4.Yarış ~ 10 Ocak Salı ~ 20.00 - 22.00

x 4. Araba Yarışları'nı araba yarışları koordinatörü olarak başlatmış bulunmaktayım. Bu başlığı açtığım andan itibaren yarış başlasın. Adaletli bir yarış olmasını diliyorum. Her yarışmacı Yarış Kuralları'na uymalıdır. Kurallara uymayan takım diskalifiye olacaktır. Yarışın son turu anlatıcılar dördüncü tura girdiğinde olacaktır. Kimse ben birinciydim gibi yazmasın, çizgiyi geçtim ama göremedim gibi yazsın. Rp kalitenizi değerlendirip, sonuçları açıklayacağım.

1.Takım

Robert-Yondaime-Serena

Anlatıcı: Yondaime Hokage


2.Takım

Lucianna-Tiffany-Cornelia

Anlatıcı: Cornelia Scarlett


3.Takım

Maya-Mitchie-Summer

Anlatıcı: Maya Marie Collins


4.Takım

Aima-Rosemarie

Anlatıcı: Aima Pageton


5.Takım

Alex-Perseus

Anlatıcı: Alex Nike


Anlatıcı Sıralaması
1-Yondaime Hokage
2-Cornelia Scarlett
3-Maya Marie Collins
4-Aima Pageton
5-Alex Nike


x Eğer anlatıcı uzun zaman yazmazsa takım arkadaşı yazabilir. Onun dışında sürekli müdahele etmeyin. Onun yerin şu başlığa gidin. Tarafları Belirlemek İçin Başlık

x İyi olan kazansın, bütün takımlara başarılar.

Araba yarışına ilk katılışım değildi. Bu yüzden ne yapacağımı iyi biliyordum. Lucy ve Tiff ile takım olmuştuk. Aslında bu süper bir şeydi çünkü hepimiz çoğu konuda iyiydik. Lucy'e döndüm ve "Atlarla konuştum hazırlar. Siz ne durumdasınız?" diyerek gülümsedim. O da hazır olduğunu belli eder bir şekilde kafasını salladı ve "Her şey hazır. Artık sıra yarışın başlamasında." dedi ve göz kırptı. İyi bir konumda olduğumuzun farkındaydım. Ben atlarla konuşup en hızlı koşanları seçmiştim. Lucy ve Tiffany'de arabayı hazırlamışlardı. Aslında bu arabayı yapmak için Lucy biraz fazla yorulmuştu ama bunu önemsemiyor, sadece yarışı kazanmak istiyordu. Bu da bizim konsantremizi arttırıyordu.

Arabamız sarı mavi ve yeşil renklerinin bir araya gelmesinden oluşmuştu. Lastiklerse zor durumda kalsak bile kaymayacak türdendi. Arabanın önünde güneş, baykuş ve dalgaların sembolleri vardı. Gülümseyerek hazırladığımız tuzaklara baktım. Neler yoktu ki.. Ağlar, mızraklar, kalkanlar, oklar ve daha bir sürü yaratıcı silah.. Bunlar üçümüzünde bir araya gelip uzun bir süre düşünmesi sonucu ortaya çıkmıştı. Hepimizinde bu arabada emeği vardı ve bende elimden gelenin en iyisini yapacaktım. Atları kullanmak için en öne geçtim ve atları kontrol altına aldım. Hepsi benim sözümü dinliyordu. Ne de olsa onlarla konuşabiliyordum ve dostum gibiydiler. Beni yarı yolda bırakmayacaklarına ve onlarında hızlı gideceğine emindim.

Ardından Tiffany arabayı ve yanımızdaki silahları son kez kotrol ettikten sonra bana dönerek "Hazırız! Hadi yarışalım." dedi ve gülümsedi. Bende gülümseyerek karşılık verdim ve arabayı başlangıç çizgisine götürdüm. Artık bütün kontrollerimiz yapılmıştı ve hazırdık. Bir an önce yarışmak ve sonucunu iyi olarak almak istiyordum. Diğer yarışta olan arabaların başlangıç çizgisine gelmesini bekledim. Lucy ve Tiff arkada konuşurken bende atlarla konuşuyordum. Yarışın başlamasına az kalmıştı ve bende hem heyecanlı, hem de mutluydum. Ayrıca hiç olmadığım kadar da kendimden emindim. Bunu atlarda fark etmiş olacaklardı ki onlarda bir an önce başlaması için sabırsızlanıyordu. İşte bizim takımımız buydu ve herkes neler yapabileceğimizi görecekti.

Derin bir nefes aldım ve ayaklarımı sürüyerek arabamızı yerinden çıkardım. Mitchie ise zıplayıp duruyordu. ''Harika olacak! İki Demeter kızı bir arada! Kardeş kardeşe!'' Mitchie tekrar bana sarıldı. Aslında bana ne kadar teşekkür ettiğini gösteriyordu. Adımı araba yarışları listesine yazmıştım ama, beni guruplar eksik olursa bir gruba atın demiştim. Mitchie ne yapıp edip Sat'i ikna etmiş, beni onun yanına aldırmıştı. Bunu öğrenince biraz kızmıştım, bu daha çok yarışlara katılmayı hiç istemememden kaynaklanıyordu. Oflayıp puflayıp, biraz da Hephaistos çocuklarından aldığımız yardımla oluşmuş güzel arabamızla ilgilenmeye başladım. Çok güzel ve parlak yeşildi, insanın gözünü alıyordu. Bu bize avantaj sağlıyordu. Üzerinde arpa ve baykuş resimleri vardı her boydan. İlahi bronz işlemelerdi bunlar.
Mitchie benim bu işi yanlız yapamayacağıma karar vererek arabanın diğer ucundan tuttu. Sessizliği bölmek için ''E, Sum nerede?'' diye sordum. Mitchie Gözlerini devirdi. ''Bir kaç tuzak daha ekleyecekmiş, onları almaya gitti.'' Summer bütün hafta boyunca bize bir sürü tuzak getirmişti. Çoğu çok tehlikeli ya da geride kalmamıza sebep olacak kadar ağırdı. Ama ona ne kadar anlatmaya çalışsak da tuzak getirmekten vazgeçmiyordu. Arabamızı yarışların yapılacağı alana getirmeyi başarmıştık. Diğer takımların yanında yorgunluktan öldüğümüzü gösterip zayıflığımızı ortaya koymayacaktık tabii ki. Şu ana kadar gelmiş bütün arkadaşlarıma elimle selam verdim ve nefesimi düzene soktum. Bir kaç dakika sonra Summer kucağında bir sürü metal ıvır zıvırla bulunduğumuz yere doğru geliyordu. Ofladım. Mitchie hızla Sum'a yardım etmeye gitti ve yığından bir parça da o aldı. ''Sum! Biz sana ne dedik? Hem rakiplerimizin yanında tuzak seçemeyiz!'' dedim. Sum dudağını büktü. ''Lütfen ama Maya, bare bir kaç tane! Bak göreceksin, onlar çok işe yarayacaklar!'' Onun yavru köpek bakışlarına dayanamadım ve sinirle başımı salladım. ''Of, tamam!'' dedim. Mitchie gereksiz gördüklerini yolun kenarına bıraktı. Sum'un yığınındanda sadece bir kaç tane bıraktı -Summer buna ne kadar kızsa da- sonunda sadece bir kaç şey kalmıştı. Bazıları el içindi, onları yanımıza aldık. Silahlarımızı kuşandık, araba için olan tuzakları da beceriksizce monte etmeye çalıştık. Daha bir kaç takım daha gelmemişti, biz de yorgunlukla arabanın kenarlarına oturduk. ''Ve...Voala! İşte arabamız cillop gibi oldu!'' dedim onlara neşelendirmek için. Güçlerini harcamamaya dikkat ederek güldüler ve beraber diğer takımları beklemeye başladık.

Yonların attığı iğneler canımızı yakmıştı ve atlara gelmemesi çok iyi olmuştu. Biz üzerimizdeki iğneleri çıkardıktan sonra etrafı bakındım. İkinci sırada Mitchlerle aynı sıradaydık. Robynler önümüzde, diğerleri de hemen arkamızdaydı. Bir an önce bir şeyler yapıp liderliği ele geçirmek istiyorduk. Lucy ve Tiff arkada plan yaparken bende atlara eğildim ve "Hadi kızlarım beni haksız çıkarmayın, hızlanın!" dememle beraber atlar giderek hızlandılar. Ben onları ne kadar virajlarda kontrol etsem de geçemiyorduk öne.

Lucylere döndüm ve ne yaptıklarına baktım. Hırslı bir şekilde Lucy ve Tiff konuşuyorlardı. Sonunda karar vermiş gibi gözüktüler ve bende artık sabırsızlanmaya başlamıştım. "Evet kızlar şimdi ne yapıyoruz?" diye sordum. Lucy ve Tiff birbirine bakarak gülümsedi ve bana cevap vermeden Tiff sol tekerleğin oraya, Lucy de sağ tekerin oraya ilerledi ve üzerlerindeki üçdüğmeden birine bastı. Bende bu sırada atları hızlandırmıştım ve Yonlarla aynı hizadaydık. Lastiklerin oradan birden ağlar çıktı ve Yonların pegasusların altlarına ağğ serildi. İskelet atlar birden ağlara takıldı ve ne olduğunu şaşırdılar. Tiff'in bastığı sol tekerleğin üzerindeki düğme sayesinde sol tekerlekten arkaya doğru ağ çıktı ve hemen dibimizde olan Alec'lerin arabasına takıldı ve atlar yavaşladılar. Ağlar birden ayaklarına düğümlendi ve Robyn ne olduğunu şaşırmıştı. Onlar atlarla uğraşırken Lucy ve Tiff ağları kesti ve bende atları hızlandırdım. En öne geçmiştik ama aramızda Mayalar ile çok az fark vardı. Ardından da nasıl yaptığını anlamasam da Yonlarda ağlardan kurtulmuş peşimizi düşmüşlerdi. Şimdi kötü kötü bakan onlardı ve bizde hızımızı korumaya çalışıyorduk.

Virajdan dönerken Mayaların arabasıyla baş başa geldik ve zar zor da olsa attıkları mızraktan kaçmayı becerdik. Pegasuslarımı sürmemem için direk beni hedef alsalarda başaramıyorlardı Lucy sayesinde. Sonunda Tiff dayanamadı ve sis okunu Mayaların arabasına fırlattı. Tabi bundan payı biz ve arkamızda ki arabalarda almıştı ama olsun.. Sonunda düzlüğe çıktık ve atların hızlanmasını söyleyerek daha iyi sürmeye başladık. Yine de aynı konumdaydık. Yanımızda Mitchler onlarında yanında Yonlar hep beraber birbirimizi geçmek için çabalıyorduk ..

Yarış çok çekişmeli geçiyordu. Kimin nerede olacağı belli olmuyordu. Bir birisi öne geçiyor bir bir başkası. Bunlar daha ilk turlardı. Ama herkes ilk tuzaklarını ortaya çıkarmıştı bile. Çoğundan daha ilk Yon'un hamlesine karşılık vermek için kullandığım alet ile karşılık verdim. Bastığım bir düğme ile arabanın ön ve yan kısımlarından dayanıklı camlar çıkmış etrafımızı sarmıştı. Böylece hem iğnelerden kurtulmuştuk hemde en sonda gelen göz yakan yapraklardan. Ağlardan kurtulma işi ise Rose'a kalmıştı. Atları o kadar profesyonel sürüyordu ki resmen hayran kalmıştım.

Bunların sayesinde biraz ilerilere yerleşmeyi başarmıştık. Ya 2. yada 3. olmalıydık. O anda kaçıncı olduğumuz umurumda bile değildi benim için tek önemli olan son turda 1. olabilmekti. Ama öne baktığımda 4. olduğumuzu fark ettim. Birşeyler yapmalıydım. Önümüzde olan Maya, Lia ve Yon'dan kurtulmalıydım. Onların gerilemesine neden olmalıydım. Birinci biz olmalıydık başka biri değil.

Babamın verdiği ok torbasından toplamda üç ok çıkardım ve hepsinin arkasına küçük cam tüplerdeki gaz yağını bağladım. Ardından üçünü sırayla Maya, Lia ve Yon'un atlarının önlerine yolladım yayım ile. Böylece atlar ateşten ürkecek ve aniden duracaktı. Aslında planım bir nebze işe yaradı. Yon'ların arabası Robyn'in atları sayesinde durmamış yola devam etmişti. Bu Yon'un ekibinin biraz yanmasına sebep olsada onlara pek bir zarar vermemişti. Ama Maya ve Lia'nın takımları atların ani bir şekilde durması yüzünden arabalarından fırlamışlardı. Rose ile ben yanlarından geçerken bize öyle bir baktılar ki o anda beni Hades'in işkence tarlalarına atmak istediklerini sandım. Ama bu umurumda değildi. Çünkü bu sayede 2. olmuştuk. Sonuncu turda ise tuzaklar sayesinde birinci olacaktık. Bu yarışı kazanmalıydık.

Out: Geç kaldığım için özür dilerim. Okul falan bu aralar işlerim yoğundu. Cumartesi yazacaktım ama o gün de dayımlara gitmek zorunda kaldım yani anca eve gelebildim. Tekrardan özür dilerim u.u

Yarış çok çekişmeli geçiyordu. Kimin ne ara öne geçtiği belli olmuyor, aksine öğrenmeye çalıştığın an yerinden edilebiliyordun. Tabi bu bizim için söykenemezdik. Yon'ların taktiği ile biz ve Rose'ler 2. sıraya çekilmiştik. Aramızda çok az fark ile başabaş gitsek de arkadakilerin hızlanması ile bizde daha fazla hızlanmaya başladık. "Hadi atlarım hızlanın!" dedim ve benim sözümü ikiletmeden hızlanmaya başladılar. Bu sırada Tiffany de arabanın arkasına giderek çivi kutusunu açtı. Biz giderken arkamızdan çiviler dökülürken de sağa ve sola doğru hareket edip duruyorduk. böylece çiviler her tarafa yayılacak ve arkamızdan gelen arabaların hızlanmalarına izin vermeyecekti. En azından arkamızdaki arabalar tehlikeli değildi bir an için.

Biz ikinci sırada ilerlemeye devam ederken sağ ön tarafımızda Yon'ların arabası, biraz daha ileride sağ da Rose'lerin arabası vardı. Birinci sıraya geçmek istiyorduk ama Lucylerin hangi tuzağı kullanıcaklarından haberim yoktu. Bu sırada birden arkadan ve yandan oklar gelmeye başladı. Tabi bu durum karşısında hemen Lucy kalkanını kullanarak yanıma geldi ve okların bize gelmesini engelledi. Yon ise boş durmayıp arkaya ok fırlattı. Bir süre sonra oklar kesildiğinde Hemen Lucy sağ tekerleğin üstündeki düğmelerin yanına gitti. "Lia tekerlekleri Yonların tekerlekleriyle aynı hizeya getir!" diye bağırmasıyla hemen dediğini yaptım. Aynı hiza da durmak ne kadar zor olursa olsun bunu yapmıştım ve "Tamamdır!" dediğim anda tekerlerin ordan bir mızrak hızlıca Yonların arabasının tekerleğine saplandı. Bu sırada da hemen sola geçerek önlerine geçmek için "Hızlanın!" diye bağırdım atlara. Atlar hızlanırken Yonlar ne olduğunu şaşırıp yavaşlamış ve arkaya gitmişlerdi. Şimdi Rose ile başbaşa, hemen arkamızda da Yonlar ilerliyordu. Ardından Tiff'in sis oku atmasıyla yeri su doldurdum ve Rose'nin görememesinden yararlanarak en öne geçtim. Artık birinciydik ama bunun ne kadar daha devam edeceğini bilmiyordum. Çünkü bu yarışta her hangi bir tuzakla her şey alt üst olabiliyordu.

Hafifçe kıkırdadım. En arkada olduğumuz için herkes bizi unutmuş gibiydi. İşin iyi yanı tuzakları önümüzdekiler hallediyordu, bize sadece geçmek kalıyordu. Sadece Poseidon çocuklarının yaptığı minik sel ve Lia'nın attığı çiviler biraz zorlamıştı bizi. Sadece bizimkilere dönüp ''Ben hallederim.'' dedim. Yandan bir kaç kalın sarmaşık dalı kaptım. ''Üzgünüm çocuklar, kazanamasak bile öne geçmek zorundayız.'' Dalları tekerleklerimize dolamaya başladım. Çivilere varana kadar dört tekerleği de halletmiştim. Yoldan geçerken oldukça sarsıldık ama çivilerden hasar almayarak geçebilmiştik. ''İşte geliyoruz! Bize yol açın!'' Diğer arabalardakiler sanki bizi yeni farketmiş gibi baktılar. Onlara sadece sırıttım. Summer yanıma geldi. ''Kılıçları çıkaralım mı?'' Başımı salladım. Summer arabamızın bir bölmesinde iki tane kılıç çıkardı. Ben de Mitchie için bir meyve suyu çıkardım. ''Bu onu biraz motive eder.'' dedim. Mitchie'nin elleri doluydu. Ben de meyve suyunu onun ağzına tuttum. Mitchie hemencecik bitirmişti. ''Teşekkürler kardeş!'' Güldüm. Summer bana kılıcımı uzattı. ''Tamam o zaman. Savunmaya geçelim.'' dedim. Mitchie hızlanmaya başlamıştı. Onlara en yakın zamanda yetişmemiz gerekiyordu.

( 4.takım yarışı uzun süredir devam ettirmediği için yarıştan elenmiştir. Yarış kaldığı yerden devam etsin. )

( Son tura girmiş bulunmaktasınız. En başta denildiği gibi yazınız. İyi şanslar! )

Olası tehlikelerden nefret ediyorum. Olası olup da başıma gelmeleriyse beni beynimi alıp suyunu sıkacak duruma getiriyordu. Böyle ucuz bir şekilde nasıl tekerleklerimiz zarar görebilirdi. Zaten iyi durumda değillerdi ama son turda olmamız bizim içimize umut veriyordu. Kuruyan demirler sol tarafa baskı yapacaktı. Sol tekerleğin yavaş dönecek olması diğerininde dengesini bozacak olmalıydı. Yapabilecek bir şey yoktu. Atlarımızı son turda daha çok yoracaktık. Ya da...

O sırada aklıma gelen fikiri beğenmiştim. Arabamızın atları çeken bölümü hasarlıydı ama yinede bunu yapmamız gerekiyordu. Yoksa bu ağır tekerleklerle değil birinci sonuncu bile olamayacaktık. Robyn'e seslendim. "Acaba iki tane daha at çıkartsan koşarken onları bağlayacak şekilde tutabilir misin ?" dedim. Kemiklere dokunmak istemiyordum ama bu sefer zorundaydım. Robyn'e heyecanla bakıyordum. Robyn "Sen ne sanıyorsun beni. Persephone çocuğu falan mı ? Tabii ki onları düzende tutabilirim." dedi. Bu Robyn ciddi işlerde hep sinirli oluyordu canım. Bayrak kapmacada ayrı bir bağırıyordu zaten. Robyn keyfini hiç bozmadan gözlerini kapattı. Yolun ortası yarıldı ve içinden iki tane diğer atların tıpatıp benzer atlar çıktı ve aynı hızla koşmaya başladılar. Robyn aynı şekilde bilmediğim bir dilde onlara da bağırmaya başladı. Hemen sıraya girdiler ve araba ile aynı hızda atlar ile aynı hizada gitmeye başladılar. Robyn tamam anlamında kafasını sallıyınca hemen atların üzerine atladım. Arabadan aldığım halat ile öndeki iki atı önce birbirine ardından asıl atların koşumlarına bağladım. Uzun bir uğraştan sonra sağlam olmuştu.

4 at arabayı iyice hızlandırmıştı. Eskisine oranla bayağı hızlı gidiyorduk. Bize biraz fark atmış arkadaşlarımıza yetişmemiz çokta sürmemişti. Atlar her hızlandığında atların arabaya bağlandığı kısımdan biraz daha çıtırtı geliyordu. Sol tekerin olduğu yerde artık kıvılcımlar çıkmaya başlamıştı. Dayanması için dua etmekten başka yapabileceğimiz bir şey yoktu. Onu tamir edebilecek kadar hızlı ve bilgili yanımızda biri de yoktu. Bu nedenle artık tanrıların keyfine kalmıştık. Herkeste ayrı bir telaş vardı. Bu son turdu ve bundan sonra düzeltme şansı olmaması bunun asıl nedeniydi. Artık önümüzde çok az mesafe kalmıştı. Her araba neredeyse eşitti. Burun farkı ile öne geçenler ve geride duranlar bulunuyordu. Artık mekanik bir oyun yapmaya vakit yoktu. Arabanında oklardan korunacak hali kalmamıştı. Son düğme savunma düğmesi olan kırmızı düğmeye bastım. Arabanın duvarları normalden farklı sesle çıkararak genişledi. Ve iki kat şeklinde katlandı. Tekerlekleri örten tabaka aynı zamanda destek verir hale gelmişti. Bukonumda fazla kalınmayacaktı çünkü araba zaten dökülüyordu. Muhtemelen bu arabadan indiğimizde araba kendisini gökyüzüne falan fırlatacaktı.

Etrafıma bir bakındım ve karşıya baktım. Bitiş çizgisini görüyordum. Ömrümde gördüğüm en güzel şeylerden biriydi. Oradan birinci olarak geçmek ise tabi ki paha biçilemez olacaktı. Ama önce biraz daha uğraşmalıydık. Bağırdım. "Robyn şu lanet olası atlarını hızlandır(!)." dedim. Robyn hiç kıpırdamadan "Ne yapmaya çalıştığımı sanıyordun Yon. Herkes senin kadar çalışıyor işte." dedi. Sinirlerim zaten tepemdeydi şimdi birde Robyn ile uğraşacaktım. Sorumluluklarımdan nefret ediyordum. Takım arkadaşı olduğumuzu onlarında çalıştığını unutup sonradan bundan pişman olup üzülecek olsam bile bağırdım. "Yeterince çalışmıyorsun. Eğer bu işi kazanamazsak yeterince çalışmıyorsun işte değil mi Sere ?" dedim. Kendime dayanak aramam benim suçum değildi. Sere'ye yalvarırcasına benim dediği de diye bakıyordum ama o karşıya bakıyordu. Onun baktığı yöne kafamı çevirince bitiş çizgisine bir kaç metre kaldığını gördüm. "Lanet olsun, ha gayret hadi Robyn özür dilerim kazanmalıyız bu yarışı" diyerek bağırdım. Pek özür dileye halim yoktu ama heyecana gelmiştim. Tam çizginin üzerinden geçtik ve etrafıma bakındım. Etraf toz duman içerisindeydi doğrusu. Kim neredeydi belli olmuyordu. İçimde bir umut kıpırcığının dans etmesi ise beni hem mutlu ediyor hemde heyecanlandırıyordu.

Evet, işte artık onca oyun, onca tuzağın ardından son tura girmiştik. Bu turda da dayanabilirsek ve yarışı birinci olarak bitirirsek bizden daha mutlusu olacağını sanmıyordum. Tabi bir de bu kadar uğraştığımıza değecekti ve bunu hepimiz çok istiyorduk. Zaten bu yüzden herkes son kozlarını ortaya çıkarıyor, arabalarını sağlam tutmaya çalışıyor ve ellerinden gelen her şeyi yapıp sonucu bekliyorlardı. Atları daha hızlı sürmek için "Hadi kızlarım, biraz daha dayanın ve hızlanın!" diye bağırdım. Bu sözüm üzerine ne kadar mızmızlansalar da hızlarını oldukça arttırdılar. Bu durumda kendimde suç bulmuyor, aksine haklı olduğumu biliyordum. Bu pegasusları seçmeden önce onlarla kaç kez konuşmuştum ve kabul etmişlerdi her seferinde. Şimdi de benim yüzümü kara çıkartmamak için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Bu son tur olsa da Lucy ve Tiff'e baktığım sırada hala boş durmadıklarını anladım ve iç çektim. Böyle arkadaşlarım olduğu için seviniyordum. Hiçbir zaman pes etmiyor, aksine ikisi de aklını kullanıyorlardı. Birbirlerine bakıp güldükten sonra Tiff sol tekerleğin yanına doğru ilerlemeye başladı. Ne yapmaya çalıştıklarını anlamıyordum ama ikisininde aklında bir plan olduğu belliydi. Eğer en yakın arkadaşların Athena çocuklarından olursa bu planlara bir süre sonra alışıyordun. Bende artık fazlasıyla alışmıştım ve böyle bir şey bekliyordum. Lucy'i fark ettiğim sıradaysa o da başka bir düğmeye basmıştı. Bunlar ne yapmaya çalışıyorlardı böyle? İçimden umarım yarışı berbat etmezler diye içimden dua ederken, bir yandan da Lucy'nin hiçbir zaman durumumuzu tehlikeye atmayacağını düşünerek rahatladım. Onlarda en az benim kadar yarışı kazanmak istiyorlardı. Ben bu düşüncelerimle boğuşurken yandan çıkan duvar ve arabanın altından iki tarafa uzanan kollar beni şoke etmişti. Arabanın alt tarafından iki yana uzanan jilet kadar keskin gözüken iki kılıç karşı arabalar bize yaklaştığı sırada onları param parça edecek gibi gözüküyordu. Artık bitiş çizgisini görebiliyordum ve ona ulaşmak şu an için tek isteğimdi. Ben gözlerimi oraya dikmiş "Hadi! Biraz daha hızlı. Çok az kaldı!" diye pegasuslara bağırırken arabanın içinden gelen ses ile irkilerek arkama baktım. Pegasuslarım bu sesten hiç etkilenmemiş gibi, hatta daha hızlı giderken ben de arkamda neler döndüğüne bakmak için başımı çevirdim. O sıra da duvarlardan yanlara çivi yağdığını fark edince gözlerim o kadar büyüdü ki buna kendim bile inanamadım. Böyle bir şey beklemediğim kesin bir şeydi. Lucy bana dönerek "Hadi Lia çok az kaldı, pegasuslar dayansın." derken çizgiye odaklandığını fark ettim. Önüme dönüp çizgiye baktığımda gerçekten de çok az kaldığını fark ettim ve pegasuslarıma cesaret verircesine mırıldandım. Bunun üzerine atlar son bir atağa kalktı.

O sırada çizgiden geçtik ve yarış sonunda bitmişti. Nefesimi tuttum ve etrafıma bakındım. Lucy ve Tiff de gözlerini kısmış, sonucu anlamaya çalışıyorlardı. Evet, yarış sonunda bitmiş ve etraftaki tozu havaya kaldırarak görüşümüzü engellemişti. Lucy ve Tiff yanıma geldiği sırada nefesimi tutmuş ve merak ile yarışın sonucunu bekliyordum. Herkes gibi bende heyecanlı ve meraklıydım. Artık sonucu duymamıza saniyeler kalmışken babama bir dua gönderdim ve bizim bu çabalarımızı boşa çıkarmamasını umdum.

Yarışın son turuna girdiğimizde bütün terslikler bizi bulmuştu. İlk olarak Alex'in yaktığı arabamızı söndürmeye çalışmıştık. Summer hem korkuyor, hem de endişeleniyordu. Mitchie ile ben de ne yapabileceğimizi düşünmeye çalışıyorduk. İçimde bitkileri kullanmamı söyleyen bir ses vardı ama bitkiler yanacaktı, zaten onları yeterince mahvetmiştik. Bir günde bu kadar bitki öldürmeye de daynamazdım. Mitchie'nin benimle aynı şeyi düşündüğüne emindim. ''Sen yap.'' Mitchie telaşla bana baktı. ''Ama-'' ''Lütfen!'' dedim uzatarak. Sonra dudağımı sarkıttım ve gözlerimi kırpıştırarak ona baktım. Bu her zaman işe yarardı. ''Tamam tamam.'' diye homurdandı Mitchie. Ben de olacakları görmemek için başımı çevirdim. Bu arada Sum dizginlere geçmişti bile ve her ne yaptıysa, atlar o kadar hızlı gidiyordu ki, diğerleriyle eşittik şimdi. Sonunda arkama bakmadan Mitch'e seslendim. ''Bitti mi?'' Mitchie boğuk bir evet sesi çıkarmıştı. Sonunda o da yanımıza geldi ve biz de etrafı gözmeye başladık. Diğer arabalara bakarken ikinci belamızı da görmüştük.
Lucy'nin eseri olduğu belli tuzaklarla çevrelenmişti onların arabası. Onlara yaklaşmamamız gerektiğini söyledim Sum'a bağırarak. Ama bir toz kalkıp duruyordu ve herkesin görüşünü zorlaştırıyordu. Uyarımdan iki dakika sonra hiçbir şey göremez olmuştum. ''Sum! Etrafını görebiliyor musun?'' Sum'ı göremesem bile dokunarak onu bulmuştum. Mitchie'nin omzumdaki elini de hissedebiliyordum. ''Hayır! Ama çizgiye az kaldığını gördüm son anda!'' diye bağırdı. Sum son hızla körlemesine giderken toz yavaşça dağılır gibi olmuştu. Son anda etrafıma baktığımda gerçekten de yaklaşmıştık. Bunu şu garip toz yığını bizi esir almadan önce Sum gibi yapmadığıma lanet etmiştim. Şimdi ise, tozlar yine görüşümüzü kapıyordu ve ben bir yere çarpmadan bitiş çizgisinden geçmeyi umuyordum sadece. Sonunda atların durma sesi duyuldu ve bitiş çizgisini geçtiğimizi anladım. Sonunda yarış bitmişti. Ama birinci kimdi? Bu sorunun yanıtı sadece hakemdeydi.

Alex oyuna giremeyeceğini söyledi ve benden son postu yazmamı istedi bu yüzden son postu ben yazacağım.

Son sürat ilerliyorduk. Yarıştaki atlar o kadar hızlı koşuyordu ki etrafı sürekli toz bulutu kaplıyordu. Alex’e baktım, dizginleri sıkıcı kavramıştı ve atları yönlendiriyordu. Biz Hephaistos oğlu olduğumuz için bu atlar ile anlaşmamız zor oluyordu. Eh, sonuçta onlar da “organik yaşam formlarındandı”. Atlar huysuzlana, huysuzlana giderken Alex’e döndüm: “Şu atları biraz sakinleştir” Alex hızlı bir hareket ile başını çevirdi ve “İstersen onlarla muhabbette edeyim mi?! Elimizden geleni yapıyoruz işte!” Atlar yüzünden sarsılarak ilerliyorduk. Alex arabayı kullanmak ile meşguldü bu yüzden ben de etrafı kontrol ediyordum. Arabanın kenarından başımı sarkıttım ve ileriye baktım, bitiş çizgisi olduğunu düşündüğüm siyah kalın çizgi önümüzde duruyordu. Çizgiyi gördüğüme sevinmiştim, bu mutlu haberi Alex’e vermek için kalktığımda tam yanımdan bir mızrak geçti. Mızrağın havada uçarken çıkardığı o rüzgar sesini duymuştum, demek k i o kadar yakından geçmişti o mızrak. Mızrağı kimin attığını bilmiyorum bu yüzden içimden lanetler savurarak Alex’in yanına gittim. Ona, bitiş çizgisini gördüğümü söylediğimde bana döndü ve “O zaman son kozlarımızı kullanmalıyız kardeşim. Sağ taraftaki kırmızı butona bas, ardından da hemen yanındaki kolu çek. Onlar ile işin bittiğinde sol tarafa geç ve oradaki çarkı çevir, çarkın yerine oturduğunu duyduğunda onun da yanındaki butonu çek. Bu silahlar kazanmamızı sağlayacaktır” Bunları söylerken Alex’in yüzünde sinsi bir gülümseme vardı. Bu gülümseme bizim için iyiye işaretti fakat diğer takımlar için aynısını söyleyemeyecektim. Alex’in dediği şeyleri yapmak için ön taraftan uzaklaştım. Atların huzursuzlukları yüzünden araba sürekli sallanıyordu, yolun da çok düzgün olduğu söylenemezdi. Bu yüzden butonun yanına gidene kadar canım çıkmıştı.

O büyük kırmızı butonun yanına gelince tüm gücümle ona bastırdım. Yere yapışık olan buton gıcırdayarak içine göçtü, şimdi sıra yanındaki koldaydı. Kolu çekmek için elimi savurdum, bu sırada hiç olmaması gereken bir şey oldu. Viraja girdik! Virajda dönmemiz üzerine arabanın arka tarafında savruldum, aşağıya düşmemek için siyak kola tutundum. Viraj bittiğinde tekrar ayaklarım yarış arabasına değiyordu. Hızla kolu çektim fakat beklediğim şey olmadı. Kol o kadar darbe ve ağırlık yüzünden güçsüzleşmişti benim de çekmem üzerine kol kırıldı. Şimdi ayvayı yemiştik, bu silah çalışmayacaktı. Alex’e bunu söylemeye fırsatım yoktu bu yüzden hızla diğer tuzağın oraya koştum. Çarkın oraya varınca çarkın yanındaki kolu, asılı olduğu yerden çıkardım ve çarka taktım. Şimdi tek yapmam gereken kolu, spiral bir şekilde çevirmekti. Sıkıca kola tutundum ve çevirmeye başladım. Bu çok ağır ve çevirmesi zor bir koldu, zamanında iyi ki spor salonuna gitmiştim. Bunları düşünecek vaktim yoktu, neredeyse bitiş çizgisine yaklaşmıştık. Kolu daha hızlı çevirmeye başladım. Belli bir süre çevirdikten sonra “tink” sesi duyuldu. Bu güzel sesin ardından çarka monte edilmiş kolu çıkardım ve yerdeki deliğe taktım. Bu kolu o deliğe yerleştirmek için döndürmem gerekiyordu, hızlı bir şekilde kolu deliğe oturttum ve çevirmeye başladım. Kol sanki boşta dönüyor gibiydi, son kez kafamı çevirdiğimde bitiş çizgisine varmıştık.

Atların durması ile her tarafı toz bastı. Yerdeki tüm kum kalkmıştı resmen, önümü bile göremiyordum. Yarış bitmeden önce kolu çevirememiştim bu aksilik yüzünden Alex bana çok kızacaktı. Kaç aydır Hephaistos atölyesinde çalışıyordum fakat daha bir kolu bile yerine takamıyordum. “Umarım kaybetmemişizdir” diye düşünerek gözlerimi ovuşturdum. Gözüme kum kaçtığı için hiçbir yer görünmüyordu. Bakalım hakem ne diyecekti.

Bu araba yarışlarında ikinci koordinatörlüğümdü ve kesinlikle geçen yarıştan çok daha heyecanlı bu yarışı izlemek bana inanılmaz keyif veriyordu. Tam tamına beş araba katılmıştı, yani kontenjanlar dolmuştu. Bu yarışa katılımın fazla olması beni gerçekten sevindirmişti, her geçen gün önemini arttıracağına inandığım bu yarış artık melez ölümlerinin gerçekleştiği korkulu rüya olmaktan çıkmıştı herkes için. Artık tribünler tuttuğu takımı destekleyen yaklaşık 400 melezle dolup taşıyordu. Ki bu hepimiz için mükemmel oluyordu.

Her zamanki gibi yerimi almıştım, Kamp Müdiresi Bilgelik Tanrıçası Athena'nın oturduğu koltuklardan biraz daha aşağıdaki ve onun oturduğu koltuğun yanında iskemle sayılabilecek olan bir tahtanın üzerinde oturmuş, kendimi yarışa kaptırmıştım. Büyük bir heyecanla yarışları izliyordum, ama bu heyecanım Aima ile Rosemarie'nin gecikmeden dolayı yaptığı telaş dolayısıyla gerçekleştirdikleri bir kural ihlali sonucu yarıştan diskalifiye edilmesiyle beraber biraz buruklaştı. Onlar hızlı bir şekilde yarışı terk ettikten kısa bir süre sonra son tura girilmişti.

Son tur, gerçekten çok çekişmeliydi. Dört araba da yanyana giderken bir an ikinci takım gecikse de sonradan yarışı yakalamayı başardı ama bu onlara yetmedi. Yetmedi derken, beşinci takımı geride bırakmışlardı. Beşinci takım da üçüncü takımı. Ama hepsini geride bırakan takım çok az bir farkla birinci takımdı. Eğer ikinci takım gecikme yaşamasaydı eminim ki onlar bu yarışı rahatlıkla alacaklardı ama marifet çabuklukta. Birinci gelen takım; Robyn, Sere ve Yon'un oluşturduğu birinci takımdı. Ardından Tanrıça Athena yerinden kalktı. "Kazanan takıma tebrikler." dedi ve hızlı bir şekilde yarış alanından ayrıldı. Ben de yarış sonrası herkesi tebrik etmek üzere yarış sahasına indim ve tebrik merasimine katıldım.