Kardeşim Briseis

Kulübe kapısından çıktım ve kampın canlı havasının içlerine doğru ilerledim. Kulübenin içi her zamanki durağanlığındaydı ve o gün yerimde duramıyordum! Dolayısıyla mavi tonlarında döşenmiş olan şirin odamın bir köşesinde hazır duran çantamı omzuma attım ve yayımı aldım. İlerledim ve dışarı çıktım. Kulübeden birkaç adım ötede durdum ve düşünmeye başladım. Nereye gitsem?
Rastgele ilerlemeye başladım. Aynı zamanda düşünüyordum. Ava mı çıksam? Yok, daha dün uzun bir av yaptım zaten... Long Island'da mı takılsam? O da olmaz, çünkü kalabalıktır. Hem bugün aksi gibi enoklofobim tuttu. Şöyle hareketli ama boş bir yere gideyim.
Düşüncelerimin saçmalığını düşünürken, ormana varmıştım! Yeşillik ve gizem, beni tüm çıplaklığı ile karşılamıştı! Memnun bir ifade ile ilerlemeye başladım. Hareketli ama boş... İşte bu! Yüzümdeki gülümseme genişlerken, tüm radarlarım kapalı idi ve kendimi dış dünya ile bağlarım kopmuştu. Belki de bu yüzden iki dakika sonra, yerde, boğazıma bir kılıç dayanmış bir şekilde duruyordum. Şaşkındım. Fazlasıyla tedirgen gözüken bir kız, boğazıma kılıç dayayıp beni yere yapıştırmıştı! Buna karşılık ben de " Sen ne yapıyorsun be! Kendine gel! Burası Arena değil! Ki eğer olsaydı şimdiye işin bitmişti! " dedim ve bunun üzerine kız kılıcı kaldırdı. Üstümü silkelerken kıza karşı biraz fazla kaba olduğumun farkına vardım. Ve mahcup bir ifade ile gülümseyerek " Özür dilerim. Birden yere yapışınca, biraz sinirim bozuldu. Ben Veronica. Nica diyebilirsin. Ya sen?" dedim.

Briseis kampa daha yeni giriş yapmıştı, canavarlarla karşılaşmaya alışıktı ama ormanda birden bir ses duyunca birden irkilmiş ve adının Veronica olduğunu söyleyen kızın üstüne atlamıştı.Gözlerindeki yaşlar hala kurumuş değildi buraya gelene kadar yol boyunca ağlamıştı.Göz yaşlarını sildi.Veronica'ya baktı. "Özür dilemene gerek yok.Benim hatamdı, bir an için korktum sadece.Bende Briseis." Veronica gülümsedi. "Tabi önce kendimi tanıtmalıydım çok üzgünüm zor bir gün geçiriyorum.Ben Briseis.Artemis avcılarına katılmaya geldim." Veronica şaşırmış ve mutlu olmuş bir ifadeyle "O halde hoş geldin kardeşim." dedi.Briseis bütün dertlerini bir anda unutmuştu mutlu olmak için kendine kolayca bir sebep buluveriyordu."Aman tanrım bir avcı mısın?Bana yardımcı olabileceğini umuyorum pek çok konuda...." sözleri yarım kalmıştı çünkü ormanın derinliklerinden bir ses duyuldu.