Yondaime Hokage

Lucy ile beraber diğer öğrencilere ders anlatmaya çalışırken karşıdan biri girdi. Melez danışmanıydım ve kim olduğunu biliyordum ama onun beni tanıyıp tanımadığı hakkında bir fikrim yoktu. İlerledim ve çocuğa gülümsedim.

-Selam Apollon oğlu Yondaime, yani kuzen.

Yondaime adını bilmeme şaşırmıştı ama konuşmasına fırsat vermeden eline çalışma kılıcını tutturdum.

-Kılıç tutmasını biliyor musun?

Sorumu sorduktan sonra kuzenime baktım ve cevabını beklemeye başladım.

Yon deli gibi minotoru doğruyordu. Ona bu kadar kasmamasını söylemek içim bağırınıyordum ama o beni dinlemiyordu ve en sonunda minotoru paramparça ettikten sonra bana döndü.

-Nasılım?

Ona onaylamayan bakışlar attım. Bu kadar sert olması gerekmezdi, altı üstü bir minotordu. Anlaşılan yepyeni bir Hec'le uğraşmam gerekecekti. Yon'a baktım ve bu sefer içeriden pirinç bir mantikor getirerek Yon'un önüne koydum.

-Bak Yon, bu sadece pirinç bir mantikor. Paramparça etmene gerek yok, biraz yavaş ol. İçinde devasa bir mekanizma yok; kılıcını kaldır, indir ve tata! Mantikor bölünmüş.

Bunu dedikten sonra Yon'a gülümseyerek mantikoru bölüşünü izlemeye koyuldum.

Yon kılıcını kaldırdı ve birkaç vuruşta heykelciği parçaladı. "Aferin Yon." dedim ve bu sefer dövüşmesi için birini aramaya başladım. Melezlere Yon'u gösterdiğimde kaçışıyorlardı, sanırım ilk geldiğinden beri belli bir etki bırakmıştı. Ben de her zamanki gibi kiklopların yanına gittim. Zararsız yaratıklar beni görünce birbirlerine sokuldular. Her zaman onlara bir şey olmayacağını söylesem de oluyordu işte, benim suçum değildi ki. İçlerinden birini seçtim, benimle istemeyerek de olsa geldi. "Bir şey olmayacak değil mi?" dedi acınası bir ses tonuyla. Onu ikna etmeye çalıştım, bir süre sonra ikna oldu ve ona bir kılıç vererek Yon'un yanına götürdüm. Yon'a baktım ve kiklopu gösterdim. "Kiklopumuza zarar verme, onu sadece düello dışı bırak. Kesinlikle hiçbir yeri yanmasın." dedim kiklopa bakarak ve ona garanti vermeye çalışarak.

Bir öğretmen gibi davranmalıydım, bu yüzden Yon'un elinden tutarak onu yerden kaldırdım. Gülümseyerek konuştum.

-Düelloyu siz bana lütfedeceksiniz beyefendi.

Kılıcımı hazırlarken yüzümde aptal bir gülümseme vardı. Ama burasının bir derslik olduğunu hatırlayarak kılıcımı hazırladım ve Yon'un yanına gittim.

-Haydi başlayalım.

Bunu der demez etrafımızı melezler sardı, sanki ilk defa düello görüyorlarmış gibi aç aç bakınıyorlardı. Bunun üzerine kılıcımı sallamaya başladım.

Yon gerçekten iyi kılıç kullanıyordu, kimin öğrencisiydi tabi, ama özel güçlerini de kullanıyordu. Fakat Lucy ile takıla takıla biraz telepatlık mı bulaşmış nedir, ne yapacağını önceden tahmin ederek onu kılıcımla durdurmuştum. Ardından Yon bana daha fazla saldırmaya başladı. Bir yerimi yaralayacak diye ödüm kopuyordu, gerçi biraz nektar beni iyileştirirdi ama neyse. Kılıcımla Yon'un hamlelerini önlemeye çalışıyordum, ışık hızında hareket ettiği için bu biraz zor oluyordu ama neyse. Yon'u destekleyici cümleler kurdum.

-Yon çok iyi kılıç kullanıyorsun, ama direneceğim.

Güldükten sonra düelloya devam ettim.

Sat harika kılıç kullanıyordu doğrusu. Ama daha önce ışık hızında yapmadığı için saldırmaya fırsat bulamıyordu. Tabii bende anamın karnından ışık hızında doğmadığım için bu hızı sürekli devam ettiremezdim. O nedenle yavaşladım. Aslında bir süre daha götürürdüm ama özel güçlerimi değil kılıç yeteneklerimi kullanmalıydım. Bir iki adım geriledim. Sat'ında aynısını yaptığını gördüm. Aramızda 3-4m ya vardı ya yoktu. Ardından saldırıya geçtim. Sağ elimdeki kılıçla sağlam bir hamle yaptım. Ama aynı sağlamlıkla kılıcımı durdurdu. Diğer kılıcımla karnına hamle yaptım bu sefer kalkanıyla karşıladı. İyice yolrulmuştum. Derslerde öğrendiğim bitirici hamlelerden birini yapmaya karar verdim. Ama Sat yeterince yorulmamıştı. Bir iki kılıcıma vurdu ardından dönüp kabzasını kafama geçirdi. Bende kendimi yerde buldum. Sat tepemde dikilirken çok güzel gözüküyordu. Onu bütün gün izleyebilirdim ama başıma fena vurmuştu parazit yapıyordu. Kolumdan tuttu kaldırdı. Bana bakıp sırıttı

"Fena değil be kahraman"

Yo'la düellomuz bittiği zaman, bir öğrencimi daha mezun etmenin gururunu yaşıyordum. Mutluydum, Apollon Çocuğu Yondaime Hokage'ı bile mezun edebilmiştim. Aslında o da en isteklilerdendi, kampa geldiği ilk günden beri neredeyse kılıç dersliğindeydi. Sürekli buraya uğruyordu. Bu yüzden mezun olmayı çoktan hakketmişti. Gururla Yon'a baktım ve elini havaya kaldırdım.

-Yondaime Hokage, seni kılıç dersliğinden mezun ediyorum.

Gülümsedikten sonra ben hazırlanmaya gittim. Mezun etmem gereken başka melezler de vardı. Yon arkasına baka baka ilerlerken ben de öğrencilerle ilgilenmeye gittim.

Ders Rp'si Bitmiştir!