Bir Athena kızıyla gece karşılaşırsan neler olur?

Plajda sakince dalgalrı seyrediyordum. Tamam, Poseidon'dan nefret ediyordum ama deniz bana... huzur veriyordu. Nedenini anlamadığım bir şekilde beni sakinleştiriyordu. Bütün sorunlarımı unutuyordum sanki. Bu harika bir duyguydu. Böyle rahatladığım zamanlar dayımın beni ona ne kadar kötü şey söylesem bile beni affettiğini düşünüyordum. Bana ödül bile veriyordu. Bazen, yanlızken aslında onu sevdiğimi düşünüyordum. Sonra, birisi yanıma gelince-o his uçup gidiyordu. Sere kaçarcasına yürürken bana çarptığında yine öyle olmuştu. ''Ah, hey dikkat etse-'' Tam o sırada o olduğunu anlamıştım işte. Nasıl bir tepki verdiğimi tahmin edebilirsiniz. Sere ağzındaki çileği yere düşürüdü. Kesinlikle tarlalarda olduğunu düşünüdüm. Bu durumda kaçması normaldi. Ama gecenin bu saatinde ne yaptığını merak etmiştim.
''Sere?''

Biraz duraksadım. Anlayamıyordum, Sere bana niye böyle davranıyordu ki? Ben ona ne yapmıştım? Onunla geçirdiğim zamanları taradım ama onu üzecek bir laf söylediğimi hiç mi hiç hatırlamıyordum. Önüme dönüp dalgalara bakmaya devam ettim ama aklım hem Sere'nin niye bana küstüğüne yönelikti. Kendime üzülmüyordum, hayır, sadece onu niye kırdığımı düşnüyordum. Birisini kırdıysam o gece asla uyku tutmazdı beni. Küçükken bir kere babama bağırmıştım. O gece dönüp durmuştum, sonunda onun yanına gidip yanağına bir öpücük kondurmuştum. Babam hemen uyanıp bana sarılmıştı. Bir süre sonra da huzur içinde uykuya dalmıştım. Babam bana hep çok hassassın, sürekli başka insanları düşünüyorsu ve duyguların seni büyük ölçüde etkiliyor derdi de, hiç bir şey anlamazdım. Şimdi onu anlayabiliyordum. Sonunda dayanamayıp Sere'ye döndüm. ''Sere? Ne oldu?'' diye sordum. Ne demek istediğimi anlamış olduğunu biliyordum. Ama doğru düzgün cevap vermeyeceğine de emindim. Ama kendim anlayamıyordum! Onu hiç bir şey yapmamıştım ki! Belki de Leo meselesindendi... Yok canım, dedim içimden. O mazide kaldı, artık bunu takıyor olamaz değil mi? Hiç sanmıyorum. Ben o konuyu unutup onunla tekrar arkadaş olmakta bir zorluk çekmemiştim, ama o o zamandan beri bana karşı çok mesafeliydi. Belki de sinirleri bozuktu ve bana sadece bugnülük böyle davranıyordu. Öyle olmasını umabildim sadeceç

Sere'yi sadece ağzım açık bir şekilde izleyebildim o kadar. Bir süre üzerimdeki şoku atlatamadım. Sonunda onun ağlamasını engellemek için bir şeyler yapmaya karar verdim. O beni ne kadar üzse de kimsenin ağlamasına dayanamazdım. Ama herhangi bir teselli hareketi yaparsam yine beni tersler diye düşündüm. O yüzden lafına cevap vermeye karar verdim.''Sevdiğim kişiler derken? Kimden bahsediyorsun ki? Ben senin sevdiğin kişilere bir şey yapmadım!'' diye savunmaya geçtim. ''Ayrıca lütfen bağırma Sere! Eduard da gitti unuttun mu? Ben de en az senin kadar acı çektim!'' Ona bunu uzata uzata anlatmama gerek yoktu, zaten düşündükce yine gözlerim doluyordu. Ben kime laf söyledim diye düşünmeye çalıştım. Belli ki Stephan'la ilgiliydi. O değildi. Stephan 'ın kardeşlerine ve kulübesine de bir şey söylememiştim. Poseidon'a mı? ''Poseidon'dan mı bahsediyorsun sevdiğin kişi olarak?'' Bu sefer şaşkınlıktan ağzım açık kalmıştı. ''Yok canım...'' dedim. Sere bana yine ters ters baktı. ''Bak Serena, Poseidon'u pek sevmememi bütün kamp biliyor tamam mı? Sen nasıl Medusa ve örümcekleri sevmiyorsan benimki de öyle bir şey işte!'' Poseidon'un Demeter'e ne yaptığını bilmiyor muydu Sere? Tabii ki bilirdi, o her şeyi bilirdi. O zaman niye buna alınmıştı ki? Acaba bir şeyleri ben mi yanlış anlamıştım, kaçırdığım bir şeyler mi vardı?

Artık içimdeki öfke dalgasının iyice arttığını hissediyordum. ''Anlamıyorsun Sere... Ne kadar anlatmaya çalışsam bile sanırım senin düşünceni hiç bir şekilde değiştiremiyeceğim.'' Kederle derin bir nefes aldım. Onunla uzaklaşmayı hiç istemezdim. Ve Stephan'a söylediklerimi ciddiye alıyorsa yapabileceğim bir şey yoktu. Stephan da ben de onların şaka olduğunu biliyorduk. Ama Sere bunu anlayamamıştı belki de. Aslında onu anlayabiliyordum. Aynı şey Eduard'a olsaydı ben de kendimi kötü hissederdim. Ama Sere'ye asla bu kadar kızmazdım. Eğer kendini benim suçlu olduğuma şartlamışsa, bunu değiştiremeyeceğimi biliyordum. Sere'yi en azından bu kadar tanıyordum. Ed'i aklma getirince reflekssel olarak yumruğumu sıkmıştım. Ağlamamak için kendimi ancak böyle tutabiliyordum. Hele Sere'nin yanında zayıf görünürsem, iyice kötü olurdu. Gözlerim buğlanırken başımı yana çevirdim. Birazdan göz yaşlarım akmaya başlayacaktı ve ben de kendimi bir daha durduramazdım.

Serena'yı hiç anlamıyordum. Bana gıcıklık yapıyordu, zaten kampa gelmeden önce hep beni ezerlerdi. Sadece burada... Farklı olacağını düşünmüştüm. Şu ana kadar öyle sanıyordum. Ama Sere'nin bana bulaşmasını aklım almıyordu ki. Öyle moralim bozulmuştu ki şu anda sadece kulübeme gidip Yaz Gündönümü'ne kadar ağlamak istiyordum. ''Saol Sere, ben kendim idare edebilirim.'' dedim ve Doğataşını çıkardım. Harpyalar bize doğru geliyorlardı. Çok kızgın ve çok aç oldukları belliydi. Belki Sere bu kadar bağırmakla iyi etmemişti. Belki mi? Sere sanki onlardan hıncını almak istermiş gibi onların üzerine atıldı. Ama Harpyaları yok ettikçe yardım etmek için başkaları geliyordu. Ben de Sere'yi yanlız bırakmamak için Harpyaların arasına daldım. Harpyaları öldürmek kolaydı, ama yine de beni iğrendiriyorlardı. Üst üste Harpyaları öldürürken bir tanesinin Sere'ye doğru gittiğini gördüm. Nasıl olsa Sere karşılar, boşver dedim içimden ama Sere başka bir Harpyayla meşguldu. Şimdi ise arkasını Harpyaya dönmüştü. ''Sere!'' beni duymadı, belki duymak istemedi. ''Serena! Dikkat et!'' diye bağırdım olağan gücümle. Ama sonra dayanamayıp Sere'ye saldırmak üzere olan Harpyaya kılcımı geçirdim. Şimdi Sere'nin ne tepki vereceğini bilemiyordum. Büyük ihtimalle tekrar bağırıp isteri krizlerine girecekti ama, kendi kafamı sağ saola dolaşan Harpyalara verdim tekrar ve Sere'nin fazla olay çıkarmamasını umdum.

Serena'nın kılıcından bir ışık çıktığını görmüştüm, birden sersemledim. Sere'nin etrafındaki harpyaların kaçıştığını bile zar zor görebilmiştim. Başımı tuttum. ''Ah, Sere...'' dedim ama sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı. Niye bu kadar kötü hissediyordum ki? Başım zonkluyordu ve dönüyordu. Ayaklarımı zar zor hareket ettirdip Sere'ye doğru yürümeye başladım. ''Sere...'' diyebildim ve sonra onun bayılmış olduğunu fark ettim. Gözlerim zaten yarı açıktı, ama artık hiç bir şeyi göremiyordum. Daha fazla dayanamayıp onun yanına yığıldım.
''Maya! Uyan!'' Gözlerimi yavaşça açtım. ''Hıh? Serena?'' Hiç bir şey hatırlamıyordum, ben nasıl uyumuştum? ''Evet canım, bunu hatırlayabildiğine sevindim!'' Tamam ya, niye bu kadar baskı yapıyordu ki? ''Ben nasıl bayıldım?'' Sere iç çekip ayağı kalktı. ''Emin değilim. Belki de Işıksaçan'ın ışığından bayılmış olabilirsin. Ama bu daha önce kimseye olmadı. Çoğu sadece sersemledi. Eğer bayıldıysan senin bünyen çok çok güçsüz olmalı.'' İç çekip ayağa kalktım. ''Bunu biliyorum zaten.''