Facianın ta kendisi.

Evet, burada canavar kokusu aldığıma yemin edebilirdim. Kalkanım ve yıldızlarım yanımdaydı, üstelik açtım. Oliv "Saçmalama" deyince, ben de bunu unutmaya karar verdim. İçeri girdikten sonra bir kadın gördük. Kafasında siyah bir kavuk ve gözlerinde güneş gözlükleri vardı. Çok garip bir durumdu ama nezaketen bir şey sormadım. "Hoşgeldiniz canlarım, ben Em Teyze" dedi gülümseyerek. Bu ismi bir yerden duyduğuma emindim. Yemeklerinin çok güzel olduğu konusunda olmasını umdum ve yanıtladım. "Merhaba Em Teyze. Acaba burası bir lokanta mı?" diye sordum. "Hayır, burası bahçe için heykellerimi sattığım bir mağaza ama isterseniz size yiyecek bir şeyler ayarlayabilirim." dedi. İyice tedirgin olmaya başlamıştım çünkü koku burnumun direğini sızlatıyordu. Oliv'e baktım. Koku falan almıyordu herhalde, halinden gayet memnun gülümsüyordu. Sevinçle el çırptı ve "Çok iyi olur, çok açız Em Teyze" dedi. Kadın gülümsedi ve "Beni takip edin canlarım, daha yeni patates kızartmıştım." Mutfağa doğru ilerlerken heykellerde bir gariplik olduğunu seziyordum. Sanki heykellerin hepsi gerçekti. 'Kadının hakkını vermek lazım şimdi, çok iyi işler çıkarmış' diye düşündüm. Bizi masaya oturttu ve elinde patates kızartması ve köfte olan koca bir tabakla geri döndü. Oliv kokuyu içine çekti ve hemen yemeye başladı. Bense Em Teyze'ye dönüp "Heykelleriniz çok güzel, hiç ödül aldınız mı?" diye sordum. Em Teyze gülümsedi. "Buraya kimseler gelmiyor ne yazık ki canım, heykellerim alınmıyor bile" Tabaktan bir şeyler atıştırdım ve devam ettim. "Keşke şehrin içinde bir yerde açsaydınız mağazanızı, o zaman heykellerinizi satabilirdiniz" dedim. Burası iyice garipleşmeye başlamıştı. Neden siyah kavuk giyen bir kadın, heykellerini şehirden kilometrelerce uzak bir yerde satmaya çalışsın ki? Hem bu kadın nasıl geçiniyordu?
2 dakika içinde tabaktakilerin hepsini silip süpürmüştük. "Teşekkür ederiz Em Teyze, borcumuz ne kadar?" diye sordum. Cebime elimi attım. Param vardı biraz. "Sizin gibi güzel kızlardan para almayacağım. Ama benim için bir şey yapabilirsiniz" dedi. Geri adım attım. Arkada gördüğüm heykel hiç ama hiç hoşuma gitmemişti. Bu bir satirdi! Bu kadın nereden görmüş olabilirdi ki bir satiri? Tam da o sırada kafama dank etti. Bu kadını tanıyordum. Oliv "Ne yapabiliriz Em Teyze?" diye sordu. Oliv'in kolundan tuttuğum gibi kaçmak istiyordum ama bu biraz zor olurdu. Endişeli görünmemeye çalışarak Em Teyze'nin cevabını bekledim. "Burada çok yalnızım, sizin gibi tatlı kızlar benimle sonsuza dek arkadaş kalabilir." Sözü nereye götüreceğini biliyordum. Gözlüklerini kaldırmadan Oliv'i uyarmalıydım. "Oliv gözlerini sımsıkı yum, bu Medusa!" diye haykırdım. Ne kadar klasik oldu diye düşünmeden edemedim. Oliv hemen gözlerini yumdu, ben de. Bir elimde pusulam, diğer elimde yıldızlarım, öyle beklemeye koyuldum. Medusa'nın tepkisini çok merak ediyordum. Yılan tıslamaları duyuyordum, o canavar kokusu iyice ağırlaşmıştı. Bana doğru yaklaştı ve yüzüme dokundu. "Böyle bir güzelliğin solmasını ne ben, ne de Afrodit ister. Sadece bir bakış yeterli." "Beni rahat bırak!" diye bağırdım ve elimdeki yıldızla gözüm kapalı eline doğru bir hamle yaptım. Sanırım parmağını kesmiştim. Medusa keskin bir çığlık attı. "Oliv, kaç!" diye bağırdım ve kapıya doğru koşmaya başladım.

"Lanet olsun!" dedim. Oliv'i orada Medusa'yla tek başına bırakmış, anahtar arıyordum. Bir kasa vardı, çekmeceler. Bulmam gereken ise kapının anahtarıydı. Çekmecelerde bir sürü anahtar vardı. Kasanın olabilecek anahtarları gözüme kestirdim ve kasayı açmaya çalıştım. 3. deneyişimde kasa açıldı. O sırada Oliv bir çığlık koyverdi. Medusa onu kollarından yakalamış, gözlerine bakması için ısrar ediyordu. "Gözlerini aç, Hera'nın evlatlığı! Yoksa yılanlarım oyarak açar!" Elime hemen yıldızlarımı aldım ve Medusa ile Oliv arasındaki yılanlara doğru fırlattım. Yaptığım çok tehlikeliydi, Oliv'e gelebilirdi ama iyi bir atış olmuştu ve Oliv'in yüzündeki bütün yılanların başı kopmuştu. "Sen!" dedi ve bana döndü. Hemen arkamı döndüm ve yıldızlarımdan yansımasın baktım. Oliv'i bırakmış bana doğru hızla gelmeye başlamıştı. Elimdeki yıldızı geriye doğru savurdum, tam göğsüne saplandı. Bir süre durdu, göğsündeki yıldızı söküp attı. Tam da o sırada Oliv kılıcını eline almıştı. Arkadan koluna sertçe geçirdi. Kolunun nasıl koptuğunu ve kanların nasıl fışkırdığını yıldızımdan görebiliyordum. Yıldızlarımı aldım ve boynuna doğru hızlıca atmaya başladım. Bir süre sonra artık öldüğünü anladım. "Oliv, iyi misin?" diye sordum. "İyiyim" dedi. Hala kasanın yanındaydım. Kasayı açtım ve içindekilere baktım. Eski basit bir anahtar, bir bilezik ve bir küpe. "Oliiiv, bunları görmek isteyebilirsin" dedim. Yanıma geldi ve kasadakilere baktı. "Sence neden sadece bir küpe var?" diye sordu. Gergin olmama rağmen güldüm. "Bilmem, burası baştan beri garipti zaten" dedim. Bileziği elime aldım. "Sence bunun ne gibi bir özelliği var?" dedim. "Önemli bir şey olmasaydı, kasada saklamazdı" "Haklısın" dedi. "Çantana at onları da gidelim" Kafamı salladım.
Medusanın boynundaki asılı anahtarı söküp aldım, bahçe kapısını açtım ve otobana geri döndük. Yolda giderken küpeyi elimde evirip çeviriyordum. Üzerinde kedi olan sevimli küçük bir şeydi. Üzerine hafifçe bastırdım. Bir anda upuzun bir kılıca dönüştü. Kabzasında bir çift kedi gözü vardı. Şaşırıp bakakaldım. Oliv "Vaay!" dedi. "Yeni bir silahın oldu işte, fena mı? Bakalım bu bilezik ne işe yarıyor..."