Sabah
oda görevlisinin berbat zili ile uyandım. Ben ve Lawrence yataklarımızı
toplayıp yatılı okulun yemekhanesine geçtik. Çok geçmeden kızların
odasından Veronica da yanımıza geldi. Böylece okulun belalı üçlüsü
tamamlandı. Okuldan kaçtığımızda hep başımıza kötü olaylar gelirdi.
Yemekhanede her zamanki sabah mönüsü peynir , ekmek vardı. Yemekhanemiz
üzerinde işlemeler bulunan bir sürü cam , tahta sandalyeler , çok sağlam
– evet gerçekten çok sağlam bir keresinde çarpında kafamı yarmıştım.-
metal kocaman bir masa bulunan ve diğer yatılı okulların yemekhanelerine
göre daha üst düzey bir yemekhaneydi. Bu gün Cuma olduğundan dışarı
çıkıp gezme iznimiz vardı. Yemeklerimizi bitirdikten sonra biraz
eğlenmek için okulumuzun kısmen ileri düzey sayılabilecek bilardo
salonuna geldik.
Bilardo salonunun görevlisine , bay Watari’ye üç beş dolar fazla para
verinde bizi öğretmenlere söylemiyordu. Bay Watari orta yaşlı , kirli
sakallı ve fazlasıyla paraya düşkün bir adamdı. Bilardo masasının başına
geçtiğim de bana bağırarak Veronica “ Hey , X belki bu sefer beni yenebilirsin ! “
dedi alaycı bir tavırla. Bilardo oynamaya başladığımdan beri ne ben ,
nede Lawrence Veronica’yı yenebilmişti. Bu sefer Veronica’yı yenecektim
ama önce turnuva yaptığımız için Lawrence ve ben mücadele edecektik.
Yorucu bir bilardo maçından sonra Law’ı zor da olsa yendim. Veronica
bana “ Şimdi işin bitti ! “ der gibi bir bakış attı. Bilardo maçına
dalmışım ki Bay Watari “ Öğretmenler geliyor , kaçın çocuklar ! “
dedi ve üçümüz birden bilardo salonundan çıkıp sınıfa doğru koşmaya
başladık. Saate baktığımda ilk dersi kaçırdığımızı fark ettim. En berbat
ders olan geometri dersinden kurtulmuştuk. Bay Wolfram’ın dersi vardı
sırada , kimya ! Nedense bu öğretmenimiz tüm çocuklara sıcak kanlı
davranır özellikle biz üçümüzün üstüne çok düşerdi. Bu sevgisine
karşılık tüm öğrencilerin en sevdiği öğretmendi. Ders zili çaldıktan beş
dakika sonra sınıfa vardık . Camelot yatılı okulu Amerika’nın en büyük
ve en karışık yatılı okuluydu. Beni pek fazla sevmeyen Christensén
ailesi iyi bir eğitim görmem için bu lüks okula yollamıştı beni. Derse
üçümüz birden geç girince öğretmenimiz Bay Wolfram “ Xavier , Lawrence , Veronica , nerelerdesiniz böyle , gözümüz yollarda kaldı ! “
dedi o güven verici gülümsemeyle. Birlikte yerimize geçtik öğretmenimiz
, Lawrence’ı en öne almıştı çünkü kimyada sınıfın –hatta okulun- en
yeteneklisi oydu. Ben ve Veronica yan yana oturuyorduk. Veronica’nın o
masmavi gözleri ve onunla mükemmel derecede uyumlu saçları ile harka
görünüyordu. Ah ! Yapma o senin en yakın dostun ona aşık olamazsın
Xavier ! diye iç geçirdim.
Tüm dersler bitince okuldan dışarı çıktık. Biz zengin ailelerin
başlarından atmak istedikleri üvey yada dışlanmış çocukları olduğumuzdan
ceplerimiz her zaman doluydu. Sonunda arkamızda bırakmıştık devasa
büyüklükteki eski İngiliz kalelerine benzeyen Camelot yatılı okulunu.
Hemen bir yada iki sokak ötedeki atış poligonuna gitmeyi planlamıştık ,
orası Veronica’nın favori mekanıydı. Sadece altı saatimiz vardı Cuma
izninde. Atış poligonunun heybetli tabelasının altında Veronica
mutluluktan çıldırmak üzere gibiydi “ Hadi bu sefer sizi yeneceğim. “
dedi. Silah kullanmakta tartışmasız şampiyon Lawrence’dı . İçeri gireli
daha yarım saat olmamıştı ki dışarıdan büyük bir gümbürtü geldi.
Üçümüz birden dışarı çıktığımızda kanımızı donduracak bir görüntüyle
karşılaştık. Bu iki boynuzu olan , tıpkı insan gibi iki ayağı üzerinde
duran devasa bir boğaydı ! Büyük ihtimal saçma hayallerimden birini
görüyordum diye düşünüp gözümü kapatıp iki defa derin derin nefes aldım.
Gözlerimi açtığımda görüntü hala karşımdaydı. Bu yaratık karşısında
Veronica donakalmıştı resmen. Bu sessizliği Lawrence bozdu “ Ne duruyorsunuz kaçın ! “
sözleri çok mantıklıydı . Veronica’yı sarstım ve kendine getirdim.
Birlikte kaçmaya başladık tam o sırada eski model ve bir servet
değerinde olan klasik bir araba önümüzü kesmişti. Arabanın içinde Bay
Wolfram duruyordu “ Hadi çocuklar atlayın ! “
dedi bize hep birlikte arabasına bindik ve kaçmaya başladık. Bu garip
görünüşlü yaratık devasa cüssesine rağmen gerçekten hızlıydı. Birlikte
şehrin ötesindeki tarla gibi bir yere geldik.
Arabadan inip eski ve büyük ihtimal yanmış bir evin içine doğru
koşturmaya başladı Bay Wolfram böyle bir durumda onun dediklerini
sorgulamadan yapıyorduk. Dördümüz içeri sığındığımızda rehberimiz yani
öğretmenimiz elini bir süre tozlu duvarların arasında gezdirdi ve bir
yer buldu. Gerindi ve tam o taşın üzerine vurdu. Taşın üzerinde mavi
renkli bir üçgen parladı. Olayların şokunu atlatamadan bir şok daha
yaşadık eski bir geçit açıldı ve tozlu merdivenler belirdi. Birlikte
aşağı indik burası bir sürü silahın bulunduğu gerçekten eski bir silah
mahzeniydi. “ Hadi öyle bakmayın da bir silah seçin kendinize ! “ diye homurdandı Bay Wolfram. Hemen lafa atılıp “ Bay Wolfram ! “ sözümü kesti ve “ Wolf desen yeter . “ dedi . Öksürüp lafıma devam ettim “ Wolf neden buradayız , bu yaratık ne ? Bize açıklar mısın ? “ dedim . “ Bu işler bittikten sonra tüm sorularının cevabını bulacaksın . “
dedi güven verici bir ses tonuyla. Dışarıdan o dev yaratığın sesi
duyulduğunda Veronica bir mızrak , Lawrence gümüş üzerine altın işlemeli
bir yay buldu. Ben hala kendime uygun bir silah bulamamıştım. Kılıçlar ,
hançerler , ok-yay takımları , baltalar hiçbiri bana uygun değildi. En
sonunda kendime uygun bir silah buldum metalik , jilet gibi keskin
tırnaklı bir zırh eldiveni. Hepimiz silahlarımızı aldıktan sonra Wolf
kapıyı tekrar açtı ve dışarı çıktık.
“ Artık o minotor ile savaşmaya hazırsınız ! “
dedi Wolf. Demek o devasa yaratık bir minotordu. Dördümüz birden dışarı
çıktık ve minotorun karşısına dikildik. Dört kişi bu devi rahatça
öldürebiliriz diye düşündüm içimden. Wolf , Law’a nasıl yay
kullanılacağını gösterdi. Law ilk denemesinde minotorun dikkatini
çekmişti. Tamamdır şimdi yandık diye düşünürken Veronica “ Tamam bir planım var ; Law onu kendine çekecek ben önden mızrağımla Xavier... “ Bir anda sözü kesilmişti sanırım silahım ile neler yapabileceğimi düşünüyordu. “ Arkadan saldırırım ! “
dedim muzip bir ifadeyle. Plan belliydi. Veronica minotora doğru
yaklaşırken minotor bir nara atarak sırtından dev bir balta çıkardı.
Veronica mızrağını tam ayağına sapladı dev yaratığın. O sırada Law ve
Bay Wolf minotorun dikkatini dağıtmaya çalışıyordu. Sırtına çıkmak için
zıpladım ve eldivenimi sırtına sapladım. Bu şekilde yaratığın sırtına
tırmanmaya başladım. Sanırım sırtında açtığım yaralardan canı acımıştı.
Hiddetle baltasını Veronica’ya savurdu. Tek hamlede Veronica’yı yıkık
dökük evin duvarına fırlatmayı başardı. “ Hadi ! Çok az kardı X , tırman
şu sırta ! “ diye bağırındım kendi kendime. Kafasına ulaştığımda
boynuzlarından birini kavradım sol elimdeki eldiven ile boynuzunu
tuttum. Yaratık benden çok rahatsız olmuştu. Delirmiş gibi tepiniyordu.
Sağ elimle de diğer boynuzunu yakaladığımda hiç beklenmedik bir şey
oldu. Lawrence’ın oku minotorun tam kafasına gitmişti. Acı içinde
bağırdı yaratık. Oku kimin attığını anladığından Law’a doğru hızlı
adımlarla ilerledi ve onu yakaladı. Bir şeyler yapmalıyım ,
arkadaşlarımı kurtarmalıyım. Aklıma bir plan gelmişti çok çılgınca bir
plan. Minotorun boynuzunu koparmak için onu çekiştirmeye başladım. “ Hadi ! X başarabilirsin ! “
diye çığlık attı Law. Konuşmasından rahatsız olan minotor onu havaya
kaldırdı ve göremeyeceğim kadar uzağa fırlattı ! Olamaz bu şiddette bir
çarpmadan sağ kurtulamaz. “ Hayır ! “ diye çığlık atarken birden
yaratığın boynuzu yerinden ayrıldı. Sivri tarafını kafasına doğru alarak
“ Bu Lawrence için ! “ diye
bağırıp boynuzunu yaratığa sapladım. Bu öldürücü bir darbeydi. Birden
yaratık kuma dönüştü ve yok oldu. Bu kadar yüksekten aşağı düşmeye
başladım. Tam o sırada kahraman öğretmenim insan üstü bir hızla koştu ve
beni yakaladı. Bir ayrıntı dikkatimi çekmişti ayakları ! Normal değildi
, aşırı kıllıydı. Hayır bu kıl değildi bacak kısmı ve ayakları keçiydi.
Bunca anormal şey yanında gerçekten küçük bir ayrıntıydı. Birlikte
Veronica’nın yanına gittik. Olamaz ! Can çekişiyordu. Ağlayarak “ Ne bakıyorsun ! İlk yardım malzemelerini getir ! “ diye bağırdım Wolf’e. Bana hüzünlü bir ses tonu ile cevap verdi “ Onu kurtaramayız. “ Önce Law sonrada Veronica , tüm arkadaşlarımı kaybetmiştim. Artık eski hayatıma geri dönemezdim.
Bay Wolfram sırtımı sıvazlayıp “ Haydi arabaya atla ! “
dedi. Sorgulamadan onu dinledim ve arabasına bindim. Bir süre sonra
bizi bir tarlanın yanında tek tük seçilen bir arsaya getirdi. Yakınına
gidince burası bir arsaya değil bir kampa benziyordu. “ Zor bir gün geçirdin ama artık çok farklı bir hayatın olacak , MELEZ KAMPINA hoş geldin ! Emin ol her şey daha iyi olacak ! “
dedi gururla. Geçmişi bir kenara bırakıp tüm sorularımın cevabını
alacağım yere doğru ilerlemeye başladım. Artık kamptan içeri girmiştik
geri dönüşüm yoktu tedirgin bir şekilde etrafı süzdüm. Güven veriyordu
burası bana ; burada güçlenip arkadaşlarımın intikamını alacağımı
hissediyordum…
Konu: Xavier B. Christensen 
C.tesi Haz. 18, 2011 9:02 am
