Cezam eğlenceli hale geliyor

Thalia'nın ağacının yanında oturuyordum. Kampın sınırları dışındaki karı görebiliyor, hemen gidip bir kardan adam yapmak istiyordum. Ama burada kısılı kalmıştım, sınırların dışına çıkmak yasaktı ve benim kurallara uymam gerekiyordu. Yumruğumu sıktım. Burada böyle oturmak benim görevim değildi ama. Hele hele dibimde bir ejderha varken bu hiç de eğlenceli olmuyordu. Altı üstü bir şey kırmıştım -tamam tamam o yıllardır saklanan çok değerli bir Hera heykeliydi ama ona yanlışlıkla çarptığımda buna pek dikkat ettiğim söylenemezdi- ve bana bu saçma cezayı vermişlerdi. Tam bir işkence! Etrafa bakındım. Kampta melezler oradan oradaya gidiyor, kılıç ya da ok antremanına yetişmeye çalışıyorlardı. Kampta hava ayarlanıyordu o yüzden soğuk ve yağmur yüzü görmüyorduk. Tabii kar da.
Kimsenin bana bakmadığını görünce ayağı kalktım. Yanımdak, ejderha ilk önce soru soran bir ifadeyle baktı ama sonra bıkkınlıkla azıcık ateş püskürdü. Ben ise o arada onun yanında değildim. Biraz ilerledim. Sınırın nerede olduğunu ölçmekle meşguldüm. Yavaş yavaş adımlarla gidiyordum ve ellerim havadaydı. Sonunda bir şey hissettim. Ağaçtan yanlızca 3 metre uzaktaydım. Ellerimle havayı yokladım. Sonra içinden geçtim. Ellerim buz gibi havayla buluşmuştu. Hafifçe gülümsedim ve aynı yerden dışarı adım attım. İlk fark ettiğim şey hava oldu, buz gibiydi, donuyordum ama yine de kurallara uymamanın zevkini yaşıyordum.
İkincisi ise arkamdaki bir sesti.

Ok antrenmanından erken çıkmıştım. Koşu çalışması yapmayı planlıyordum. Uzun zamandır koşmuyordum ve dolayısıyla da kondisyonumu çok düşürmüştüm. Kampta koşmaya başladım. Etrafı turluyordum. Arada sırada rastladığım melezlerle de konuşuyordum. Uzun bir süre koştuktan sonra Thalia Ağacının oraya varmıştım. Orada kuzenim Adya’yı gördüm. Sonradan hatırladım ki Adya ceza almıştı ve orada cezasını çekiyordu. Ancak Adya yürümeye başladı ve kamp sınırını geçti. Bende yanına gitmeye karar verdim. Yanına vardığımda "Selam kuzen!" dedim. Adya şaşkın bir ifadeyle bana döndü ve "Selam!" dedi. Aklımdaki soruyu ona yönelttim; "Kampın dışında ne yapıyorsun?" Adya daha uzaklara baktı ve "Canım sıkıldı, eğlenmeye çalışıyorum." dedi. Bunu çok sıkkın söylemişti. Gülümseyerek "Sana eşlik edebilir miyim?" diye sordum. Adya gülümsedi. Anladığım kadarıyla çok mutlu olmuştu. Onu mutlu edebilmek beni de çok mutlu etmişti. Adya, "Tabii ki!" dedikten sonra kampın sınırından geçerek onun koluna girdim. Böylece iki kuzen süper bir maceraya atıldık.

Yanıma Tiffany'nin gelmesine sevinmiştim. Yanlız kendimi pek iyi hissetmeyebilirdim. Özellikle kuralları çiğnerken. ''Kampın dışına çıkmamamız gerekiyor, biliyorsun değil mi?'' dedi ona bakarak. Onu belaya sokmayı da istemyordum bir yandan. Tiffany omuz silkti. ''Evet. Ama boşversene, melezler başını hep belaya sokar. Kherion buna alışmış olmalı.'' Eh, o haklıydı. Hafifçe eğilip yerdeki kara dokundum. Yeniden kar görmek güzeldi.''Hazır kampın dışındayken bir kartopu savaşına ne dersin kuzen?'' dedim arkam dönük olarak. ''Ben hazırım bile kuzen.'' dedi Tiff. Ben de ona dönme gafletinde bulundum ve suratıma kocaman bir kar topu yedim. ''Hey! Bu haksızlık ama!'' diye yakındım ve kartopu yağmuruna tutunurken eğilim kartopu yapmaya çalıştım. Tiff bir kar topu atıyor, bir gülüyordu. Arada sırada Apollon çocuklarının neşelerine ihtiyacım oluyordu gerçekten.
Sonunda bir kar topu hazırlayıp ona doğru atmıştım ama tam o sırada bir kartopu görüşümü kesti ve ıskaladım. ''Ah, bir Artemis avcısına yakışır mı bu!'' dedim yine. Ben mızmızlandıkça Tiff daha çok gülüyordu.

Adya'yla kar topu savaşına başlamıştık. Daha doğrusu ben saldırıyordum, Adya kardanadam olmaya başlamıştı. Gülmekten ölüyordum. Gerçeken bu çok eğlenceliydi. Adya sonunda bir kaç tane bana kar topu atmayı başarmıştı ama ya o ıskalıyordu ya da ben şahininki gibi bir göze sahip olduğumdan kolayca bu saldırılardan kurtuluyordum ve hemen bir tane daha kar topu hazırlayarak Adya'ya atıyordum. Adya, "Yaaa!" diye bağırdı. Artık o kadar çok gülmüştüm ki karnıma ağrılar girmişti. Gülmekten karların üzerine yattım. Bunu fırsat bile Adya kocaman bir kar topunu üzüme yapıştırdı. İşte bu kötü olmuştu. "Bittin sen!" diye bağırdım ve gilerek ayağa kalktım. Adya kaçmaya başladı. Ben de onu kovalıyordum. En sonunda yanlış yere basım. Ayağım kaydı ve yere düştüm. "Ahh!" diye bağırdım. Şimdi gülme sırası Adya'daydı. Gülerek yanıma geldi ve "İyi misin?" diye sordu. "Oradan nasıl görünüyorum." dediğimde Aday kahkahalar atmaya başlamıştı. Anlaşılan çok komik görünüyordum ve çok yanlış bir soru sormuştum. Ayağa kalkmaya çalıştım ama kalkmayı beceremedim. Yattığım yerden saçımı düzelttim. Adya sonunda kendini durdurabildi ve bana elini uzattı.

Tiffany'yi çektim. Birazcık silkindikten sonra ''Teşekkürler.'' dedi. Ben ise tetikteydim. Onun beni kandırıp yüzümü kartopuna bulamasını hiç mi hiç istemiyordum. Bu arada çalılıklardan bir ses duydum. ''Sen de bir ses duydun mu?'' diye sordum Tiffany'ye. Bu arada başımı çalılığa çevirmiş, hafifçe gerilemiştim. Bu neyse büyük bir şey olduğundan emindim. Tiff de kısa sürede yanıma geldi. ''Sence bu ne?'' diye fısıldadı bana. ''Emin değilim, ama hareket etmemeliyiz, bizi anında kapabilir. Sakin ol ve kıpırdama. Sakın kıpır-'' Tiff ayağını bir taşa çarptı ve düştü. O arada o şey çalılığın arkasından çıktı. Bir yabandomuzuydu. Adını Sat öğretmişti bana ama şimdi hatırlayamıyordum. Yanımda hiç bir silahım yoktu, şimdi ne yapacaktım ki?

Yere çok fena düşmüştüm ve yabandomuzu üstümüze doğru geliyordu. Daha doğrusu benim üzerime geliyordu ve ben kalkamıyordum. Adya'yla göz göze geldi. Aklımdan ne geçtiğini anlamış olacak ki yerden bir kar topu aldı ve canavarın üzerine attı. Dikkati kendisine çekmeyi başarmıştı. Adya koşmaya başladı. Bütün gücünü harcıyordu. Hemen kendimi zorlayarak ayağa kalktım ve kolyeme bastım. Kolyem anında yay-ok takımına dönüşmüştü. Bir ok aldım ve canavara fırlattım. Ok canavara tam isabet etmişti ama hiçbir işe yaramamıştı. Sadece canavar bana dönmüştü e bana doğru geliyordu. Bu da iyi, hiç yokken Adya'nın üzerinden almıştım. Bir ok daha aldım ve canavara tekrar fırlattım. Yine tam isabetti ama hiçbir işe yaramamıştı. Ne yapmam gerektiğini anladım ve bütün gücümle koşmaya başladım. Bu arada yay- ok takımımı Adya'ya attım ve bileziğime bastım. Bileziğim hançer halini aldı. Şu an en mantıklı şey hançerle savaşmaktı.

Yabandomuzu sinirli görünüyordu. Belki de buraya gelerek onu rahatsız etmiştik. Tiffany'nin verdiği okları şimşek gibi atıyordum ama yabandomuzuna etki bile etmiyordu. ''İşte yaramıyor Tiff! Geri çekilelim!'' Ancak Tiff hızını alamamış gibiydi. Elinde hançeri, savaş pozisyonunda kalmaya devam ediyordu. Yabandomuzuna çaktırmadan Tiff'in yanına gittim. ''Tiff-'' Tiff sesimi duyunca benim olduğum tarafa döndü ama ben ona çok yakındım. Elindeki hançer farkında olmadan kolumu kesti. Tiff hançerini bırakıp koluma baktı. ''Sorun değil, biz Artemis Avcıları bir kaç şifa büyüsü biliriz.'' dedim. Yabandomuzu yaramı farketmişti, onun için yaralı bir avdım. İşi çok kolaydı. Tabii ben buna izin veremeyecektim.