Kovalamaca (2)

Konu: Kovalamaca (2) C.tesi Tem. 09, 2011 10:34 am

On yıl önce.

Çocuğu elimizden kaçırmıştık ve bunun tek sorumlusu kontrol etmeyi beceremediğim aptal ruhlardı veya bendim. Kate sinirlenmişti, Poseidon çocuğuydu ve güçlüydü üstüne üstlük Romalı'ydı. Çocuk çoktan kaçmıştı bile, ben de o sırada ruhlara bağırıyordum. "Eğer o çocuğu bulmazsanız sizin ölünüzü burada yaşatmam!" diyerek bütün yeraltını inletirken ruhlar da önümden ilerleyerek bana yardımcı oluyorlardı. Bu sırada Artemis avcısı Chels de gözlerini açmış etrafı süzüyordu. O sırada birden insanların bulunduğu yere girdi emrimdeki ruhlar. Arkadaşlarını bulmuş gibiydiler, etraf tonla ölü insan kaynıyordu. Kafamı sağa çevirdim, ασφόδελος φυτεία yazıyordu. Burası Asphodel Tarlalarıydı. Ne iyi ne de kötü olanlar buraya gelirdi ki bu yüzden buranın nüfusu oldukça kalabalıktı. İnsanlar taraflarını seçemeyince buraya düşüyorlardı genelde. Muhtemelen o çocuk buraya gelmişti, hala amacını anlayamamıştım ama iyi olmadığı kesindi. Ruhlar eşliğinde ilerliyorduk fakat burada hangi ruhu seçtiğimi kestiremiyordum. Kate ve Chels'le beraber hızlı adımlarla ilerlememize rağmen yine de ruhları takip etmemiz böyle kalabalık bir ortamda epeyce zordu. Fakat bir süre sonra içlerinde dikkat çeken birini görmüştüm. "Orada." dedim diğerlerine de dönerek. Kate ve Chels gösterdiğim yere döndüler ve koşmakta olan çocuğu gördüler. İşte onu bulmuştuk, şimdi kurtuluşu yoktu. Sürekli ruhların arasından geçiyorduk, ölü insanların arasında bulunmak bana ayrı bir huzur verse de şu anda huzuru arayacak zamanım gerçekten yoktu. Çocuğun peşinden ilerlerken birden birine çarptım ve o anda bir ses beni durdurdu. "Philomela." Arkamı döndüğümde gerçekten bağırmak, ağlamak, sevinmek, kahkaha atmak istiyordum. Onu tanıyordum, bana oldukça yakındı. Ona gidip sarılmak, öpmek istesem de yapamıyordum. Çünkü peşinden gitmem gereken bir çocuk vardı. Gözlerim onda, koşar adımlarım hafiften yavaşlamıştı. O benim manevi babamdı, onu tanıyordum.

Konu: Geri: Kovalamaca (2) Paz Tem. 10, 2011 7:15 am

On yıl önce.

Öfkelenmişti. Çocuğu bulduğu an kılıcını çıkarıp onu parçalamak istiyordu. Ölülerin arasında ilerlemeye çalışırken çevresine bakınıyor, yaşam belirtisi arıyordu. "Seni bulduğum an geleceğin yer burası olacak." diye mırıldandı sessizce. Birkaç ölü ona baksa da, Phil ve Chels onu duymamış gibiydi. "Orada." Phil'in onlara doğru dönüp gösterdiği noktaya baktığında, koşarak uzaklaşan çocuğu gördü. Onun neden yer altına geldiğini, onlardan kaçtığını ve ölme riskine karşın styks'e girmek üzere olduğunu merak ediyordu Katherine. Üçü ruhların arasından hızlı bir şekilde geçerken çocuğu gözden kaçırmamaya özen gösteriyordu. Chels ile koşmaya devam ederken, Phil'in onların arkasında kaldığını fark etmemişti. Sadece çocuğa odaklanmıştı. Chels'in koluna dokunmasıyla istemsiz bir şekilde yavaşlarken, ona meraklı bir şekilde baktı. Bir yandan da çocuğun nereye gittiğini takip ediyordu. "Neden durdun?" diye sordu Chels arkaya doğru bakmaya devam ederken. "Phil arkada kaldı sanırım." şaşkın bir şekilde Chels'in baktığı yöne doğru döndüğünde, arkasına bakıp duran, yüzünde kederli bir ifade ile yavaş bir şekilde onlara doğru koşan Phil'i görebiliyordu. "Bir şey görmüş olmalı. Chels, sen Phil'i bekle ben çocuğun peşinden koşacağım. Eğer burada oyalanırsak onu kaybedebiliriz." Chels'in de çocuğu kovalamak istediğini biliyordu ama onun itirazlarını ya da fikirlerini dinleyecek zamanı yoktu. Koşmaya devam ederken ruhları kenara itiyor, kaçmaya devam eden çocuğu arıyordu. Hızını arttırarak ona kötü bakışlar atan ruhlara aldırmayarak çevresine bakmaya devam etti. Yavaş yavaş endişelenmeye başlıyordu. Çocuğu tam yakalamak üzereyken kaybetmek istemiyordu. İlerlemeye devam ettikçe boşalmaya başlamış alanda durup bir kez daha çevresine bakınmaya başlamıştı. Asphodel Tarlaları'na hayatı boyunca hiç gelmemişti. Roma Kampı'nda onu yer altına göndermek kimsenin aklına gelmemişti. Tamamen yabancı olduğu bu mekanda tek başına bir şüpheliyi aramak, belki de yaptığı en saçma şeydi. "Katherine!" arkasından duyduğu ses ile dönerken, ona doğru gelen Phil ve Chels'i gördü. Onlar yaklaşırken Katherine kendini tutamayıp konuşmaya başlamıştı bile. "Onu göremiyorum. Sanırım durduğumuz zaman kaybettik." sinirli bir şekilde ayağını yere vurdu. Onun bu öfkesi bazı ruhların dikkatini çekmiş olmalıydı ki onlara doğru dönmüşlerdi. Katherine bir anda gülümsemeye başladı. "Ruhlar onu görmüş olmalı değil mi? Phil onlarla konuşursan bize çocuğun yerini söyleyebilirler!" ardından sözlerine gelecek tepkiyi merak edercesine kızlara bakmaya başladı.

Konu: Geri: Kovalamaca (2) Paz Tem. 10, 2011 9:39 am

10 YIL ÖNCE

Çocuk eliminden kaçmıştı. Hepsi de bu söz dinlemez ruhlar yüzündendi. Phil hepsine ateş püskürüyordu. "Eğer o çocuğu bulmazsanız sizin ölünüzü burada yaşatmam!" diye tehditler savuruyordu ruhları. Ama en çok sinirlenen Kate’di. Çocuğu göz göre göre kaçırmayı hiçbirimiz kabul edemiyorduk. Phil’in emrindeki ruhlar bize çocuğu bulmamızda yardımcı olacaktı. Phil’den ilk kez korkmuştum, aslında bebekleri için endişeleniyordum. Phil’in arkasında, Kate ile yan yana ilerliyordum. Ruhlar bizi oldukça kalabalık bir yere getirmişti. Sanki her şey bedava denilir de insanlar akın eder. Onun binlerce katı kadar insan vardı burada. Burası Asphodel Tarlaları ne iyi ne kötü insanlar buradaydı. Buraya ait olmak çok kötü olmalıydı. Nedense bir tarafa dâhil olamamak gibi geliyordu. Kalabalık içerisinde zorlukla yürüyorduk. Bu akıntıya ters yüzmek gibiydi. Aslında öyle olsa işimiz daha kolay olabilirdi. "Orada." Diye seslendi. İleriyi işaret ediyordu. Phil’e tamam anlamında baktım ve Kate ile ilerlemeye başlamıştık. Bu kez onu gözden kaçıramazdık. “Çok yorulmadın umarım Phil?” dedim. Gölge yolculuğu, ruhlara hükmetmek zor işlerdi doğrusu. Phil’den cevap bekledim ama geldi. Kafamı çevirdiğimde Phil yoktu. "Neden durdun?" diye sordu Kate. Phil arkada kalmıştı. "Phil arkada kaldı sanırım.” Dedim. Görünürlerde yoktu. "Bir şey görmüş olmalı. Chels, sen Phil'i bekle ben çocuğun peşinden koşacağım. Eğer burada oyalanırsak onu kaybedebiliriz." Dedi. İtiraz edecektim ama beklemeden gitmişti. Sanırım itiraz edeceğimi anlamıştı. Koşarak geriye gittim. Phil’i bulmam gerekiyordu. Aralarından sıyrılmak çok zordu. Sonunda Phil’i görmüştüm. Koluna dokununca irkildi. “Gidelim mi yoksa çocuk gene kaçacak.” Dedim. Kalabalığı yararak ilerliyorduk. "Katherine!" diye bağırdım onun sarı saçlarını görünce. Dönüp bize baktı. Suratı sinirliydi hatta biraz kızarmıştı. "Onu göremiyorum. Sanırım durduğumuz zaman kaybettik." Sinirle. "Ruhlar onu görmüş olmalı değil mi? Phil onlarla konuşursan bize çocuğun yerini söyleyebilirler!" dedi yüzündeki parlamayla. Phil’e döndüm ve vereceği cevabı bekledim. Gülümseyerek “Sıkıysa söylemesinler!” dedi. Yüzünde sevimli bir gülücük vardı ama ruhlar için aynısı olacağını söyleyemem. Bir ruhla konuşmaya başlamıştı bile. Suratı değişik bir şekil almıştı. “Ceza Tarlalarına gitmiş.” Dedi

RP BİTMİŞTİR. CEZA TARLALARINDA DEVAM EDECEKTİR.

» Kovalamaca (3)
» Kovalamaca (1)