Yer Altının Işığa İhtiyacı Var-3

Styx Nehrinin kenarında oturmuş piknik yapıyorduk. Bu hayatımda yşadığım en garip maceraydı. Canavarların bizim peşimizde olduklarını biliyorduk ama yine de çay içip kek yiyorduk ve tabii bir de kardeşimle süper bir sohbet ediyorduk. Kardeşimi gerçekten çok sevmiştim. Deli doluydu ve hayatı hiç umursamıyordu. Kardeşim birbiri ardına espiriler yapıyordu. Ben de gülmekten ölüyordum ama ne yazık ki bu pek de uzun sürmedi. Arkamızdan canavarlar geliyordu. Bayağı çeşitli bir orduydu. Yon, canavarlara doğru bakıp "Hey pikniğimi bölüyorsun." dedi. Karşımızda bizi öldürmek isteyen canavarlara rağmen dayanamadm ve gülmeye başladım. Ne yapayım Yon bunu çok komik söylemişti. Canavarlar iyice bize yaklaştığında Yon, "Bunu siz istediniz." dedi ve ayağa kalktı. Ben de gülmeyi kestim ve ayağa kalkıp saldırı pozisyonumu aldım. Yon bana "Hazır mısın?" diye sordu. Ona baktım ve "Hazırım!" dedim. Kolyame bastım ve kolyam hemen yay-ok takımını aldı. Bir ok aldım ve yayıma gerdirdim. Yon, "Oyun başlasın." dediğinde oku fırlattım ve hemen bir canavar tazısını buharlaştırdım.

Bütün canavarları bir bir haklıyorduk. Şunu itiraf etmeliyim ki kardeşim çok süper savaşıyordu ama tabii ki benden daha iyi değildi. 20-25 canavar daha öldürdükten sonra etrafta başka canavar kalmadı, biri hariç. Bu, boyunu tam olarak göremediğim kadar uzun bir devdi ve kardeşime kafa tutuyordu. Kardeşim bana dönüp "Bundan hiç hoşlanmadım." dedi. "Ben de ." diyerek onu onayladım. Yalnız dev halinden memnun gibi görünüyordu. Tabii onun yerinde kim memnun olmazdı ki! Almış karşısına iki bücür... Kardeşim devle savaşmaya başladı. İşi gayet iyi götürüyordu. Kendisini geliştirsin diye biraz beklemeye karar verdim. Kardeşim zor durumda kalırsa ona yardım etmeyi planlıyordum. Tabii ki yay ve okum atışa hazır bekliyordu. Onları izlerken bir şeyi fark ettim. Kardeşim gittikçe hızlanıyordu. Devin sürekli etrafında dolanıp kılıcyla darbeler indiriyordu. O kadar hızlıydı ki dev hiçbir şey yapamıyordu. Kardeşim daha da daha da hızlanıyordu. Artık onu takip etmekte çok zorlanıyordum.

İlla ki bir şey güzel bir pikniği bozar değil mi.. Normaled yağmur yağar hava soğur falan ama eğer melezseniz canavarlar saldırır.. Ve 5m boyundaki dev canavar statüsünün üst sıralarında yer almakta.. Tabi bununla benim uğraşacak olmam harika bir durum ama pikniğin bölünmesi berbat.. Bir devle ilk defa savaşıyordum.. Etrafında hızlıca dönmeye başladım.. Tiff beni saldırmaya hazır bir şekilde izliyordu eğer bana bir şey yapacak olursa o saldıracaktı.. Ama sanırım şu anda yeteneklerimi ölçüyordu.. Ne zamandır üzerinde çalıştığım bir teknik vardı.. Vücudumuzdan güneş ışığı çıkarabiliyorduk ama neden ışığa dönüşemeyelim.. Biraz odaklandıktan sonra yavaş yavaş ışığa dönüşmeye başladım.. Tamamen dönüşmeyecektim yoksa içinden geçip giderdim.. Kısa sürede büyük bir hız kazandım.. Çok hızlı koşmaya başladım.. Artık ayaklarımı kıpırdatmıyordum.. Sarı bir ışık hüzmesine dönüştüm.. Bu bana bir lakap daha kazandırabilirdi.. Melez Kampının sarı şimşeği amma karizmaydı be.. Ama yoruluyodum uzun süre koşamayacağımı anladım.. Bir çok darbe vurdum dev artık çıldırmıştı ama henüz ölmemişti.. Ama benim gücüm tükenmişti zaten yaralanmıştım ve uzun süredir savaşıyordum.. Durdum soluklanmaya başladım.. Dev koca kılıcını kafama geçiriyordu ki.. Tiff bağırdı.

Kardeşime benden başka kimse dokunamaz!!.. Şimdi bittin..

Tiff okunu fırlatmıştı.. O kadar kılıçla vurmuştum bir okun ne kadar zarar verebileceğini tartışıyordum kafamda.. Ama ok düz girmedi canavara değdiği andan itibaren yoğun bir ısıyla üstünde patladı.. Bir an tutuşuyorum zannettim ve bağırdım..

Ah ahhh yanıyorum.. sıcak sıcak..

Yanmıyorsun dedi Tiff.. Haa doğru dedim.. Ama yaratık için aynısını söyleyemeyeceğim diye ekledi.. Yaratığa baktığımda çoktan özü tartarusu boylamıştı.. ondan kalan tek şey garip kolyesiydi.. Bu savaş ganimetiydi.. Tiff'e dönüp çok karizma bir vuruştu dedim.. Nasıl yaptın.. Bana Apollon'un tek çocuğu sen değilsin dedi.. Anlamıştım gerçekten harika bir özellik kazanmıştı.. Kim sürekli bir ateşli ok istemezdi ki.. Hem patlıyordu.. Ama yorulmuştum bunları düşünecek vaktim yoktu.. Yere uzandım.. Tiff de yanıma oturdu.. Ama rahatlığımız uzun sürmedi.. Tanrı Hades ve ölüleri tabiri caizse saz arkadaşları etrafımızı sarmıştı.. Tanrı Hades konuştu..

Ne hakla benim krallığıma girersiniz veletler..

Yerimden kalkmadan canım biraz ölmek istedi diye cevap verdim..

Bu ne cürret diye bağırdı hades.. Daha önce hiç ölüler tarafından öldürüldünüzmü.. Pis pis sırıtıyordu..

Gülerek bağırdım.. Ya sen Tanrı Hades hiç ışık hızında tekme yedin mi.. Kardeşime baktım.. Kardeşim garip bir şaşkınlık vardı ama gülmemek için kendini zorluyordu..




(Bir dahaki post son.. Işık hızında kaçıyoruz )

İlk defa ateşli ok atmıştım. Bunu nasıl becerdim bilmiyordum ama bu çok önemli bir yetenekti. Bu oklar sayesinde dev yandı ve yok oldu.Çok yorulmuştuk. Bir yere uzandık. Kardeşimin hala nasıl ışık hızına ulaştığını anlayamıyordum. Tamam, bu çok mantıklıyı ama yine de kafam almıyordu. Kısa bir süre sonra Tanrı Hades bizimle konuşmaya başladı. Daha doğrusu bittiğimizi söyledi. Kardeşimde özür diliceğine Hades'e meydan okudu. Yon'un sayesinde başımız büyük bir beladaydı. Tamam, zaten beledaydı ama bu sefer kesin hapı yutmuştuk. Yon'a şaşkın şaşkın bakıyordum ve babamdan; kardeşime akıl, bize de yardım diliyordum. Yon bana bir şey anlatmak ister gibi bakıyordu. Çok geçmeden ne demek istediğini anlamıştık. Etrafıma bakındım. Her tarafta canavarlar vardı. Tanrı Hades bizi öldürmekte kararlı gibi görünüyordu. Yon işaret verdiğinde ayağa sıçadım ve bütün gücümle koşmaya başladım. Kardeşimde hemen arkamdan geliyordu. İki canavarın arasından geçip çıkışa doğru koşuyorduk. Cehannem tazıları ve diğer canavarlarda peşimizdeydi. Kardeşim gittikçe hızlanmaya başladı ve benim önüme geçti. Beni arkada bırakmamak için daha fazla hızlanmıyordu. En sonunda çıkışa varmıştık. Hiç vakit kaybetmeden yeraltında çıktık ve koşmaya devam ettik.




Rp Bitmiştir!