Keşke gelmeseydim...

Konu: Keşke gelmeseydim... Çarş. Mayıs 04, 2011 4:17 am

Sabahın köründe küçük bir çaylak melez odama girip beni uyandırmaya çalışıyordu. ''Hı ne var?.. Sende kimsin odamdan çık hemen seni küçük...'' ayağını sürüyerek ''Rich seni kulübeye çağırıyor'' diyip kaçtı. Gözlerimi ovuşturup anlam vermeye çalıştım. Saat erkendi ve Rich uykucusu sabahın köründe nasıl kalkmıştı da beni çağırıyordu. 'Ben kimsenin ayağına gitmem' ama merakım işte örtüyü üzerimden atıp üzerimi değiştirmek için küçüğün açık bıraktığı kapıyı kapattım.
Hava mükemmeldi kafama bir şapka geçirip biraz ilerledim Hypnos kulübesinin önünde durdum. Buraya hiç girmediğimi farkettim ilk olacaktı ama içimi didikleyen bir şey vardı. Ayağımla boş boş bir ritim tutmaktansa Rüyalar diyarı kulübesine girmek için bir adım attım, sonra bir adım daha merdivenleri çıkıp kulübenin kapısını tıklatım ama sonra açık olduğunu fark edip girdim. Şimdiden gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum.
Rich kulübe de volta atıyordu. Beni görünce geldiğime şaşırmış gibiydi. ''Avalak avalak bakmaktansa niye çağırdığını söylesen acaba?'' bana doğru yaklaşıp ''Pasta yapmayı biliyor musun?'' 'ne?' pasta mı ben ne anlarım pastadan demek geldi içimden ama bu sohbeti bitireceğini ve benim hiçbir şeyi öğrenemeyeceğim anlamına geliyordu sustum.
Şöyle bir etrafa göz atıp ''Bir iki kez yapmıştım ama çok iyi olduğumu söyliyemem'' bir an duraksayıp düşünmeye başladı hareketlerine anlam veremiyordum. Gerçi ben onu hiçbir zaman anlamıyorum ama olsun durum farklıydı işte. ''Bugün burada pasta yapar mısın?'' gözleri bir yavru kedinin ki gibi açılmıştı. Konuşmak için ağazımı açtım ama sonra aklıma dank etti 'Ben pastayı nasıl yapacaktım ki?'
Kendime bir pasta bile yapamıyor dedirtmem / asıl beni böyle pasta yaparken görürlerse küçük düşerim / ama bir taraftan pasta güzel olursa / Ya uyuya kalırsam ''Tamam kabul yapıcam ama ne yapıcağımı bilmiyorum'' gülümsemeye çalıştım her ne kadar zor olsa da

Konu: Geri: Keşke gelmeseydim... Çarş. Mayıs 04, 2011 4:51 am

Sabah uyandığımda istemeye istemeye de olsa gözlerimi açtım ve etrafıma bakındım. Birkaç dakika sonra kalkıp üstüme günlük ve basit bir şeyler geçirip neler yapacağımı düşünmeye başladım. Uyanmak benim için çok zor olmamıştı çünkü genel olarak Hypnos çocuklarının aksine uyku "bağımlısı" değildim. Kulübeden çıkıp dışarıda yürümeye başladım. Tek başıma dolaşıyordum çünkü burada henüz hiç dostum yoktu. Hey, bunu kim isterdi ki?! Kampın genelinde sevecen tavırlı insanlar vardı. Onları sevmiyordum, çünkü öyle insanlar zayıflıklarla dolu olan insanlardı. Bir görevde asla onlara güvenmezdim, duyguları yüzünden görevi dahi tehlikeye atabilirledirdi. Bu yüzden burada hiç arkadaşım yoktu ve fazla arkadaş da istemiyordum. Fakat yine de Ares kulübesindeki Hermia bana iyi bir arkadaş seçeneğiymiş gibi geldi. Çünkü o da zayıflıkları olan insanları sevmiyor, genelde çaylakların kafalarını tuvalete sokmaya çalışıyordu. Bugün kulübede yapmak istediğim şey için muhtemelen tek seçeneğim oydu, ama maalesef bunu kabul edip etmeyeceğini bilmiyordum. Düşüncelerimden sıyrılıp kendime geldiğimde yanımdan geçen küçük bir melezi yakasından tutup kaldırdım. "Şimdi beni dinle velet, Ares kulübesine git ve Hermia'ya 'Richard seni Hypnos kulübesine çağırıyor.' de. Eğer ki sözümü dinleyip benden kaçarsan kampta en çok işkenceye maruz kalan velet olarak tarihe geçersin. Şimdi kaybol!" dedim ve çocuğu sertçe ittim. Çocuk hızla Ares kulübesine doğru koşuyordu.

Kulübenin kapısı açıldığında içeri Hermia girdi. Şaşkınlığımı saklayamamıştım çünkü onun geleceğini düşünmemiştim. Hermia uykusunu bastırmaya çalışıyordu. "Avalak avalak bakmaktansa niye çağırdığını söylesen?" Tamam, onu oyalamayı düşünmüyordum. "Bugün burada pasta yapar mısın?" Hermia biraz düşündü. "Bir yandan düşünürken bir yandan da uykunu bastırmaya çalışmak zor oluyordur herhalde." diye mırıldandım. "Tamam, kabul yapacağım fakat ne yapacağımı bilmiyorum." İşte, kabul etmişti sonunda. "Ne mi yapacaksın? Sadece pasta... Yani bu bir hediye olacak ve kişilik olarak kampta yakın olabileceğim bir tek seni buldum. Hem pasta yapmayı bilseydim sanırım ben de yapabilirdim." dedim ve Hermia'ya baktım. Biraz kızgın bir biçimde bana bakıyordu ve hala uykusunu bastırmaya çalışıyordu.

Konu: Geri: Keşke gelmeseydim... Çarş. Mayıs 04, 2011 5:17 am

Derin bir nefes alıp ''Onu sormuyorum neli olacak bu pasta?''gözlerini tavana dikip ''Sen neli yapabiliyorsan'' Uzunca bir süre düşündükten sonra sonunda ne yapacağıma karar verdim. ''Çileli pastaya ne dersin??'' Kaşlarını havaya kaldırıp ''olur'' dedi.
O zamna dedim kendi kendime nerden başlıyorduk. Tamam sakın ol ''Pastayı koridorda yapmıyoruz değil mi? Mutfak nerde!?''
Sola dönüp hızlı adımlarla mutfağa getirdi. Anlaşılan uyumaktan toplamaya zaman bulamamışlardı. Buzdolabına ilerleyip bulabildiklerimi çıkardım. Yumurta, un, şeker, kabartama tozu, vanilya, jelatin ve son olarak Çilek... ''Çilek çilek yok, çileksiz çilekli pastayı nasıl yapıcaz acaba?''
O sırada elinde boş bir tabak ve elinde son bir çilek kalmış hissi veren Hypnos çocuğu girip tabağı tezgaha bıraktı. Dolabı sertçe kapatıp tezgaha oturdum. ''O yemiş'' derin bir nefes aldım sonra verdim. '' Yürü tarlalara gidiyoruz'' ''Girmek yasak değil mi?'' ''Yasak ama başka fikrin pasta istiyor musun istemiyormusun biraz çilek aşırsak bir şey olmaz hadi''

» Keşke Gelmeseydim.
» Keşke Gelmeseydim.../2