıraktığım yere geldiğimde başımdan aşağı kaynar sular döküldü! Onu bir ağaca bağlamışlardı ve şimdi beni arıyorlardı. Neyse ki hiç akıllı değildi şu Drakonlar, yoksa işimiz bitmişti. Diğer üç meleze döndüm ve planımı açıkladım. Onlar ok atabilecekleri yerleri seçtiler. Bense Roloi'den Ying ve Yang'ı çıkardım ve Nica'yı kurtarmaya gittim. Başında duran nöbetçiyi öldürmek hiç zor olmadı. Sonra Nica'nın iplerini kestim ve onun bileklerini ovuşturmasını izledim.

"Ben de Nica. Ama ne olurlarsa olsunlar, onları haklamamız gerek." dedim. Kendimi resmen savaş alanında hissetmiştim. Nica'yla birlikte diğer melezlerin yanına gittik. Ares çocuğu biraz farklı duruyordu. "Bir sorun mu var?" dedim. İlk önce tedirgin bir şekilde yüzüme baktı, sonra "Bunlar Ares'in stymphalian kuşları. Eğer babam onları öldürdüğümü öğrenirse başım büyük derde girer." dedi. Çok şanslıydık doğrusu, bir de bu sorunla uğraşmamız gerekiyordu. Ama sesimi yükselterek "O zaman burada yaşayan tek bir canavar bile bırakmıyoruz! Ben ve Nica kuşlarla ilgileniriz. Siz üçünüz de drakonları haklayın. Hiçbir kuşun kaçmadığından emin olacağız Ares oğlu, merak etme." dedim. Herkes bir anda dediklerimi yapmaya başlayınca Nica'ya döndüm. Bana bakıp "Güzel konuşmaydı Teo, hadi şimdi kuşlarla ilgilenelim. Yanlış hatırlamıyorsam Herkül'ün görevlerinden biriydi bu." dedi. Daha sonra karşılıklı birer ağacın tepesine tırmandık.

Drakonların lideri kuşları bize yardıma gelen melezlerin üstüne yolluyordu. Çünkü şimdiden 2 drakonu öldürmeyi başarmışlardı. Ama dikkate almadığı bir şey vardı: kuşları kolayca yok edebilecek bir Artemis Avcısı ve Apollon çocuğu. Nica ve ben ikili üçlü oklar atarak kuşları buharlaştırmaya başladık. Öldükleri zaman garip bir mekanik ses geliyordu. Birkaç dakika içinde ortalık tüylerle doldu. Ama kuşların çoğu ölmüştü. Birkaç kuş bize doğru geliyorlardı. O zaman hançerlerimi çıkardım ve tepemde uçuşan kuşlara vurmaya başladım. Onlar da boş durmayıp yüzümü, kollarımı gagalıyorlardı. Birçok çiziğim vardı artık, ama benimle uğraşan kuş kalmamıştı. Nica da benimle aynı durumdaydı. Geriye iki düzine kuş kalmıştı ve onlar da menzilimizden çıkıp 3 melezin üstünde uçuyorlardı. Nica'yla sessiz bir antlaşma yaptık ve onlara yardıma koştuk.

Nica "Yandık!" dediği zaman kafamı kaldırdım ve gerçekten birçok kuşla karşılaştım. Bir şeyler yapmalıydık, ok atarak öldüremezdik onları. Düşünmeye başladım. Onların hepsini öldürmemiz gerekiyordu. Peki neden? Çünkü Ares'in çocuğu öyle demişti, eğer hepsini öldüremezsek babası onu haklardı. Dur bir dakika, Ares oğlu! Onun bu kuşlar üzerinde bir etkisi olmalıydı. Nica'ya döndüm ve "Bir planım var!" diye seslendim. Daha ne olduğunu sormasına fırsat vermeden "Öncelikle gidip Ares çocuğunu buraya getirmeliyim. Bu sırada sen de vurabildiğin kadar kuşu vur." dedim. Kafasını salladı ve oklarını atmaya başladı. Ben de koşarak üç melezin yanına geldim. "Siz ikiniz bir süre idare edebilir misiniz? Sana ihtiyacım var da." dedim Ares'in çocuğunu göstererek. Diğer ikisi birbirlerine baktılar ve olur dediler. Ares'in çocuğu da hemen ayağa kalktı ve birlikte Nica'yı bıraktığım yere doğru koşmaya başladım. Planımı Ares oğluna anlattığım zaman "Tamam elimden geleni yaparım. Ama tek başıma etkili olabileceğimi sanmıyorum." dedi. Ben de "Merak etme ben de güneş ışınlarının etkisini ani değişiklerle değiştirerek yardım edeceğim." dedim. Nica'ya baktığım zamansa etrafında yeni melezler gördüm. Sanırım tepede gözetlemeleri için bıraktığım melezler yardım çağırmışlardı. Şans tekrar bizim yanımızdaydı.