Hades'in İsteği

Günümüz oldukça normal geçiyordu. Büyük Ev'in önünde amaçsızca dolaşıp etrafı izliyordum. Aniden Adyali'nin hızlıca Büyük Ev'den çıktığını gördüm. Sağ elimi kaldırıp ona selam verdim. "Selam Ad, nasıl gidiyor?" dedim ama beni hiç dinlemeden kolumu yakalayıp beni çekti. "Önemli bir göreve çıkmaya ne dersin, Ay?" Bunu hiç beklemiyordum ve de günümün normal geçmesinden de memnundum. "Şey, aslında ben de tam..." "Harika, gönüllü olduğun için teşekkür ederiz." Umutsuzca omuz silktim ve Ad'i takip ettim. Bu kadar acele ettiğine göre önemli bir şey olmalıydı. Kheiron'un odasında bir sürü kişinin olduğunu fark etmeden geçemedim. Adyali yavaşça kapıyı çaldı ve içeri girdi. "Bir tane daha gönüllü buldum." Kheiron memnuniyetle kafasını salladı. Ben ise hala hiçbir şeyi anlayamamıştım ama herkes öyle gibiydi. En sonunda Kheiron bize görevi açıklamaya karar verdi. "Tanrı Hades bizden yardım istiyor." O anda topluluktan değişik mırıltılar yükseldi. Kheiron hafif bir işaret yaparak onları susturdu. "Geçmişte olan olaylar yüzünden Hades'e güvenemediğinizi biliyorum ama kampı yok etmekle tehdit ediyor." Herkes birbirine endişeli bir bakıl attı. O anda odadakileri fark ettim. Ben ve Adyali'yi saymazsak altı kişiydik. Nyks'in çocukları Leo ve Adreanna, Demeter Kızı Mirabella, Athena çocuğu David, Hephaistos çocuğu Peter ve Aphrodite kızı Lily, odayı saran sessizliğin içinde sıkıntılı bir şekilde bekliyorlardı. "Peki bizden istediği şey nedir?" diye atıldı Leo. "Evet, ne istediğini bilmeden nasıl yardım edebiliriz?" diye ekledi David. "Aslına bakarsanız, benim bildiğim tek şey, bulmanız gereken şeyin sadece bir kağıt parçası olduğu." "Ama Hades'in bunu bu kadar fazla istemesi, oldukça önemli bir kağıt parçası olduğunu gösteriyor." Mirabella bunu oldukça düşünceli bir şekilde söylemişti. Herkes sürekli kendi düşüncesini söylüyordu. "Bence yapmamız gereken şey, kahine danışmak. Ne kadar o rutubetli alana girmek istemesem bile..." "Bence iyi bir fikir." dedim. "Biliyorsunuz, kahine danışmak her zaman iyi bir fikir olmayabilir, çocuklar," dedi Kheiron uyarırcasına. Ama herkes çok kararlı gözüküyordu. "Görevimiz hakkında tek bildiğimiz şey, bir kağıt parçası için kamptaki herkesin tehlikede olduğu. Bu yüzden gitmeliyiz," dedi Ad ve sırayla tavanarasına çıkmaya başladık. Biz çıktıkça tahtalar gıcırdamaya başlıyordu. Küçük ve antik oda hepimizi alamayacak kadar dardı ama biz yine de şansımızı denemeye karar verdik. Kahin eski koltuğunda oturuyordu. Ağzından şu sözcükler döküldü:
Oda birden sessizliğe büründü ve kahin tekrar sessizliğine büründü. "O zaman gitmemiz gereken ilk yer..." dedi Mirabella yavaşça. "Medusa'nın ini..." diye tamamladım yavaşça. Hepimiz pegasus ahırlarına doğru ilerledik.

Daha önce yeraltından ne kadar nefret ettiğimi söylemiş miydim? Bunun nedeni de basitti. Zeus'un tahtına gözünü dikmiş iki kardeşinden biriydi yeraltının hakimi. Hades. Ve şu anda yeraltına inmek en istemediğim şeydi. Chris ve May yine kardeşim Jenny'deydi. Rafael Jenny'ye yardım etse çok iyi olur, diye düşündüm. Bu çocuk işi sandığımdan da zor olmuştu, özellikle de ben kampta daha fazla takılmaya başlarken. Herkes pegasusunu ararken Parmaklarımı dudaklarıma götürdüm ve üfledim. Bir dakika sonra, gri bir pegasus yanımda bitti. Onun yelesini okşadım. "Seni görmeyeli uzun zaman oldu dostum, beni özledin mi?" Royces kişnedi ve burnunu yanağıma sürttü. Herkes pegasuslarını bulmuş, ahırların ortasında toplanmıştı. "Başka bir yerde toplansak? Burası at kakası gibi kokuyor!" diye feryat ettim. Ay, her şeye gülmesiyle ünlüydü, buna da öyle çok güldü ki, dışarı çıktığımızda yüzü hala kıpkırmızıydı. Lily sakinleşmesi için sırtına vuruyordu. Gülümsedim. Tipik Ay'di o. Herkes pegasuslarına binerken, Ayleyda da eli mahkum Phoneix'e atladı. "Herkes hazır mı?" diye sordum yüksek sesle. Birkaç kişi başını salladı. Ve sonra havalandık.

Kheiron'un ofisinden sonra pegasus ahırlarına gitmiştik. Medusa ha onu bir kere öldürmüştüm zaten. Tekrar öldürmek daha eğlenceli olacaktı. Sonsuz boşluğu görev öncesi doldurmuştum. Bu sefer aralarında Medusa'nın kendi kafası da vardı. Ne lazım olacağı belli olmazdı. Ama bu sefer tuhaf olan Em teyzenin oraya değilde yer altındaki inine gidiyorduk. Orada daha güçlü olacağı bir gerçekti maalesef. O sırada pegasus ahırlarına varmıştık. Carrionite'ı aramaya başladım hemen. Bir köşede simsiyah tüylerini gördüm. Hemen onun yanına koştum. Beni gördüğüne sevinmişti ama bunca kişiyi görünce gene bir göreve gideceğimizi anlamış olmalıydı ki sevinci hemen geçti. "Gel bakalım oğlum. Görüşmeyeli nasılsın." diyerek onu sevmeye başlamıştım ki. Bir ses duyuldu. "Başka bir yerde toplansak? Burası at kakası gibi kokuyor!" bu Adya'ydı. Cidden fena bağırmıştı hemen dışarı çıktık. Beni pek etkilememişti bu olay. Orada dura dura zaten alışmış durumdaydım bu olaya. Lily sırtına vuruyordu. Ay, ise gülüyordu. Biraz tuhaf bir olaydı ama ilgilenmedim fazla. Herkes pegasuslara bindi. Adyali "Herkes hazırmı? diye sordu. Başımı salladım ve havalandık hepimiz. 10 dakika içerisinde kampın sınırlarından çıkmıştık.

Kheiron'un ofisinden çıkınca arkadaşlarıma baktım.Hepsinin pegasus ahırına doğru gittiğini gördüm.Eski arkadaşım Fearless ordaydı.Onu görmeyeli uzun zaman olmuştu.Sonra yanımda küp şeker varmı diye baktım.Evet yanımda 2 tane küp şeker vardı.Sonra aklıma sözler geldi.
"Hades yardım ister bu sefer,
Sekiz melez gitmeli,
Gitmezlerse eğer,
Yok olacak yaşadıkları yer.

Kampı korumak için,
İki papirüs gerekir,
Birini almak için,
Ölmek gerekir.

Diğer parça bir indedir.
İçinde yaşayan yılan,
Tehlikeli ve sinsidir.

İki papirüsü de alırlarsa,
Kavuşur huzura yaşadıkları dünya.
Ama dikkatli olmalılar,
Bazen boşa gider,
Bu bitmez çaba."
Acaba bunun açıklaması ne olucaktı.Ölmek gerekir diyordu acaba bu nasıl olcaktı.Hiç bir fikri yoktu.Arkadaşları ile birlikte az yürüdükten sonra pegasus ahırına geldi.Eski dostunu aradı ama ortalıkta göremedi.Biraz daha baktıktan sonra Fearless'i gördü.Yanına gitti tüylerini okşayıp ona bir küp şeker verdi.Konuşmaya başladı."Selam eski dostum.Nasılsın?.Bir yolculuğa çıkıyoruz." dedim.Fearless şaha kalktı ve kişnedi.Sırtına atladım.Birden bir ses duydu.Bu Adya'dı."Başka bir yerde toplansak? Burası at kakası gibi kokuyor!" dedi.Gülmemek için kendimi tuttum ama pegasusların benim gibi düşünmediğini fark ettim.Sonra Adyali tekrar konuşmaya başladı."Herkes hazırmı? diye sordu.Herkes evet der gibi kafasını salladı ve havalandık.10 dakikaya kampın çıkışına geldik.Arkama bir baktım.Burayı uzun zamandır göremeye bilirdim.

Kendimi bir anda Kheiron'un Ofisi'nde beklerken bulmuştum. Bir göreve çıkacaktık. Ayrıntılarla birlikte Kheiron'un görevi anlatmasını bekliyordum. Tabii benimle birlikte her şeyi merakla bekleyen bir sürü melez vardı. Sonunda Kheiron konuştu ve bizi meraktan kurtardı. ''Tanrı Hades bizden yardım istiyor.'' Bu sözler içerideki melezleri konuşturmaya sevk etmişti. Kheiron herkesi hemen susturdu ve konuşmasına devam etti. ''Geçmişte olan olaylar yüzünden Hades'e güvenemediğinizi biliyorum ama kampı yok etmekle tehdit ediyor.'' Ne? Kampı yok etmek mi?! Herhalde Hades delirmiş olmalıydı. İçeride devam eden konuşmalara şahit olamamıştım. Şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilemeyen gözlerle beklemeye başladım. Kısa süre içinde ortak karar olarak kahine gitme fikri kararlaştırıldı. Tabii ki o rutubetli ve pis yere gitmeyi pek istemiyordum. Yine de diğer arkadaşlarıma uyarak ben de tavan arasına çıktım. Daha çıkar çıkmaz kahinin ağzından dökülen kehanetin sözleri benim ve diğer herkesin şaşkınlığını bir kat daha arttırmıştı. Daha sonra ise Pegasus Ahırları'na doğru yol aldık. Ben de sakince onlara eşlik ettim. Hala şaşkındım. Pegasus Ahırları'na gider gitmez hemen Jesy'i buldum. Bir kenara oturmuş, öylece bakınıyordu. Pegasusuma daha da yaklaşarak Jesy'i sevmeye başladım. ''Ah, benim canım Jesy'm ne yapıyormuş bakalım?'' Tamam, pegasuslarla iletişim kuramıyordum ama Jesy'nin bana karşılık verdiğini elbette hissediyordum. Kısa süre içinde ahırlardan ayrıldık. Tabii çabuk ayrılmamızda Aredhel'in isteği de etkili olmuştu. Pegasuslarımıza binip havalandık. Ben de herkes gibi kampa şöyle bir baktım. Belki de buraya son bakışımdı... Bu düşünceyi kafamdan atmaya çalıştım. Bu görevi başarıyla bitirecektik, yani öyle olmalıydı. Dakikalarca pegasuslarla uçtuk. Sonunda hepimiz yere indiğimizde meraklı gözlerle çevreye bakınıyorduk. Önümüzde uzun, epey uzun ve zorlu bir görev vardı.