Bir insanın hayatı nasıl sıradan olur bilmem ama şundan eminim: Ben sıradan bir insan değilim. Kanıt mı istiyorsun? O zaman okumaya devam et.
Bu cuma sabahı okula gitmek için evden çıktım. Güneşli bir gündü. Okul bitmek üzereydi. Mutluydum. Şimdilik… Hikayeme gelmeden önce size kendimden bahsedeyim. Adım Tom Johnson. Roxana kasabasındaki tek okulda okuyorum. Lanet okulumdaki günlerim bitince annemle güneye taşınacaktık. Neyse hikayeye devam edelim.
Duvarları sarıya boyanmış, üflesen yıkılacak olan okulumdan içeri girer girmez hayranlarım beni karşıladı! Kimler mi? Almanyalı bir Nazi ailesinin çocuğu Acelin ve saz arkadaşları. Okula geldiğimden beri birbirimize düşmanız. Sanırım Hitler hakkında hazırladığım ödev düşmanlığımızın resmileşmesini sağlamıştı. Beni gördü ve “Hey Johnson!” diye seslendi. “Ne var yine çakma Hitler?” "Çakma Hitler" lafına alışmış olduğu için dediklerimi duymazdan geldi. “Biraz borca ihtiyacım var.” “Banane git o abilerinden iste."Söylemeyi unuttum, bunlar dört kardeş. Acelin benden dayak yiyince abilerine gider. Sonra da ben dayak yerim. Böyle bir kısır döngümüz var bizim. “Senden rica ediyorum!” dedi. Pek rica eder gibi bir hali yoktu ama yine de doğruları söylemeye karar verdim. “Param kalmadı.” “Kafasını tuvalete sokana kadar Hanks de böyle diyordu.” Hanks benim sıra arkadaşımdı ve gayet iyi biriydi. Ben de onun koruyucusu gibiydim. “Alçak serseri!” dedim ve yüzüne tükürdüm. “Bunu ödeyeceksin!” dedikten sonra bana yumruk atma girişiminde bulundu ve başardı. Neden bilmiyorum ama kavgadan ilk yumruğu yemeden çıkmazdım. Ağzımda kan tadı belirdi. Güldüm ve önce kafasına daha sonra da karnına vurdum. İki büklüm yerde yatarken arkadaşlarına “Geri çekilin yoksa hepinizin sonu böyle olur!” diye bağırdıktan sonra okuldan koşarak uzaklaştım.
Başım beladan hiç kurtulmaz. Okulda bir kavga oldu mu içinde hep ben olurum. Okul hep böyle geçiyor. Şimdiyse size asıl maceramı anlatacağım. Önce evimi anlatmalıyım. Evim anneme iş süresince verilen(annem emeğinin karşılığını hiç alamamış bir makine mühendisi)kiremit rengine boyanmış, yanında iki ev ve bir parktan başka hiçbir şey olmayan dar bir sokak içerisindeki ev bana ilk bakışta hiç güzel gelmedi. İçi dışarıdan daha iyi denebilirdi ama.
”Tom! Ben markete gidiyorum. Bir saate dönerim.” dedi annem. “Bekle! Ben de parka gideceğim. Beraber çıkalım.” Parkta oturup kafa dinlemek gibisi yok…
Park ilk başta sakin gözüküyordu. Sessiz ve sakin… salıncağa oturmuş hafiften sallanırken yeni komşumuz beyaz tenli, kötü kokulu, kamburu çıkmış yaşlı Sally Teyzeyi gördüm. “Merhaba Sally Teyze.” dedim yanına gidip, yüzüme bakıp “Merhaba evlat.” dedi ve kafasını eğdi.
Evden ayrılmasaydım diye düşündüm. Genelde burada birkaç çocuk olurdu ama bugün park bomboştu. Sally Teyzeye baktım ve görüşürüz anlamında kafa salladım. Yanlış görmediysem Sally Teyzenin teni bir anlık yanmış gibi oldu ama bir anlık… Eve gitmek için Sally Teyzeye arkamı döndüm. Bir dakika! Sally Teyzenin teni mi yanıktı? Arkamı tekrar döndüğümde yaşlı komşumuz leş gibi tırnaklar ve vampir dişleriyle üstüme geliyordu. İşte o an zaman durmuştu sanki. Arkamda bir canavar beni öldürmeye çalışıyordu. Bense arkama bakmadan kaçıyordum. Doğru ya ben normal bir çocuk değildim. Ama bu kadar da olmazdı.
Sokağın sonuna doğru son sürat gidiyordum. Kaçıyordum ama eninde sonunda ölecektim. Ne de olsa yardım edecek kimse yoktu yanımda. Kaçmamalıyım dedim kendime. Kahramanca öleceğim. Ne hoş buna gerek kalmadı. Sokağın köşesinden uzun boylu sarı saçlı bir çocuk ve yanında hayatımda gördüğüm en güzel kız çıkageldi. Kızın kumral saçları rüzgarda dalgalanırken içimde sanki kelebekler uçuşuyordu.
“Hey dikkat et!” dedi erkek olan ona çarptığımda “Ben burada ölmek üzereyim sen bana ne diyorsun!” Bu arada Sally teyze bana yetişmişti. Ama bana dokunamadan uzun boylu çocuğun okuyla yere serilmişti bile. “Vay be! Bu süperdi ama sen de kimsin?” diye sordum çocuğa. “Konuşmaya zaman yok. Gidince anlatırım.” “Nereye?” diye sordum. “Kampa gidince. Soru hakkını doldurdun.” dedi ama susmaya niyetim yoktu. “Dur bir dakika. Ne kampı ve annem ne olacak?” dedim birden durarak. “Bunu sen istedin.” dedi ve kafama sert bir yumruk attı. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu.
Gözlerimi açtığımda bir yatakta yatıyordum. Yanımdaysa parkta gördüğüm o güzel kız vardı. “Al! biraz iç.” dedi bir bardağı ağzıma götürürken. “Ne bu?” diye sordum. “Ambrosia.” dedi ve bardağı ağzıma dayadı. İçince içimi bir ateş bastı. Sonrasında rahatladım. “Neredeyiz?” diye sordum hemen. “Melez kampında. Ama daha soru sorma. Dışarı çıkınca sana her şeyi anlatırım.” Dışarı çıkınca hayatımda gördüğüm en güzel kampla karşı karşıya kalmıştım…
Konu: Tom Hex Johnson 
Cuma Haz. 03, 2011 4:43 am
