Yer Altının Işığa İhtiyacı Var-2

Cerberustan kurtularak doğru aspodel tarlalarına koştuk.. Uzun bir süre koştuktan sonra asphodel tarlalarına vardık.. Ve neden tarla dendiğini anladım.. Burası insan tarlasıydı.. Buğday tarlası gibiydi her taraf insan kaynıyordu.. Öldükten sonra buraya gelmeyeceğime yemin ettim kendi kendime.. Tiff ile soluk soluğa kalmıştık.. Ama Asphodel Tarlalarında yeraltına özgü bir kaç savunma sistemi daha vardı.. Zaten yeterince güç kullanmıştım.. Uzaktan havlama sesleri geliyordu.. Cehennem köpekleri bizi yakalamaya geliyordu. Üstümüze zırh bile almamıştık. Tiff'e kolyemi verdim. İhtiyaç olduğu anda ortasındaki taşı çevir.. Ölmezsem onu alırım ona göre.. Tiff buraya benim yüzümden gelmişti ölmesine dayanamazdım..

Cehennem köpekleri geliyor.. Eğer ayrılırsak Işıkla S.O.S yap seni bulmaya gelirim.

Pekala.. Ama kolye..

Bir zırha dönüşüyor.. Çok uzun süre kaldıramazsın gerçekten ağır ve sert.. Seni koruyacaktır.. Ne zaman kullanacağını doğru seç.. En fazla iki dakika seni bütü darbelerden korur.. Ortadaki turkuaz taşı çevirdiğinde

Ya sen dedi.. Ama ben canavarlara doğru koşmakla meşguldüm.. Yüzüklerimdeki taşları çevirdim.. Elimde iki tane ölümcül ilahi bronzdan kılıçlarım belirdi.. Eminim birbirimizi buluruz diye içimden geçirdim ve ilerde ilk düşmanı gördüm..



(Biraz kahramanlık yapayım dedim.. Bir daha ki post beni bul )

Yon bana kolyesini vermişti. Dediğine göre bu kolye bir kalkana dönüşüyordu. Doğru zamanda kullanmam gerekiyordu. Yon ben bir şey diyemeden Yon çoktan seslere doğru gitmişti. Ee, şimdi ben ne yapacaktım? Kardeşimi canavarlara karşı yalnız mı bırakacaktım? Hayır, asla böyle bir şey olamazdı. Yon'un gittiği yöne doğru koşmaya başlamıştım ki soldan da havlama sesleri gelmeye başladı. Yana baktığımda cehennem köpeklerini gördüm iki taneydiler. Demekli Yon'un yanında daha fazla köpek vardı. Onun yanına gidip yardım etmek istiyordum ama şu an bunlarla uğraşmam gerekiyordu. Kendi kolyeme bastım ve ok-yay takımımı elime aldım. Hemen bir ok aldım ve köpeklerden birine nişan alıp attım. Köpek anında buharlaşıp yok oldu. Ancak arkalarından bir kaç köpek daha geliyordu. Bana çok yaklaştıkları için ok da atamazdım. Hemen hançerimi çektim ve savaşmaya başladım. Çok mecbur kaldığım için kardeşimin verdiği kalkanı kullanmaya başladım. Dediğinden daha ağırdı. Canavarları geri püskürttükten sonra kalkanı tekrar eski haline döndürdüm ve koşmaya başladım. Yon'un gittiği yöne doğru koşuyordum. Yüzüğümdeki ışığı açtım ve S.O.S çizmeye başladım. Uzun bir süre koştuktan sonra ileride canavarlarla savaşırken Yon'u gördüm.

Yon cehennem tazılarıyla uğraşıyordu. Bana iyi olduğunu söylemişti ama pek öyle görünmüyordu. Yon'a doğru koşmaya başladım. Kısa bir süre sonra yay-ok takımımı kullanmam gerektiğini gördüm. Sonuçta Yon hepsine yetemezdi. Olamaz, bir cehennem tazısı kardeşimi yaralamıştı. İşte, şimdi bunlar bitmişti. Aşırı sinirlenmiştim. Çok hızlı bir biçimde birbiri ardına okları yayıma gerdirip iki cehennem tazısına fırlatıyordum. Çok kısa bir süre içinde iki canavarda buharlaşıp yok oldu. Yon bana baktı ve "Heyy, Tiff EĞİLLL.." diye bağırdı. Refleks olarak hemen eğilmiştim. Kafamın üzerine baktığımda bir pençenin kıl payı beni ıskaladığını gördüm. Bu sırada Yon çoktan yanıma gelmişti ve yaralı olduğu halde canavarlarla savaşmaya başlamıştı. Hemen ayağa kalktım ve hançerimi çıkardım. Arkamdan gelen bu cehennem tazılarıyla savaşmaya başladım. 3 taneydiler. Bunlar kardeşim ve benim için çok kolaydı. Yon da ben de kısa bir süre içerisinde iki cehennem tazısını yok ettik. Son bir tane kalmıştı. Yon'a baktım. Acı çekiyor gibiydi. Galiba yarası kötüydü. Hançerimi son kalan canavara da saplayıp yok ettim. Ortalıkta cehennem tazılarından eser kalmamıştı. Hemen kardeşimin yanına gidip omzuna bakmaya başladım.

Doğru ya! Yon haklıydı, bizim yaralardan korkmamıza gerek yoktu. Bu Apollon'un çocuğu olmanın bir pozitif yönüydü. Yon'un omzu yavaş yavaş iyileşmeye başlıyordu. Ben de şifa gücümü kullanarak iyileşmesini hızlandırmaya çalıştım. Kısa bir süre sonra Yon, "Bu kadar yeter." dedi. Yon'a 'yapma' der gibi baktım ve "Tam olarak iyileşmedin." dedim. Kardeşim, "Biraz daha burada durursak canavarlarla savaşmak zorunda kalacağız." dedi. İşte buna verecek bir cevabım yoktu. Yon çok haklıydı. Çok büyük bir ihtimalle canavar sürüsü birazdan buraya gelirdi. Başımla Yon'u onayladıktan sonra onu ayağa kaldırdım ve yavaş yavaş yürümeye başladık. Bir sürü ölülerinden arasından geçiyorduk. Nereye gittiğimizi ikimizde tam olarak bilmiyorduk. Başımıza birkaç bela daha gelmemesi için babama içimden dua ettim. Tabii bunun işe yaramayacağını çok iyi biliyordum. Yon bayağı iyileşmişe benziyordu. En azından artık çok da acı çekmiyordu. Uzun bir süre yürüdükten sonra uzakta bir nehir gördük ama bu bildiğimiz nehirlerden değildi. Bu, Styx Irmağı'ydı.



Devamı Styx Irmağı'nda!