Özel yetenek meselesi...

Bildiğim her melezin bir özel yeteneği vardı. Lia suyu kontrol edebiliyordu. Sonuçta o bir Poseidon kızıydı. Özel yeteneği babasından geliyordu. Kardeşim Jess çiçek açtırabiliyordu. Bu annemin Demeter'den yani ilk baharın Tanrıçası'ndan aldığı bir özelliğiydi. Annem yoluyla Jess'e geçmişti.

Kampa geleli 1 ayı geçmişti ama hala benim bir özel yeteneğim yoktu. Hoş bunun için hiç bir çaba da sarf etmemiştim. Açıkçası ne yapabileceğimi bile bilmiyordum. Jess'e bu konuyu sorduğumda her melezin bir yeteneği olmayacağıyla ilgili bir şeyler söylemişti. Bu beni biraz üzse de belli etmemeye çalışmıştım ama Jess tabii ki bunu anlamıştı.

İçimi kemiren 'Özel gücüm var mı yok mu?' sorusuna cevap aramak için Tanrıça Athena'nın yanına gitmeye karar verdim. Eğer bir yeteneğim varsa Athena bunu ortaya çıkartırdı. Yoksa da rahatsız ettiğim için özür diler ve derslikten ayrılıp biraz yalnız kalmak için ormana giderdim.

İçimdeki bir ses olduğunu söylüyordu ama ona ne kadar güvenebilirdim ki? Eğer özel bir yeteneğim yoksa ve ben Athena'yı boşu boşuna rahatsız ediyorsam? Beynimdeki tüm düşünceleri susturmak adına derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım. Bir süre öyle durduktan sonra gözlerimi açıp sesli bir şekilde nefesimi üfledim. Kızıl saçlarımı önüme doğru aldım ve siyah tişörtümü çekiştirip düzeltmeye çalıştım. Daha sonra tekrar nefes kontrolü yapıp tahta kapıyı çaldım. Hiç bir ses yoktu. Athena yoktur diye arkamı döndüm ve bir adım attım. Ama bir kez daha içimdeki ses devreye girdi. Kapıyı açıp içeriye bakmamı söylüyordu. Bunu yapmak istemesem de kapıyı bir kere daha tıklattım ve ardından kapıyı yarım bir şekilde açtım ve kafamı içeri doğru uzattım. Athena arkası dönük bir şekilde bir şeyi inceliyordu. Kapıyı kapattım ve zarif -olabildiğim kadar zarif- adımlarla odanın ortasına geldim ama Athena hala bana bakmıyordu. Boğazımı temizleyip konuşmaya başladım.

" Rahatsız ettiğim için özür dilerim Tanrıça Athena. Ben size bir soru sormak istiyordum..." dedim. Ne kadar aptalca başladığımı daha sonra fark ettim. Tanrıça Athena bana doğru döndü. Gözleri gözlerimle buluştuğunda yaydığı güçle irkildim. Athena ilk önce beni süzdü ve gözlerini kısıp bir süre baktı. Bu bakışı tam anlamıyla çözemedim. Ardından ifadesi değişti ve düz bir şekilde bana bakıp konuşmaya başladı.

Ben Tanrıça Athena'yla konuşurken Jess içeri girmiş ve Yardımcı Büyü Teknikleri Eğitmeni oldğunu söylemişti. Gerçekten buna çok sevinmiştim. Hem bir yeteneğim yoksa da buna çok fazla üzülmeyecektim. Alışmam daha kolay olacaktı.

Jess kulübede denediğimiz şeylerden biri olan bitkileri yeniden önüme koydu. Bitkiye yoğunlaşıyordum ve onun çiçek açmasını diliyordum. Ama olmuyordu. Çiçek açmış halini canlandırdığımda yine olmamıştı. En sonunda pes etmeye karar verdim. Bir şey yapmamıştım ama yorulmuştum. Olay da buydu, bir şey yapamamak beni tüketmişti.

Jess'e ara vermek istediğimi söyledim ve sandalyelerin birine oturdum. Jess'te gelip yanıma oturdu ve bana sarıldı. Tam beni teselli sözcüklerine başlayacakken onu susturdum.
" Boşver Jess. Teselliye ihtiyacım yok. Demek ki benim bir özel gücüm yok. Zaten o kadar önemli bir şey değil, kılıçta yeterince iyiyim. Onun yanında okçuluk derslerine de başlayacağım. Böylelikle ekstra bir güce gerek kalmayacak." dedim ve Jess'e gülümsedim. O da bakışlarını bana çevirdi ve gülümsedi. Az daha Yeraltı maceramı ona anlatmayı unutuyordum. Bana biraz kızacaktı ama napabilirdim ki?

" Jess ben şeye gittim, şeye..." Jess bana sabırsız gözlerle bakıyordu. "ceza tarlalarına gittim. Sırf meraktan. Lia ile gittik. Canımız çok sıkılmıştı, ne yapalım ne yapalım derken aklımıza orası geldi. O kadar kötü bir yer değildi. Bir ara Hades geliyordu ama sonra kötü ruhlar onun yanına gidince gelmekten vazgeçti. Ya da öyle bir şey oldu." Jess'in aklı karışmış gibiydi bende ruhların bize nasıl yardım ettiğini anlatmaya başladım.

" Ruhlar ilk önce bize zarar vermeye kalktı. Hatta biri Lia'yı rahatsız ediyordu bende kılıcımı çektim ve ona Lia'yı rahat bırakmasını söyledim. Ruh bir anlığına afalladı ve ben o arada Lia'yı yanıma çektim. Ruhlar rahatsız edici olsalarda anlaşılamayacak yaratıklar değiller. İlk önce beni Hades'in kızı zannettiler ama sonradan onlara Persephone'un kızı olduğumu söyledim. İşte o sıralarda Hades bizim olduğumuz yere doğru geliyordu. Ruhlar Persephone'un adını duyunca mı gittiler yoksa Hades'e olan korkularından mı bilmiyorum ama onlara Hades'i oyalamalarını söyleyince Hades'in yanına gittiler." dedim. Jess'in gözleri şaşkınlıkla açılmıştı. İçindeki pırıltıları çözemiyordum ama heyecanlandığı belliydi.

Annemin Ölüler Tanrıça'sı kısmı beni çok rahatsız etmezdi hatta severdim bile onun bu yönünü.. Bana ne kadar güçlü olduğunu hatırlatıyordu. Baharla ilgili olan tarafı, iyiliğini, merhametini ve sevgisini temsil ediyordu. Jess sevgi, merhamet ve iyilikle doluydu. Peki ben kötü müydüm? İçimde bir yerlerde acı çektirmekten zevk alan bir yönüm olduğunu inkar edemem ama tam olarak kötü biri sayılmam, değil mi? Ben iç konuşmamı daha sonraya ertelemek zorunda kaldım çünkü Jess önüme bitkileri koymuştu ve parıldayan gözleriyle bana bakıyordu. İçindeki mutluluktan farklı bir ifadeyi daha da yansıtıyordu yüzü, gözlerimi kıstım ve ona daha iyi baktım.. Üzgün müydü? Evet, evet üzgündü. Peki neden? Biraz düşününce neden olduğunu anladım ve kendime tokat atmak istedim.. Jess çiçek açtırıyor ve bitkileri kontrol edebiliyordu. Ben şimdi onun canından daha çok sevdiği şey olan bir çiçeğe zarar verecektim. Ona anlayışla gülümsedim...

" Jess, bunun sana acı vereceğini biliyorum. Seni üzmekte istemiyorum, istersen denemeyelim.. Senin acı çekmendense özel gücümü kullanmam.. Hem başka bir şeyin üzerinde de deneyebiliriz." dedim ama Jess itiraz etti ve beni çiçeklere doğru sürükledi. Jess'ten özür diledim ve önümdeki pembe taç yapraklara sahip narin çiçeğin solduğunu, yapraklarının kara sarı bir renge dönüştüğünü düşündüm. Çevresindeki yeşil yaprakları bir bir dökülecek ve toprağa düştükleri anda sararacaklardı. Konsantre olurken gözlerimi kapatmıştım, Jess'in iç çekişiyle gözlerimi açtım ve karşımdaki çiçek hayalimde canlandırdığım gibiydi. Onun için üzülmüştüm ama artık özel yeteneğimi biliyordum.. Kardeşim çiçekleri açtırırken ben öldürüyordum. O canlılığa hayata hükmedebilirken ben ölülere, nefes almayan varlıklara hükmedebiliyordum. Bu durumun garipliği benim neşemi engelleyemedi ve Jess'e dönüp sarıldım.

"Gördün mü Jess? Yaptım.." dedim ve ardından kahkaha attım. Jess'te mutluydu ama benim kadar değil. Gözleri çiçeğe kayınca kendimi suçlu hissettim. Ona yaklaştım ve elimi koluna koydum.. " Kardeşim, gerçekten çok üzgünüm. Böyle bir şey yapmak hiç istemezdim ama özel yeteneğim için gerekliydi. Sen onu tekrar canlandıramaz mısın?" dedim ve Jess'e büyük bir beklentiyle baktım. O bunun olabilirliğini kafasına test ederken ben ileride olacakları düşünüyordum...