Yondaime Hokage (2. Seviye)

İlk seviyemi kısa sürede bitiriştim. Bir süre kılıç çalışmalarıma ara verdikten sonra aşina olduğum bu arenaya geri dönmem o kadar da uzun sürmemişti. Aslında Apollon çocuklarının oklarla çalışması beklenir ama ben zaten okta yapılabilecek en iyi şeyleri yapıyordum. Onun için çalışmaya gerek yoktu. Belki arada bir kaç küçük çalışma o kadar. Ama kılıç denince o kadar da yetenekli değildim. Tamam kullanabiliyordum doğrusu ama eğitim alıp çalışmalıydım hem de sürekli.

Arenaya adımı mı attığımda eğitmenlerin kontrolünde bir dolu melez çalışıyordu. Güçlüleri de vardı daha yeni başlayan çaylaklarıda. Çaylaklara bakınca hafif bir tebessümle bende mi böyleydim sorusu geldi aklıma. Ama bu düşünceyi kafamdan atıp kılıçlarımı çıkardım. Kullandığım çift kılıç bana avantaj mı sağlıyordu dezavantajmı bilmem ama ben bu kılıçları kullanmaya başlamıştım. Hem daha karizma haraketler yapılıyordu. Bunları düşünürken bir kenara oturdum. Sat'ın gelmesini umuyordum ama pekala başka bir eğtmen de gelebilirdi. Aslında eğitmenlerden biri olan Lucy'nin çok güçlü olduğunu duymuştum onunda gelmesini isterdim. Oturduğum yerden orada ki görevliye eğitmeni çağırmasını söyleyerek beklemeye başladım.

Elbet yeni haraketler ve yeni canavarlar daha zorlu olacaktı. Ama karşılaşacağım canavarlar burada çalıştığımdan daha güçlü olacaklardı. Bu nedenle çok çalışmalıydım.

Sat ve Sere ile derslikte oturmuş kurabiye partisi yapıyorduk. Arenada çalışmak kesinlikle çok zevkliydi ama biz eğitmenlerin vazgeçilmezi her daim bu minik molalar olurdu. Peşi sıra attığımız kahkahalar arasında birinin dersliğe gelmiş olduğunu zor fark ettik. Gelen kişi arenada bize yardımcı olmakla görevlendirilmiş minik bir melezdi. Ne olduğunu sorduğumuzda, yeni bir öğrencinin 2. seviyeye başlamak istediğini söyledi. Hemen "Onunla ben ilgilenirim!" diyerek yerimden fırladığımda Sat, "Şey, Lucy... Unutma ki ikinci seviye öğrencileri sadece birinci seviyelerden daha iyiler." dedi. Mesajı almıştım, öğrencimi fazla zorlamayacaktım. "Merak etme, dersimiz sona erdiğinde nefes almaya devam ediyor olacak." dedim, ardından göz kırptım ve derslikten dışarı çıktım. Minik görevliyle arenaya vardığımızda öğrencimin kim olduğunu anlamam uzun sürmedi. Yon karşımda durmuş, sırıtarak el sallıyordu. Ben de ona gülümseyerek karşılık verdim ve yanına gittim. "Demek kendini kılıçta daha da geliştirmek istiyorsun. Bir Apollon çocuğu için bence çok mantıklı." dedim. Gerçekten de çoğu okçulukta çok iyi oldukları için diğer silahlarla savaşmayı öğrenme gereksinimi duymadıklarını düşünüyorlardı. Halbuki yakın dövüşlerde veya kalın zırhlı düşmanlar karşısında oklar hiçbir işe yaramazdı. Yon sözlerimi onayladıktan sonra, "Nasıl başlıyoruz?" diye sordu. Onun bu öğrenme aşkının eğitimin hangi partında sona ereceğini merak ederek, "Basit bir şekilde ısın en iyisi." dedim. Düşüncelerimi kampın güç sınırlarına odaklayarak, "Seni kampımıza davet ediyorum empusa!" diye bağırdım. Civardaki melezler korkuyla arenadaki yeni karşılaşmaya yer açarlarken Yon'un hayretle büyümüş gözlerine aldırmadan arenanın ortasında beliren empusayı işaret ettim ve "İyi karşılaşmalar!" dedim.

Hemen işe koyuldum. Lucy gerçekten ilginç bir insandı. He iyiydi hem değildi. Hem soğuktu hem sıcaktı. Böyle garip tezcanlı bir insandı işte. Hele aklımı okuyabilme düşüncesi benim ilgimi daha çok çekiyordu. Ne de olsa ilginç ve psikopatlık gerektiren şeylerden hoşlanırdım. İşte Lucy ile uğraşmak tam benlik bir işti. Biliyordum benden güçlüydü her konuda benden daha tecrübeliydi ama işi zevkli kılan da bu değil mi ? O beni ne kadar yıldırmaya çalışırsa -ki ben bunları düşünürken duyabildiğini biliyorum- ben o kadar hırslanacaktım. Sonunda ya onunla çok iyi anlaşacaktım ya da çok kötü bir şekilde dayak yiyecektim.

Benimle kısa bir süre konuştuktan sonra arenanın ortasına bir Empusa çağırdı. Yahu bu erkekler için çağırılabilecek en kötü şey. Biliyordum bir ayakları eşek diğeri pirinç falan ama normal hallerinde de bayağı güzel duruyorlar ben ne yapayım. Ama bir stratejim vardı. Medusa ile aynı mantık yüzüne bakmayacaktım. Beni etkileyecek tarafı yüzüydü ve bende bakmayacaktım. Ayaklarına bakarak ondan yeterince tiksinince de sanırım yüzüne bakabilecek duruma gelirdim. Ben bunları düşünürken tabii Empusa'da arenadaki melezler ile taş,kağıt,makas oynamıyordu. Üzerime doğru yürümeye başladı. Bana çok tatlı şeyler söylediğinden emindim ama duymak istemiyordum. Duyarsam ondan etkilenecektim. Bu nedenle kılıçlarıma odaklandım. Ellerimle iyice kavradım. Artık eklemlerim bembeyaz gözüküyordu. Kılıçları çarpraz hale getirerek yavaş bir tempoda saldırdım. Ben yanına gelene kadar bana bir şeyler söylemeye devam etti. Ama tek kılıcımla kafasına doğru vurup diğeriyle saçlarının bir kısmını kesince gerçek haline büründü. Şimdi saçları alev gibiydi ve ayaklarından biri eşek diğeri otomaton gibi. Garip bir yaratıktı. Ama artık ondan etkilenmeyeceğimi biliyordum.

Yoktan elinde beliren bir kılıçla ilk saldırıyı o gerçekleştirdi. Tek kılıcımla karşılayıp ona hamle yaptım. Kıvrak bir harakette kaçtı. Bu sefer saldırma sırası bendeydi. Ona doğru koştum tepesine doğru sıçradım. Sol elideki kılıcımla kılıcını yere düşürdüm. Tam diğer kılıcımla karnını deşecektim ki pençeleriyle beni durdurdu. Hayallerim suya düştü yani. Bir iki büyük adım geri çekildim. Kılıçlarımı sıkıca kavrayarak saldırıya geçtim. Sağ elimdeki kılıçla kafasına doğru sert bir hamle yaptım. İki pençesiyle birden durdurdu. Diğer kılıcımla karnına doğru hamle yaptım sağ elimdeki kılıcı bırakmak zorunda kaldı. Ve bir hataya düştü. Pençesini kalbime doğru sallamaya çalıştı. Sol elimdeki kılıçla darbeyi savuşturarak aynı anda sağ elimdeki kılıçlada onu deştim. Ve buharlaşmasını seyrettim. O kadar yorulmamıştım ama kendimi geliştirdiğimi hissediyordum. Ve Lucy'ye baktım. Pek ilgilenmiyordu ama yine de yanıma geldi.

Yon Empusa'yla karşılaşmasını oldukça başarılı bir şekilde tamamlamıştı ama bunu ona söyleyerek kendine olan güvenini arttırmak istemediğim için önemsemiyormuş gibi davrandım. Yanına gittiğimde hafif bir gülümseme eşliğinde "Hiç fena değil kahraman. Çoğu kişi benim ısınma turlarımı geçmeyi başaramaz." dedim. Bu yalan değildi, Apollon kulübesi arenada yaralanan melezler yüzünden basket oynamaya zor vakit buluyorlardı. Yon yarım iltifatıma artist bir gülümsemeyle karşılık verdi ve "Şimdi ne yapıyorum?" diye sordu. Bilekliğimin kılıcım Nefesalan'a dönüşmesini sağlarken ufak bir kahkaha attım ve "Asrın en iyi kılıç kullanıcılarından birini yenmeye çalışıyorsun." dedim. Kendimi övmeye düşkün değildim ama çok iyi kılıç kullandığım gerçeğini sıkça dile getirmekten çekinmezdim. Yon da daha önce illa ki beni bir düelloda veya çalışmam sırasında görmüş olmalıydı, gün içinde vaktimin çoğunu kılıç antrenmanlarına harcardım. Kaşlarını çatarak "Ne? Seninle mi düello yapacağım?" diye sorduğunda ona sırıtarak "Artık 2. seviye adayısın. Değil benimle, Tanrı Ares'le bile düello yapabilecek seviyede olman gerekiyor." cevabını verdim. Düşüncelerinden anladığım kadarıyla Yon kendini o kadar iyi bulmuyordu ama yine de kılıç kullanmakta iyi olduğunu düşünüyordu. Ona aklından geçen düşüncelere cevaben "Karşılaşmalar sırasında zekanı kullanıyor ve taktiklerden kazanıyorsun ama kılıç tekniklerinde hala zayıfsın." dedim. Birinci seviyeden mezun olmuş olmasına rağmen az önce Empusa'yla karşılaşırken kılıç tutuşunda bazı sorunlar olduğunu görmüştüm. Gerçek hayat antrenmanlardaki karşılaşmalara benzemezdi ve biz ikinci seviye öğrencilerine bu ayrımı öğretirdik. Yon da dersin sonunda kılıçta ilk geldiği zamanki haline göre epeyce gelişmiş olacaktı.

Sanırım benim annem çok zeki falandı. Nedense şu ana kadar Apollon çocuklarından daha fazla taktik strateji işlerine yoğunlaşmış, ok kullanmakta ne kadar iyi olsamda kılıca yönelmiştim. Farklılık bazen iyiydi. Lucy ile düello ha! Evet benden güçlüydü muhtemelende benden zekiydi. Ama henüz hiç bir şeyden kaçmamıştım. Öleceğimi bilsem bile arkamı dönerek koşmamıştım. Ve hepsinde de kurtulmayı başarmıştım. Lucy bura da beni öldürecek olsa bile korkmuyordum. Demiştim ben fazla umursamazım diye.

Bir adım öne çıktım. "Hadi başlayalım o zaman kahraman" dedim. Ve çift kılıcımı eski haline döndürdüm. Yüzüklerimi parmağımda hissedince elimi sırtıma attım. Ve baştan beri orada olan ve sadece önemli karşılaşmalarda kullandığım katanamı çıkardım. Bu kılıç fedakarlık yani kenshindi. Adı buydu. Kılıcımı sıkıca kavradım Lucy'ye tutup artık başlayalım anlamında bir bakış attım. Lucy'nin yüzünde beliren şeytani gülümseme ile kılıcıyla atlayıp bana vurması bir oldu. Kılıcımla darbesini zar zor durdurarak geriye doğru atladım. Savunmaya geçtim.

"Özel güç kullanmak varmı. Eğer varsa sen benim aklımı ışık hızında okuyabilecek misin" dedim. Cevabını beklemeye başladım. Sanırım bu girdiğim en büyük düello olacaktı.

Yondaime hazırlıksız yakalanması imkansız olan kişilerden biriydi ve aniden yaptığım atakları son anda dahi olsa savuşturmayı hep başarıyordu ama ben onu zorlamaya devam etme konusunda oldukça kararlıydım. Kılıcımla sol omzuna bir darbe indirmeye çalışırken "Zihin gücümü hafife alma. Ben havada uçan kuşların bile düşüncelerini okuyabilirim. Ama bu karşılaşmamızda özel gücünü kullanmayacaksın, belki dersin sonlarına doğru." cevabını verdim. Burada amacım Yon'un şu ankinden daha iyi bir kılıç kullanıcısı olabilmesini sağlamaktı ve özel güçler, melezlerin savunma veya ataktaki açıklarını kapatırlardı. Eğer bir açığı özel gücü tarafından kapatılırsa, ben onun eksiğinin ne olduğunu anlayamaz ve ona gerektiği gibi bir ders veremezdim. O nedenle kılıç teknikleri sınıfında özel güç kullanımı kesinlikle yasaktı. İkinci seviyeden mezun olmak üzere olan bir öğrenciyle belki sadece onu geliştirmek amaçlı böyle gerçek bir düello yapabilirdim ama, genellikle üçüncü seviye dersi almak için gelen öğrencilerin bu tarz tekliflerini kabul ederdim. Belki karşımdaki iyi bir kılıç kullanıcısıydı ve ben de dikkatli bir eğitmendim ama hayat denilen şey incecik bir çizgiydi. Şu ana kadar derslerim esnasında hiçbir öğrencimi öldürmemiştim ve bunun böyle devam etmesini istiyordum. Kendi kendime düşüncelere dalmışken düellomuzda çok hızlanmış olduğumu fark edip hemen biraz yavaşladım. Apollon oğlunun altında ter damlacıkları belirmişti. Ona 'kusura bakma' şeklinde bir gülümseme atarken aklımdan kılıcını henüz bir kez bile düşürmemiş olduğunu geçirdim. Sanırım gerçekten de küçümsenmemesi gereken bir öğrenciyle karşı karşıyaydım.

Zorlu bir savaş mı ? İşte bu en sevdiğim şeylerin arasında ilk sıraya gelebilecek bir şeydi. Ağır idmanlar yapmayı severdim çünkü kendimi ancak böyle geliştirebilirdim. Hızlı bir gelişim göstermek önemliydi. Bu düello belki de 3. seviyemin nasıl geçeceğini haber verecek bir şeydi. Lucy'yi yenemezdim ama bir iki şey biliyordum ve yapacaktım. Belki biraz akrobatik belki biraz da çizgi filmden etkilenme olacaktı. Ama uzun çalışmalarımın etkisiyle bunu nasıl yapacağımı öğrenmiştim. Teknikten yoksun olmam bunu yapamayacağım anlamına gelmezdi.

Lucy'nin kılıcıma vurduğu her darbe ile vücudumdan geçen titremeler beni yavaş yavaş tüketiyordu. Yardımcı olması gerekn bir şey denemeliydim yoksa kılıcım geri savrulacak kafam kumlara uçacaktı. Gücüm yavaş yavaş tükenirken sanırım fantazi tekniğimi kullkanmanın zamanı gelmişti. Lucy muhtemelen dalga geçecekti ama bu yapılabilirdi en azından denemiştim ve olmuştu. Lucy'nin boynuma doğru gelen darbesini son gücümle hızlı bir şekilde durdurup ilk defa ona hamle yaptım ve kılıcımı bacaklarına doğru salladım. Anında hamlemi keşfetmiş ve geri çekilmişti. BU aradığım fırsattı hemen geriye bir kaç adım attım. Kullandığım katanananın kabzasını ağzıma götürüp azı dişlerimle iyice oturttum. Eskiden samurayların üç kılıç tekniğini yapabildiğini biliyordum. Kendim denemiştim ve işe yaradığını görmüştüm. Ama Lucy güçlü bir rakipti hatamı affetmeye bilirdi. Düşüncelerimi Lucy'nin "Ne yapıyorsun sen" değişiyle bölündü. Hemen yüzüklerimi aktif hale getirdim. Artık iki elimde bir kılıç ağzımda bir kılıç duruyordu. Bu fantazi tekniği öğrenmek zaman alacaktı ama Lucy ile her şey mümkündü. Ağzımda kılıç olduğundan zorla konuştum. Ama anladığından şüpheliydim. "Efsanevi kılıç tekniği. Üç kılıç stili kullanabilirmiyim onu göreceğim" dedim. Haighugogags gibisinden bir şeyler çıktı. Nasıl olsa aklımı okuyabiliyordu. Diye düşündüm. Ve iki kılıçla birden hamle yaptım. Üç kılıcın bana faydaları iki kılıçla savunmamı kuvvetlendirirken ağzımdaki ile de atağımı kuvvetlendirmekti.


Rp out: Çok fantazi bir teknik denedim ama böyle bir şey var hatta bir çizgi filmdeki bir herif kullanıordu Roronoa Zoro bak istersen "

Yon'un çıkardığı tuhaf seslere sırıtarak "Dünyamıza barış için mi geldiğini söyledin?" karşılığını verdim. Aslında zihnini okuyor olduğum için demeye çalıştığı şeyi anlamıştım ama ağzında bir kılıç varken konuşması komiğime gitmişti. Denediği fantastik teknik karşısında gözlerimi devirmemek için kendimi zor tutmuştum ve kimse bu davranışım yüzünden beni yargılayamazdı. Yon'un derdini anlatma çabalarını saatlerce izleyebilirdim ama iyi bir anıma denk geldiğinden, "Tamam anladım, ağzında da bir kılıç olduğunda beni yenme şansının daha yüksek olabileceği gibi bir hayale kapılmışsın. Yazık sana." dedim. Zihninden öfke sinyallerini alıyordum ama pek umursadığım söylenemezdi. Öğrencilerime hayatı -en azından antrenmanları- zehir etmek gibi eşsiz bir hobim vardı. Vakit kaybetmeden tekrar eski hızımızda düello yapmaya başlayalım istiyordum. Yon'a hazır olmasını işaret eden bir bakış attıktan sonra tekrar hızlı hamlelerimi üzerine savurmaya başladım. Üç kılıca karşı tek bir kılıcım ve zihin gücüm vardı ve Yon bir yerden başka bir yere ışınlanmadığı müddetçe -ki bu dersliğimizde yasaktı- beni hayatta yenemezdi. Elbette buraya geldiğinden beri birkaç saat içinde kendini epeyce geliştirmiş olduğunu fark edebiliyordum ama, 2. seviyeden mezun olmak için birazcık daha alıştırmaya ihtiyacı vardı. Hani anneler bir kekin piştiğini bile bile onu birkaç dakika fazladan fırında tutarak işi şansa bırakmaktan kaçınırlardı ya, benimki de o hesaptı. Yon iyiydi ve bir mantikoru yok edebilecek düzeyde iyi kılıç kullanıyordu ama yine de, biraz daha iyi olması kimsenin zararına olmazdı. Birbiri ardına ölümcül darbeleri en aklına gelmeyecek noktalara sıralayıp dururken şu ana kadar beni çok iyi idare etmiş olduğunu düşünüyordum. Bu öğrencim için çok iyiydi ama egomun aynı şekilde hissettiğini söyleyemezdim. "Profesyönel davran, Lucy." diye mırıldandım kendi kendime. Yon da "Hgelhyk." tarzında bir ses çıkardı. Zihninden anladığım kadarıyla demek istediği "Efendim?" sorusuydu. Cevabım dünden hazırdı; "Ben sizin gezegende konuşulan dili bilmiyorum."

Lucy küçümsesede bu tekniği onun hamlelerini daha rahat bir şekilde karşılık verdiğimi hatta bazen hamle yapma şansı bulduğumu farketmiş olmalıydı. Tamam kılıç ağzımdayken konuşamadığım doğruydu. Dikkatimide biraz zor topluyordum. Ama kampımızın en iyi kılıç ustası ile uzun süredir yara almadan dövüşüyordum. Lucy sorsam inkar edecekti. Bana karşı bütün gücünü kullandığını biliyordum. Henüz kılıç hilelerine başvurmamıştı ama şimdilik yeterli görüyor olmalıydı. Onu biraz daha engelleyip bütün gücünü çıkartıp kendime idman yaptırmalıydım.

Lucy'ye baktım. Özel gücünü kullanıyordu. Benim neden kullanmama izin vermiyordu bilmiyorum ama onu gerçekten zorlayacağımı sezmiş olmalıydı. Işık hızında kılıç kullanırsanız bir tek saldırı haricinde yenilmezsiniz demektir. Ama bunları düşünmeden saldırılarını bloklamaya devam ediyordum. Saldırıları artık oyun haline gelmişti. Uzun süre dayandıktan sonra bir boşluk yakalayı hamle ettim. Kolaylıkla karşıladı. Ama yüzünde ki ifade hiç hoşuma gitmemişti. Bana tekrar saldırdı karşıladım. Ona hamle yaptım. Kılıcımdan kurtuldu etrafında dönerek arkama geçti ve kılıcını hiç beklemeden sonuna kadar sapladı.
Gelmesini umduğum acı ile haykırdım. Lucy'nin arkamdan sesini duyuyordum. Kendini kaptırmış kılıcımı tam kalbimin üzerine saplamıştı bile. "B-ben özür dilerim Yon. S-seni iyileştireceğim. H-hemen nektar getiriyorum." dedi. Ama bana tekrar baktığında vereceği tepkiyi tahmin etmiştim. Bir çığlık kopardı. Kılıç yarasının olması gereken yerde ışıklar dans ediyordu. Yeteneklerimi unutmuş acıyla haykırmıştım. Ama aslında bana çok özel bir saldırı olmadığı sürece bir kılıç zarar vermezdi. Öleceğimi düşünmüş olsamda güldüm. "Sanırım ölmüyorum Lucy henüz benden kurtulamadın. Ama kılıcını kalbime saplaman caniceydi." dedim. Ve yere eğilip kılıcımı aldım. Lucy aklımı kırk yıl araştırsa bunu ortaya çıkaramazdı. Yüzünde ki endişe ve şaşkınlık tebessüm etmeme neden oluyordu.

Çok sevdiğim bir arkadaşımın katili olmaktan endişe ederken Yon'un yarasında ışıkların parıldadığını görerek şaşkınlıktan bayılmamak için kendime zor engel olur duruma gelmiştim. Apollon oğlunun bunu nasıl yaptığı hakkında hiçbir fikrim yoktu ve zihnindeki düşüncelerini de iyi saklıyor olduğundan, gücüm işime yaramamıştı. Kalkmasına yardım ettikten sonra bir kez daha dikkatle yarasına baktım ve rahatlayarak derin bir nefes aldım. Pekala, yaranın iyileşme nedenini öğrenemediğim için hayal kırıklığına uğrayacak değildim, sonuçta bu gizemli neden arkadaşımın hayatta kalmasını sağlamıştı. Bense hala az önce kendimi kaybetmiş olduğum için suçluluk duyuyordum. Gözlerimi gökyüzüne sabitleyerek pısırık bir ses tonuyla "Gerçekten afedersin Yon. Bu kadar ileri gitmek gibi bir niyetim yoktu." dedim ama gülümseyen Apollon oğlu hala yaşadığım şoku tam anlamıyla idrak edememişe benziyordu. Elimi yüzüne doğru salladıktan sonra yüksek bir sesle "Heey! O lanet olasıca tuhaf mucize olmasaydı şu anda kayıkla Styks Irmağı üzerinde ilerlemekte olacaktın. Sanırım farkında değilsin ama seni az kalsın öldürüyordum ve sen... Sırıtıyorsun." dedim. Bu çocuk bazen beni gerçekten de çileden çıkartıyordu. Benim az önce yaptığım gibi Yon da bir kez daha yarasını inceledi ve iyi olduğundan emin olduktan sonra "Söylediğim gibi, yaptığın caniceydi ama önemli değil." dedi. Bunu söylerken suratında beliren ifadeden, bunu daha sonra acı bir şekilde ödeyeceğimi hissetmiştim. Yon kılıcını almak için yere eğilirken ona durmasını işaret ettim ve "Pekala, bu kadarı yeter. Zaten son birkaç saattir seni boşuna oyalıyordum. Yondaime Hokage, kılıç eğitmenin olarak seni ikinci seviye dersinden mezun ediyorum." dedim. Yon şaşkınlıkla karışık bir coşkuyla bana teşekkür ettikten sonra arenadan çıkarak kulübesinin yolunu tuttu. Ne söylerse söylesin beni kandıramazdı, hiçbir sihirli gücün kılıcımın açtığı yarayı tamamen etkisiz kılamayacağını biliyordum. Günlerce sürecek bir yatak istirahatine gittiği apaçıktı. Suratıma yerleşen çarpık gülümsemeyi gizlemeye çalışarak, yeni öğrenciler edinme umuduyla dersliğimin yolunu tuttum.

Ders rp'si bitmiştir,
Yondaime Hokage 2. seviyeden mezun olmuştur.
/L. Fackrell.