Amy Kleppy ve Cornelia Scarlett

Arenaya girdiğimde heyecandan bacaklarım titriyordu. Kendimi yükseklik korkusu olmasına rağmen bir binanın en yüksek katına çıkmış ve kendisini oradan aşağı atmaya çalışan sorunlu biri gibi hissediyordum. Arena o kadar kalabalık ve o kadar sesliydi ki hiç rahat değildim. İçimdeki merak ve şüpheyle düello yapacakların olduğu listeye doğru ilerledim. İlerlerken çevreme bakıyordum ve düşünüyordum nasıl bu kadar soğukkanlı olabiliyorlardı ?

Listenin asıldığı duvara geldiğimde beni sevinçten bağıranlar , çığlık atanlar , birbirlerine pis pis bakanlar , yenildiğini şimdiden kabul eden insanlar daha doğrusu melezler karşıladı. Listeye bakmadan önce acaba buradan kaçma gibi bir ihtimalim var mı ? diye çevreme baktım ama sonra düşündüğümün saçmalığından kendime güldüm.

Liste o kadar kalabalık ve düzensizdi ki heyecanım daha bir arttı. Parmağım Amy Kleppy'nin üstüne gelmişti hemen titreyen parmaklarımla karşımdaki isme baktım ve dondum. Emin olmak için tekrar tekrar baktım ama sonuç aynıydı. İleride olacakları düşündükçe başımdan kaynar sular dökülüyordu ve daha da kötü oluyordum. Sesli ve dalgın bir ifadeyle:

-Nasıl olabilir böyle bir şey biz iki en iyi arkadaş ve kocaman bir düello diye kendi kendime soruyordum. O şaşkınlıkla herkes nereye gidiyorsa bende oraya gitmiştim ve kapının üstündeki yazıyı okumak aklıma biraz zor gelmişti. Kapının üstünde kocaman kocaman harflerle DÜELLOYA HAZIRLANMA ODASI yazıyordu. Elim mahkum bir ifadeyle oraya girdim. Adımı orada da bulmakta zorlanmıştım ama bulmuştum sonunda. Odanın içine girdiğimde metal yığınlarının arasında kalmış gibi hissettim ki öyleydi de. Bir de bunları taşıyacaktım ki bu daha da vahim bir durumdu.

Gözüme ilk çarpan kıyafetlerdi.Hepsi birbirinden korkutucu bir görünümdeydi. İçlerinden üstünde demirin az olduğu ama herhangi bir saldırıda beni koruyacak olanını seçtim ve giyinmeye başladım. Giyindikten sonra üstündeki aralıkların ne işe yaradıklarını çözme kısmına gelmiştim ki bu en zor olanıydı. Çevremde bulduğum her şeyi denedim ve uyanları yerlerine yerleştirdim. Saçımı topladım ve kafama o ağır ve sıkıcı ''şeyi''de taktıktan sonra kendime aynada baktım ve gülme krizine girdim. ''Kim bilir annem beni böyle görse ne söylerdi '' Ben bunun hayalini kurarken dışarıdan biri kızgın ve ifadesiz bir sesle ''Hadi kızlar podyuma çıkmıyorsunuz düello yapacaksınız'' diyerek beni yine gerçeklerle yüzleştirdi.

Arenaya geldiğimde heyecanım daha da çok artmaya başlamıştı. Ama sakin kalmak için elimden geleni yapıyordum. Ben Poseidon'un kızıydım, güçlüydüm. Kılıç kullanmasını da çok iyi biliyordum. Karşıma kim çıkarsa çıksın elimden geleni yapıp onu yenmeye çalışacaktım. Bunun için öncelikle sakin olmalıydım. Karşımdaki kim olursa olsun onu yenmeliydim. Düello için adımı yazdırmıştım ama henüz kiminle düello yapacağım belirlenmemişti. Bu yüzden ilk olarak düelloyu kiminle yapacağımı öğrenmeliydim. Arena da ilerlemeye başladım. Etrafıma bakınınca melezlerin olduğu yer gözüme takıldı. Bir sürü melez bir kaç kağıda bakıyordu. Bunların listeler olduğunu düşünerek onların yanına doğru ilerlemeye başladım. Melezler çok fazla olduğu için kağıtlara ulaşmam biraz zor olmuştu. Bir kaç kişiden izin isteyerek sonunda kağıtlara ulaştım ve adımı aramaya başladım. Bir sürü isim yazıyordu ve adımı bulmam o kadar ismin arasından zor olmuştu. Sonunda adımı bulduğumda karşımdaki isime baktım. Baktığımda önce kim olduğunu fark etmedim. Sonra birden aklımda endişe ve umutsuzluk kapladı. Tekrar adımın yanında ki ismi okuyunca gözlerimi açıp kapayıp silkindim. Yazıda Amy Kleppy - Cornelia Scarlett yazıyordu. Amy.. Benim en yakın dostumdu. Onunla çok iyi anlaşırdık ve çoğu zaman beraber dolaşırdık. Bir sürü canavarla beraber savaşmıştık. Ama hiç bir zaman kılıcımı ona doğrultmamıştım. Böyle bir şeyin olacağı hiç aklıma gelmezdi. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Melezlere listeleri vererek kalabalıktan ayrılıp sakin bir köşeye geçtim. Şimdi ne yapmalıydım? Hiç bilmiyordum. Tek bildiğim bu düellodan kaçamazdım. Karşımdaki kim olursa olsun onunla savaşmaya karar vermiştim ve bu en yakın dostlarım içinde geçerli olmalıydı. Kendimi sakinleştirmek için derin bir nefes aldım. Bu çok zor bir durumdu ama bu durumu da atlatacaktım.

Düelloya katılmaya karar vermiştim. Bunun için hazırlanmam gerekiyordu. Zamanım giderek azalıyordu ve bende hazırlanma odasına giderek hazırlandım. Kılıçların olduğu yere doğru ilerledim. Bir sürü kılıç vardı. Hepsine hızlıca bir göz attıktan sonra yine kendi kılıcımı almaya karar verdim. Kendi kılıcımla bir sürü canavarın üstesinden gelmiştim. Arenada da bana şans getireceğine inanıyordum. Ardından korunmak için kullanacağım kalkanların yanına gittim. Aralarından en hafif ve sağlam olanını seçtim. Ağır olanları bana düello da zorluk yaratacağını düşündüğüm için onlardan birini seçmedim.

Kılıcım ve kalkanımı aldıktan sonra adım söylendi. Beni çağıran adama baktım yüzünde hiç bir ifade yoktu. Ona aldırış etmeden arenaya çıktım. Amy'i beklemek için ortada durdum. Henüz Amy gelmemişti ve bende etrafa bakındım. Etrafımız seyircilerle doluydu. Hiç bu kadar dolu olacağını düşünmemiştim. Bu kadar fazla melezin olması hem beni sevindirmişti, hem de şaşırtmıştı. Etrafa bakınarak gülümsedim. Zaten kendime güveniyordum. Benim için tek sorun karşımdakinin Amy olmasıydı. Özel gücümü -zarar vermeyecek şekilde- kullanacaktım. Amy'nin beni anlayışla karşılayacağını biliyordum. Zaten ikimizde bu durumda olmayı istememiştik.

Bir süre sonra içeriden Amy geldi. Onun yüzüne baktım. O da benim düşündüklerimi düşünüyordu. Bu yüz ifadelerinden de belli oluyordu. Gözlerine baktığımda tereddüt ve heyecan vardı. Tereddüt etmesini istemiyordum. Hem ben tereddüt etmeyecektim, hem de bu bir düelloydu. Savaşmaktan başka elimizden bir şey gelmezdi. Gülümseyerek Amy'e baktım. Benim kendime güvendiğim gibi onunda kendinden emin olmasını istiyordum. O da benden cesaret alarak gülümsedi. İşte bu da bizim arkadaşlığımızdı. Ne olursa olsun, hangimiz yenersek yenelim birbirimize kırılmayacaktık ve yenmek için elimizden gelen her şeyi yapacaktık.

Düello alanına doğru ilerlerken önceki kuşkularım ve heyecanım biraz olsun hafiflemişti ve kendimi şimdi biraz daha rahat hissediyordum ama üstümdeki demir yığınlarının altında eziliyordum.Çevremdeki melezler dik duruyorlardı ve içimdeki ses bana dik durmam gerektiğini söyleyip duruyordu.Bende herkese uyarak dik durdum ve o an demir yığınlarını taşımak daha bir kolay oldu.

Arkadamdan, sağımdan,solumdan demirlerin birbirine değdikleri -şu durumda emin olun çok sinir bozucu - sesleri duyuyordum ve dönüp bakmak istediğimde her seferinde önüme çıkan iki düellocu melez sayesinde hevesim kursağımda kalıyordu.Biraz zaman geçtikten sonra Lia'yı görmüştüm koşa koşa yanına gittim.Üstündekileri görünce biraz daha ürktüm en azından ona yakışıyordu.Sonra başımın üstündeki kara bulutları bir çırpıda dağıttım ve bana korkma bu işinde başından geleceğiz der gibi gülümsedi , tabiki bende ona karşılık verdim.

Düello alanı çok ''fazla'' kalabalıktı.İzleyiciler ellerine garip sesler çıkartan düdÜkler , kocaman kocaman hamburgerler , kolalar , düelloda tuttukları kişilerin isimlerinin yazıldığı pankartlar , kulübe pankartlarını almış son ses bağırıyorlardı.Etrafıma şaşkın şaşkın bakarken ''Amy'' diye bir ses duydum döndüm ve güldüm.Deli kardeşlerim toplanmışlar ve benim için tezahürat yapıyorlardı.Kardeşlerimi gördükten sonra kendime daha bir güvendim ta kii düello başlayınca kadar...

İkimizde ne yapmamız gerektiğini bilmiyorduk ve öylece duruyorduk , sonra çevremizde nasıl düello yapılacağını bilen melezlere baktık ve onlar gibi durmaya başladık.Biraz vakit geçtikten sonra ilk hamleyi Lia yaptı ve savuşturmam biraz zor oldu.Bunu yaptığı için içimden Lia'ya teşekkürler yağdırıyordum çünkü onun sayesinde kendimi rahat hissetmiştim.İkimizde birbirimize zarar vermek istemediğimiz için diğerleri gibi o kadar da üstümüze gitmiyorduk ama sanırım sıra bendeydi ve Lia'nın kılıcına bi hamle yaptım.Tüm gücümle kılıcı düşürmeye çalıştım ama bir o kadar da Lia güç uyguluyordu o yüzden ikimizde çok enerji harcamıştık ve aynı anda bıraktık.

Lia gerçektende düşündüğüm gibi iyi bir düellocuydu ama bende onun kadar iyi olmak için elimden gelen her şeyi yapmaya karar vermiştim bu yüzden onu zorluyordum.Biraz çevremizde dolandıktan sonra tekrar kılıçlarımız birleşti ve tekrar birbirimize güç uyguladık ama bu da boş çıktı.Merak etmiştim hep böyle mi olacaktı ?

Amy ile düellomuz başlamıştı. Ama biz hala duruyorduk. Ne yapacağımızı bilmiyorduk. Aslında neler yapılacağını, hareketleri falan bilmeme rağmen yine de bunları Amy'e uygulayamıyordum. Ona o kadar sert davranamazdım. Ancak bu kadar seyirci ve kardeşlerim beni izlerkende hiç bir şey yapmadan duramazdım. Bu durumdan hem Amy'i, hemde kendimi kurtarmak için kılıcımı Amy'e yönlendirdim. Çok güç harcamadım ve Amy de hamlemi savuşturdu. Ardından ikimizde kılıçlarımızla hamleler yapmaya başladık. Amy kılıcımı düşürmeyi denese de düşüremedi ve bizim kılıçlarımız çarpışmaya başladı. İkimiz de bir birimizin kılıçlarını düşüremiyor ve geri çekiliyorduk. Etrafımızda dönüyorduk. Bu bir süre daha böyle devam etti. İkimizde yorulmaya başlamıştık. Ben yoruldukça üzerimdeki kıyafetleri taşımakta zorlanıyordum. Sanki demir yığınları giderek ağırlaşıyordu ve bu da düellonun artık hızlanması gerektiğini işaret ediyordu.

Bir şeyler yapmalıydım ama Amy'e zarar veremezdim. Kılıç darbelerimi sertleştirerek kılıcına vurmaya başladım. O da benim yaptığım gibi sertleştirdi. Sürekli birbirimize karşılık veriyorduk ve kazanma ihtimalimiz ikimizin de yoktu. İkimizde neredeyse aynı seviyede kılıç kullanmayı biliyorduk. Bu da bizi birbirimiz için güçlü bir rakip yapıyordu.

Seyircilere baktığımda heyecanlarının giderek azaldığını hissettim. Haklılardı da. Bir şeyler yaparak seyircilerin heyecanlanmasını sağlamalı ve Amy'Nin dikkatini dağıtmalıydım. Ardından aklıma su geldi. Evet suyu kullanabilirim diye düşünürken bir yandan da Amy ile kılıçlarımızı birbirimizi zorlamak için kullanıyorduk. Amy'e biraz güç yükleyerek benim kılıç darbelerimle uğraşmasını sağladım ve arkasında su yarattım. Benim suyu yaratmamla beraber seyirciler ayağa kalkarak bağırmaya başladılar. Bu planım işe yaramaya başlamıştı. Seyircilerin sesleri giderek yükseldi ama ben hala bunu Amy'e karşı nasıl kullanacağımı bilmiyordum. Ona zarar veremezdim ve sadece dikkatini dağıtmak için kullanacaktım. Kılıçlarımızı çarpıştırdığımız sırada Amy'e yüklenerek onu geriye doğru ittim. İtmemle beraber ikimizinde dengesi bozulmuştu ama yine de hala ayakta durabiliyorduk. Ardından Amy bana doğru gelirken suyu Amy'nin etrafında daire çizerek dönmesini sağladım. Amy suyu gördüğünde şok olmuştu. Anlaşılan bunu benden beklemiyordu. Aslında bende kendimden bunu beklemiyordum ama yapmam gerekiyordu. Ne de olsa düello yapıyorduk ve zarar vermeden gücümü kullanmamın bir sakıncası olmazdı.

Amy bir suya, bir bana bakarken ben suyu durdurdum ve Amy'e tüm gücümle saldırdım. Amy bunu beklemiyormuş gibiydi ve kılıcını yere düşürdü. Şimdine olacaktı? İşte bunu bende bilmiyordum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Sakince kılıcı kenara iterken Amy'e baktım. Bana boş ve meraklı gözlerle bakıyordu. Onu yenebilirdim şu anda ama niyetim yenmek değildi. Ona sessizce "Beni yüzüğünle şaşırt ve kılıcını al." dedim. Amy ilk başta dediğimi anlamasa da ardından başıyla hafifçe dediğimi onayladı. "Tamam." diyerek hızla yüzüğünü kullandı ve iki ipi çıkardı. Ben ipleri kestim ve o sırada Amy kılıcını yerden aldı. Evet yine başa dönmüştük. Yine kılıçlar elimizde çarpışmaya devam edecektik. Sadece bu sefer seyirciler ayakta ve büyümüş gözleriyle bizi izliyorlardı.

Tüm düello alanı gözlerini yuvalarından çıkacak kadar açmış bize bakıyorlardı.Lia hem özel gücünü kullanmış hem de bana yardım etmişti.İşte ben Lia'yı bu yüzden seviyordum ama bu davranışı yüzünden açıkçası yapabileceklerinden korkmuştum , sonuçta o bir Poseidon çocuğuydu ve çok özel güçleri vardı gerçi ben bunları en başından beri biliyordum ama yine de şaşkındım tıpkı bizi izleyen o korku dolu gözler gibi.

Yüzüğümü kullanıp - daha doğrusu kullandırtılıp-kılıcımı elime tekrar almıştım ve her şey birkaç dakika önceki halini aldı.Kılıçlar çarpışır ,biz güç gösterisi yaparız ve yorulup ayrılırız. Bu böyle devam etmişti ama herkes hala umutluydu çünkü Lia onlara her an her şey olabilir diye bir mesaj yollamıştı ve bu akbabalar-tabiki hepsi değil buraya belki biri yaralanır ve can çekişir , bizde izleriz diye gelenlere bu ağır lafım-gözlerini kapatmamış dikkatle bizi izliyorlardı ama sanırım diğer düello daha heyecanlı gelmişti ki bir anda oraya döndüler ve bağırmaya başladılar.

Benim onlara dikkat ettiğimi anlayan Lia hızlıca üstüme doğru koşmaya başladı.Kafamı çevirdim , yapabildiğim tek şey kalkanı Lia'ya doğru tutmak oldu ve bu yapmam gereken en aptalca şey olmalıydı ki Lia yere düştü.Lia'nın düştüğü an arkamdaki akbabalar ''oleeey''diye bağırmaya başladılar çok sinirlenmiştim onlara dönüp bir şeyler yapmak istiyordum ama şu durumdaki tek önemli durum Lia'ydı.Başına koştum ve yere çöktüm sanırım suratımdaki beyazlık o kadar belirgin ve o kadar korkunçtu ki Lia ''Hey abartma istersen ilk kez düşmüyorum'' dedi gülümseyerek.Bende ona gülümseyerek ''Ama ilk kez benim yüzümden düştün'' dedim ayağa kalkıp üstündekilerin kaymış olduğunu görüp, düzeltti sonrada '' Her şeyin bir ilki vardır '' dedi.Onun için endişelenmiştim ama şimdi iyiydi. ve tekrar etrafımızda dönmeye başladık.

Karar vermiştim o bana kılıç uzatmayana kadar karşılık vermeyecektim , sanırım Lia'da böyle düşünmüştü çünkü 10-15 dakika boyunca sadece kılıçlarımız konuşmuştu buna rağmen yine de herkes bize bakıyordu , biraz sonra neden baktıklarını anladım.Biz kılıçlarımızı konuştururken farklı hareketler yapıyorduk , bunları nasıl becerebildiğimi bilmiyordum.Lia bana baygın bakışlarla bakıyordu ve böyle anlamsız hareketler yaparak hem zamanımızı hem de güçlerimizi boşa harcıyorduk.Lia'nın gözlerinin içine baktım Lia'nın duyacağı bir sesle ''İstersen biraz heyecan olsun ha yoksa bizi buradan kovacaklar'' dedim gülümseyerek ''Bencede hadi başlayalım,takla atabilir misin ?''diye sordu ve aklıma beden sözlülerinden kurtulmak için okuldan kaçarken taklayı öğrendiğim ama beden derslerinde takla atmayıp her defasında öğretmenin kötü bakışlarına maruz kaldığım o günler geldi.''Yani , sanırım , evet '' dedim ve birbirimizden uzaklaştık.

İçimizden 3'e kadar sayıp karşılıklı koşmaya başladık.Koşarken çevremizdeki gürültülerin,bağırışların hepsi birer fısıltıya dönmüştü.Yüzüme rüzgar vuruyordu ve bu beni üşütüyordu , üşümemem için daha hızlı koşuyordum birbirimize yaklaştıktan sonra takla atıp kılıçlarımızı birbirimize savurduk.Üstümdeki giysiler demirden olduğu için takla atarken pek bi zorlanmıştım ama gücümü kılıca vermeyi de ihmal etmemiştim.Takla atmamız bittikten sonra ayağa kalktık , birbirimize baktık ve aniden bacaklarımızın üstüne düştük.Sol bacağıma baktığımda bacağım yarı kan yarı toprak olmuştu.Lia'nında benden farkı yoktu, işte şimdi akbabalar daha bir kuvvetle bağırıyorlardı çünkü istedikleri şeylerden biri olmuştu iki can dostu birbirinin canını yakmıştı.

Taklayı atıp yere düştükten sonra hemen Amy'e baktım. Kılıcıma çok yüklenmemiştim. Aksine sadece havada kazandığı hız ile çarpışmışlardı ve birden yere düştüm. O anda ne olduğunu anlamamıştım. Canımın acısını hissetmemiştim. Ama şimdi bacağımdaki kanları görebiliyordum. Üzerimdeki kıyafetlere rağmen kanıyorsa düşündüğümden de sert dövüştüğümüzü fark ettim. Ardından hemen Amy'e baktım. O da yerdeydi ve sol bacağı benim gibi kanlar içindeydi. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Onun canını yakmak istemiyordum ama olmuştu. Ona zarar vermiştim. Bu düelloya hiç çıkmasaydım diye düşünüyordum bazen. Ama şu an yapacak bir şey yoktu. Ayağa kalkıp Amy'nin yanına gitmeliydim. Ardından duraksadım. Birden bulunduğum ortamı fark ettim. Arenadaydık. Tüm izleyen melezler çok heyecanlanmışlardı ve bağırıyorlardı. Onlara bakınca kalkıp Amy'nin yanına gitmenin yanlış olacağını biliyordum. Biz burada ne olursa olsun, iki en iyi arkadaş olsak bile düello yapıyorduk. Bunun kurallarına göre davranmalıydık.

Sıkıntıyla iç çektim. Ayağa kalkmayı denediğim sırada canımın acısını sanki daha yeni hissediyordum. Yanma ve ağrı vardı. Gücüm giderek azalsa da bu durumda burada oturamazdım. Yeni öğrendiğim yeteneğimi kullanacaktım. Önümde su topu yarattım. Benim su topunu yaratmamla birlikte bütün bizi izleyen melezler ayağa kalkıp adımı bağırmaya başladılar. Su topuna dokunarak sudan güç aldım ve yaramı iyileştirdim. Bunu yeni öğrendiğim için yapıp yapamayacağımdan emin değildim. Ama sonunda başarmıştım ve kanayan yaram kapanmıştı. Artık daha güçlü hissediyordum kendimi. Ardından ayağa kalkarak seyircilere baktım. Bütün melezler bana şok olmuş bir şekilde bakıyor, coşkuyla ve heyecanla bağırıyorlardı. Etrafıma bakarak gülümsedim. Ardından Amy’e döndüm ve yüzümü buruşturdum. Onun hala canı yanıyor ve yerden kalkamıyordu. Onun yanına gidip iyileştirme şansım yoktu ama uzaktan iyileştirirsem seyirciler anlasa bile bir şey diyemezlerdi. Zaten bende en yakın dostumu acı çekerken bırakacak değildim. Amy’e bakarak göz kırptım. Amy bana soru soran bir şekilde bakıyordu. Artık Amy’i çok iyi tanıyordum. Konuşmasak bile gözlerinden ne dediğini anlayabiliyordum. Gülümsedim ve tekrar önümde su topu yarattım. Etrafımızdaki melezlerin sesi daha çok yükselmişti. Ne düşündüklerini tahmin edebiliyordum. Amy de birden şok olmuştu, o da anlaşılan diğer melezler gibi düşünüyordu ama buna ihtimal vermiyordu. Benim öyle bir şey yapmayacağımı adım gibi bilirdi. “Merak etme.” dedim sessizce. Beni duyup duymadığından emin değildim yine de duymuş olmasını umuyordum.

Artık daha fazla kaybetmeden su topunu Amy’e yönlendirdim. Suyu bacağına göndererek bacağının iyileşmesini umdum. Su topunu gönderdikten sonra herkes aynı tepkiyi veriyordu. Lia yenmiş miydi? Hayır aksine ben Amy’i iyileştirmiştim. Bunu yarasındaki kanın gitmesinden fark ettim. Amy’e baktığımda ben su topunu yolladığım sıra gözlerini kapamıştı. Şimdi ise yavaşça gözlerini araladı. Gözlerinde şaşkınlık ve mutluluk vardı. Bana gülümseyerek yarasına baktı ve geçtiğini fark etti. Ayağa kalkarak yavaşça yanıma geldi ve sessizce konuştu. Bu sırada da seyircilerden ses çıkmıyordu. Çünkü hiçbir melez daha ne olduğunu anlamamıştı. Sadece kardeşim Rose haricinde.

Lia bana su topunu gönderdiğinde korkmuştum ama bana zarar vereceğine ihtimal vermiyordum ki öyle de oldu, artık eskisi gibiydi bacağım sanki daha demin kanayan ve acıyan benim bacağım değildi , bunu yapan arkadaşıma teşekkür etmek için yavaşça ayağa kalktım ve yanına gittim ama teşekkür edemedim söylebildiğim tek cümle :

-Gerçekten canını acıtmak istemedim oldu gerçi bunu söylemem çok saçmaydı çünkü Lia bunu biliyordu o da bana zarar vermek istememişti ama şimdi ikimizde rahattık ve sağlıklıydık.Arkamı döndüm ve Lia'dan uzaklaştım.Kendi durmam gereken yere geldiğimde Lia'ya döndüm.Kalkanımı yavaş bir biçimde eğilerek yerden aldım.Havada biraz rüzgar vardı bu yüzden kalkanın içi kumla dolmuştu, kalkanı sallayarak kumlardan temizledim.Lia'da aynısını yapıyordu.Elime takladan sonra biraz eğilmiş olan kılıcımı aldım ve kılıcım üzerinde biraz göz gezdirdim.Tutmak için olan yerine baktığımda siyah kanatlarını açmış başı eğik bir pegasusun üstünde elinde mızrakla duran bir adam gördüm.Aklıma mızraklarımız geldi bunları ne zaman kullanacağımızı bilmiyordum , çevreye baktım ama hiç pegasus yoktu , sonra aklıma burasının bir düello alanı olduğu ve bildiğim kadarıyla düelloda pegasus olmazdı ama eğer olursa yenilme şansım daha bir artardı sonuçta Lia Poseidon çocuğuydu ve pegasuslarla konuşabiliyordu.Aklımdaki düşüncelerden uzaklaşmam lazımdı , nefes aldım ve şu anki duruma yoğunlaştım.

Lia'yla tekrar en baştaki durumumuza gelmiştik.Etrafta dönüp kılıçlarımızı birbirlerine vuruyorduk, birden hızlanmaya başladık.Sağdan , soldan , arkadan birbirimize hamleler yapıyorduk.Biz hızlandıkça seyirciler daha bir çoşkulu tezahürat yapıyorlardı.Hem Hermes , hem Poseidon kulübeleri adımızı bağırıyorlardı , tabii arada Apollon,Afrodit ve Ares kulübeleride bağırıyorlardı ama onlar daha çok düelloda profesyonel olan melezlere bağırıyorlardı.Yanımızdaki melezler kılıçlarını düşürmüştüler ve uzun, büyük bıçaklarla birbirlerini oyalıyorlardı.Biz Lia'yla daha bir hızlanmıştık sanki oradan soyutlanmış gibi sadece birbirimizle ilgileniyorduk.Kalkanlarımızı kaldırıp hamlelere engel olmaya çalışıyorduk ama kalkana değen kılıç darbeleri bizi sarsıyordu ve çok fazla ses çıkartıyordu sanki diğer kılıçların,kalkanların,bıçakların sesleri yetmezmiş gibi.Lia'yla artık daha bir ciddi ve dikkatliydik.Vuruşlarımız biraz daha keskindi ama birbirimize zarar veremeyecek şekildeydi.

İçimdeki ses bana taktikler veriyordu ve ben bu sese göre kılıcımı yönlendiriyordum.Kılıcımı Lia'nın kılıcına doğru çapraz bir şekile tuttum , ilk başta gücümü fazla vermedim ama içimdeki ses bana şimdi biraz daha vermem gerektiğini söyledi.Eğer birden yaparsam Lia'nın kılıcı düşebilirdi bunu düşündükten sonra şaşırmıştım ama gücüm yine aynıydı.Yapmam gereken buydu ama bu davranışı ona haber vermeden yaparsam kendimi ona karşı suçlu hissederdim sonuçta o benim arkadaşım ama en başta beni iyileştirmeyip orada bu oyunu bitirebilirdi.Hemen onun gözlerine baktım ve '' Hazırlıklı ol '' dedim.Lia tamam der gibi başını salladı.Üstümdeki demirlere rağmen tüm gücümü kılıca hızlı bir şekilde yükledim ve geri çekildim.Haber vermeme rağmen Lia sanırım kendimi geri çekeceğimi sanmış olacak ki kılıcı ondan uzağa düşmüştü.Şaşkınlıkla kılıcı yerinden almak için kılıcın düştüğü yere doğru gitmeye başlayacaktı ki yedek kılıcı aklına geldi, elini gövde kısmına doğru götürdü ve başını ani bir hareketle bana döndü.Anlamadığım bir şekilde elime bakıyordu.Bende yavaşça elime baktım ve donup kaldım.

Lia'nın kılıcı benim ellerimde öylece duruyordu.Bunu nasıl yaptığımı bilmiyordum ama yapmıştım.Tüm seyirciler Lia'nın kılıcını düşürdüğümden beri çılgınca benim adımı bağırıyorlardı özellikle de kılıcı elimde görenler. Lia kılıcını yerden aldı ve yerine geçti.Bu durum bana adaletsizce gelmişti ama şimdi kılıcı bıraksam olacakları düşünemiyordum.Bu kılıcı kullanacaktım ama sadece kullanacaktım hem zaten Lia daha bir güçle asılacaktı.Lia'yla tekrar başladık.Tam düşündüğüm gibi Lia daha fazla asılmıştı.Ona bir kendi kılıcım birde onun kılıcıyla karşılık veriyordum.Bir süre böyle gitti.Lia ona her karşılık verdiğimde arkaya doğru gidiyordu ve ben rahatsız oluyordum.Arkasını görmeden arkaya doğru gitmesi içime huzursuzluk veriyordu sanki bir şeyler olacak gibiydi , bunu engellemek için yavaşladım ve sadece tek kılıçla karşılık vermeye başladım.Lia'da yavaşladı ama hala arkaya gidiyordu.Lia'nın ayaklarına baktım ve aklımdan yüzlerce düşünce geçti.Lia eğer bir adım daha giderse arkasındaki milyonlarca taşa basacaktı ve belkide yere düşecekti.Yaralarını iyileştirebilirdi ama canı mutlaka yanardı.

Lia'nın düşmesine engel olmam gerekti.Ayağına baktım.Ayağını kaldırmıştı taşlara basmasına çok az kalmıştı.Lia'nın elindeki kılıca kendime doğru destek verdim ve onu kendime çektim.Lia ne olduğunu anlamamış bir biçimde üzerime düştü.Yere gürültülü bir şekilde üç tane kılıç düştü.Seyirciler ayaklandı.Herkes nefesini tuttu çünkü kılıcım elimdeydi ve Lia'ya doğru tutuyordum.Birden '' Bitir işini , hadii '' diye bağıran insanları duydum.Lia'ya baktım korku dolu gözlerle bana bakıyordu.Sanırım en son yaptığım hareketten sonra şüphelenmişti benden ama bu hayatta yapmayacağım şeylerden biriydi.Kılıcımı tedbir amaçlı arkaya doğru tutup ayağımı burkmuş gibi yapıp kendimi yere attım bu sırada da Lia'yı kendimden uzaklaştırdım.Lia iki kılıcını da aldı.Bende diğer kılıcımı aldım.Tüm sesler kesilmişti.Herkes yaptığım hareketleri yanlış anlamıştı ama diğerlerinin ne düşündüğü umrumda bile değildi.Tek umrumda olan Lia'ydı ve o da neden öyle davrandığımı anlamıştı çünkü basacağı taşları gördükten sonra bana gülümsedi , işte o an içim öyle bir rahatladı ki dünyanın en mutlu insanı ben oldum.

Yerdeydim ve Amy'e baktığımda onunda yerde olduğunu gördüm. Anlayamadığım bir nedenden dolayı çok kötü savaşmıştım ve Amy bana baya yüklenmişti. Bu düello başladığından beri bir ben, bir Amy öne geçiyordu ve her seferinde birbirimizi olduğumuz durumdan kurtarıyorduk. Hem birbirimiz için korkuyor, hem de düelloyu kazanmak istiyorduk. Aslında bu durumdan yorulmuştum. Amy ile savaşmak beni üzüyordu. Adam akıllı savaşamıyordum, Amy'e yüklenemiyordum bile. Aslında şu an savaşı bırakabilirdim ve çok rahatlardım. Bu benim içinde, Amy içinde çok iyi olurdu. Birden gözlerim etrafımızda susmuş ve bize şaşkın şaşkın bakan melezlere kaydı. Onlarda bizim bu düellomuzdan hiç bir şey anlamıyordu. Savaşırken, tam elimize koz geçmişken birden bire birbirimizi kurtarıyorduk ve bu da düello yapanların pek rastlamadığı bir durumdu. Aslında haklıydılar. Bende böyle savaşan melezleri görsem şaşırır ve onları pek umursamazdım. Ama bu durumdayken yapacak bir şeyim yoktu. Karşımdaki en yakın arkadaşlarımdan biriydi ve onun canını yakamazdım.

Tribünlerdeki melezlerin arasında tanıdığım birilerini bulmaya çalıştım. İlk gördüğüm kişi Rose ve Tom olmuştu. İkisi de bana artık bu düelloyu bitirmem gerektiğini söylüyordu. Tabi ben onları duyamıyordum ama yüzlerinden ne demek istediklerini çok iyi anlayabiliyordum. İkisi de kararlı ve bana güveniyordu. Benim kendilerine baktığımda emin bir şekilde gülümsedi Rose. Canım kardeşim benim. Bu zamana kadar hep onun izinden gitmiştim ve şimdi de kulübemizi onun gibi hep iyi tutmalıydım. Onun bu durumda ne yapacağını çok merak ediyordum ama şu an istesem de bunu öğrenemezdim. Ardından gözlerimi onlardan ayırarak tribünde dolaştırdım. Bu sefer biraz daha yakınımda Sere ve Lucy’i gördüm. Sere de, Lucy de bana sevgiyle bakıyorlardı. Sere’nin yüz hatlarını incelediğimde bana her zaman aynı masumlukla ve şefkatle baktığını gördüm. O bana kardeşlerimden bile yakın olan tek kişiydi. Neredeyse ikimizde aynı şeyleri yapmaktan hoşlanırdık ve her zaman birbirimizin yanında olurduk. Şimdi de Sere her zaman yaptığı gibi benim yanımdaydı biliyordum. Yensem de, yenilsem de.

Gözlerimi tribünlerden ayırarak Amy’e çevirdim. İkimizde hala yerdeydik ve birkaç dakikadır yerde oturuyorduk. Sonunda kılıçlarımı alarak ayağa kalktım. O da benimle birlikte kalktı. Artık bir karar vermeliydim. Amy’i yenecek miydim, yoksa bir süre daha böyle oyunlar yapmaya devam mı edecektik? Sonunda kararımı Amy’i yenmekte kullandım ve ne yapmam gerektiğini düşünmeye başladım. Onun canını yakamazdım. Bunu ona yapamazdım ama kulübemi de iyi olarak bilinmesini sağlamalıydım. Poseidon kızı olarak zaten güçlüydüm, herkes bunun farkındaydı. Sadece gücümü kullanmıyordum. Sonunda Amy’i esir almaya karar verdim. Canını yakmayacaktım, ona kaçma imkanı bile sağlayacaktım. Yalnızca bu biraz daha zor olacaktı.

Amy’e baktığımda onunda bana şaşkın ve kararsız bir şekilde baktığını gördüm. Ne yapacağımızı merak ediyor olmalıydı. Yine daha önce yaptığım gibi kılıcına saldırdım. Pek yüklenmiyordum ve o da benim saldırdığımı görünce aynısını yapmaya başladı. Kılıçlarımız çarpıştığı zaman onu hafif geri ittim ve derin nefes aldım. Ya şimdi onun canını yakmadan bu düelloyu kazanacaktım, ya da yenilecektim. Ama daha fazla burada Amy ile savaşmaya dayanamazdım. Amy tekrar bana doğru gelmeye başladığında düşüncelerimden sıyrıldım ve ona baktım. İyiydi. Sadece ne yapacağımı anlamamıştı. Ona saldırmadan önce bunu söylemem gerektiğini biliyordum. En azından içimin rahat etmesi için. Amy yanıma geldiğinde “Dikkat et Amy.” diyerek uyardım onu. O da tamam anlamında başını salladı ve kılıçlarımızı çarpıştırmaya başladık. Sonunda kılıçlarımız birbirine yapıştığında biraz güç vermeye başladım. Amy çok zorlanıyordu ve kötü gözüküyordu. Baktığımda bileğinin zorlandığını fark ettim ve çok az geri çekilip tekrar kılıcına vurdum.Amy bunu beklemediği için kılıcını pek sıkı tutmuyordu ve elinden düşürdü. Suyu kullanarak kılıcı biraz daha uzağa yolladım. Yine de kılıç Amy’e benden daha yakındı. Bunu özellikle istediği zaman alabilsin diye yapmıştım. Ardından kılıcımı Amy’e doğru tuttum. Şimdi Amy benim elimdeydi. Amy şaşkınlıkla bana bakıyordu. Bende kendime inanamıyordum. Yine de bunu yapmam gerekiyordu. En azından canını yakmamıştım. Amy’e bakarak “Özür dilerim, Umarım canını yakmamışımdır. Kaçabilirsin. Seni yakalamam biliyorsun.” dedim ve onun kaçmasına imkan sağlamak için kılıcımı ondan üç, dört santim uzakta tuttum.

Birden sesler duymaya başladım. Kardeşlerim, Athena kulübesindekiler, Afrodit çocukları ve kuzenlerim yani Hades ve Zeus çocukları heyecanla benim adımı bağırıyorlardı. Onlara baktığımda gözlerindeki mutluluğu ve güveni görerek gülümsedim. Ardından gözlerim Hermes kulübesindeki melezlere kaydı. Neredeyse hepsiyle çok iyi anlaşmama rağmen bana kızgınca bakıyorlardı. Haklıydılar. Şu an kardeşiyle düello yapıyordum ve hiçbir şey demeye hakkım yoktu. Sonunda Amy’e döndüm. Hala karşımdaydı. Bende ona yalvaran ve özür dileyen gözlerle bakarak içimden kaçması için dua ediyordum. O ise bana anlayışlı gözlerle bakarak bana cesaret veriyordu.

Lia beni yakalamıştı.Aslında bunun böyle olacağını önceden tahmin etmiştim.Birilerinin bu oyuna son vermesi gerekiyordu ve bunu yapacak kişi Lia olmalıydı.Özel güçleri , benden daha fazla kılıçla ilgili olması bunlar beni yenmesine yeterdi hatta artardı ama bende en başında kendime söz vermiştim.Elimden gelenin en iyisini yapmak istiyordum , zorundaydım.Niye böyle hissettiğimi bilmiyordum ama yine o içimdeki - bir türlü kurtulamadığım - ses kaçmam gerektiğini söyleyip duruyordu.Yorgundum , sıkıntılıydım , üzgündüm ama mutluydum.

Lia bana yalvaran ve özür dileyen gözlerle bakıyordu.Şu durumda olmamız ne onun suçuydu ne benim suçumdu.Ona anlayışlı gözlerler baktım , bu davranışım onun biraz gülümsemesini sağladı ve bu beni rahatlattı.Şimdi karar vermem gerekti : Kaçmak mı , kaçmamak mı ? Çevremde seyircilerin bağırışları bile içimdeki sesin gürültüsünü dindirmeye yetmiyordu.Aklımı nasıl toplayacaktım bilmiyordum , biraz düşündükten sonra kararımı vermiştim.Kararım kaçmaktı.Kendime olan güvenim , saygım için kaçmam gerekti.Lia zaten çok sıkı tutmuyordu ve kılıcım bana daha yakındı.Şu durumda ben şanşlıydım.

Karar vermek kaçmaktan daha zordu , çünkü orada beni bağlayan düşüncülerim , korkularım yoktu.Lia'nın kolunu hafif kaldırınca Lia direk kollarını açtı ve kurtuldum.Koşarak kılıcımı yerden aldım.Kılıcımı elime alırken yerde biraz debelenmek zorunda kalmıştım.Ayağa kalktığımda Lia daha rahat gözüküyordu , şimdi daha mutluydu.Bende mutluydum ama kaygılıydım.Bizi ya da beni neler bekliyordu , bunlar şimdi daha bir belirsiz olmuştu.Her şeye rağmen kararlıydım ya da şimdilik...

Lia'yla yine en başa döndük.Seyirciler sus pus oldular ve bazıları uyumaya başladı.Uyuyanların çoğunun bir gözleri açıktı , yorgun olmalarına rağmen merak ediyorlardı.Keşke bende onlardan biri olabilseydim.Bunları düşünmek şimdi saçmaydı , her şey için fazla geçti.Pişmanlıklara yer yoktu hayatımda o yüzden düşüncelerimden kurtuldum.Zaman daralıyordu ve yakın bir zamanda kazanan belli olacaktı.İkimizde bunun farkındaydık bu yüzden hızlanmıştık.İkimizde birbirimizden hamle bekliyorduk ama kimsenin bir şey yapmaya niyeti yoktu.

Amy en son yaptığım hamleden kurtulmuştu. Buna çok sevinmiştim ve içim o kadar çok rahatlamıştı ki buna ben bile inanamadım. Son hamleyi ben yapmıştım ve şimdi ondan bir hamle bekliyordum ama ikimizde birbirimize saldırmıyorduk. Bir süre orada ayakta durduk. Bende ondan hamle beklerken etrafa göz gezdirdim. Hiç heyecan yoktu ve seyircilerin yarısı uyur durumdaydı. Bazıları ise hala ayakta ve bizden bir atak bekliyorlardı. Kardeşlerime baktığımdaysa ikisinin de yüz ifadesinden saldırmamı ve bu düelloyu kazanarak bitirmemi istedikleri apaçık ortadaydı. İkisi de yorgundu ve kulübeye gitmek istedikleri belliydi. Bende onlardan farksızdım. Ne kadar zamandır burada düello da olduğumu bilmiyordum ve çok yorulmuştum.

Gözlerimi kardeşlerimden uzaklaştırarak kuzenlerime çevirdim. İlk olarak Stell dikkatimi çekmişti. Hala ayakta ve benim yeneceğimden emin bir şekilde bana gülümsüyordu. Uzakta olmama rağmen onları görebiliyordum ve bu da bana güven veriyordu. Ardından dikkatimi Robyn ve Hec çekti. İkisi de Stell gibi ayaktaydı ve benim bir şeyler yapmamı bekliyorlardı. Belki de haklıydılar artık bu düelloyu bitirmenin zamanı gelmişti. Ama düelloya dönmeden önce Sere ve Lucy'e de baktım. Onlarda kardeşlerim ve kuzenlerim gibi ayaktaydılar. Benden umutluydular. Bana güvendikleri için içimdeki mutluluk arttı. Tam Amy'e döneceğim sırada gözüm Jason'a takıldı. O da Anna ile beni izliyor ve bana güveniyordu, bunu biliyordum. Onlara baktığımı fark edince ikisi de bana gülümsedi. Onlara bakarken gözüm Annaların bir arka sırasında duran Ares çocuklarına kaydı. Amanda ve Ad'i gördüm. Burada olduklarını daha önce fark etmemiştim ama gelmeleri beni sevindirmişti.

Ben onlara bakarken birden Amy benim etrafı izlememden yararlanıp kılıcıyla bana saldırdı. Çok şaşırmıştım ve ilk tepkim elimdeki kalkanı kaldırmak oldu. Böyle bir saldırı beklemiyordum yine de bana saldırması çok iyi olmuştu. İlk hamle ondan geldiğine göre artık şu düelloyu bitirmenin vakti gelmişti. Amy’nin saldırısıyla beraber seyircilerinde ayaklandığını gördüm. Hepsi ikiye ayrılmış bir şekilde Amy’nin ve benim adımı bağırıyorlardı. Bizi izleyen melezlere aldırış etmeden gözlerimi Amy’e odakladım. En yakın arkadaşım olduğunu bir süre beynimden uzak tutmaya karar verdim ve Amy’e saldırdım. Yine aynı şekilde devam eden kılıçların çarpışması benim Amy’nin kılıcına yüklenmemle son buldu. Bir süre zorlanmıştım ama sonunda Amy’nin kılıcını yere düşürebilmiştim. Amy’nin yerdeki kılıcını hızlı bir şekilde alarak yanına gittim. Aklımdan hep aynı şeyi tekrarlıyordum. O şu an benim arkadaşım değil sadece düello rakibim. Bu sözcükleri tekrarlarken birden kendimi Amy’nin yanında buldum.

Amy’e sessizce “Özür dilerim dostum.” dedikten sonra kılıcımı kaçamayacağı şekilde boğazına yaklaştırdım ve diğeriyle de arkasından destekledim. Amy’e baktığımda benden korkmadığını ve doğru şeyi yaptığımı anladım. O da artık bu düellonun bitmesi gerektiğini düşünüyordu ve ne yaparsam yapayım gözlerinde hala anlayış vardı. Bu yaptığım hareket onu üzmemiş aksine benimle gurur duyduğunu belli eder bir şekilde bana bakıyordu.

Amy, sayıyla da olsa imla hatan vardı. Kurgun güzeldi, epey imla hatan vardı. Betimleme iyiydi, akıcılık yeterliydi. Puanın 6.

Cornelia, imla hataların batırdı seni. Kurgun güzeldi, çok imla hatan vardı. Betimleme iyiydi, akıcılık yeterliydi. Puanın 6.


Sonuç olarak kazanan belli oluyor bu el.


Cornelia:''5,6,7,8,6''=32
Amy:''5,7,6,7,6''=31

Kazanan 1 farkla Cornelia Scarlett!

----------------------------------------------------------------------------

Düello zor bir düello olacak gibiydi. Çünkü bu ikisinin yakın arkadaş olduklarını biliyordum. Bu aslında düelloda çok büyük bir zorluk çıkarmamalıydı. Sonuçta düello alanında birbirlerinin düşmanı olmaları gerekliydi. Yine de bunların arkadaşlıklarından haberim olduğu için şu ana kadar gördüğüm en sıkıcı düello olacağını düşünüyordum. Bakalım, tahminlerimde yanılacak mıydım?

Düellonun başı çok sıkıcıydı. İkisi de birbirine bakıyordu. Bunlar buraya düello yapmaya gelindiğini bilmiyorlar mıydı? Sonunda Cornelia'nın atağı ile düello başladı. Amy de hamleyi savuşturdu. Habire birbirlerinin kılıçlarına vuruyorlardı, hiç birbirlerine saldırmıyorlardı. Sanırım kılıçlarını düşürmeye çalışıyorlardı. Düello böyle bitemezdi. Cornelia'nın su yaratmasıyla birlikte sanırım o suyu kullanarak Amy'e saldıracaktı fakat yine haksız çıktım. Suyla sadece onun dikkatini dağıttı. Bunlar birbirlerine zarar vermezlerse bu düello nasıl bitecekti?

Sonlara doğru düello biraz heyecanlandı. Birbirlerine biraz daha seri dalmaya başladılar. Birbirlerine yaptıkları saldırıların hızları düellonun sonunun yaklaştığını gösteriyordu. Son vuruşlarda Cornelia Amy'nin kılıcını düşürmüş ve ileri doğru göndermişti. Fakat Amy bir anlık boşluktan yararlanıp Cornelia'dan uzaklaşmış ve kılıcını almayı başarmıştı. Amy yine bir anlık boşluğunu yakalayıp Cornelia'ya saldırdı. Daha sonra Amy'nin saldırısını kalkanıyla karşılayıp püskürttü ve Amy'e saldırdı. Kılıç çarpışmaları Cornelia'nın Amy'nin kılıcına yüklenip düşürmesiyle son buldu. Daha sonra kılıcı alıp Amy'nin yanına gitti. Ben tam kılıcını ona geri verecek diye düşünürken o ise kılıcını Amy'nin boğazına dayadı. Güzel, sonunda düello bitmişti. Düello da düşündüğüm gibi son bulmuştu. Kazanan Cornelia Scarlett!!

(Daha uzun yazmak isterdim ama Cornelia tam yerinde bitirmiş, o yüzden devam edemedim.)