Belki de gitmemeliydim

Konu: Belki de gitmemeliydim Ptsi Ocak 24, 2011 6:55 am

Tamam, o gün yapmaya karar verdiğim şey pek akıllıca değildi, biliyorum. Ama lütfen biraz gerçekçi olalım, herkesin yaramazlık yapmaya ihtiyacı vardır! Üstelik bir de açsanız ve melez olmanızdan dolayı istem dışı bir hiperaktiflik hissediyorsanız kesinlikle size yaramazlık için fırsat tanımaları gerekir.

Tarlalara doğru yollanırken düşündüklerim, aşağı yukarı bunlardı. Tabii bu süslü cümlelerin çoğunun aklımdan geçmesinin tek nedeni, beni rahatlatmalarıydı. Benim için rahatlık şuan çok önemliydi çünkü aklımın bir köşesinde her zaman Bay D.' ye yakalanma riskimin düşüncesi bulunuyordu. Tamamen yanlız olmam da benim için bir dezavantajdı çünkü suçu üstüne atabileceğim birine ihtiyacım vardı.

Sinsice tarlara girmeden önce derin bir nefes alıp ortalığı yokladım. Boş gözüküyordu. Dolayısıyla ben de yavaşça ilerledim ve çilekle dolu çalıların arasına çöktüm.

........................................

Zevkle çilekleri mideye indirirken durmadan arkama bakıyordum. Şu ana kadar etrafta kimse gözükmemişti. Dolayısyla ben de yemeye devam ettim. Ta ki üstümden bir ses " Hey! Bana da biraz versene!" dedi. Dondum kaldım. Kafamı yukarı kaldırdığımda ise birini gördüm! Uzak Doğu'dan gelme gözüküyordu ve kesinlikle bir melezdi. Yutkunduktan sonra kalktım ve ona baktım.

Mesaj Sayısı : 41 Kayıt tarihi : 05/11/10

Yaramazlık
Size bir şey itiraf etmem gerekiyor.Sanırım ben hiç yaramazlık yapmadım.
Nasıl bir his olduğunu bile bilmiyorum sanırım.
Yaşadağım evde yaramazlığa pek yer yoktu. Ama bir şey daha itiraf etmeliyim ki ilk yaramazlığını yapmak üzereyim.
Tarlalar düşündüğümde daha çekici gelmiş olabilir. Özellikle Bay D.’ye yakalanma riski varken bu nasıl oldu bilmiyorum. Ama pişman değilim yani sanırım. Hele ki o çilekleri gerçekten merak ediyorum kokusu sanki içime kadar işlemiş gibi.
Birkaç dakika sonra çilek tarlalarındaydım.
Ve yalnız da değildim. Artemis avcılarından biri de oradaydı. Etrafına bakınıyordu.
Ama beni fark etmemişti. Ona iyice yaklaştıktan sonra " Hey! Bana da biraz versene!" dedim.Sanırım onu biraz korkutmuştum.Önce donup kaldı ve sonrada doğrularak bana baktı. ‘Sen…ne zamandır buradasın ?’ diye sordu elindeki çileklerden birazını da bana uzatarak.

Konu: Geri: Belki de gitmemeliydim Ptsi Ocak 24, 2011 7:38 am

‘Sen… Ne zamandır buradasın ?’

Korkuyla onun yüzüne bakarken biraz çilek uzattım. Ondan cevap gelmeyince - çilekleri yemekle meşguldü. - " Ben Nica. Artemis avcısıyım ve Hekate'nin kızıyım. Peki ya sen? " dedim. Soran gözlerle ona bakarken etrafa mutlak bir sessizlik çöktü.

Birkaç dakika sonra onunla beraber oturmuş, çilek yiyorduk. O bana Hera'dan bahsediyordu, ben ona Artemis'ten. Bir avcı olmanın gerekleri ve zorlukları ve güzelliklerinden bahsetmiştim ona.

............................................

Erik, elma, çilek derken orada bulunan tüm meyvelere az da olsa dadanmış olan biz iki melez, yakalanma riskini hiç düşünmüyorduk....

Mesaj Sayısı : 41 Kayıt tarihi : 05/11/10

Bana uzattığı çilekleri yemekle meşgulken onun sorduğu soruya cevap
bile verememiştim. O ise kendini tanıtmıştı bile.

Birkaç dakika sonra oturmuş hem çilek kıtlığı yaşamışçasına çilek yiyor hem de Hera ve
Artemis’ten bahsediyorduk. Nica bana bir avcı olmanın zorluklarından ve güzelliklerinden söz ediyordu. Bence avcı olmak kesinlikle garip bir duyguydu.
Ve tahmin ettiğim gibi çilekler olmadı gerektiğinden çok daha lezzetliydi.

Bu düşüncelerden sadece birkaç dakika sonra içime yakalanacağımıza dair kötü bir his doğmuştu.Çevreme dikkat kesilerek doğrulmuştum.Nica’ ya baktığımda Elindeki eriği bitirmeye çalışıyordu.’Gitsek iyi olacak ‘ dedim. O ise benim tam arkama bakıyordu.
Sanırım oda bu durumdan huylanmıştı.

Konu: Geri: Belki de gitmemeliydim Salı Ocak 25, 2011 4:27 am

Biri bizi mi izliyordu yoksa bana mı öyle geliyordu? Bu durumdan hoşlanmamıştım. Kim'in söylediğine " Bence de! " diyerek cevap vermiş olsam da, artık çok geçti....

Telaşla ayağa kalktım ve Kim'e de kalkmasını işaret ettim. İkimiz de karşılıklı iki ağacın arkasına yaslandık. Size bu hareketimiz gülünç gelmesin, ağaçlar yeteri kadar büyüktü...

Birkaç dakika, nefes bile alamadan öylece durduk ağaçların arkasında. Sonrasında uzaktan bir homurtu gelince, işimizin bittiğini anladım. Artık başka bir yere saklanamazdık ve arkadan gelen herhangi biri bizi görebilirdi. Şİmdi ise tek yapmamız gerek tanrılara dua etmek ve ceza almamayı ummaktı....

Mesaj Sayısı : 41 Kayıt tarihi : 05/11/10

Daha önceleri hiç görmediğim Şarap Tanrısıyla ilk defa karşı karşıya gelmemiz pek hoş olmamıştı. Böyle bir tanışmayı kim isterdi ki? Veronica'nın bakışlarıyla sonumuzun pek iyi olmayacağını anladım. Belki Dionysos'unki kadar olmasada iyi bir şarap bilgim vardı ve sanırım bunu bizi bu beladan sıyırmak için kullanabilirdim. Veronica'ya olduğu yerde kalmasını söyledim ve bulunduğum ağaçtan birkaç adım ötedeki diğer ağacın arkasına geçtim. Homurtular bana doğru yöneliyordu. Onu fazla kızdırmadan olduğum yerden çıktım. Aslında beklediğim gibi biriydi. Hafif tombul, kıvırcık saçlı ve tipik sarhoş... Beni birden karşısında görünce pek hoşnut olmamıştı ama yüzüne karşı gülümseyince beni baştan aşağı bir süzdü önce. "Kimsin ve ne arıyorsun burda Ja- çekik melez?!" Derin bir nefes alıp tekrar sakin gülümsememi takındım. "Merhaba Bay D. Kusura bakmayın kampta yeniyim. Ben Kim Hyun Lee, Hera'nın melez oğlu. Şarabınıza karşı duyduğum hayranlık beni ve arkadaşımı buralara kadar getirdi..." Hala yüzüme umursamaz ama bir okadarda dikkatli bir tavırla bakıyordu. Konuşurken Veronica'ya saklandığı yerden çıkmasını işaret ettim. O da yavaş adımlarla yanıma geldi. Ellerindeki kırmızılıklar anlaşılmasın diye ellerini arkasına bağlamıştı. "Üzümleriniz okadar güzelve bakımlı ki anlatamam. Bu arada sizinle özellikle bunlar ve Fransa hakkında konuşmayı çok isterim Bay D. Fransa nasıl oluyor da bukadar ileriye gidebiliyor şarap üretiminde? Fransa'yı yoksa özel olarak falan mı seçtiniz?" Birden kolumda bir çimdik hissettim. Veronica beni dürtüyordu. Anlaşılan fazla uzatmıştım ama biraz dışımda gelişmişti olaylar, şarap gerçekten ilgi alanıma giriyordu. Dionysos yavaşça kafasını salladı ve Veronica'ya baktı. "Senin adın neymiş melez?" Veronica da yavaşça kafasını eğerek selam verdi ve adını söyledi. Dionysos her zamanki baygın bakışıyla devam etti."Evet, evet... Herneyse seni tanıdığım iyi oldu Artemis avcısı Veruca... Ve Kim... Hmm... Sen, daha sonra Büyük Ev'e gelebilirsin beraber sorularını cevaplayabiliriz evlat. Küçük melezlerin bu ilgilerini çok sevmişimdir hep." dedi ve birden yok oldu. Veronica'yla birbirimize bakarak kısa bir oh çektik ve ardından gülüştük. "Bu sefer ucuz atlattık Kim. Sayende." dedi kocaman gülümsemesiyle. "Önemli değil, garip olacak belki ama sanırım beni sevdi." dedim. "Eh... Onu da atlattığımıza göre..." derken gözleri yavaşça arkamızdaki çileklere kaydı Nica'nın.

» İlk karşılaşma, belki de son...
» Belki Buradadır...
» Belki her şey daha farklı olur.