Artemis'le tanışmak

İşte zamanı gelmişti. Beni melez kampına getiren ve çoğu kişinin biraz koktuğu ama benim çok sevdiğim Artemis'i ziyarete gitmenin zamanıydı. Çok heyeacanlıydım. Sat'le beraber Empire State Binası'nın önünde indik. Sat bana cesaret verici bir şekilde gülümsedi.
''Tamam kardeş, benden bu kadar. Sana iyi şanslar.'' Benim gergin durduğumu gördüğünde tekrar gülümsedi. ''Merak etme, iyi olacak.'' Sonra da Plüton'u alıp havada yükseldi. Derin bir iç çektim ve içeri girdim. Etrafta yanan toplar ve mtolojik kabartmalar beklemiyordum ama bu kadar normal olması çok garibime gitmişti. Ne yapabilirdim, Amerika'ya ilk defa geliyordum. İngiltere'nin yapılarını sorsalar beş saniyede cevaplardım ama burası... Zordu.
Etrafta birkaç kişi vardı. Ne yaptıklarına bakmadan asansöre doğru gittim. Sat ne demişti, asansöre bin, 600. kat. Birde bir şey daha, güvenlik görevlisini unutma. Ne demek olduğunu şimdi anlayacaktım. Hızla asansöre giderken önüme takım elbiseli bir bedenin çıktığını hissettim.
''Buradaki işler için fazla küçük değil misin sen?''
''Evet ama bir melezsen yaş farketmez.'' dedim diğerlerinin duyamayacağı bir sesle. Adam tek kaşını kaldırdı ama devam etti.
''Yine de giremezsin.'' Kaşlarımı çatmıştım. Adamla kavga etmek niyetinde değildim. Daha önemli işlerim vardı.
''Çekilsen iyi olur, Artemis ve Morpheus'un gazabına uğramayı hiç istemezsin.'' Adam özellikle Artemsi'in ismini duyunca geriledi. Onun erkeklere olan tavrını iyi biliyor olmalıydı.
''Aferin.'' dedim sesizce ve asansöre bindim. 600. düğmeyi buldum ve bastım. Ama çalan şarkı sinirimi bozmuştu. ''It's a summer, it's a good day, I feel good and...'' Bunu 600 kat boyunca dinlerseniz bütün sinirleriniz alt üst olur. Kaçlardı bu, 40 mı 50 mi? O kadar sıkıldım ki içimden bir şarkı mırıldanmaya başladım. Sonunda bir dink sesi geldi ve kapılar açıldı. Havada durun taşlardan oluşan bir köprü vardı. Yükseklik korkumu düşünmemeye çalışarak köprüden geçtim. Açıkçası tanrıların toplandığı binaya girmek istemiyordum. O kadar tanrı ve tanrıçayala dip dibe olmak... Biraz beni korkutmuştu. Ve sıkmıştı tabii.
Köprüden zor da olsa geçtim ve kendimi Olimpos'un harika sokaklarında buldum. Küçük evlerin içinde küçük tanrılar vardı. Çoğu dışarda hava alıyordu. Bazıları konuşmaya dalmıştı. Gözlerimle babamı aradım ama görememiştim. Üzgün bir şekilde kalabalığın ortasında Artemis'i bulmaya çalıştım. Bir ara onu görmüş gibi olmuştum. Bir bahçe gibi bir yerin önünde duruyordu. Sonra birden yok oldu. Sanki oraya gitmemi istiyordu. Ben de o bahçeye doğru ilerledim. Etrafa bakındığımda bahçede kimsenin olmadığını gördüm. Hayal mi görmüştüm acaba?
Arkamdan bir ses gelene kadar hayal gördüğümü düşündüm.
''Merhaba avcım.''

Her zamanki gibi Olimpos'ta takılıyordum. Canavar bulmak her geçen gün zorlaşıyordu. Ya direk kampa saldırıyorlar ya da melezler tarafından öldürülüyorlardı.

Günlük işlerimden birini yapmaya karar verdim. Avcılarımı izlemek. Adyali'nin geleceğini gördüğümde, Olimpostaki bahçelerden birine gittim ve orada onu beklemeye başladım. Geldiğinde ona seslenemeyeceğim için önce beni görmesini bekledim. Sonra bir an yok olup tekrar görünür hale geldim. O da avcılarımın ne kadar zeki olduğunu kanıtlamak istercesine ne demek istediğimi anladı ve bahçeye geldi. O çevresine bakınırken birden belirdim. ''Merhaba avcım.'' birden bana döndü. ''Tanrıçam.." ona gülümsedim. ''Adyali. Seni burada görmek ne güzel." şaşkın bir şekilde bana baktı. Melezlerin buraya gelmesi istenmezdi ama bu benim umrumda bile değildi. Avcılarımı seviyordum ve onları görmek rahatlamamı sağlıyordu.

Hediyeme mutlulukla bakıyordum.
''Beğendiğini umuyorum" dedi Tanrıça Artemis. Ama zaten beğendiğimin her halimden belli olduğuna emindim. Hediyemle farklı silahlar yapmayı denerken Artemis bana hafifçe gülerek bakıyordu. Onun gerçekten avcılarını sevdiğine emindim. Başkaları onu yanlış anlasa da, o iyi bir tanrıçaydı. ''Beğenmene sevindim Adyali.'' dedi. Onun sesinde bir acelecilik hissetmiştim. Yukarıya baktım. Olimpos biraz daha karanlık gibiydi. Sanki üzerime kara bulutlar toplanmıştı.
''Anladım, tanrılar benim burada bu kadar kalmamdan memnun değiller.'' dedim. Hafifçe silkinerek ayağı kalktım. Artemis gitmemi istemiyor da başka çaresi yokmuş gibi kaygıyla bakmıştı bir an. Sonra hemen duruşunu düzeltip bir tanrıçaya yakışır bir şekilde yüzünü ifadelerinden kurtardı. ''Hoşçakal avcım, dilerim ki senin de diğer avcılar gibi cesur ve güçlü olacağından şüphem olmasın.'' Sözleri bana hafifçe imalı gelmişti ama ne olduğunu anlayamamıştım. Başımla Artemis'e selam verdikten sonra bahçenin çıkışına yöneldim.