Yenilginin böylesi

Bugün yine arenaya gitmeye karar verdiim. Kılıç ile fazla
iyi dövüşmüyordum. Ben daha çok ok ve
yayı iyi kullanıyordum.Apollon çocukları bile buna şaşırmıştı. Ben de nasıl bu
kadar iyi kullandığımı bilmiyordum ama ok ve yay benim için yaratılmış silahlardı
bunu söyleyebilirim sadece. Neyse sonunda Arenaya vardığım da ilk geldiğim gibi
bir hava hakimdi. Güneş gökyüzünde tepedeydi. Ama hava da insanı ferahlatan bir
serinlik vardı. Bunun nedeni devamlı esen serin rüzgardı. Bu sefer kendim
için hephaistos çocuklarına yaptırdığım gerçekten harika olan kılıcımı
kullanıcaktım. Ama kendime antreman yapacak birini bulmalıyım. Kılıç dövüşünü
yeni bitiren birine doğru yöneldim. Karşısındaki rakibini gerçekten iyi
yenmişti. Onunla dövüşmek iyi fikirdi. Neyse sonuç olarak ona bir kılıç dövüşü
davetinde bulundum. “ Acaba benimle düello yapabilir misin?” nasıl bir insan
bir düello için bu kadar kibar olurduki? Kafam almyordu. Ama çocuk beni fark
ettiğinde samimi bir şekilde gülümsedi.”Tabi ki olur. Ama zarar görmeni
istemem.” Yine aynı mesele beni her gören Afrodit kızı mı zannetmeli? “Merak
etme buradaysam bunu dert etmiyorum demektir.” Çocuk bunu pek tatmin edici
bulmamıştı ama kabul etti. Karşısına geçtim ama ilk hamleyi yapmak istemiyordu.
Hepsi gibi düşünüyordu ama yanılıyordu. Tamam kılıç kullanmakta yayı
kullanmaktaki kadar iyi olmayabilirim ama bu bu konuda kötü veya beceriksiz
olduğumu göstermez. İlk hamleyi ben yaptım.Fazla sert bir vuruş değildi ama
onun sarsılmasına yetmişti. Birkaç hamle
daha yapmam uyanmasına yetti. O da karşılık verdi ama benimle yarışmamalıydı.
Hamlelerini kolayca savurdum. Beni şaşkınlıkla izleyebiliyordu. Olayı pek
uzatmadım zaten sıkılmıştım. Bana sert bir hamle yaptı bende onu sertçe karşıladım
ve kılıcı elinden düşmüştü.Kılıcını havada yakaladım ve iki kılıcı da boynuna
dayadım.Galiba korkmuştu. Kılıcı yere indirdim ve kalkmasına yardım ettim ve
kılıcını geri verdim. “Sen kimin kızısın? Ares mi?” Komikti. Her seferinde beni
Ares kızı zannediyorlardı ama işin aslı sadece onlar güçlü değildi. Ares
çocukları sadece kaslıdır düşünmeyi bilmezler. “Tabii ki de hayır. Sadece Ares
kızlarını yetenekli zannetme. “ Sonra çocuk kılıcını benden aldı. Doğruyu
söylemek gerekirse Ares çocuklarından nefret ediyordum. Bence çok kabaydılar.
Zaten ilk günden başıma bela olmuşlardı.Kas yığınları. Aniden ortamın
sessizliği dağıldı. Arkamdakilerden biriydi bu. “ Sabahtandır seni
izliyorum.Bence kılıç konusunda iyisin ama çokda iyi olduğun söylenemez.”
Arkama döndüm biri aralarından sıyrılarak bana doğru ilerledi. Kendini ne
zannediyor bu? Kendisi mi çok iyiydi? Sonra ona cevap verdim. “ Ben de çok iyi
olduğumu iddia etmedim.” Herkes kıkırdadı. Ama hiç etkilenmemişti bundan.
Birinin elindeki bir kılıcı aldı ve bana doğru yürüdü. Yeterince yaklaşınca “Hadi
bir düello yapalım ama önce birbirimizi tanımalıyız. Ben ismini bilmediğim bir
melezle dövüşmem.” Hiç itirazım yoktu.Zaten bende dövüşücek biri arıyordum.
Sonra kendini tanıttı. “Ben Ares oğlu Caleb Rivers.Ya sen?” Ares oğlu ha? Zaten
başından beri bu Ares çocuklarıyla derdim vardı Ben de kendimden emin bir
şekilde “Demeter Kızı Liliana.” Karşımdakinin - adıyla mı seslenmeliyim
bilmiyordum- yüzünü bir tebessüm sardı.
Niye gülüyorsa bu çatlak. “Demek Demeter kızı. İsminde Liliana.” Ezberliycek
miydi ne?

Sabahın kor saatlerinde her zaman ki gibi arenaya gittim.Melezler komik görünüyorlardı.Kendilerini kanıtlama isteği içindelerdi.Gözüme düello yapan iki kişi takıldı.Sarışın bir kız ve esmer bir erkek.Kız güzeldi.Ve kızın hareketleri gerçekten hoşuma gitmişti.Kalabalığın arasına girdim ve onları izlemeye başladım.Kız çocuktan üstündü.Kılıç hareketleri de uzun süreden beri çalıştığının göstergesiydi.Ellerimi birleştirip onları izlemeye devam ettim.Kız çocuğun kılıcını kaptı ve kılıçları boynunda birleştirdi.Sonra da kılıcı indirdi.Kalabalığı yararak öne gittim."Sabahtandır seni
izliyorum.Bence kılıç konusunda iyisin ama çok da iyi olduğun söylenemez." dedim yüzümde ki alaycı gülümsemeyle.Kız saçlarını savurarak arkasını döndü.Büyük ihtimalle Afrodit Kızı,diye düşündüm."Ben de çok iyi olduğumu iddia etmedim." dedi.Melezler gülmeye başladılar.Kıza biraz daha yaklaşarak "Hadi bir düello yapalım ama önce birbirimizi tanımalıyız. Ben ismini bilmediğim bir melezle dövüşmem." dedim.Gülümseyerek "Ben Ares oğlu Caleb Rivers.Ya sen?" Hiç istifini bozmadan "Demeter Kızı Liliana." dedi.Gülümsemeden edemedim.İsmi,siması her şeyi bir Afrodit Kızı gibiydi. "Demek Demeter kızı. İsmin de Liliana." dedim.Bana ters ters baktı.Sinirlenmeye başlamıştı.Liliana'yı sevmiştim.Kılıcım Hans'ı kardeşimden alıp Liliana'nın karşısına geçtim.Gözlerini kısıp bana baktı.Hoş kızdı,ona zarar vermek istemezdim.Kılıcı savurarak düelloya başladım.Kılıcı kılıcının kabzasına vurdum ve sert bir şekilde çevirdim.Ama kendisini yere attı.Pes edecek gibi görünmüyordu.Bu sefer dişlerimi sıkarak üstüne atıldım ve kılıcımı diz hizasına savurdum.Gözleri ve dikkati dizlerine yöneldi.Evet,dikkatini dağıtmıştım.Dakik bir hareketle kılıcımı kılıcının kabzasına geçirdim.Bu sefer dayanamadı.Çünkü bu taktiği senelerdir kullanıyordum.Kılıcı yere düştü ve taş zeminde zangırdadı.Liliana kılıcına baktı,ardından başını kaldırıp uzun uzun bana baktı.Onu gıcık etmeyi sevmiştim.Kardeşime dönerek "Kaç dakika oldu?" dedim.Saatine baktı."Üç dakika"dedi.Kalabalıktan gülme sesleri yükseldi.

Kılıcını kılıcımın kabzasına vurdu ve sertçe çevirdi. Ama kendime yere atarak darbeden kurtuldum.Pes etmeye niyetim yoktu.Ama gerçekten çok güçlüydü ve gerçekten yılların tecrübesi var gibiydi. Sonra üstüme atıldı ve kılıcını diz hizama savurdu. Tedirgin olmuştum.Dizlerime baktım. Sonra ben fark etmeden kılıcını kılıcımın kabzasına dayadı.Bunu hiç beklemiyordum.Ani hareketiyle kılıcım elimden uçtu vee yere düştü. Bu kadar çabuk mu yenilmiştim.Nasıl bu kadar iyi kılıç kullanıyordu. Başımı kaldırdım ve Caleb’e baktım. Gerçekten de hiç karşılaşmadığım bir taktiği kullanmıştı. Ya da ben daha iyi bir taktik bekliyordum.Her halükarda gafil avlanmıştım. Yemin ederim şuan söylediği sözlerin üstüne ona bir tane yumruk patlatmamak için zor dururyordum.”kaç dakika oldu?” diyerek arkasındaki birine seslendi.Sanırım kardeşiydi. Çocuk saate baktı. “Üç dakika.”dedi. Herkes gülüyordu. Hah ne diye beni rezil ediyordu ki? Allahım deliricem? Rezil olmuştum çünkü yenilmiştim.Bir de üstüne üstlük dalga bile geçmişti. Bunun intikamını almaya kararlıydım. Ne zannediyordu kendini? Beni yendi diye benimle dalga geçemezdi? Sonra yere düşen kılıcımı aldım ve gitmeye yöneldim ama içimden bir ses durmamı ve bir şey söylememi söylüyordu.Ama bu sesi dinleyip rezil olmak istemiyordum. Ama işte benim ayarsız gururum mantığımı yenmişti.Sonra arkamı döndüm ve Caleb’ e iyice baktım. Tümüyle onun görüntüsünü beynime kazıdım. “ Bunun öcünü alıcam. Yani fazla sevinme Caleb.” Adını resmen tıslayarak söylemiştim. Gerçekten de şu an ki sinirimi yansıtıyordum. Ama gerçekten kaşınmıştım.Bir kere yenildim.Ya tekrar yenilirsem. Sonra hızlı adımlarla arena da kendime dinlenecek bir yer buldum diyordum ki biri ben takip ediyordu. Kılıcımı yere saplayıp arkaya döndüm.Yine bir sapıktı heralde. Ama arkamı döndüğümde yanıldığımı fark ettim.Bu o çocuktu. Beni yenmişti. Şimdi niçin takip ediyordu? Ahh yoksa benden bir şeyler yapmamı mı istiyordu? Sakın ben seni yendim bana hizmet ediceksin demesin. Nolursun Tanrıça Demeter. Ama şanslıydım demedi. “ Tekrar mı yenilmek istiyorsun? Beni yenemiyeceğini anlamalısın? Kafan almıyor mu? Seni üç dakika da yendim.Nasıl değiştirebilirsin ki bu farkı?Kendini yaralamaya çok mu meraklısın yoksa?” Ahh anlamıyorum.Şimdi de beni koruma moduna geçmişti.Moralim sıfırdı ve konuşacak havamda değildim. Söyliyecek söz bulamıyordum da. Gelip bir de benle konuşmasına dayanamıyordum. “ Sen nesin ya? Baş belası mı? Ne istiyorsun benden? Hem bu seni hiç ilgilendirmez. Yani beni yendin.Rezil ettin. Şimdi lütfen git burdan da biraz rahatlıyayım.” Sonra bulduğum ağaç köşesindeki taşa oturdum.Ama onun gitmeye niyeti yoktu.Gerçekten başıma bela almıştım.

"Bunun öcünü alıcam. Yani fazla sevinme Caleb." dedi gözlerini kısarak.Sinirli olduğu halinden belliydi.Elini yumruk haline getirmiş bana bakıyordu.İstifimi bozmadan kahka attım. “ Tekrar mı yenilmek istiyorsun? Beni yenemiyeceğini anlamalısın? Kafan almıyor mu? Seni üç dakika da yendim.Nasıl değiştirebilirsin ki bu farkı?Kendini yaralamaya çok mu meraklısın yoksa?” dedim sırıtarak.Bir yandan da hoşuma gidiyordu bu hareketleri. “ Sen nesin ya? Baş belası mı? Ne istiyorsun benden? Hem bu seni hiç ilgilendirmez. Yani beni yendin.Rezil ettin. Şimdi lütfen git burdan da biraz rahatlıyayım.” dedi gözlerini devirerek.Bana tahammül edemiyordu.Ama onun peşini kolay kolay bırakmayacaktım.Arkasını dönerek arenanın hemen yanında ki bir ağaç köşesine gitti.Kılıcını yere attı ardından da taşın üstüne yerleşti.Kılıcımı sallayarak yanına gittim.Ters ters bana baktı."Sakız gibisin" dedi.Sırıtarak "Senin gibi güzel bir kadına hiç mi hiç yakışmıyor bu hareketler" dedim.Ellerini sıkmış bana bakıyordu.Alnında ki damarlar ortaya çıkmıştı.Bunu hiç umursamadan kendimi çimenliğe attım.Gülümseyerek "Sinirlenince çok güzel oluyorsun" dedim.Liliana..Ona uzun uzun bakmaya başladım.Sapsarı saçları,ela gözleri ve harika yüz hattıyla karşımda duruyordu.Dikkatini başka yere vermeye çalışıyordu ama pek başarılı olamıyordu."Keser misin şunu?" dedi kısık bir sesle.Utanmış olmalıydı.

“Sakız gibisin.” Dedim. Çok sinir olmuştum. "Senin gibi güzel bir kadına hiç mi hiç yakışmıyor bu hareketler" dedi Yemin ediyorum şu an kafasını kırmak istiyordum ama peşimi bırakmıyordu.Gelip çimenliğe oturdu.İnan mıyorum ya. Gerçekten gitmiyor. "Sinirlenince çok güzel oluyorsun" demez mi? Buna kızmalımıydım bilmiyorum. Çünkü sinirli olmama rağmen benim hoşuma mı gitmişti ne? Ne saçmalıyorum ben? Az önce beni rezil ediyordu şimdi de utandırıyordu. Ve şimdide bana uzun uzun bakıyordu. Bakışları üzerimdeyken yüzümü çeviremiyordum. Çok rahatsız olmuştum.Kendimi hiç böle hissetmemiştim. Umarım yüzüm kızarmamıştı. Pek kızarma alışkanlığım yoktu ama endişelenmiştim işte. “Keser misin şunu?” dedim. Beni çok utandırıyordu. Ama kesmiyordu işte. Şuan kendimi hiç iyi hissetmiyordum.Ayağımla toprak ve çimenle oynuyordum. Ama bu hiçbir işe yaramadı. Bundan sıkılmıştım. Kafamı çevirip “ Şunu kessene artık. Ne düşünüyorsun bilmiyorum ama beni rahat bırak artık.” Onun yaptığına pek sarkıntılık diyemem ama. Buna dayanamıyordum. Ayağa kalkıp “Benden tam olarak ne istiyorsun?” Sabahtandır yüzüne bakmıştım ama hiç görüntüsüne dikkat etmemiştim. Siyah saçları vardı. Yüz hatları öyle etki… Ne diyorum ben? Gözlerini içine baktım.Bunnu böle olmasını beklemiyordum ama kalbimin biraz daha hızlı attığını fark ettim. Bana noluyor anlamıyorum ki? Gözlerimi hemen çevirdim.Yere bakarak “Sana bir soru sordum cevap verecek misin?” diye bildim sadece.

“Şunu kessene artık. Ne düşünüyorsun bilmiyorum ama beni rahat bırak artık.” diye bağırdı ona bakarken.Sarı saçları güneşten dolayı daha da açılmış gibiydi.Gözlerini kaçırıyordu.Utandığı çok ama çok belliydi.“Benden tam olarak ne istiyorsun?” dedi ayağa kalkıp. “Sana bir soru sordum cevap verecek misin?” Hala ona bakıyor,gülmemek için dişlerimi sıkıyordum."Bir randevuya ne dersin?"dedim göz kırparak.Bunu hiç beklemiyor olmalıydı.Gözlerini düelloda ki melezlere dikti ve geri çöktü.Ben ise gülmemeye çalışıyordum."Neden?" dedi birden."Bilmem,kanım sana ısındı" dedim.Liliana birden gülmeye başladı.Neden güldüğünü bilmiyordum ama gülüyordu işte.Sanki benimle dalga geçiyor gibiydi.Hiç istifimi bozmadan bende gülmeye başladım.Bu sefer de o şaşırmıştı ama gülmeye devam etti."Ya sana hayır dersem?"dedi sırıtarak."Sanırım depresyona girerim,senin gibi güzel bir kadının beni reddetmesi...Imm,bilemiyorum" dedim.Gülümseyerek gözlerimin içine baktı."Iı,peki diyelim ki sana bu randevuyu verdim.Ne yapacağız?" dedi.Kafamda hepsini kurmuştum."Haftaya izin var.New York'a gideriz,takılırız falan"dedim.Ellerini birleştirdi ve "Pekala"dedi.

"Bir randevuya ne dersin?" diyerek göz kıptı. Şuan gerçekten gülmemek için zorlanıyordu. Tamam düşenceleri okuyamıyorum ama duygulara göre davranışları seziyordum. Bu manyak bir fantezi gibi değil mi? “neden?”diye sordum. “Bilmem,kanım sana ısındı"dedi. Şimdi bu cevap… Şaka maka çılgınca gülmeye başladım. Sanki askerlik arkadaşıydık. ‘Kanım sana ısındı.’ Aman tnarım bu bu çok komikti.Sabahtandır bir randevu için takip ediyordu ve böle bir cevap yüzünden . Gözlerimden yaşlar geliyordu. Birden onunda gülmeye başladığını fark etmiştim. O niye gülüyordu? Ama bunu kasti yaptığını düşünüyordum. Gözlerimdeki yaşları sildim ve sırıtmama engel olamadan "Ya sana hayır dersem?"dedim. Bir randevu teklifi anca bu kadar komik olur. "Sanırım depresyona girerim,senin gibi güzel bir kadının beni reddetmesi...Imm,bilemiyorum"dedi. Gülmemi durdurabilmiştim tam olmasa da. Gözlerine baktım.Tam olarak gerçekten mi söylüyordu yoksa yalan mı söylüyordu? Hala anlayamamıştım. Anlamaya çalıştım ama pek anlayamıyordum. "Iı,peki diyelim ki sana bu randevuyu verdim.Ne yapacağız?” Merak ediyordum böle biriyle ne yapardık ve ya ne planlıyordu? "Haftaya izin var.New York'a gideriz,takılırız falan" dedi. Kendinden fazlasıyla emindi. Bende “pekala” dedim. Sonra ona dönerek “Ama bunu sadece meraktan yapıyorum bilmiş ol.” Sonra çantamı ve kılıcımı kaptım ayağa kalktım. “ hah bu arada bence şu ‘kanım ısındı’ cümlesini bir kıza cevap olarak söyleme. “ Kendimden emin bir şekilde ekledim” Biz askerlik arkadaşı değiliz.” Sonra arkamı döndüm ama tekrar ona döndüm ve en sert ifademle-ki o bile bundan korkmuştu çünkü gerçekten sinirlenirsem korkunç olabiliyordum- “Benimle sakın oynamaya kalkışma. Yoksa fena yaparım.” Diyerek arkamı döndüm ve kılıcımı eski haline koyarak yoluma devam ettim.