Yarım Kalmış Hesap - 3

Arthur artık en önden ilerliyordu, burası onun babasının yeriydi yani onun otoritesinin konuştuğu yer. Alex ve Yon aynı adımlarla yürüyorlardı ki bu beni güldürüyordu. Pacely ve ben ise arkalarından yürüyorduk, sanırım güvendeydik artık. İçeri adımımızı attığımızda daha önceki gelişimde rastlamadığım şeyler gördüm. Görevliler daha bir gelişmişti sanki, daha bir farkındalaşma çabasına girişmişlerdi. Kurukafalar eskisi kadar göze batmıyordu, daha çok onların kafalarındaki taçlar gözümüze giriyordu. Farklı ve ürkünç olmuştu burası. Artık onların arkasından gitme fikrinin iyi olmadığını düşünerek ortalarına geçtim.

Hades gevrek gevrek gülümsüyordu. Arthur'u üzmemek için bir şey demiyordum ama artık biraz sıkılmıştım. "Şey, bizi kurtardığınız için teşekkür ederiz." dedim suratımda mahcup bir ifadeyle. Hades ile pek iyi anlaşamazdık, ne var ki çocuklarını çok severdim. Stell; ilk arkadaşımdı, bulaşık temizliğinde bana yardım etmişti. Robyn; daimi ittifağım, biz güçsüzken bizi yanına almıştı. Hec; Anna'nın sevgilisi, biraz sabırsız ama yine de sevimli. Arthur da kampa yeni gelmiş sayılırdı ama en az onlar kadar iyiydi, şu ana kadar maceralara çıkmışlığımız bulunmaktaydı. Sarayın duvarlarında ellerimi gezdirirken bir yandan da Arthur ile babasının konuşmasını bekliyordum, bu iş daha fazla uzamamalıydı.

Buraya gelmiştik, ilk kez Hades'i görüyordum ama temkinliydim. Bir insan oğluyla öyle konuşup onu sadece bir kez savunan bir meleze karşı bu kadar iyi davranamazdı, özellikle de bu Hades'se. Hades'e baktım ve konuşmaya başladım, Arthur'un lafını keserek. "Hey Hades, burada oğlun varken neden başka birini kolluyorsun ki?" diye sordum. Hades biraz şaşırmış gibi baktıktan sonra Arthur'a döndü. "Arthur oğlum, hoşgeldin." dedi yüksek bir ses tonuyla. Sonunda rahatlamıştım, Arthur'a dönerek gülümsedikten sonra baba-oğul konuşmalarını izlemeye koyulduk.

Hades bize bir süre baktıktan sonra çenesini okşadı ve her zamanki sert ses tonuyla konuşmaya başladı. Bu ses tonunu seviyordum; çünkü sinirliydi ve en yakın zamanda bizi buradan kovacaktı. O sinirliyken ben de gülümsüyordum ve az önce istemeden de olsa kırdığımı farkettiğim Yon'un omzunu tutuyordum. "Tamam, başımı ağrıttınız, yeter! Şimdi kampa gidin, Arthur gölge yolculuğunu denemiş olur." dedi ve Arthur'a baktı. Arthur bir süre sonra bizi melez kampına getirmişti bile, ama midem tepetaklak olmuştu. Gülümseyerek hepsine teşekkür ettim. "Hepinize teşekkür ederim, bu saçma yolculuğa benim yüzümden çıktınız." dedikten sonra Alex ve Arthur kulübelerine ilerlemeye başladılar. Pacely, Yon ve ben de komşu kulübelerimizin bulunduğu alana doğru yarışmaya başladık.

Rp SON.