İki Kardeşin Düellosu

Robyn hızla kendini kulübesinden atmış ve arenanın yolunu tutmuştu. Kardeşi olacak minik cadıya artık haddini bildirmesinin zamanı gelmişti! Yanında sadece kılıcı Gölge vardı, zırh giymeye bile tenezzül etmemişti. Stell kendini deneyimli sanıyordu ama bir yıldır kamptan uzak ve antrenmansız kalmıştı. Ayrıca, Robyn tüm yıl boyunca kılıç kullanmada kendini geliştirmişti. O, bu kampın yenilmeziydi. Yenilmezdi.


(Stella)

Stella kendi kendine gülümsedi ve arenaya gitmek üzere kulübeden çıktı. Robyn onu hala güçsüz falan mı sanıyordu yoksa? Buraya gelene kadar iki drakonu ve Medusa'yı haklamıştı, bir yıl boyunca antrenman yapmasa da hala formunu korumuştu ve bunun ne kadar işe yaradığını görmek için Robyn'in düello teklifi mükemmel bir şanstı.

Arenaya geldiğinde içinden babasına seslendi.

"Sence onu yenebilir miyim?"

Hades genelde kızını cesaretlendirmeyi severdi ama kendi çocuklarının düello yapması onu pek mutlu etmemişti.

"Neden bu düellodan vazgeçmiyorsun?" diye seslendi kızına. Stella bir an sinirlendi.

"Sence onu bile yenemeyecek kadar çaresiz miyim yani? Çok sağol baba!"

"Öyle demek istemedim Stella, kardeş kardeşe düello ederken size yardımcı olamam" dedi Hades'te. Stella içini çekti ve arenanın ortasına yürüdü.

"En azından şans dileyemez misi?"

Hades'in de iç çeken sesi duyuldu ve ardından da:

"İyi şanslar" dedi.

Stell yüzünde kendinden emin bir gülümsemeyle ona doğru yaklaşırken Robyn, pis sırıtmasına engel olamıyordu. Hemen dijital saatinin düğmesine bastı ve onun kılıcı Gölge'nin şeklini almasına izin verdi. Stell'i yenmek onun için çocuk oyuncağı olacaktı. Robyn'in keskin kılıcı bu güne kadar neredeyse her tür canavarı haklamıştı. Fırtına güçlü bir kılıçtı, evet. Ama gölge gibi ışığın vurduğu bir ortamda görünmez olma, karanlığa karışma özelliği yoktu.

Hem, Stell hızlıydı ama Robyn daha dikkatliydi.

"Acı bir malubiyete hazır mısın kardeşim?" dedi Robyn pişkince. Stell'in başını sallaması üzerine iki kardeş düelloya başladılar.

Bu sırada merakla onları izlemekte olan kardeşleri Hector, düello alanına gelmişti. Robyn sevindi, bu seferki karşılaşmaları adil olacaktı.

"Sen ne dersen de baba" diye düşündü Stella.

Fırtına'yı açtı ama Zeus'un şimşeğini daha ortaya çıkartmayacaktı. Robyn adil bir maç istiyordu, istediğini alacaktı. Stell'i Robyn'den daha avantajlı hale getiren şimşekleri kullanmamaya kararlıydı ama bakalım Robyn aynı dürüstlüğü gösterecek miydi? Şayet göstermezse Stell'in de eli armut toplamıyor olacaktı.

"Yenilmeye hazır ol kardeşim!" dedi ve atağa geçti. Robyn ilk hamlesini kolaylıkla savuşturdu.

"Elinden gelen bu kadar mı Stell?" diyordu bir yandan da pis pis gülerek.

"Bu maçın sonunda dediklerini sana teker teker yedireceğim abicim" dedi ve tekrar tüm gücüyle saldırdı. Stratejisi daha çok Robyn'i yorma amaçlıydı, böylece son darbede onu hemen yenebilecekti. Stella sağ tarfatan kılıç indiriyor, sonra sol tarafa geçip Robyn'i şaşırttıktan sonra karşısına dikilip Robyn'i iyice yoruyordu. Evet, Robyn çok yorulmuştu. Stell'in tek darbesiyle düşecekti ama Stella bir an durdu. Aklına Lucy ile ilk tanıştıkları yerde bir su perisine de saldırmak üzere olduğu anı düşündü. Halbuki su perisi sadece onu kızdırmak istemişti, amacı ona zarar vermek değildi. Peki öyleyse neden şimdi Stella kendi kardeşine zarar verecekti ki? Uzun bir süre Athena kızıyla takılmanın işte böyle yararları oluyordu. En azından artık mantıklı düşünebiliyordu.

Bu uzun bekleme süreci Robyn'in tekrar gücünü toparlamasını sağladı ve hala düşünen Stella'ya saldırdı. Robyn iki dakikada tüm gücünü yeniden toparlamıştı. Stella şaşırmaya vakti olmadığını biliyordu, saldırıya karşılık verdi ve dövüşleri devam etti...

(Rob)

Robyn'in hırsı yavaş yavaş geçiyordu ve yaptıklarının büyük bir saçmalık olduğunun farkına vardı. Tamam, Robyn'in hayatında sağ duyu pek baskın olmaz ama, kız kardeşine kılıcını doğrultmuşken, bunun yanlış olduğunu anladı.

Ayrıca, Robyn'in itiraf etmesi gerekirse, Stell'in kılıç kullanmakta çok iyi olduğunu söylemesi gerekiyordu. Tabii, Robyn'i yenebilecek kadar iyi değildi ama yine de... Robyn'in karşısında görmek istediği bir düşman değil, yanında görmek istediği bir müttefikti Stell.

Bir süre daha sadece antrenman olsun diye Stell'e kılıcını salladıktan sonra, Robyn derin bir nefes aldı ve kılıcını yere attı. Stell şaşkınlığını çabuk atlatıp kılıcını indirmeseydi, ağabeyini yaralayacaktı.

Stell Robyn'e, 'neden durdun?' der gibi bakıyordu. Tamam, Robyn'in egosu o sırada ağır basmıştı:

"Vakit harcamamı gerektirecek kadar iyi değilsin Stell, gidip kendime bir Ares çocuğu bulacağım." dedi.

Sonra kılıcını yerden alıp, arenadaki diğer çocukların arasına karıştı. Bu sırada kardeşini takdir ettiği için gülümsüyordu ama, Stell bunu hiçbir zaman öğrenemeyecekti.

Tabii Rob biliyordu, Stell düelloyu bırakmalarının asıl nedenini mutlaka anlamış olmalıydı. Eh, iki Hades çocuğu arasında bile barınabiliyorsa, merhamet çok güçlü bir duygu olmalıydı.


(Rpout: Bu hikaye de burada biter )