Yarım Kalmış Hesap - 2

Birden bire kendimizi Tartarus'ta bulmuştuk. Haliyle şaşırmıştık, etrafımıza bilinçsizce bakıyorduk, ne yaptığımızı biz bile bilmiyorduk. Pacely yanıma gelmişti, Nemesis'in kızı bana sarılıyordu. Yüzümde bir gülümseme oluştuktan sonra Alex ile Arthur'a baktım. Dikkatlice birilerini izliyorlardı, Tartarus'a ancak en en en en kötüler gelebilirdi. Kronos vardı ve sanırım Lulu da buraya gelmişti öldükten sonra. Lulu'dan bir özür dilemek umuduyla onu aranmaya başladım. Sonunda Pacely beni durdurdu. "Ne yapıyorsun sen Sat?" dedikten sonra yaptığımın ben de farkına vararak diğerlerinin yanında kaldım. "Peki o zaman, buraya nasıl geldik ve nasıl kurtulacağız?" diye sordum üzgün ve düşünceli bir ifadeyle.

Melez kampında her yere bakmama rağmen Sat'ı bulamamıştım. Onu aramalıydım onun için endişeleniyordum. Bu nedenle Kheiron'a gittim. Sat'ın göreve çıktığını söyledi bana. Tehlikede olduğunu hissediyordum. Bu nedenle bu konuyu paylaşmak için olimposta babamın yanındaydım. Babam kehanetlerinde tanrısı her şeyi görür. Eminim Sat'ı da bulabilir.

Oğlum Sat'ı aradığını biliyorum. Ama o şuan benim görüş alanımın çıktığı yerde. Yani Tartarusta..

Baba oraya nasıl gidilir bana söylemeni istiyorum.

Oraya gidemezsin. dedi Apollon. Orada ölürsün. Şu anda çok tehlikeli şeyler oluyor. Bulaşmanı istemiyorum.

Baba! gitmem gerek diyorum sana. Beni sen oraya gönderebilirsin.

Ölmeni istemiyorum evlat. Ama madem ısrar ediyorsun. Oraya gideceksin. Ama orada yolunu bulman için sana küçük bir şey vereceğim..

Babamın elinde yoktan küçük bir şişe varoldu. Çok hafifçe parlıyordu. "Bu şişe tartarus'un karanlığında yol bulabilmen için gereken şey. Bu orada yol bulmanı sağlayan da tek şey. Bu kutsanmış bir ışık evlat. Sakın şişenin kırılmasına izin verme. Şimdi kız arkadaşını kurtarmaya gidebilirsin. Şişeyibana doğru uzattı. Alırken teşekkür edecektim ki. Kendimi karanlık bir yerde. Buldum. Burası karanlıktı ve resmen ölüm kokuyordu. Sat'ın sesi gibi gelen bir sese doğru yürüdüm.

Biraz ilerledikten sonra bize doğru gelen Yon'u gördüm. Koşarak yanına gittim. Pace onaylamayan bakışlarla bana bakarken ben sadece Yon'a bakıyordum. Ona sarıldım. "Burada ne işin var senin?" dedim korku dolu bakışlarla. Yoksa o da mı buraya gönderilmişti? Yon'un kolundan tutarak onu Alex, Arthur ve Pacely'nin yanına getirdim. Bize yol gösterebilirdi, ayrıca işe yarayan özel gücüyle yani ışık hızında ışınlanabilmeyle. Ama Alex kendine güveniyordu, yardım istemiyor gibi bir hali vardı. Arthur da yeraltı tanrısının oğluydu, becerebileceğimizi düşünüyordu. Zaten becerecektik, zorundaydık ama yardımdan da zarar gelmezdi. Yon'a fısıldadım. "Biraz bekleyelim, eğer Alex ile Arthur buradan çıkmanın bir yolunu bulursa onları izleriz. Yoksa zaten sen yanımızdasın, güvendeyiz. Bu arada teşekkürler." Ve oklarımı hazırlayarak diğerleri gibi tetikte beklemeye başladım.

Tetikte olarak etrafı gözetliyorduk.Daha önce buraya hiç gelmediğimi biliyordum.Fakat Yer Altı'na daha önce babamın yanına inmiştim.Eğer Tartarus'tan çıkacak olacak olursak doğru yolu bulabilirdim.Etraf çok karanlıktı ve hiçbir şey görünmüyordu.Fakat kılıçlarımızın ışıltısı hafifte olsa etrafa ışık saçıyordu.Böylece istediğimiz kadar alanı görebiliyorduk.Ardından bir anda bi 10 metre falan ötede Yon belirdi.Sat yanına koştu ve bir şeyler fısıldaştılar ardından yanımıza geldiler ve onlarda bizim gibi tetikte etrafı gözetlemeye başladılar.Etraftan tuhaf tuhaf seslerin geldiğini duyabiliyordum.Bu da içimi ürpertiyordu.Arkadaşlarımında içinin ürperdiğini hissedebiliyordum.Ardından Alex tereddütlü bir sesle ''Şu tarafta sanırım bir yol var, isterseniz Arthur'la bir göz atalım'' dedi.Bana uyardı.Diğerlerindan Sat ''Eminsen bir göz atmanızda fayda var çünkü sonsuza dek burada bekleyemeyiz'' dedi.Bende onlara ''Bana uyar, haydi gidelim'' dedim ve karanlığın içine doğru Alex'le yürümeye başladık...

Alex'in bizi kurtarmasının ardından hep beraber yürümeye başladık. Bir anda karşıdan gelen Lulu'yu gördüm. Huzurlu gibi görünüyordu, sanki mutluydu. Ona baktım, bize gülen bir yüzle bakıyordu. Ben de güldüm. "Selam Lulu." Lulu sadece kafasını salladı. Sat de ona selam verdi. Sanırım Alex ve Arthur onu tanımıyorlardı, bilmiyordum pek. Sat selam verince Yon onu geri çekti, artık kıskanmış mıdır bilemem. Sonra Lulu'ya yolu sorduk. Bir anda Lulu pelerine büründü ve kahkahalar atmaya başladı. Keşke en başta temkinli olsaydık. Arkadaşlarımın yanına geçtim ve hep beraber ok fırlatmaya başladık.

Lulu bizi kandırmıştı. Bu çocuk hiçbir zaman değişmeyecekti. Üzerimize çok çok çok kötüler geliyordu ve onları zaptedebilmek için hepimiz birlikte dövüşmeliydik. Pacely, ben ve Yon ok atarken, Arthur ve Alex kılıç kullanıyordu. Ama üzerimize yürüyenler de oldukça güçlülerdi. Bir derdimiz varken iki derdimiz olmuştu ve bu hiç hoş değildi. Oklarımızı makineli gibi atarken, Pace pırt oklarına geçmişti. Belki bunlar biraz onları yavaşlatabilirdi. Alex yine en önden bir işler yapıyordu, Arthur ise yeraltı tanrısının oğlu olduğu için rahattı, olabildiğince savaşabiliyordu. Hepimiz birbirimizi korumalıydık.

Anlamıyorsun dedim Alex'e. Her zaman çıkar yol o olamazdı ya. Ben buraya zaten bir çıkış yolu ile geldim diye yineledim. O kolyeye ihtiyaç yok. Ben buraya nasıl geldim diye sordum Alex'e. Herkes bizi dinliyordu. Sat beni geri çekmeye çalıştı ama çekilmedim. Alex suratıma elmasını kırdığımdaki ifadeden çok daha korkunç bir ifade ile bakıyordu. Ben de ona aynı şekilde baktım. İkimizde konuşmuyorduk. Tekrar sordum. Ben buraya nasıl geldim Alex ?. Alex emin olmadığı bir şekilde "sende bir şekilde bizim gibi kendini burada buldun" Hayır dedim. "Apollon tarafından gönderildim" Kendi bildiğini okuyarak değilde biraz konuşursak beraber bir çıkış yolu elbet bulacaktık. Ama ne o geri adım atıyordu ne ben. "Apollon tarafından gönderildiysen ne olmuş" dedi. "Anlamıyorsun." bu sırada elim cebime gitmişti şişeyi alacaktım ama Alex ona saldıracağımı düşünerekten çoktan alev toplarıyla üzerime saldırmıştı. Büyük bir hızla arkasına geçtim. Ne olduğunu anlamadan etrafa bakmaya başladı. Arkasını döndü. "Dur! " dememe fırsat kalmadan tekrar üzerime atladı. Bu sefer kaçmadım. Yüzüklerimdeki taşları çevirdim. Elimdeki çift kılıç ile onun kılıç darbesini durdurdum. Etrafta yoğun bir sıcaklık olmuştu. Terlemeye başlamıştım bile. Üzerim yanmaya başlıyordu. Ama ben alevlerden çok daha hızlıydım. Önüne doğru ışık hızında gelerek özellikle kılıcımın "kabzasıyla" vurup onu yere devirdim. Zaten yeterince güç kullanıp yorulduğu için ayağa kalkamadı. Kılıçlarımı eski haline getirdikten sonra, cebimden Apollon'un şişesini çıkardım. Sat yanımda duruyordu. Ona geldiğimde şişenin içinde ne olduğunu anlatmıştım. Şişe zifiri karanlıkta güneş gibi parlıyordu. Ve ışığı geldiğimiz yönün tersine işaret ediyordu. "Apollon bu şişeyi tartarusta yol bulmam için verdi, Bizi yeraltına götürecek olan anahtar. Yanımızda bir Hades olduğuna görede yeraltında yol bulmak zor olmayacak" Ardından Arthur'a baktım. Gözleriyle onayladı. Alex'in yanına gidip kolundan tutup onu kaldırdım. Şimdi yolumuzu biliyorduk.

Yon ile Arthur'un çabalarıyla yönümüzü bulmaya çalışıyorduk. Yon bu konuda bize çok yardımcı oluyordu, sonuçta babası Apollon'du. Arthur'un da babası Hades'ti ve yeraltında bize çok fazla yararı dokunuyordu bunun. Alex de öne geçmeye çalışıyordu, çekişmeleri beni güldürüyordu sadece. Çıkışa çok az kaldığını hissediyordum. Zaten avcılar yön bulma konusunda ustadır, hele iki avcı, ustanın da ustası gibidir. Zevkle yolumuzu bulmak için ileriyorduk.

(RpOut: Bundan sonra yazacak kişi bitirsin. Ben Hades'in Sarayı'nda başlığı açarım.)

Alex ve Arthur önden gidiyorlardı. Pace, ben ve Yon ise arkadan. Yon her zamanki gibi önden gitmek için çabalasa da onu arkada tutmaya çalışıyordum, kavga gürültü istemiyordum. Biraz daha yürüdükten sonra Arthur bir garip olmaya başladı. Ona neler olduğunu sorduktan birkaç saniye sonra da hepimiz kendimizi kötü hissetmeye başladık. Bir anlık kararmadan sonra geldiğimiz yer Hades'in Sarayıydı.

Rp Hades'in Sarayı'nda Devam Edecektir.