Gözlerimi açtığımda kendimi Ogygia adasında buldum.Buraya ulaşabildiğim için mutluydum;ama Heres'in acı çekmesi beni üzüyordu.Onu bir an önce bulup kampa geri götürmeliydim.Çalıların arasından gizlene gizlene ilerlemeye başladım.Etrafta hoş bir yasemin kokusu vardı ve lanetli bir adaya göre oldukça aydınlık bir yerdi.Biraz daha ilerleyince özel bir bahçe buldum.Burası Kalipso'nun bahçesi olmalıydı.Bu bahçede taptaze meyveler ve nefis kokan çiçekler vardı.Bir an o bahçeye girip hayatımın sonuna kadar orada olamk istedim;fakat kokuların büyüsünden hemen kurtulmam gerektiğini biliyordum.Hızlıca oradan uzaklaştım ve bahçenin yakınlarındaki kulübeye doğru yürümeye başladım.Kafamı cama dayayınca,içeride kanlı giysiler gördüm.Bunlar büyük olasılıkla Heres'e aitti.Korkuyla kulübenin içine daldım,boştu.Fakat yerlerde kan lekeleri vardı.Bu izleri takip etmeye başladım.
İzler beni,en az bir önceki kadar güzel bir bahçe kapısına götürdü.Heres büyük olasılıkla buradaydı.Heyecanla kapıyı açtım ve bahçede ilerlemeye başladım.Güzel bitkileri hayranlıkla izlerken ayağım bir ağacın kalın köküne takıldı ve tökezledim.Başımı kaldırdığımda Heres'i gördüm.Onu görünce yüzüme kan hücum etti ve kalbim çok hızlı atmaya başladı.Ona doğru yavaş ve sessiz adımlar atarken,birden duraksadım.Yanında Kalipso vardı ve konuşuyorlardı.Kıskançlıkla homurdandım ve onların yakınındaki bir çalının ardına gizlendim.''Ah,Heres!Gelmene o kadar sevindim ki!'' dedi aşırı sevimli bir sesle Kalipso.Ona ok atmalı mıydım acaba?Heres hayranlıkla ona bakarken ''Evet Kalipso,burada olmaktan ben de çok mutluyum.Yani senin yanında...'' dedi ve onun elini tuttu.''İlk görüşte aşka inanır mısın?'' dedi Kalipso onun diğer elini de sıkıca kavrayarak.Heres beni çok etkileyen çarpık gülümsemesiyle ona baktı ve ''Artık inanıyorum'' dedi.O an kalbime bir hançer saplandı sanki.Kronos bana işkence ediyormuş gibi,dış dünya yavaşladı.Zaman durdu.Çalıların arasına öylece uzanıyordum.Gözlerim açıktı,ama hiçbir şey hissetmiyordum.Kalbim kırılmıştı ve acı çekiyordum.Son bir kez adını söyledim ve oracıkta uykuya daldım: ''Heres...''
***
Gözlerimi güçlükle açtım.Sabah olmuştu ve etrefımda bir sürü melez vardı.Lexi ve Sat benim ellerimi tututorlardı.Sat diğerlerine dönerek ''Yaşıyor,uyandı!'' diye haykırdı.Herkes sevinçle bağırdı ve bana gülümsedil.O gün bir kere daha anlamıştım.Yalnız olmak demek,çevrende seni seven kimsenin olmaması demekti.Ailen ve dostların mesela.Yalnız olmamak için mutlaka bir erkek arkadaşa ihtiyacım yoktu.Artık avcı olduğumu tamamen hissediyordum.Yaşadığım her şey geride kalmıştı.Avcı kardeşlerimin yardımıyla ayağa kalktım ve Lexi ile Sat'e sarıldım.Lexi haklıydı,ben yalnız değildim.*Rp Bitmiştir.*
Konu: Kalp Kırıklığı./2 
Salı Haz. 28, 2011 9:11 am