Arenaya geldiğimde seyirciler orada toplanmıştı bile. Benim ezilmemi görmek için gelmiş olmalılardı. Yanılacaklarını umsam da kamptaki en güçlü meleze, üstelik bir Ares çocuğuna meydan okumuştum ve bunu hakkediyordum. Ne olursa olsun bu düelloyu bırakmayacaktım, yenilecek veya yenecektim, asla pes etmeyecektim. Karşımdaki kim olursa olsun Hera beni seçmişti. Yani ben özeldim ve bunu yapabilirdim. Hera'nın beni seçmesinde özel nedenler vardı; aynı onun gibi sinirli olmam gibi. Sinirliliğimin burada işe yarayacağını umuyordum, daha doğrusu bunu istiyordum.
Seyircilere arkamı dönerek onları selamladım. Ama "yuuh!" seslerinden başka ses duyulmuyordu. Kampta sevilmediğimi biliyordum, ilk geldiğimde yaptığım densizliklerin ne boyutta olduğunun da farkındaydım. Ama yeniydim, biraz hoşgörebilirlerdi. Popüler olmadığım bir kampta üstüne üstlük sevilmemem beni daha da sinirlendiriyordu. Sat gibi dillere destan bir hırslılığım olmasa da ben de hırslıydım. Adrian beni sinirlendirecekti ve ben onu yenecektim, kılıcıma baktım, parıldıyordu. Kılıcımı çok seviyordum, kampta ilk bunu kullanmıştım ve gerçekten harika işler çıkartabiliyordum kılıcımla. Burada da çıkartacaktım, yenmem gereken bir melez vardı.
Hakemimiz Savaş Tanrısı Ares'ti. Ares'e karşı her zaman bir hayranlık beslemiştim, Savaş Tanrısı kadar önemli bir şey yoktu benim için, çünkü savaş yaşamdır, zevktir, hayattan tat almaktır. Her ne kadar Adrian onun oğlu olsa da ona müsama göstermeyeceğini biliyordum, en azından umuyordum çünkü Ares'e karşı olan hayranlığım sonucu onu hakem seçmiştim. Adrian seçimi bana bırakmıştı, nasılsa kazanacağını düşünüyordu ama bu sadece düşüncede kalacaktı, onu yenecektim. Ares'e baktım, sıkılmış gibi bir hali vardı. Sanırım o burada oturmaktansa savaşmayı, New York'ta melezlerle uğraşmayı veya müstakbel karısı Afrodit'le gününü gün etmeyi yeğlerdi, gerçi kim olsa Afrodit'i severdi ama bu farklıydı, Afrodit Ares'i seçmişti.
Sonra gözlerimi rakibime döndürdüm. Arkasını döndü ve tüm arena bağırdı. Onun çok düşmanı vardı, ama en azından popüler ve güçlüydü. Benden çok daha farklı bir konuma sahipt, bir çevresi vardı. Benim kardeşlerim kampa uğramaya bile tenezzül etmezken ben kampta günümü geçiriyordum. Adrian kılıcına bakıyordu ve diğer silahlarına. O silahlara bu kadar drahmi verdiğine inanamıyordum, bunlar en az 1000 drahmi ederdi, ama düelloda beni yenmesini kolaylaştırıyordu, onun parayı önemsediğini sanmıyordum.
Adrian'ı da kolaçan ettikten sonra kendime döndüm. Kılıcım hazırdı, parıl parıl parlıyordu; gözler onun üzerinde olmasa bile benim gözüm ve Hera'nın gücü onun üzerinde oldukça ben savaşmaya devam edecektim. Kalkanıma baktım, o da iyi durumdaydı. Savunmak için mükemmeldi, sanki bu günü beklemişti. Kılıcımı alıp, kınına soktuktan sonra belime taktım ve kalkanımı da elimde hazır ediyordum. Artık başlamak için hazırdım, yensem de, yenilsem de savaşacaktım.
Konu: Adrian Black x Jacquenetta Solielle 
Çarş. Ara. 15, 2010 4:26 am