Bulunduğum yerden nefret ediyorum. Bu hücreden nefret ediyorum ama çok yakında buradan çıkacağım. Beni deli gören, bana rapor veren bu yerden çıkacağım. Planlarım vardı. Bu planı uygulayacak, buradan kurtulacaktım. Elimle geçen gün kaçırdığım bıçağı yokladım. Normalde bana plastik bıçak verirlerdi. Deli olduğumdan başkalarına zarar vermemden korkarlardı ama yeni görevlim işleri tam bilmediğinden biraz sorumsuz davranmıştı. Kuralları ilk geldiğinde öğrenememişti ama artık kuralları biliyordu. Hızla hücremin kapısını yumruklamaya başladım. Kısa sürede görevlim kapının karşı tarafına gelmişti. "Ne istiyorsun?" diye sordu. Uzun süredir ayarlamaya çalıştığım acındırıcı bir sesle "Burası...Burası çok havasız. Dışarı çıkmak, biraz hava almak istiyorum." diye yalvardım. Normalde çok gerekli olmadıkça hücremden dışarı çıkmama izin vermezlerdi ama bu defa acımış olmalıydı ki "Anahtarı alıp geleceğim ama bana söz ver. Dışarı çıktığında taşkınlık yapmayacaksın." dedi. İçimden bu duruma güldüm. Elbette ki taşkınlık olacaktı bu benim kaçış planımdı ama bunu belli etmeyecektim. Acındırıcı sesimi bozmadan "Tamam." dedim. Kısa süre içinde geri dönmüştü. Kalın, metalden yapılma kapımı açarken "Gel buraya." dedi. Dışarı çıktım ve kapımı kapatmasını bekledim. Koluma girdi ve beni dışarı çıkarttı. Temiz hava aldığımda mutlu olmuş gibi gülümsedim. Aslında mutluluğum temiz havadan değildi. Yapacağım işin zamanının çok yaklaştığını biliyordum. Beni bahçede yürütmeye başladı. Aslında bu iş çok gereksizdi. Güvenliğin bulunduğu kapıya yakın bir yerde bıçağımı çektim ve boynuna dayadım. Ürkmüştü ama belli etmemeye çalışıyordu. Ürkmesi anormal bir şey değildi aslında bu durumda fazlasıyla normaldi. Ben deli raporu olan biriydim. Gözümü kırpmadan onu öldürebilirdim. Öldürdüğümde beni yargılayan biri de olmazdı. Sonuçta ben raporu olan biriydim. Konuşmaya başladı. Konuşurken sesi titriyordu. "Ne...Ne yaptığını sanıyorsun? Hemen o bıçağı indir." dedi. Şu anda üstünlük bendeydi. Bir şeyler demesi anlamsızdı. Susuzluktan kurumuş olan ağzımı açtım ve konuşmaya başladım. "Şu anda üstünlük bende senin bana karşı yapabileceğin hiçbir şey yok ve sana emrediyorum beni bu güvenlikten çıkaracak ve hiçbir şey olmamış gibi devam edeceksin.". Bir süre karşı koymaya çalıştı fakat gittikçe etine batan bıçağı hissetmeye başlayınca sustu ve "Madem çaktırmak istemiyorsun o zaman şu bıçağı indir. Seni buradan çıkaracağım." dedi. Kısa bir süre gülümsedim ve boynundaki bıçağı çektim. "Hadi bakalım beni bu lanet olası yerden çıkar." dedim. Bana öfkeli bir bakış attı ve sonra güvenlik görevlisinin yanına gitti. Saklandım. Onu aldı ve bahçede beraber yürümeye başladılar. Uzaklaştıklarını gördüğüm anda güvenlik görevlisinin odasına girdim ve dışarıya açılan kapıyı açtım. Onlar buraya gelmeden hızla dışarı çıktım ve koşmaya başladım. Benim tek suçum gerçek olmayan canavarlar görmekti. Bu iş benim sorumluluğumda değildi. Zihnim diğer insanlardan daha farklı olduğu için o iğrenç yere kapatılmıştım. Uzun bir sürenin ardından oradan kurtulmuştum. Gülümsedim. O akıl hastanesinden baya uzaklaşmıştım. Ne kadar uzaklaştığımı düşünürken birine çarptım. Ne yapacağımı bilemez haldeydim. Akıl hastanesine çok küçükken kapatılmıştım. Kapatılmadan önceki geçmişim hakkında çok az şey hatırlıyordum. Kardeşlerim vardı ve mutlu bir aileye sahiptim. Ta ki o gün gelene kadar fazlasıyla garip şeyler görmeye başlamıştım. Bunu aileme belirttiğimde ise tek çareleri beni doktora götürmekti. O gidişten sonra bir daha evime hiç dönememiş, dört duvar arasında tutulmuştum. Karşımdaki adama baktım ve "Öö..özür dilerim." dedim. Adam bana baktı ve güldü. Üstüme baktım. Hastane kıyafetleri vardı. Sinirlendim. Böyle olacağını akıl etmeliydim. Adam bana baktı ve " Belki de sana yardım etmeliyim." dedi. Umarım yardım ederdi. Adamın üstünde bir tişört ve şort vardı ama sanki ayaklarında bir sorun vardı. Evet evet bir sorun vardı. Gözlerimi kısarak baktım ve... Bir çift keçi bacağı gördüm. Aman Tanrım yoksa bu bir satir miydi? Adamın beni belki de akıl hastanesine geri götüreceğini de düşünerek "Afedersiniz ama bacaklarınız bir keçi bacağı mı? Siz bir satir misiniz yoksa deliliğimden dolayı mı böyle görüyorum?" dedim. Adam güldü ve "Evet ben bir satirim seni buradan melez kampına götürmek için görevlendirildim." dedi. Dediklerinden pek bir şey anlamadım. Melez kampı da neresiydi?Beni götürmek için kim tarafından görevlendirilmişti? Aklıma takılan soruları sormaya başladım. "Melez kampı da neresi?Melezden kastın nedir?" diye sordum. Gülümsedi ve anlatmaya başladı. "Melez kampı annesi veya babası Tanrı veya Tanrıça olanların bulunduğu bir kamptır. Sen de oraya aitsin." dedi. Kafam çok karışmıştı. Sorularımı sormayı sonraya bıraktım. "Tamam o zaman oraya gidelim." dedim. Başıyla onayladı ve bir taksi çevirdi. Kapıyı açıp eliyle arabayı göstererek "Önden buyur." dedi hızla arabaya bindim ve yerime oturdum. O da bindikten sonra adresi söyledi ve araba melez kampına doğru yola koyuldu.
Konu: Irene Soluric -2- 
Paz Mayıs 01, 2011 9:59 am
