Evet işte buradaydım. Uzun ve sıkıcı bir yaz tatili sonunda; okulların tekrar açılması içimi tam anlamıyla rahatlatmıştı. İşin aslı; anneniz yada babanız olmayınca hayatınız zaten yeterince zehir gibi oluyorken birde bunun üzerine en yakın arkadaşınızı kaybederseniz; yaz sizin için zehirden farksız olur. Belki dahada kötü. Öyle ya; yaz insanı öldüren bir şey değil. Yaşamak zorunda kalıyorsun. Neyse.
Hızlı ve kararlı adımlarla okulun bahçesine giriş yapıp tanıdık birkaç yüz aradım. Ne var ki birkaç dakika sonra; çevrede tanıdık kimselerin olmadığını fark edip huzursuzca bir banka doğru ilerlemeye başladım. Çevremde koca bir yaz tatili sonrası görüşmenin mutluluğuyla birbirine sarılan, kahkahalarla ve bağırarak bir şeyler anlatan bir çok insan vardı. Ne sıkıcı. Oysa en yakın arkadaşım şimdi burada olsa… Herneyse. Okulda kürsüye çıkan rüküş giyimli –kim mor bir takımın altına fosforlu yeşil ayakkabılar giyer ki. Hadi amaa.- müdiremiz mikrofonu elinde bir süre çevirdikten sonra; her zamanki berbat ve cırtlak sesi ile bizi sıra olmaya çağırdı. Yavaşça yerimden kalktım ve sıraya doğru ilerlerken omzumda birinin dokunuşunu hissedip hızlıca arkamı döndüm. Ah. Bu Nick’ti. En yakın arkadaşım, Rose hayatını kaybettikten sonraki tek yakınım ve son zamanlardaki flörtüm.
-“Selam” dedim kısık ve olması gerekenden fazla ince çıkan ve beni rezil eden sesimle. O ise sanki sesimin iğrençliğini fark etmemişçesine sıcacık bakan kahverengi gözlerini gözlerime dikip
-“Seni özledim prenses.” Diye fısıldadı. Hafif ince sesi ruhumun derinliklerine işledi ve bende istemsiz olarak güldüm. Tam ağzımı açıp ona bir şeyler söylemeye hazırlanıyordum ki; dikkatimi birden onun tam arkasında duran ve bana delici bakışlar atan kıza kaydı. Kız çok gergin bir şekilde duruyordu. Ve birden eliyle bana gel işareti yapıp; hızlı adımlarla okul bahçesinden çıktı. Biliyorum; gitmemem gerekirdi. Ama o kızda beni çeken bir şeyler vardı. Ve ne olduğunu öğrenmeden peşini bırakmak istemiyordum. Yavaşça Nick’in elini sıkıp;
-“Birazdan gelirim.” Dedikten sonra, onun soru sormasına bile fırsat vermeden hızlı adımlarla kızın gittiği yöne doğru ilerlemeye başladım. Okul bahçesinin dışına çıktığımda gözlerim her yerde o kızı arıyordu. Ama yoktu! Hiçbir yerde yoktu! Tam ümidimi kaybedip okul bahçesinden tekrar içeri girecektim ki; biri beni kolumdan çekti ve bir ağaca yasladıktan sonra bağırmamam için önlem olarak tek eliyle ağzımı kapattı. Evet. Bu o kızdı. Birden; bu kızın peşinden gelmemin devasa bir hata olduğunu düşündükten sonra kızı incelemeye başladım. Bu kızda farklı olan bir şeyler vardı. Kız sessizce
-“Eğer çığlık atarsan seni öldürürüm.” Dedikten sonra bileğinin iç tarafındaki küçük bıçağı gösterdi ve elini ağzımdan çekti.
-“Neler oluyor? Sende kim…” tam sorularımı sıralamaya başlamıştım ki kız
-“Kes sesini” diyerek bana tısladı. Kızın beline kadar uzanan kızıl saçları ve rengini tam olarak anlayamadığım mavi-yeşil arası gözleri vardı. Teni hafif esmerdi ve üstündeki okul formasına rağmen; fazlasıyla ince olduğu belli oluyordu. Onu bu şekilde incelemeye aldığımı fark edince; eliyle saçlarını geriye itip
-"Ne bakıyorsun?" dedi. Cevap vermeyi denedim ama boğazım kurumuştu ve konuşabileceğimi sanmıyordum. Ayrıca korkudan titriyordum. Birkaç dakikalık sessizlikten sonra adını bilmediğim ve öğrenmek içinde herhangi birşey yapmayacağım kız tanıdık bir şarkı mırıldanmaya başladı. Bu şarkının adını bilmeme rağmen şuan aklıma gelmiyordu. Şarkının melodisi biraz rahatlamamı bile sağlamıştı. Orada ne kadar kaldık bilmiyorum.Tek bildiğim; bir süre sonra bize doğru yaklaşan ayak sesleri duyduğum. En sevdiğim öğretmenim, babam yerine koyduğum Bay Luck bize doğru hızlı adımlarla geliyordu. Yanımıza vardıktan sonra vahşi kıza başıyla selam verdikten sonra bana sıkıca sarıldı.
-“İyisin öyle değil mi Nic? Sana iyi davrandı öyle değil mi?” Tam doğruları söyleyecekken; vahşi kızın derin bakışları kararımı değiştirmemi sağladı ve
-“Tabiki.” Diye mırıldandım. Ardından sorularımı Bay Luck’a sıraladım.
-“Neler oluyor Bay Luck?” Bay Luck derin bir nefes aldı ve mavi-yeşil gözlerini bana dikerek konuşmaya başladı
-“Bana güveniyorsun öyle değil mi?” Gözlerimin dolmasına izin vermeden cevapladım
-“Tabiki Bay Luck. Siz bana hem babalık. Hemde teyzemden sonra annelik yaptınız. Şu dünyada sizden çok güvendiğim kimse yok.” Bay Luck küçük bir tebessümle bana baktıktan sonra; yüzü, ona hiç yakışmayan o ciddi ifadeyi aldı ve hayatımı sonsuza dek değiştirecek o cümleleri söyledi.
-“Sen normal değilsin Nic. Sen bir melezsin. Bu demek oluyorki; ebeveynlerinden biri bir tanrı yada tanrıça. Burası senin için güvenli değil. Gitmelisin. Gitmelisin ve eğitilmelisin benim tatlı kızım. Lütfen soru sorma. Hatta hiçbir şey söyleme. Tek bilmen gereken; gideceğin yerde çok mutlu olacağın. Mitolojiye ilgi duyduğunu hatırlıyorum. Öyle değil mi?” Yavaşça başımı evet anlamında salladım. “İşte o araştırmalarının çoğu gerçek. Hiçbir şeyi sorgulama. Ve her şeyin mümkün olduğuna inan. Ve gittiğin yerde; kardeşini bul. Oda seni arıyor olacak. Unutma; ihtiyacın olan her şey, tam burada.” Diyerek kalbimi gösterdi. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Bay Luck beni yavaşça vahşi kıza doğru itti. Ve kıza; “ona iyi bak” diye fısıldadıktan sonra dönüp gitti. Beynim zonkluyordu. Kalbim kulaklarımda atıyordu. İçimde; Bay Luck'un peşinden gitmek için inanılmaz bir istek vardı. Ama bana bu kızla gitmemi söylemişti. Onun sözünden şimdiye kadar hiç çıkmamıştım. O bana; senelerce aradığım sevgi ve şevkati vermişti. Beni gerçek kızı olarak görmüştü. Ve gitmemi istiyorsa gidecektim. Tüm cesaretimi topladım ve sesimin güçlü çıkması için içimden sessiz dualar göndererek yanımda duran ve delici bakışlarla beni süzen kıza döndüm.
-"Ne zaman gidiyoruz?"
Vahşi kız bana ilk defa gülümsedi ve önden yürümeye başladı. Artık konuşmak zorunda kalmayacağım için seviniyordum ki; kız bana döndü ve
-"Evet. Sorularını alayım." diye mırıldandı. Şaşırmıştım. Çünki kızın sesi gayet dostça çıkmıştı. Aklımdaki binlerce sorudan en kapsamlısını sormaya karar verdim.
-"Neler oluyor burada? Ben neyim? Nereye gidiyoruz?" Kız derin bir nefes aldı ve kısa bir süre sessiz kaldıktan sonra
-"Bunların hepsini zaten öğreneceksin. Tek bilmen gereken; herşeyin mümkün olduğu bir yere gidiyoruz. Bay Luck mitolojiye meraklı olduğu söylemişti. Artık sende mitolojinin içindesin. Mutlu olman gerekir" dedi ve güldü. Onun gülmesinden cesaret alarak
-"Madem öyle daha havalı birşeylerle seyahat edemez miyiz. Yürümek çok can sıkıcı geliyor." dedim ve bende güldüm. Kız bir süre yürüdü ve sonra durduktan sonra bana dönüp
-"İstediğin havalı birşeyler olsun." dedi ve ağaçların arasından çıkıp gelen devasa , muhteşem güzellikteki “kanatlı” atı bana gösterdi.Öyle etkilenmiştim ki sadece sesizce "pegasus" diye mırıldandım. Bunun üzerine yanımdaki kız güldü ve koluma dostça vurarak
-“Aramıza hoş geldin melez.” Diye fısıldadı..
Konu: Katherine Nicci Kallias* 
C.tesi Haz. 18, 2011 11:57 pm
